Isabella de' Medici (zd. Arneberg)

Dawno, dawno temu...
W pewne słoneczne przedpołudnie, w dzień gorącego lata poznali się nad jeziorem Golddajávri w Midgardzie i jak to w bajkach bywa, niemal od razu się w sobie zakochali. Postawny dżentelmen o blond włosach i niebieskich oczach przepadł w ciemnym spojrzeniu brązowych oczu, mieszczących się na pięknej twarzy o egzotycznej urodzie; ciemnobrązowych, bujnych włosach oraz oliwkowej skórze szczupłej figury. Gustav Arneberg, wiolonczelista z biednego domu zaczął starać się o rękę Sofii Russo, wywodzącej się z zamożnej, szanowanej, włoskiej rodziny. W zwyczajnych okolicznościach taki mezalians byłby niedopuszczalny, jednakże dziewczyna uciekła z Rzymu po tym, jak jej rodzice postanowili wydać ją za bogatego, acz podstarzałego dżentelmena o wątpliwej delikatności, którego dwie poprzednie żony zaginęły w niewyjaśnionych okolicznościach. Zostawiła więc wszystko i wyruszyła w drogę, próbując znaleźć swoje miejsce, aż w końcu dotarła do Midgardu i znalazła prawdziwą miłość.
Po kilku miesiącach wzięli skromny ślub i ledwo wiązali koniec z końcem, ale dawali sobie wzajemnie szczęście, którego bogaci mogli tylko pozazdrościć. Gustav zatrudnił się w orkiestrze, a po godzinach przygrywał do kotleta, natomiast Sofia pracowała w kwiaciarni, zajmowała się gospodarstwem domowym, a w wolnej chwili ważyła mikstury, które potem sprzedawała; dzięki wspólnym wysiłkom było ich stać na wynajem ciasnego mieszkania w biedniejszej części miasta.
Ale życie to nie bajka.
Rok małżeństwa minął im błyskawicznie, mniej więcej po tym czasie kobieta zaszła w ciążę i... zaczęło być coraz ciężej, było jej trudniej wykonywać swoje obowiązki, więc zrezygnowała z wytwarzania eliksirów, a po całym dniu na nogach w kwiaciarni była na tyle zmęczona, że ogarnięcie domu było nie lada wyzwaniem. Mężczyzna wspierał ją, wziął na siebie więcej obowiązków, a przez przepracowanie zaczęli więcej się kłócić.
Po urodzeniu dziecka - dziewczynki o ciemnej karnacji, brązowych oczach i ciemnych włoskach, stopniowo zaczęło się polepszać, choć przyzwyczajanie się do nowej rzeczywistości nie było wcale łatwe. Szczególnie gdy okazało się, że dziecko cierpi na giętkość Bohlera, a jej ciało jest w stanie nienaturalnie się wyginać. Początkowe przerażenie minęło po zapewnieniu doktora, że pomimo tej przypadłości, dziewczynka będzie w stanie prowadzić w miarę normalne życie. Wczesne dzieciństwo przebiegało niemal bezproblemowo, bo dziecko nie było świadome problemów, z którymi borykają się rodzice. Ojca widywała znacznie rzadziej, bo całe dnie, czasami również noce, pracował, a matka, która straciła pracę, otaczała ją opieką, jednocześnie dając jej dużo swobody i ucząc samodzielności. Od najmłodszych lat pomagała jej w ważeniu mikstur, bo była to jedyna forma dodatkowego zarobku, a także interesowała się wiolonczelą, na której Gustav ćwiczył w dni wolne od pracy. Nie miała wiele zabawek ani zajęć, więc poza pomaganiem mamie, większość czasu spędzała na podwórku z innymi dzieciakami. Przynajmniej dopóki nie dostała na szóste urodziny swojej pierwszej wiolonczeli, co uważała za najlepszy prezent, jaki mogła dostać, choć nie zdawała sobie sprawy, ile wyrzeczeń kosztował rodziców. W każdej wolnej chwili wyciągała instrument i ćwiczyła zgodnie ze wskazówkami ojca, który pomimo ogromu obowiązków, znajdował czas, by nauczyć swoje dziecko gry na wiolonczeli.
