Ivar Soelberg

Życie jest niekończącym się egzaminem, na który nikt nie zdoła należycie się przygotować, a co za tym idzie – porażki, błędy i wszelkie niepowodzenia są nieuniknione. Jednakże ból ten można zminimalizować, a mrok rozjaśnić. Wystarczy wyciągać wnioski z porażek, a każde niepowodzenie traktować jak lekcję, która bywa nieraz surowa, lecz chłosta i rózga hartują, a pamięć o bólu przypomina się, gdy następnym razem zechcemy popełnić tę samą pomyłkę.

Przyszedł na świat jako ten pierwszy. Był drobny i słaby, przez co początkowo nie dawano mu zbyt wielkich szans. Przejawiającą się już wówczas cechą była upartość, z jaką trzymał się życia. Pomimo wszelkich negatywnych prognoz, nie słabł, wręcz przeciwnie, z każdym dniem rósł w siłę. Ten upór w dążeniu do celu z wiekiem stała się jedną z głównych cech charakteryzujących starszego Soelberga.
Wychowanie w duchu pewnych zwyczajów i tradycji, pod okiem władczego i nieznoszącego najmniejszej formy sprzeciwu ojca, wiązało się z szeregiem licznych zasad i obostrzeń, które pokrywają się nie tylko z etykietą i umiejętnym reprezentowaniem rodzinnych wartości w świecie, ale także z wieloma pomniejszymi rzeczami. Od dziecka szkolony, by nie powiedzieć musztrowany; w dbałość o kondycję i hart ciała, jak również wiedzę, o historii przodków i ojczyzny.
Przeciwwagą dla tych nauk i tej surowości była matka, której łagodność i uczuciowość, były nieodłącznymi towarzyszkami malującymi się na bladym licu. To ona otworzyła wrota dla baśni i legend, ona pokazała piękno magii i otaczającego ich świata, a także była opoką w trudnych chwilach i ratunkiem, przed smutkiem i niezrozumieniem.
Z młodszym bratem z kolei od zawsze miał wyjątkową więź – mimo niewielkiej różnicy wieku, od małego się nim opiekował, brał nieraz na siebie winę za wybryki Eitriego, a także stawał po jego stronie, kiedy ojciec zbyt surowo go karał. Relacja ta na przestrzeni lat umacniała się i trwa dalej – raz zahartowana, nie rdzewieje, niezależnie od regularności spotkań. A wiedza, że jest ktoś, kto rozumie cię jak nikt inny, pozwalała przetrwać cięższe dni.
Wzorem, by nie powiedzieć autorytetem i chodzącą legendą, był zawsze dla Ivara dziadek, ojciec jego ojca i człowiek, który swą pracą, charakterem i nieustępliwością zapisał się złotymi literami, w historii Kruczej Straży, jak i Wysłanników Forsetiego. Człowiek, który przyjaźnił się ze śmietanką towarzyską Midgardu, bywał na bankietach i balach, znał wielu wpływowych ludzi, a jego dokonaniach i czynach szeptano z podziwem i zainteresowaniem. Odchodząc ze służby w randze zastępcy komendanta, mógł śmiało powiedzieć, że zrobił wiele dobrego dla społeczeństwa.
Stąd też brał się ten podziw wnuka, który prędko zrozumiał, że wzorem nie może być: ktoś, kto przez całe życie, jest zbyt sztywny, aby nagiąć się, zbyt zatwardziały w swych przekonaniach, ktoś tak mało elastyczny, i w kim brakuje ducha współpracy, już nie wspominając, o szczypcie ambicji... – najzwyczajniej w świecie, taka persona nie może, być wzorem. I chociaż ojciec za wszelką cenę próbował przekonać swe dzieci do ścieżki życia, którą on podążył, to nie był on inspiracja  dla Ivara.
Tą osobą był dziadek, który pełnił funkcję drogowskazu, a zarazem pierwszego nauczyciela, to on go szkolił, a także wpajał miłość do polowań, czy narciarstwa. Z biegiem lat więź między nimi przybrała specyficzny obraz; szacunku i zrozumienia, w którym przepaść wiekowa schodziła na drugi plan. To również on zaraził Ivara, pasją do motoryzacji śniących, a poznawanie tajników mechanicznych intrygowały go. Ich światy, tak bliskie, a zarazem tak dalekie od siebie różniły się zdecydowanie, lecz czerpanie inspiracji, czy poznanie kluczowych dat historycznych, było miłą odmianą od magicznej codzienności.

Lata edukacji w Akademii Odala minęły szybko niczym sen złoty. Młody Soelberg był zdolnym uczniem i zaliczał się do grona spokojnych, ale ambitnych osób. Przez świetne wyniki nie szukał uznania w oczach rodziny, nie oczekiwał tego. Powód był znacznie prostszy: ambicja i chęć bycia jednym najlepszych. Z aktywności dodatkowych uwielbiał magiczne pojedynki, w których cieszył się zasłużonym uznaniem. A także chętnie grał w magicznego hokeja, i przez kilka lat, był w reprezentacji akademii. Jego styl bazujący na szybkości, technice oraz czytaniu ruchów przeciwnika sprawiał, że jego gra była; efektowna, jak i efektywna, czym przyciągał wzrok kibiców.
Zdyscyplinowany i posłuszny, a przy tym bystry od pierwszych lat, zaskarbiał sobie przychylność profesorów, którzy wróżyli mu świetlaną przyszłość. Szkołę wspomina dobrze, lecz bez większych emocji. Nauczył się posługiwać magią w zadowalającym stopniu i zdobył niezbędną dla niego wiedzę o świecie i nie tylko.
Dalsza edukacja w Instytucie Tiwaz podyktowana była pasją i chęcią dalszego rozwoju. Ojciec miał trzy grosze przy wyborze studiów, lecz aprobował go. Zmotywowany i przepełniony pasją oraz chęcią udowodnienia swojej wartości, szybko zdobywał sympatię i szacunek rówieśników oraz profesorów. Wytrwałość, sumienna praca, a także liczne wyrzeczenia, których nigdy nie żałował, wpłynęły na jego wyniki. Nie zapominał, o aktywności fizycznej i gdy tylko mógł, dbał o muskulaturę i kondycję, chcąc przedstawić się z jak najlepszej strony przyszłym rekruterom.

