Einar Halvorsen

dłonie
bukiety gestów; rozchylone, otwarte w serdecznym świetle powitań; wijące się pędy ruchów. Dłonie. Ciche, cierpliwie i naostrzone precyzją niewielkich włókienek mięśni. Kwiat człowieczeństwa, kwiat uzdolnienia - powierniczki, tkające losy nadchodzącego dzieła

jej: pasma ścieńczanej skóry, na których osiada stado niepoliczonych plam. Brunatny, stanowczy akcent niepodważalnej starości, niezrozumiałe dla dziecka pismo doświadczeń zmarszczek. Surowe i przesiąknięte pewnością, znające pojęcie troski.
Słodko-gorzka mieszanka wymagającej kobiety, surowej, nieubłaganej jak zima, kojącej jak taniec piór ognia uwięzionego w kominku. Była dla niego wszystkim - matką, babką, nauczycielką i stróżem. Czasami, gdy lepka, pajęcza siatka senności łączyła bieguny powiek, siadała przy jego łóżku, gładziła czule po włosach. Szeptała, że go znalazła.
Leżał, w zawiniątku pod bramą - usłyszała krzyk dziecka, wołanie do srebrnych gwiazd, do rozpiętego milczenia. Mówiła, że zawsze chciała mieć syna. Nie mogła nigdy mieć dzieci - opinię, powtarzaną jej przez medyków, pragnęła przekuć modlitwą. Wznosiła prośby do bogów.
Jej błagań wysłuchał demon; huldra, porzucająca dziecko w (nie)przypadkowym miejscu.
Był to jedyny moment, w którym dostrzegał miłość.
Dalej był tylko mróz. Kajdany chłodu wymagań.

Mówiła, że od początku wiedziała, jak wielki sprawi jej kłopot.
Ból, strach, zaciskane zęby i niechęć; nie, nie musimy, owszem, musimy, dobrze wiesz, że musimy.
Mówiła, że czyni wszystko wyłącznie dla jego dobra - dlatego, z identyczną pewnością zdołała unosić dłoń. Magia wzbierała jak burza i odcinała ten fragment. Abominacja, skaza na pięknym chłopcu, który miał wzbudzać zachwyt.
Nie wie, kto pierwszy krzyknął, on czy ból powstający w ciele - on i ból razem, wszystko miesza się i wiruje, wrzask tkanek i ciepło krwi - obrzydliwej, szkarłatnej ścieżki, sunącej w dół jego pleców i ściekającej po udach. Ogon legł na podłodze, bezmyślny kawałek mięsa, biel kręgosłupa, stercząca niczym źrenica, ślepa, blada, przeklęta.
Kiedy leżał już, zrozpaczony, bezradny, żałosny - stała zawsze w milczeniu. Stała, nie uroniła choć kropli zbędnego słowa
nazywała się Linda Halvorsen

co tydzień odwiedza jej grób

jego: silne, męskie i dotąd nieobeznane w troskach. Niekiedy - dało się dostrzec ich drżenie, jak rwały się, przerażone, brudne od niewidzialnej rdzy wstydu, której nie mogły zmyć lata perseweracji kłamstw. Był członkiem znanej rodziny - bogaty i niedostępny, okryty blaskiem szacunku. Mieszkali z Lindą w pobliżu ich rezydencji. Powtarzał, że Linda była najlepszą służką, uosobieniem wszystkich, poszukiwanych cech. Wysłuchał jej, gdy mówiła, że chłopiec ma wielki talent, gdy pokazała rysunki, jakie nakreślał węglem na bladych licach papieru. Pokiwał w milczeniu głową; niedługo później oznajmił, że wyśle go do malarza - jednego z licznych przyjaciół. Zapewnił, że sam zapłaci za każdą z tych dodatkowych lekcji. Chłopiec nie wiedział, dlaczego mężczyzna, pan domu, zabiegał o jego dobro - miał własne, szczęśliwe dzieci

nie wiedział, że również jest jednym z nich

własne: podróżujące po lnianej, napiętej membranie płótna, roznoszące w powietrzu drapieżną woń terpentyny. Czułe, wrażliwe, dążące, aby uwiecznić, zatrzymać abstrakcję wizji, roziskrzonej natchnieniem w naczyniu jego umysłu. Dłonie artysty - tak nazywali go inni, pełni zachwytu, kochali go, a on pozwalał zagęszczać się zaćmie kłamstw. Okryty kokonem fałszu, z marionetkami uśmiechów, z zapałem przedstawiał wszystko, byle nie własną postać.
Być kimś. Wyjątkowym. Niezwykłym.
Każdym, byle nie samym sobą.
Prawda wracała, zawsze w najgorszych chwilach. Dusiła go, podchodziła do gardła, zgniatała kolebki żeber, spijała powietrze z płuc. Robiło mu się niedobrze - od prawdy, od siebie, od prawdy o samym sobie. Prawda - ostra i obojętna jak stal. Podrzutek, odnaleziony przez starą, poczciwą służkę. Dziecko, którego nawet wyrzekła się własna matka, chłopiec, nadpsuty krwią demonicznych istot. Odmieniec, z którego pleców wyłania się krowi ogon, wynurza, na podobieństwo chwastu - odcięty dziesiątki, setki, tysiące razy, powraca, zawsze, powraca i przypomina, czym rzeczywiście jest. Huldkrekall, demon, ziarno zepsucia, zasiane w istnieniach ludzi. Tym był.
W szkole zaczął odkrywać, że ogon jest tylko ceną - szpetną, zwierzęcą ceną, jaką miał płacić w zamian za przyspieszony bieg serca oraz rumieńce dziewcząt, zauroczenia kobiet i również niektórych mężczyzn. Ceną, jaką był skłonny pokryć, aby poruszać się zwinnie po grząskim podłożu kłamstw. Niekiedy, rozmawiając z nim, zadawali pytania, błądzili i wspominali, że widzą, że w ich odczuciu jest inny, nienaturalny, nieludzki. Odpowiadał im, na początku subtelnie, że w jego żyłach najpewniej płynie krew fossegrimów. Dostrzegał, jak przełykają i trawią podany fałsz, jak kiwają głowami, jak nie wydają się wątpić. Całość utwierdzał sekret, związany z wykonywaną sztuką - szczycił się ulepszeniem pomysłu swojego nauczyciela i dysponował przepisem na unikalne farby

innych: drobne i znacznie większe od jego własnych - kruche i wytrzymałe, o grubej, stwardniałej skórze i nieprzyjemnych opuszkach, dłonie kobiet i mężczyzn, różne, wyjątkowe; splecione w licznych uściskach, ułożone posłusznie w przybranej zgodnie z zamysłem pozie, odkrywające bezwstydnie mapę drugiej sylwetki, rozgrzane od pożądania, skostniałe, nękane chłodem. Liczne, bezsensowne romanse, po części podkreślone skandalem w nagłówkach plotkarskich pism.
Wszystko rozpoczął jeden, skażony zachwytem człowiek.
Przełomem okazał się moment, gdy do malarskiej pracowni, pod nieobecność mistrza, zawitał znany polityk. Zażądał swego portretu - niedługo później, zjawiła się jego siostra i brat. Uniezależnił się i przesiąknął uznaniem, malował portrety możnych, sprzedawał im drogo dzieła. Był kimś. Uwielbiali go. Był kimś

(a w cieniu wciąż stała prawda)

Karta rozwoju