Pierwsza z prób podjęcia kontaktu nie była zbyt udana, jedynie mgliste strzępy słów przenikały do jego świadomości i musiał naprawdę wytężyć zmysły, by tym razem nie wypuścić nici obecności poszukiwanego mężczyzny. Znów jego jestestwo wybrzmiewało jednym pragnieniem – wypuść mnie! Gładką powierzchnię czoła przeorały dwie poprzeczne zmarszczki. duch
— Jestem tu po to, by ci pomóc — zapewnił, choć jeszcze nie był zupełnie przekonany, czy tym razem nikła więź nie pęknie przedwcześnie. — Pliszka… Pliszka wciąż o tobie pamięta — sięgnął po wspomnienie starej kobiety i jej opowieść o Kasprze. Wiedział, że musi dowiedzieć się więcej, by lepiej zrozumieć. — Pomóż mi zrozumieć, co tak naprawdę się stało. Tylko tak będę mógł zrobić coś więcej — dodał jeszcze.

Przeciskając się przez nagie kikuty wyschniętych roślin myślał tylko o tym, jak bardzo był rozżalony i wściekły, że pogrywano z nimi coraz śmielej. Uwadze nie umknęło mu jednak poruszenie panujące wśród dusz przebywających w pobliżu znaleziska. Chciał dowiedzieć się czegoś więcej, ale najwyraźniej nie mógł tym razem liczyć na współpracę. Przymknął oczy i westchnął.
— Jest kiepsko… — wymamrotał. — Nawet duchy… — próbował zacząć, ale powstrzymał się, kiedy jego wzrok padł na Tiedemanna. Wciąż nie czuł się do końca komfortowo uzewnętrzniając przy nim swoje zdolności

1. "dobrze pamiętany kobiecy głos pociągnął za struny zaostrzającego się mimowolnie słuchu i przytrzymał go jeszcze w miejscu, ze stygnącą resztką wina przelewającą się leniwie po obracanym w palcach denku. Nie lubił używać wyczulonych zdolności do pospolitego wścibstwa, drażniło go – zwłaszcza, kiedy był nietrzeźwy – kiedy nie mógł zagłuszyć raz wyłuskanej spomiędzy dźwięków nici cudzej rozmowy lub jednostajnego rytmu przypadkowego odgłosu (zegary doprowadzały go nieraz do szału, wdał się raz w bójkę z człowiekiem, który odsunął obok krzesło, zgrzytając nóżkami o podłogę, czasem, kiedy był pijany, dźwięki zalewały go jak nienamacalna powódź), jej wyraźne niezadowolenie i drwiąca dezaprobata tknęły go jednak wrażeniem, że powinien poczekać jeszcze chwilę, dla pewności, że wszystko było w porządku" tutaj
2. "prześlizgujący się między murami przeciąg przyniósł mu żelazisty, drażliwy zapach i poczuł, dopiero teraz, wyraźniejsze obrzeże rzeczywistości wpijające się chłodem za kołnierz. Chaaya stała pochylona naprzód i w krótkim interwale ciszy zdał sobie sprawę, że wszystko skuwał mróz – cichy szmer skapującej kropli zsuwał się na śnieg spomiędzy jej palców, nie z obrzeża rynny." tutaj
3. "Wiosną, szczególnie, przyspieszał kroku, bo słodko-kwaśnawy zapach otwierających się pąków drażnił go – zbierał się fantomowym pyłem na zbiegu ściąganych brwi, powodując czasem bolesny ucisk (…)
(…) po drodze nie spostrzegł wciąż śladów niczyjej obecności, wyostrzone zmysły napotykały się wyłącznie na senną opustoszałość, nie obawiał się więc ująć jego dłoni" tutaj

Z powodu braku lepszych perspektyw, wyciągnęła z lodówki napoczęte wino - nie robiło jej to różnicy i nawet nie patrzyła na etykietę, gdy pociągała łyk, chcąc tylko zagłuszyć nieproszone myśli. W ogólnym rozbiciu, szlochu i ciąganiem nosem, nawet nie zarejestrowała, że ktoś próbuje dobić się do drzwi. Poszła do swojego pokoju, czując jak frustracja rozrywa jej wnętrzności. Przez chwilę stała przy biurku, pijąc z gwintu butelki, jakby jej życiowym celem było jej opróżnienie.  

Niemniej zadbała o to, by dzisiaj im nie zabrakło; rozlała szkarłatny trunek do ozdobnych kielichów i podała jeden z nich przyjaciółce.
- To proste... za nas - zaśmiała się i wyciągnęła dłoń, by stuknięciem naczyń dopełnić toastu, i o ile Gerda nie miała do dodania żadnej intencji, to od razu wypiła większego łyka i uśmiechnęła się nieco szerzej.

Usiadły przy barze i Vi z chęcią zgodziła się na mojito. - Za nas - wzniosła szklankę w toaście z melodyjnym śmiechem, bo choć było tak wiele rzeczy, za które mogły wypić, to jednak ten wydawał się najadekwatniejszy.