Droga na skróty poprzez zasługi dziadka, czy rodzinną tradycję związaną z przynależnością do Kruczej Straży nie była przepustką i gwarantem ciepłej posadki. Ivar pragnął czegoś więcej, niż przytulnego kącika i utonięcia z czasem w odmętach szarych i nijakich person. Pragnął siły, lecz nie władzy. Chciał chronić i nieść światło, być tarczą w ciemności i ogniem, który przegoni złe duchy. Ryzykując życiem – walczyć i zdobyć nieśmiertelną chwałę, aby zapisać się swymi czynami w kronikach Kruczej Straży.
Od dziecka czuł niezwykłą dumę z rodzinnej tradycji i historii, lecz kwestią honoru było dla niego osiągnięcie wyznaczonych celów poprzez własną ciężką pracę.

Wyróżnienie, jakim był awans do elitarnego oddziału, należał jednych z najszczęśliwszych dni w jego dotychczasowych życiu. Oto spełniają się marzenia. Czuł wówczas, że cały świat ma u stóp. Duma i radość zauważalna była nawet w oczach ojca, który po odejściu z Kruczej Staży stał się odrobinę bardziej wyrozumiały i ustępliwy. Nigdy jednak nie wymaże ze wspomnień miny matki. Ta, która kochała ponad życie, i co dzień modliła się do bogów, o przychylność i łaskę, dla swych synów. Została wystawiona na życie w ciągłej niepewności i wątpliwej przyszłości losu swych dzieci.
Mimo początkowego optymizmu kariera trzydziestoletniego oficera była drogą niejednokrotnie prowadzącą przez ciernie, co odbiło się nie tylko na jego ciele poznaczonym bliznami, jak i psychice.
Na swoim koncie mógł zapisać ujęcie kilku wyjątkowo niebezpiecznych kryminalistów, a także wzorowo przeprowadzane i zaplanowane akcje, o charakterze tajnym. W oczach swych dowódców klasyfikował się jako: rozsądny i chłodno myślący; taki, który najpierw myśli, później działa. Ta postawa przekładała się, na jego oceny w raportach z misji. Liczne zasługi i ujęcia przeplatały się z większymi, bądź mniejszymi niepowodzeniami i potknięciami, które są nieuniknione w ich wyjątkowo trudnej i wymagającej pracy. Należało sobie z nimi radzić. Ci, których zjadał strach lub panika obejmowała w czułe objęcia – ginęli. Dlatego tak ważną i istotną rolę pełnił dowódca; miał znać swych ludzi wiedzieć, do czego i na co są zdolni, a przede wszystkim wiedzieć, kiedy wymiękają, bo ci są niby spróchniałe szczeble drabiny – mogą zawieść w najmniej spodziewanym momencie i będzie po akcji. Wyróżniał się, na tle innych jemu podobnych. Był nieustępliwy i bezwzględny, zbyt surowy wobec samego siebie, jak i towarzyszy. Profesjonalne podejście i planowanie, to były jego atuty. Nigdy nie kierował się emocjami, tak złudnymi i nieprzewidywalnymi, iż mogły zwieźć nawet najlepszego. Chłodny i obojętny w relacjach starał się nie przyzwyczajać do ludzi, gdyż ci tak szybko odchodzą.
W pracy czuł, że żyje, a poza nią? Została tylko wydmuszka, w której trudno doszukiwać się, chociażby iluzji szczęścia. Wiedział o tym, nim podjął rękawice, ta praca niszczy, ale i napędza jednocześnie. Ambicja kierowała krokami Wysłannika na wyboistej ścieżce kariery, ku dalszemu rozwojowi. Angażował się w przydzielane mu sprawy, lecz również brał udział w zakrojonych na szerzą skalę działaniach drużynowych, co owocowało pochwałami od bezpośrednich przełożonych. I chociaż nie za każdym razem wykonywane misje, mogły znaczyć się bezbłędnością w działaniu, tak zwykle realizował wyznaczone cele. W postawie oficera, zawsze dostrzegalna była determinacja i nieustępliwość w dążeniu do celu, to przejawiało się niejednokrotnie podczas gorszych miesięcy, które mogły podcinać skrzydła i deprymować, lecz ten uparcie parł przed siebie, nawet w sytuacjach, gdy brak kolejnych wskazówek, mógł pogrzebać całe śledztwo. Awans Soelberga wisiał w powietrzu od dłuższego czasu i doczekał się swego spełnienia w ostatnich tygodniach kwietnia.

Karta rozwoju