Zwykle wystarcza jedynie drobne, maleńkie wspomnienie, że okazałem mu uprzejmą pomoc, by utrzymać dobre relacje, w których każda ze stron jest pozornie równa. — Znam wielu kolekcjonerów, mógłbym sprawdzić, czy któryś z nich ma braki w swoich zbiorach — rzucam wreszcie i upijam kolejną porcję alkoholu. — Ile to już lat się znamy? — dodaję nagle, jakbym chciał zaznaczyć, dlaczego decyduję się mu pomóc.

Prosty rachunek. Nikt nie próbuje zachwiać moim spokojem. Przysuwam kryształ do ust, spijam zimny alkohol, rozczarowany stwierdzam, że rozwodnił się już nieco na grudkach przejrzystego lodu. Patrzę przez bursztyn, mrużąc jedno oko, obrazy zniekształcają się lekko. Jeszcze nie wiem, ile tu zabawię, jak dużo pieniędzy utopię.

Lokal jest cichy, trzymam w dłoniach maleńką czarkę z płynem ryżowego destylatu przywiezionego przez Brage z  prefektury Hyōgo. Egzotyka. Delektuję się nią w zupełnej ciszy, przerywanej co jakiś czas delikatnym echem kroków dobiegającym zza dyskretnie uchylonych drzwi.

Odnalezienie nieszczęsnej ofiary ludzkiej chciwości nie zajęło mu długo; raz, że zgłaszający mieli uprzejmość wskazać miejsce z zaskakującą precyzją, dwa – że świst powietrza z trudem przetłaczanego przez ściśnięte gardło do spragnionych oddechu płuc rzezało mu myśli, odkąd horyzont zaostrzonego genetyką słuchu objął niewidzialną granicą złapane w sidła, przestraszone i wymęczone zwierzę. Holstein zboczył z wyznaczonej ścieżki natychmiast, kiedy zdolny był określić właściwy kierunek (…)

(…) w rytm skandowanych sylab szykan, z każdą sekundą nabierających wyrazistości i zapamiętałości, grzmiąc mu w skroniach, nękanych wilczą wrażliwością zmysłów, dotkliwie i ogłuszająco przejrzyście, jakby wybrzmiewały w doskonałej, katedralnej akustyce. Nagły trzask petardy, rozbijającej się o zimny kamień pomnika tuż obok, rozkwitał w jej materii mroczącym percepcję, migawkowym oszołomieniem (…)

(…) zatoczył się na ścianę tuż obok, biała powierzchnia pod skronią i palcami, krwisty kwiat bólu otwierający się na płótnie jaźni, zanim kolejne szarpnięcie rozdzierającej jego ciało febry nie ocuciło go z czołem przyciśniętym do podłogi, skurczonego w spazmie bólu, palcami wpijającymi się w skórę głowy, łapiącego powietrze szybkimi haustami, zagryzając zęby na jęku nabrzmiewającym mu w krtani.
Utonął – w bólu, w bezdennej przepaści na krawędzi siebie, we wrzącej smole rozdymającej tętnice do granic, w krwi zalewającej tęczówki jego oczu, w pęknięciach otwierających się w fakturze ciała wydzieranego mu kawałek po kawałku, ścięgno po ścięgnie, chrząstka po chrząstce, miażdżona kość po gruchotanej kości, ogłuszające trzeszczenie posad kręgosłupa wyłamującego się boleśnie, jeżącego kolczyste wyrostki pod napiętą powłoką skóry; żebra trzaskały w zagłębieniach kręgów, rozwierając białe palce, wbijając drzazgi w rozdzierane mięśnie, robiąc miejsce rozpychającym się w nim instynktom. Oddychaj głęboko, próbował, ale oddech zatrzymywał mu się w gardle, dusił się jak kiedyś, dusił się jak noc po nocy, dusił się, więc sięgnął trzęsącą się ręką do kołnierza, szarpiąc, szarpiąc, szarpiąc dopóki lśniące oczka guzików nie rozsypały się obok, szarpiąc jeszcze, przyciskając czoło do podłogi, dłonie do głowy pękającej na poły razem ze światem, razem ze zmysłami, razem z przytomnością, w gehennie przemiany, kiedy było ich dwóch w jednym ciele rozrywanym na strzępy. Starał się nie krzyczeć, ale łamiące się błagania wydzierały się mu z napiętego gardła, bezkształtne nie dotykaj mnie przechodzące w charczenie, w basowe chrzęszczenie strun dostrajających się do zwierzęcego warkotu, ubranie pękało na nim, pod nim pękała skóra, sierść jeżyła się gęsto, biały miał kości pełen ostrych odłamków wgryzał się szrapnelem w tkanki, głębiej, głębiej, głębiej, pod paniczny szept struchlałego serca, póki wreszcie nie znieruchomiał – w mgle wycieńczenia biło centrum wszystkiego, metrum rzeczywistości, przestraszone jak on.