Akademia Odala wydawała się kompletnie spoza ich ligi, szczególnie że ze względu na swój prestiż przyciągała uczniów z klanów, ale Gustav nauczał tam podstaw muzyki, więc zdecydował, że pośle swoją córkę. W szkole po raz pierwszy zorientowała się, że jest inna - b i e d n a. To słowo prześladowało ją jeszcze długi czas, wraz z okrutnymi dzieciakami, uprzykrzającymi jej życie. Zaledwie garstka osób traktowała ją z szacunkiem godnym człowieka, a dosłownie z jedną osobą nawiązała głębszą nić porozumienia. Chłopiec ten nie zwracał większej uwagi na jej znoszone ubrania, rozmawiał z nią bez uprzedzeń, a ona odwdzięczała się zrozumieniem i wsparciem. Ambicja pchała ją do przodu i nie pozwalała na poddanie się, więc kiedy inni śmiali się z jej starych książek, ona poświęcała każdą chwilę na naukę, żeby pokazać tym rozpuszczonym bachorom, że jest od nich lepsza. Tkwiła w tym uporze tak długo, że zaczęła wyróżniać się na tyle, by co roku otrzymywać stypendium dla najlepszych uczniów. Część dzieciaków dała sobie wtedy spokój z dokuczaniem, ale byli tacy, którzy jeszcze bardziej się na nią uwzięli. Przełknęła to i trzymała się cienia, starała się nie rzucać w oczy, polegając na osobach, którym ufała. Na szczęście zdobyła przyjaźń pewnego chłopca i wyłącznie dzięki niemu przetrwała okres edukacji - rozumieli się niemal bez słów, a choć on także miał swoje problemy, zawsze był dla niej wsparciem, co odwzajemniała w stu procentach.
Na II stopniu było łatwiej o tyle, że większość szkolnych dręczycieli dała jej spokój albo znalazła sobie inny obiekt drwin. Może dlatego, że dziewczyna coraz bardziej przeobrażała się w pięknego łabędzia, a w wieku trzynastu lat zaczęła dorabiać sobie przy pilnowaniu dzieci sąsiadom, a z zarobionych pieniędzy kupowała sobie nowe ubrania - z początku chciała dokładać się do budżetu rodzinnego, ale rodzice kategorycznie zabronili.
I kiedy miała wrażenie, że wszystko powoli zaczyna się układać, nagle cały świat runął w gruzach, a wszystkie nieszczęśliwe zdarzenia zbiegły się w czasie. Pierwszą złą wiadomością była śmierć dziadka - ojca Sofii, którego dziewczynka nigdy nie poznała. Sofia ruszyła więc do Rzymu, by pomóc matce w przygotowaniach do pogrzebu i żeby zostać na samej ceremonii. Drugim nieszczęśliwym zdarzeniem była niespodziewana śmierć ojca, którego znalazła bez życia na kanapie. Nigdy nie zapomni tego dnia, gdy patrzyła w jego błędne oczy pozbawione blasku. Była w takim szoku, że wezwała pomoc dopiero po godzinie siedzenia przy zwłokach, a kiedy eksperci przybyli na miejsce, stwierdzili... samobójstwo w godzinach porannych. Isabella i jej matka, Sofia nigdy nie pogodziły się z tym błędnym werdyktem - znały Gustava na tyle, by wiedzieć, że nigdy  nie targnąłby się na swoje życie. Nie miały natomiast środków ani możliwości, by wszcząć dochodzenie we własnym zakresie, a bez zarabiającego męża nie było je nawet stać na mieszkanie. Przez pół roku błąkały się od drzwi do drzwi znajomych, którzy byli na tyle dobrzy, by je przyjąć, nocowały też pod namiotami i w opuszczonych hangarach, a podczas tego mrocznego okresu Izzy nauczyła się używać swojej dotychczas znienawidzonej choroby giętkości Bohlera do kradzieży pieniędzy i drobnych, wartościowych przedmiotów. Zapewniało im to przetrwanie, ale na dłuższą metę taka forma życia była przerażająca, więc nie widząc innych opcji, Sofia zwróciła się do swojej matki o pomoc. Otrzymały małe mieszkanie w Midgardzie oraz kieszonkowe w zamian za to, że Isabella zmieni nazwisko na Russo, a w przyszłości wyjdzie za wybranego przez nią dżentelmena. Na tym etapie Bella, jak ją nazywała matka, była w stanie zgodzić się na wszystko.
Sprawy zaczęły się komplikować, kiedy szkolna przyjaźń zaczęła przeradzać się w zauroczenie. Coraz bardziej odwlekała obietnicę daną babci, wyszukując coraz to nowe wymówki, a w międzyczasie rozwijała relację, której naprawdę pragnęła. Nie mogła jednak zapomnieć o nauce. Wybrała Tiwaz, by studiować prawo magiczne. Już dawno podjęła decyzję o ścieżce kariery - chciała zostać koronerem, by rzetelnie ustalać przyczynę śmierci i żeby nikt nie czuł tego, co ona w tamtej chwili, po stracie ojca - poczucia niesprawiedliwości, że ze względu na biedny status majątkowy ta sprawa została zamieciona pod dywan, a prawdziwa przyczyna nie została dokładnie ustalona.
