Blanca Vargas

19 III 1971 r.
ZSRR umieszcza na orbicie pierwszą stację kosmiczną Salut 1

Do dziś żartują, że umieszczenie na orbicie Salut 1 było dla Diego Vargasa wydarzeniem znacznie większym niż narodziny jego własnej córki. Podczas, gdy Andrea Vargas, z domu Serrano, widząca astronomka, tuliła już do piersi ich pierworodną, Diego - śniący, świeżo upieczony astronom NASA - przekrzykiwał się z innymi naukowcami o plany ZSRR. W obliczu porażki w nieustającym wyścigu między Republikami Radzieckimi a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, dwudziestodziewięcioletni Diego zdawał się zapominać o czymś tak błahym, jak życie rodzinne.
Nie było tak. Diego o niczym nie zapominał, ani też niczym nie ekscytował się bardziej niż narodzinami swojej córki, a ona - Blanca - w nikogo nie wpatrywała się bardziej, jak w ciemne oczy swego taty.
Kilka lat później jedynym, w co spoglądała z taką miłością, był bezkres nocnego nieba.

12 IV 1981 r.
Pierwszy lot wahadłowca Columbia

Oglądali w telewizji transmisję startu Columbii, gdy po raz pierwszy przyznała się, że nie czuje się najlepiej.
Miała dziesięć lat i głowę pełną wszechświata. Wychowana na bajkach o młodych odkrywcach i od małego karmiona ciekawostkami z dziedziny astronomii i astrofizyki - tak magicznej, jak i niemagicznej - miała wiele planów. Patrząc w nocne niebo, liczyła gwiazdy, w duchu marząc o przygodach, jakie mogłaby przeżyć tam, wysoko. Śniła o obcych światach i o wolności, której nie rozumiała, a którą czuła jednak całym sercem. Kosmos przerażał ją i zachwycał - gdy mówiła o tym rodzicom, kiwali głową ze zrozumieniem. Oni zawsze czuli go tak samo.
A potem przestała spać. Najpierw powoli, nieśmiało, jej ciało zaczęło się buntować. Blanca zamykała oczy tylko po to, by denerwować się błyskami tańczącymi jej pod powiekami. Kładła się do łóżka i owijała ciasno kołdrą tylko po to, by godzinami przewracać się z boku na bok.
Zaczęła pyskować, a w ciągu dnia - chwiać się na nogach. Wiedziała, że się zmienia, wtedy jednak nie była jeszcze pewna, jak bardzo.
W kwietniu 1981 roku rodzice zabrali ją do uzdrowiciela po raz pierwszy. Potem, w kolejnych latach, do gabinetu lekarskiego wracała wielokrotnie. Oczywiście, z czasem zrozumiała, że niewiele mogą dla niej zrobić. Matka z niewzruszoną twarzą spoglądała na kolejnych magomedyków, gdy ci uśmiechali się smutno. Ojciec zaciskał usta w coraz węższą linię.
Blanca najpierw się bała, bardzo. A potem znów zaczęła się uśmiechać.
To nic, mamo, mówiła. I tak zawsze wolałam patrzeć w gwiazdy.

31 VIII 1991 r.
Japonia, USA i Wielka Brytania wystrzeliwują wspólnie satelitę Yohkoh z zadaniem obserwacji zjawisk na Słońcu