– Zawsze – powtórzył, obserwując czarne punkty źrenic w dającej pozór prywatności ciemności, kiedy obecność obcych ludzi potrącała wyczulone zmysły, jak gdyby próbując, bezskutecznie, przywołać go do rozsądku.
(…) przez chwilę miał wrażenie, że mogą ich usłyszeć nawet ludzie, którzy, wyrwani spod czaru melodii, poczęli się rozchodzić. Słyszał szmer puchu rozsuwanego ich krokami, wciąż odległymi i nieświadomymi.
(…) skupić myśl na czujnej obserwacji niespiesznych, zmiękczonych wiatrem i śniegiem, dźwięków: muzyk ścierał puch ze skrzypiec, pudło instrumentu odpowiadało głucho pod jego dotykiem, drżały potrącone struny i szemrał szorstko pokrowiec.

"W dłoni ściskała medalion w kształcie łabędzia, a magia zadrżała. Krążyła wokół kobiecej figury, muskała delikatnie ręce i nogi, wtem zawiązała się wokół mocną pętlą, wrzynające się w jasną skórę, wywołując syk z malinowych ust. Skóra pękała, paliła żywym ogniem gdy kości łamane zmieniały swoją strukturę. Trwało to ledwie mgnienie, mrugnięcie powieką, ale dla niej całą wieczność. Smukłe dłonie i ramiona przemienione w białe skrzydła, wysoka fala nagle wezbrała zakrywając skuloną w spazmach bólu kobietę, by ukazać królewskiego ptaka. Śnieżnobiały łabędź uniósł głowę na długiej szyi przymykając oczy."

Zataczając wdzięczne koło wokół okazałych łbów latarni zawieszonej w sercu skrzyżowania architektonicznych odnóg, przebierała ptasim spojrzeniem w niezliczonej ławicy ludzi, poszukując cierpliwie znajomego płomienia rudzielczych włosów (…)
(…) ciepłe uczucie triumfu i radości przepełniło delikatną, opierzoną pierś, nagłym ciężarem mimowolnej wesołości ciągnąc ją ku niemu w dół – przefrunęła nisko nad jego głową, zaczepnie potrącając miękkimi żagiewkami skrzydła jego głowę, nim nie wzniosła się znów wyżej, by zręcznie zawrócić i zanurkować ku niemu w swobodnym locie. Drobne skrzydła, nieruchomo rozpostarte, wyciągnęły się wreszcie do przodu, zrzucając z alabastrowych, delikatnych palców chorągiewki miękkich piór i szczupłe ramiona oplotły się ciasno wokół jego szyi, w beztroskiej ufności, że Gert złapie ją w swoje pewne, bezpieczne objęcie (…)

– Zabierz, na miłość boską, tego pieprzonego kundla, oszaleję od tego ciągłego żałosnego skamlenia, nigdy się nie zamyka i do niczego się, kurwa, nie nadaje – nie chciała, żeby go zabierał; nie wyobrażała sobie pustki, jaka pozostałaby z nią w tym domu, ale nie potrafiła powstrzymać gniewu, kiedy spoglądała na jego sylwetkę; ale miała wrażenie, że nie zniosłaby, gdyby powstrzymany strachem nie przyszedł położyć jej łba na kolanach, gdyby spoglądał na nią jedynie w ten nieufny, błagalny sposób, prosząc o litość.