Ze swoją młodzieńczą miłością widywała się regularnie, a ich relacja stawała się coraz bardziej poważna i głębsza. Ale życie to nie bajka, o czym przypomniała jej babka pod koniec edukacji na III stopniu. Wybrała jej dostojnego kawalera i zażądała niemal natychmiastowego ślubu, w innym wypadku wyrzuci ich z mieszkania i przestanie je sponsorować. I nie byłoby w tym nic strasznego, gdyby jej matka przez te lata nie oszalała... po śmierci ojca zmieniła się nie do poznania i nie nadawała się już do żadnej pracy, a najprostsze czynności wywoływały u niej ataki paniki. Iz była z kolei zbyt młoda i niedoświadczona, żeby rozpocząć pracę na tyle dobrze płatną, by utrzymać je obie. Dlatego tuż po skończeniu studiów zwyczajnie wyjechały do Rzymu i zgodnie z wolą babki, wzięła ślub ze starszym o piętnaście lat Włochem, Lorenzo de'Medici, z rodu, którego korzenie sięgały XIV wieku, a do tej pory byli wpływowi, zajmowali się bankierstwem.
Sofia otrzymała całodobową opiekunkę, a Izzy uparła się, że ma mieszkać razem z nią i jej nowym mężem. Jej kolejnym warunkiem była możliwość pracy jako koroner w lokalnej służbie mundurowej i tak też się stało. Rozpoczęła staż i zdobywała doświadczenie, jednocześnie w życiu prywatnym nawiązywała relację ze swoim mężem coraz bardziej zbliżoną do przyjaźni. W Rzymie stykała się z różnymi ludźmi, a pewnego dnia jej ścieżka skrzyżowała się ze ścieżką śniącej, która pracowała w policji. Ciężko to wyjaśnić, ale coś między nimi zaskoczyło i szybko stały się przyjaciółkami, choć Izzy nie miała na tyle odwagi, by zdradzić jej prawdę o magii, sama dowiedziała się wielu rzeczy o śniących, poznała ich wynalazki, metody postępowania i z ciekawością chłonęła nowe informacje, które czasami wykorzystywała w swojej pracy. Jej innowacyjne podejście, świeże spojrzenie i otwarty umysł szybko zostały zauważone przez przełożonych i docenione. Jednocześnie im więcej doświadczenia zdobywała, tym więcej miała wątpliwości, czy błędnie nie oceniła specjalistów badających ciało jej ojca - dotąd była przekonana, że ktoś się do tego przyłożył, ale na tym etapie nie była już tego pewna, wszelkie poszlaki, które pozostały w jej pamięci mogły wskazywać samobójstwo, ale nie było już sposobu, by to zweryfikować.
Największym zmartwieniem stała się jej choroba, przez którą często dochodziło do zwichnięć i innych drobnych urazów, które w miarę własnych możliwości leczyła samodzielnie, ale czasami niezbędna była wizyta u specjalisty. Nie pozwoliła jednak, żeby choroba powodowała tylko nieszczęścia, skoro mogła ją wykorzystać - co robiła nie tylko w życiu prywatnym podczas sięgania po przedmioty, ale zdarzało się, że używała giętkości w pracy, by przecisnąć się w trudno dostępne miejsce albo czegoś dosięgnąć.
I kiedy miała wrażenie, że wszystko powoli zaczyna się układać, po powrocie z pracy znalazła swojego męża... martwego. Od razu wezwała pomoc i od razu wykluczyła naturalne przyczyny, tak samo, jak służby, które oskarżyły ją o morderstwo. Śledztwo trwało zdecydowanie za długo, ale ostatecznie z powodu braku obciążających jej dowodów, została uniewinniona, a oficjalną przyczyną śmierci stało się samobójstwo, po odnalezieniu pożegnalnego listu i zweryfikowaniu jego prawdziwości. Odziedziczyła po mężu majątek, ale zdała sobie sprawę, że nic jej w Rzymie nie trzyma, dlatego rok temu wróciła do Midgardu razem z matką, ale teraz nazywa się Isabella de' Medici, ma dom w dobrej okolicy i pracuje w Kruczej Straży jako koroner, po zdaniu odpowiedniego egzaminu i przedstawieniu listu rekomendacyjnego od poprzedniego pracodawcy. Poświęca się swojej pracy z pasją, której często brakuje starszym funkcjonariuszom, nie ignoruje żadnych najmniejszych znaków, a jej działania zwykle są bezbłędne. Popiera Radę, ceni sobie ład i porządek, ale nie jest wtajemniczona w żadne szczegółowe informacje i nie przeszkadza jej to. Wykonuje swoją pracę najlepiej, jak potrafi i tego się trzyma.

Karta rozwoju