Jesteś moją iskierką, mówił, a Blanca uśmiechała się od ucha do ucha, ocierając buzię z roztopionych lodów.
Od czasu diagnozy Blanca żyła nowym, dziwnym życiem. Uczyła się nocami, bo dnie przesypiała zwinięta pod prześcieradłem na kształt małego kociaka. W specjalnym trybie ukończyła Teoxihuitl, południowo amerykańską szkołę magii, i, za zgodą ówczesnego dyrektora, rozpoczęła studia - w jej przypadku bardzo dosłownie wieczorowe - w Instytucie Joaquima Leitão Brandão. Nie było zaskoczeniem, że wybrała kurs astronomii. Jeszcze w Teoxihuitl jasnym było, że jej ścieżka prowadzi do gwiazd. Zawsze prowadziła.
Wędrując cichymi, pustymi korytarzami instytutu spotkała go po raz pierwszy. Ze zdumieniem patrząc, jak wychodzi z jednej z sal wykładowych, była gotowa przysiąc, że przyniósł ze sobą zimny, skrzący lodem wiatr z północy. Bzdura, powiedziałaby teraz, wtedy jednak święcie wierzyła, że tak było.
Był egzotyką. Czymś nowym, czymś, czego się bała. Ale była też ciekawa. Nigdy przedtem nie widziała nikogo o tak jasnej skórze i tak zimnych oczach.
Nigdy wcześniej też z nikim takim się nie kochała.
Teraz powiedziałaby, że pominęli bardzo wiele etapów. Nie chodzili na typowe randki, nie krążyli wokół siebie, próbując dowiedzieć się jak najwięcej. On przyjechał do Brazylii studiować i raczej prędzej niż później miał wracać do Midgardu. Na nią czekały niezliczone noce w instytucie.
Byli młodzi, ale naprawdę nie mieli czasu.
Jesteś moją iskierką, powiedział, gdy wyjaśniła mu, dlaczego krąży po uczelni jak zjawa i dlaczego nigdy nie spotkają się na wspólnych zajęciach. Wtedy, za tym pierwszym razem, nie była jeszcze jego. Potem powtarzał to jednak wielokrotnie, a ona utwierdzała się w przekonaniu, że chyba jednak była. Od początku, od pierwszego spotkania, była jego.
Była ufna i spragniona bliskości.
Nigdy nie zapytała go, co robił tamtej nocy w sali wykładowej.
Szybki ślub nie był ani huczny, ani specjalnie dobrze widziany przez rodzinę Blanki, ale, o dziwo, był naprawdę ładny i, przede wszystkim, pełen miłości. Wbrew temu, co mówiono za ich plecami, naprawdę się kochali.
Blanca naprawdę go kochała, niemal tak samo mocno, jak swoje gwiazdy.

30 XI 1994 r.
Masahiro Koishikawa odkrywa asteroidę 7484 Dogo Onsen

Wydawałoby się, że po Teoxihuitl i Instytucie Joaquima Leitão Brandão będzie miała dosyć. Że, jako odmieniec, będzie zwyczajnie wyczerpana. Lata studenckie nie były dla niej zupełnie inne niż dla jej rówieśników. Mogła chodzić z nimi na imprezy, ale nie na pączki w kawiarni za rogiem. Mogli uczyć się razem, tylko wtedy jednak, jeśli łączyli to z piżama party - bo Blanca nigdy nie dołączyła do nich w bibliotece i nigdy też nie odwiedziła żadnego ze swych przyjaciół wcześniej, jak po zmroku. Ci, których ceniła najbardziej, zdawali się to rozumieć, tym niemniej Blance nie było łatwo.
Choroba postępowała powoli - ale postępowała. Oczy wciąż miała brązowe raczej niż złote, a w ciągu dnia nadal widziała więcej niż tylko zarysy czy kolorowe plamy. Stale uśmiechała się od ucha do ucha, twierdząc, że potrzeba czegoś więcej niż iskrzyca, by zepsuć jej humor. I może rzeczywiście tak było. Blanca faktycznie wyglądała na szczęśliwą - była szczęśliwa.
Miała pełne prawo być zmęczoną, ale... Jej było przede wszystkim mało, wciąż mało.
Podjęła decyzję o doktoracie w zasadzie z dnia na dzień. Nie zastanawiała się, czy warto. Wystarczyła jej myśl, jak satysfakcjonujące będzie stawiać dr przed swoim nazwiskiem. Zresztą, chodziło też o uczelnię. W instytucie czuła się dobrze. Bezpiecznie.
Wbrew szerokiemu uśmiechowi - nie mogła tego samego powiedzieć o innych miejscach.
Była prymuską. Cholernie zdolną nocną marą, mówili jej rówieśnicy. I rzeczywiście tak było. Bez opamiętania pożerała kolejne książki, magicznej astronomii z manuskryptów matki uczyła się na równi z niemagiczną technologią lotów kosmicznych z podręczników ojca. Ślęczała w obserwatorium instytutu, a z czasem także w Las Campanas. Była zdolna i niczego się nie bała, tak się wydawało.
Nad ranem, wracając z biblioteki czy nocnych wykładów, jakie prowadziła dla niewielkiej grupki chętnych studentów, wślizgiwała się do wygrzanego łóżka, mrucząc rozkosznie, gdy blade dłonie wsuwały się pod jej koszulę nocną.
Byli ze sobą trzy lata - on nie wrócił do Norwegii, a ona do reszty zadomowiła się w brazylijskim uniwersytecie - i tutaj też Blanca wciąż chciała więcej.

