Midgard się zmienił.
Nie był już tym samym miastem, co kilka miesięcy temu. Zbagatelizowano powtarzane przez długie lata ostrzeżenia najbardziej szanowanych wyroczni, które starały się zawczasu zapobiec tragedii, chcąc uczulić społeczeństwo na jakiekolwiek przejawy nieprawości i braku sprawiedliwości. Nikt nie wierzył w ich słowa – galdrowie zdążyli do nich przywyknąć, zapominając o potędze ich wizji i popełnianych w przeszłości błędach. Ale to nie one się pomyliły, lecz świat magiczny, który był zbyt skupiony na swojej teraźniejszości, by dostrzec to, co miało wkrótce nadejść. Przyszłość.
Przez labirynt ulic Midgardu przetoczyła się fala przemocy – każdego miesiąca dziewięć przypadkowych istnień stawało się niechcianymi uczestnikami dawnego, zapomnianego rytuału, uknutego przez jednego z najjaśniejszych umysłów współczesnego świata. Lauge Nørgaard, profesor magii rytualnej, upozorował swoją śmierć, by móc realizować to, do czego przygotowywał się przez długie lata. To on podjął się roli choreografa w makabrycznym tańcu życia i śmierci, chcąc przechylić wynik ostatecznej bitwy, jaką miał być Ragnarök, na korzyść ślepców. Początkowo działał na polecenie Magisterium, lecz z biegiem czasu, jak marionetka zrywająca się z nici, postanowił oderwać się od niewidzialnych pętli i zacząć działać na własną rękę. Nie pamiętał już o planach Profety, bardziej przyziemnych niż abstrakcyjnych, a z czasem sam zapragnął być liderem i stworzyć grono wiernych popleczników wśród midgardzkich ślepców. Zgubiła go jednak pycha, krótkowzroczność i przebudzenie Profety.
Profeta Tygvre, który z bliżej nieznanych powodów milczał przez ostatnie lata, pozwalając, by to inni podejmowali za niego decyzje kluczowe dla Magisterium, w końcu powrócił. Mówi się, że to właśnie on wydał Kruczej Straży Lauge Nørgaarda, by ukarać go za niewybaczalną zdradę i bunt, który próbował wzniecić wśród ślepców. Związany rytuałem przysięgi profesor wpadł w zasadzkę zastawioną przez najlepiej wyszkolonych wysłanników Forsetiego – popełnił samobójstwo, gdy zrozumiał, że nie ma z niej wyjścia, zabierając ze sobą tajemnice Magisterium do grobu. Pradawny rytuał został przerwany, a w Midgardzie nie odnaleziono już żadnego ciała okaleczonego runicznymi sekwencjami. Wspólnota galdryjska odetchnęła z ulgą, w tym Rada, która w ostatnich miesiącach była oskarżana o bezradność. Był to jej pierwszy od dawna sukces: powstrzymanie terroru i rozlewu krwi na ulicach.
Ale ani Midgard, ani świat galdrów nie były już takie, jak wcześniej, nawet jeśli zagrożenie zostało chwilowo zażegnane, a chaos – ujarzmiony. Coś zmieniło się w magii, rozpraszając jej naturalny rytm jak subtelny dźwięk w harmonii wszechświata. Coś pękło w społeczeństwie, uwydatniając coraz bardziej różnice, których nie dało się już ukryć. Działania Wyzwolonych zaczęły razić jak błyskawica, odsłaniając naginane dla własnych korzyści prawdy i konflikty. Rada, stojąca od zarania dziejów na straży porządku galdryjskiego, znalazła się po raz kolejny na rozdrożu. Niespodziewany upadek Przymierza Odrodzenia skłonił ją do wewnętrznych roszad, a odmienne wizje przyszłości stały się płaszczyzną konfliktów, zwłaszcza w kontekście zbliżających się wyborów na Głosiciela Prawa. To już nie tylko zażarta walka o władzę, ale także o duszę społeczeństwa rozdartego między tradycją a zmianą.
W gąszczu tego wszystkiego, gdzie osobiste dramaty splatają się z politycznymi rozterkami, pojawiają się nieśmiałe doniesienia o enklawach, które w ostatnich miesiącach popadły w zapomnienie, lecz teraz wyrastają z cienia rytualnych morderstw. Komisja do Spraw Niemagicznych, choć nie ujawnia zbyt wielu informacji, apeluje o ostrożność i przypomina o zakazie wchodzenia na odizolowane tereny enklaw. Ostrzeżenia jednak zdają się być tylko wciąż ostrzeżeniami, osobiste tragedie zamieniły się już w pieśń o przeszłości, a Midgard po raz kolejny stoi na zakręcie swej opowieści.