Twoje działania nie pozostają niezauważone. A skoro dostrzegliśmy je my, tym pewniejsze, że mogą nie umknąć uwadze kruczych wysłanników, pośród których nie odnajdziesz wolności dla swoich zamiłowań.
Znajdź czas, by 3.12. o 18.00 odwiedzić kamienicę Kärkkäinenów. Zapewnij na wejściu, że wiesz o narodzinach w Ginnungagap.

wierzę, że ostatnie tygodnie roku upływają Ci w dostatku i spokoju. Wiedziałbym o tym, gdybyśmy widywali się równie często co przed laty. Nie wszystko jednak jest nam dane, prawda? Działalność naukowa Twojego męża nie umyka mojemu oku, ale wyjaw mi proszę, jak Ty się czujesz? Mniemam, że z uporem podążasz własną ścieżką, naiwny twierdziłby odwrotnie.
Czy sny nie dręczą Cię nadto? Daruj mi troskę starszego kuzyna, lecz pamiętam zarówno Twoje talenty, jak i przekleństwa.

Mam wrażenie, że zbyt wiele czasu minęło od naszego ostatniego spotkania. Od kiedy stare pokolenie wymarło, a nam nie rodzą się dzieci, ciężko znaleźć okazję do wspólnego świętowania. Wspólne kolacje w ramach pogrzebów i śniadania przy ślubach zdają się teraz być odległymi, lecz wierzę, że nie wszystko stracone.
Z tego powodu właśnie chciałbym zaprosić Cię do mojej galerii Besettelse. Na 6 grudnia późnym popołudniem planuję skromny, lecz szykowny wernisaż. Z przyjemnością Cię oprowadzę, jeśli zgodzisz się mnie odwiedzić w tym dniu. Oczywiście z przyjemnością ugoszczę Cię wraz z mężem, jeśli taką masz ochotę.

nigdy nie miałem Ci za złe (prędzej obwiniałbym siebie) przerwanej rutyny listów. Jestem świadomy zmienności naszego świata, zmian wstępujących w nas samych, innego posmaku życia i obowiązków wiążących nas niezależnie od wyrażanej woli.
Twój list, bez wątpienia, okazał się niespodzianką, jednak - zapewniam Cię - jedną z tych najzupełniej przyjemnych. W głowie kiełkuje mi wiele możliwych pytań; żywię nadzieję, że w ciągu ostatnich lat spotkało Cię więcej znacznie więcej przychylności niż podłych wybryków losu. Z przyjemnością wysłucham wkrótce wszystkiego, co będziesz miała mi tylko do powiedzenia; nie potrzebuję zresztą żadnych szczegółów - myślę, że zadowoli mnie nawet sama obecność.
Zdaje się, że zbyt długo zwlekałem.
Zwlekaliśmy.
(Oboje).
Wszystko, co usłyszałaś, jest prawdą; moje zapewnienia i wiara przyniosły owocne plony (znacznie pełniejsze niż zarzekanie się, że urosnę; w tym, niestety, nie osiągnąłem żadnych wielkich sukcesów). Dzięki rozwojowi kariery mogłem poświęcić się całkowicie malarstwu. Mieszkam na osiedlu w Forsteder, a data, którą podałaś, zupełnie mi odpowiada.

Czekałaś na tę odpowiedź - ja, z kolei, będę czekał, aż przyjdziesz.

Zakładam, że pamiętasz naszą ostatnią rozmowę? Szczęśliwie się składa, że udało mi się znaleźć rozwiązanie. Wyznacz miejsce i datę, a porozmawiamy o szczegółach w cztery oczy. Pisanie listów, jak mogłaś już zauważyć, nie jest moją mocną stroną.

nawiedził mnie - w dość dosłowny sposób - problem natury osobistej, z którym nie sposób uporać mi się samodzielnie. Po tylu latach zgłębiania dobrze nam obu znanej niematerialnej strony rzeczywistości wątpiłam, że istnieje jeszcze dusza z którą nie poradzę sobie w pojedynkę. A jednak Norny ostatnimi czasy lubią mnie zaskakiwać. Odwiedź mnie proszę jak najszybciej, pilnie potrzebuję Twojej pomocy.

Gleðileg jól!
W pobliżu twojego domu pojawił się świąteczny koziołek, julbock. W chwili, gdy spałeś, pozostawił pod twoją choinką prezent. Na dostrzeżonym pakunku mogłeś odnaleźć podpis:
Laudith, z okazji Jul ślę najlepsze życzenia i drobny upominek, który umili Ci świąteczny czas. Żywię nadzieję, że w nadchodzącym roku nasza współpraca będzie równie owocna. N. Lundqvist.
Podarkiem okazało się: Lusterko Idunn.

Gleðileg jól!
W pobliżu twojego domu pojawił się świąteczny koziołek, julbock. W chwili, gdy spałeś, pozostawił pod twoją choinką prezent. Na dostrzeżonym pakunku mogłeś odnaleźć podpis.
Nigdy nie zapomniałem. E.
Podarkiem okazał się: ramka wspomnień.