4 VII 1997 r.
Sonda Pathfinder (NASA) dociera na powierzchnię Marsa i przekazuje pierwsze obrazy

Rozwiedli się, bo w którymś momencie zapomniała, jak to jest żyć z drugim człowiekiem - i jak to jest go kochać.
Sześć lat to wystarczająco wiele czasu, by się ze sobą oswoić - i z pewnością to zrobili. Blanca wiedziała już, jakie słodycze lubi jej mąż, a on świetnie poznawał, które błyskotki spodobają jej się najbardziej. Mieli już wspólne trasy spacerowe, ulubione sklepy i całą masę planów wakacyjnych - gdy wreszcie znajdą na to czas.
A potem usiedli przy stole i, spoglądając na siebie z czułością, zdecydowali się rozejść. Bo to po prostu nie mogło tak dłużej działać.
On nie krzyczał, a ona nie rzucała talerzami. Gładził kciukiem jej dłoń, a ona odruchowo poprawiła mu sterczący kosmyk. Tulił ją, gdy płakała - z zaskoczenia, zmęczenia i nadmiaru emocji raczej niż z faktycznego bólu - a ona rano zrobiła mu śniadanie.
Po rozwodzie poszli na kawę i ulubione pączki Blanki.
Wciąż byli dla siebie ważni, teraz po prostu - inaczej.
To wtedy też po raz pierwszy usłyszała o mapie.
Była na ostatnim roku studium doktoranckiego, gdy dołączyła do programu badawczego Yamileth Serrano. Yami była astronomem i historykiem, jej kuzynką, pierwszym pocałunkiem i nocą z kobietą. Była też posiadaczką map i twórczynią najfantastyczniejszej teorii, o jakiej Blanca słyszała.
Te mapy to wrota do gwiazd, mówiła Yami. Blanca gładziła nagie udo kuzynki, gdy nikt nie patrzył. Te mapy, kontynuowała Serrano, pokażą nam miejsca, o których nikomu nawet się nie śniło.
Blanca uwierzyła jej. Była ufna i wierzyła ludziom.

