Piszę do Pani ten list złożony skruchą za moje słowa, które pod dyskretnym kamuflażem emocji zachwiały, chwilą prawdziwej szczerości. Proszę przyjąć moje najszczersze przeprosiny. W mojej intencji bynajmniej nie chowała się niepewność, czy zwątpienie, pragnąłem tego, co zaproponowałem, lecz w przypływie nieuzasadnionego lęku, przed uchyleniem drzwi, które od tak dawna pozostają zamknięte, poczułem strach. To irracjonalne i zabawne, Pani przyzna. Człowiek na moim stanowisku odczuwa strach, przed kobietą, do której czuje nić sympatii, ale nie ma żadnych oporów, by wrogowi patrzeć hardo w oczy.
To nie koniec.
Chciałbym również, jakoś zadośćuczynić Pani za miesiące ignorancji, chłodnego traktowania. Było to spowodowane, jak się Pani niewątpliwie domyśla naszym zbliżeniem i późniejszym objawieniem, w tym samym miejscu pracy – poczułem, nie przeczę pewną obawę, to nie wypływało z jakiś wewnętrznych uprzedzeń, lecz zdziwi się Pani – z mojej troski, o Pani komfort, bowiem daleki jestem, od czynienia złośliwości na takiej płaszczyźnie, a poczucie dyskomfortu uznałem, że najlepiej będzie skrywać pod maską bezdusznego pracoholika i trzeba przyznać wychodzi mi to, chyba nie najgorzej?
Również moja postawa względem tamtego zdarzenia nie pozostawia suchej nitki na mej osobie i jestem gotów zadośćuczynić Pani, tę zniewagę.

Moje słowa na balkonie kierowane do Pani, pod kurtyną nocy, były otwartością, na jaką pozwalam sobie, bardzo rzadko – praktycznie nigdy.
Poczułem, że zrozumiesz mnie i zaakceptujesz z całym bagażem syfu, jaki się za mną ciągnie. Nie jestem wierszokletą, trudno mi pleść słowa, będące odzwierciedleniem uczuć, zwłaszcza przed prawie obcą kobietą. Dlatego pragnę ponownie wystosować zaproszenie na spotkanie w cztery oczy. By przekonać się, czy tamta noc na balkonie, była jedynie przypadkiem złączonych w zmęczeniu umysłów, czy czymś więcej?

Rozumiem, jeśli Pani weźmie mnie za zimnokrwistego dupka i zignoruje tę wiadomość.

PS Pisząc te słowa, być może, zbyt chaotycznie przedstawiłem swe myśli, lecz trawiony gorączką i potrzebą kontaktu zarazem, nie chciałem czekać dnia dłużej.

Słowem wstępu pragnę podziękować za podarek – herbata w istocie pomogła, dziękuję. To jednocześnie pokazuje i daje kłam, temu jakoby była Pani wyrachowaną, zimną i nieczułą na ludzką krzywdę kobietą, bez serca. Przekonawszy się o tym dobitnie, tak teraz, jak i na balkonie, owej pamiętnej dla nas nocy, muszę przyznać, iż jestem niezmiernie ciekaw dalszych rozdziałów tej kiełkującej relacji.

Wcześniejsza forma wystosowanego zaproszenia, nie dawała mi spokoju, przez fakt, iż tonęła ona w morzu wyrzuconych z siebie słów i myśli, dlatego też teraz oficjalnie składam na Pani dłonie te oto słowa:

Zapraszam Panią na niezapomnianą kolację w morzu nowych odkryć kulinarnych, tym razem nie pozwolę by cień nieporozumienia w przekazie myśli zatruł chwilę otwartości w prowadzonej konwersacji.


Do listu została dołączona wizytówka restauracji wraz z zapisaną na niej datą i godziną. Jasno kremowy kartonik elegancko kontrastował z czarną pochyłą czcionką. Ponadto ten został jeszcze dodatkowo przewiązany czerwoną tasiemkę, tym samym nadając całości bardziej prywatnego wydźwięku.