Gleðileg jól!
W pobliżu twojego domu pojawił się świąteczny koziołek, julbock. W chwili, gdy spałeś, pozostawił pod twoją choinką prezent. Na dostrzeżonym pakunku mogłeś odnaleźć podpis.
Nie szukaj morałów, życie rzadko kiedy je posiada, ale być może odnajdziesz w tym tomiku własną drogę. Spokojnych świąt, moja miła.
Olaf
Podarkiem okazało się: rzadkie wydanie książki (Przygotowanie – pióra Otto Jakobsena).

moja estetyka to błysk
zachodu słońca w tęczówce twojego oka
i zakrzywionej linii twoich bioder
twoje ciało to pożar w środku lasu
przedzierający się przez drzewa, które są moimi żyłami
a ja kąpię się w twoim gorącu
tkwię w nim i topię się w twoim widoku
jak gdybym był pięknem oceanu
a ty deszczem
spływającym na mnie
jak gdybym był prawdziwą wodą
i absorbował każdą kroplę ciebie
stałabyś się mną
ja stałbym się tobą

jest taka miłość, która
jest jak ziarno,
którego nigdy nie zasiałem,
kiedy opowiadam o niej we wspomnieniach

ust, które mam zamiar pocałować
i oczu, które nigdy nie spotkały moich

dłoni, które oplatają moje nadgarstki
i ramion, które pachną domem

zastanawiam się, jak to jest
tęskno mi do tych rzeczy,
których nigdy nie doznałem

Gleðileg jól!
W pobliżu twojego domu pojawił się świąteczny koziołek, julbock. W chwili, gdy spałeś, pozostawił pod twoją choinką prezent. Na dostrzeżonym pakunku mogłeś odnaleźć podpis:
Dziękuję za wszystko. Irene.
Podarkiem okazał się: medalion z runą gebo.

Gleðileg jól!
W pobliżu twojego domu pojawił się świąteczny koziołek, julbock. W chwili, gdy spałeś, pozostawił pod twoją choinką prezent. Na dostrzeżonym pakunku nie byłeś w stanie odnaleźć podpisu.
Podarkiem okazał się: pierścień myśli (jedna sztuka).

Przyjmij ten wiersz z ciepłą myślą, jako dowód mojego nieskończonego oddania i palącego uczucia, jakim Cię darzę...


Twój widok jest dla mnie

Jak dotyk rosy wczesnym rankiem

Na policzku, który dociskam do śliskiej trawy...

Trzymam się z daleka,

Bo nie mogę utrzymać swojego podziwu na smyczy

Wzdycham w zadumie, gdy ktoś wspomni

Twoje święte imię...

Piszę wiersze.

A każdy z nich ma tylko jednego adresata,

A każdy z nich lgnie do papieru, na którym tusz miesza się

Z moimi łzami wzruszenia...

Bo ten sam papier będzie potem dotykał

Twoich dłoni gładkich jak

Najwierniejszy aksamit

Nie wiem, jaki w dotyku jest aksamit

I nie wiem, jaka w dotyku jest Twoja skóra

Ale przed snem marzę często o tym

Że kiedyś się dowiem,

A nasze dusze zatańczą wtedy szczęśliwe,

Że staliśmy się wreszcie razem

Całością

Jednością

Wspólnotą...

Której nic nie może ruszyć,

Nic nie jest w stanie wzburzyć.

Jedynie Twoje usta pozostaną

Tak samo niebezpieczne jak teraz

Pożeraczko duszy i serc,

Królowo o płomiennym spojrzeniu,

Która zniewoliła mnie myślą

Wbrew wszelkim zakazom i zaleceniom.

przyznam, że tego nie chcę – a raczej, na samym początku nie chciałem tego uczynić, jestem bowiem zmuszony prosić Cię dziś o pomoc. Nie umiem teraz wyjaśnić, co rzeczywiście się stało, czy jest to pewne zatrucie, czy  urok (klątwa?), choroba, która w moim przypadku jest niemalże rzadkością (na swoje szczęście cieszyłem się dobrym zdrowiem). Ostatnim wydarzeniem, na którym byłem wśród ludzi okazało się Thurseblot; wiesz, że nie jestem szczególnie religijnym człowiekiem, jednak nie byłem w stanie odmówić kilku znanym mi osobom, nalegającym, abym im towarzyszył.
W chwili obecnej nie mogę opuścić domu, dlatego będę niezmiernie, nieopisanie wdzięczny za każdy przejaw uczynku, który pomoże mi szybciej wrócić do właściwego stanu. Obiecuję, że wyjawię Ci więcej, kiedy już do mnie przyjdziesz; nie bój się mnie oraz spróbuj zachować dystans. Ja… Obawiam się, że możesz nie być na wszystko przygotowana, dlatego już teraz przysięgam Ci w samym liście, pamiętaj, że jestem ciągle tym samym, nieodmiennym Einarem, bez względu na wszystko inne. To nadal ja. To cały czas byłem ja.