4 V 2000 r.
Koniunkcja siedmiu ciał niebieskich

W orzechowych tęczówkach tańczyły pierwsze złote nitki, a dzień rozmywał jej się w feerii barw. Noc nabierała ostrości, a gwiazdy, jej gwiazdy, zdawały się bliższe niż kiedykolwiek przedtem.
Jest dobrze, mówił lekarz. Choroba postępuje wolno, to dobrze.
Jest pan zaskoczony?, pytała, a medyk uśmiechał się wtedy przepraszająco.
Właściwie tak. To nie moja zasługa, panno Vargas. I zwykle...
Wzruszała ramionami z uśmiechem.
Nie jestem zwykła.
W nocy pakowała torby, niepewna, jak wiele powinna zabrać. Niewiele, mówiła Yami, ale Blanca kręciła wtedy głową. Nie wiedziała, kiedy wróci. Czy wróci.
Mapy miały prowadzić do gwiazd, a gwiezdne szlaki były przecież bardzo długie.
Zaczęły od znanych ruin majańskich i azteckich. Wędrowały po Andach, wróciły do rodzinnego Meksyku, poszły dalej, przez kolejne stany Ameryki. Początkowo czteroosobowy zespół rozrósł się do sześciu, potem ośmiu podróżników - astronomów, historyków, fantastów, podróżników. Gdy nocami siadali przy ognisku, Blanca opowiadała im o wahadłowcach, wielkich teleskopach wynoszonych na orbitę i o planowanych misjach NASA. W zamian dostawała wykłady z zaawansowanej astronomii, mniej lub bardziej wydumane teorie, magiczne legendy i wielkie plany na przyszłość. Chłonęła wszystko jak gąbka - a potem pisała listy, kreśląc kolejne akapity do mężczyzny, z którym kiedyś spędziła sześć wspaniałych lat.
Gdy Yamileth zaczęła mówić o Europie - najpierw Midgard, potem Wyspy Brytyjskie, z czasem może Hiszpania? - Blanca wiedziała, że pójdzie za nią. Od kilku lat już szła. Nie dlatego, że wciąż niektóre dni przesypiała w namiocie Yami i nie dlatego, że podróże z kuzynką i jej zespołem od samego początku były spacerami pod gwiazdami, jak je nazywali, świadomie dostrajając się do rytmu dobowego Blanki.
Serrano chciała dać jej gwiazdy, a dla nich Vargas gotowa była zrobić prawie wszystko.

1 marca 2001 r.
Odwrócenie pola magnetycznego Słońca

Odkąd opuścili Brazylię, bardzo dużo się pozmieniało.
Barros przestał być tylko ochroniarzem, mapy Yami przestały być takim skarbem, jakim początkowo się wydawały. Projekt stanął pod znakiem zapytania tyleż samo z powodu niefortunnych wydarzeń w kromlechu - kto mógł się spodziewać, że rutynowa wyprawa badawcza zakończy się spotkaniem z niepoznanym jeszcze gatunkiem drapieżnika? - co ze względu na kłopoty z finansowaniem badań. Yamileth Serrano szalała tyleż samo przez wzgląd na kłopoty z Instytutem Joaquima Leitão Brandão, co przez złamane przez Blankę serce - a Blanca z kolei gubiła się nie tylko w swoich relacjach z kuzynką i Estebanem, co też w planach na własną przyszłość. I jeszcze przemiana, wisienka na torcie ostatnich kłopotów. Umiejętność pokazana jej przez Barrosa pociągnęła za sobą  problemy, których Blanca nie przewidziała - a Es jej nie uprzedził. Zmiana ciała bolała. Bardzo. Jej totem, ocelot, był zaborczy i silny - być może za silny jak na możliwości Vargas. Każda przemiana pozostawiała w niej jakieś ślady - wyczulony słuch czy większą jeszcze niż tylko iskrzycową wrażliwość na światło. Blanca nie była pewna, czy to dobrze.
Wreszcie - specjalizacja. Coś, o czym Meksykanka myślała już od lat - coś, o co wreszcie udało się zawalczyć. Astronomia multiplanarna, tak formalnie zostało to wpisane w jej papierach. Dziedzina nauki łącząca wiedzę widzących z nauką śniących - wszystko po to, by eksplorować kosmos jeszcze efektywniej, by dowiadywać się jeszcze więcej. Zyskała mentorów. Zachary Arzeno, inżynier NASA i jednocześnie kolega jej ojca, zajął się nią z ramienia śniących. Oliver Hansen, wykładowca astronomii Instytutu Eihwaz i teoretyk Katedry Technologii Magicznej prowadzi ją w zakresie wiedzy magicznej. Wszyscy razem - Zach, Blanca i Oliver - stanowią pierwsze tego typu trio, kładąc podwaliny pod zupełnie nową dziedzinę nauki. Powiedzieć, że Vargas jest podekscytowana, to jak nic nie powiedzieć.
Wiele się zmieniło i, gdyby zapytać Blanki, powiedziałaby, że zmieni się jeszcze więcej. Nie była tylko pewna, co dokładnie - i w którą stronę ją te zmiany zaprowadzą.

Karta rozwoju