Odnajdowany na peryferiach dzielnicy lokal mieści się na parterze jednej z podniszczonych kamienic i sprawia wrażenie, jakby od niepamiętnych czasów za jego drzwiami panował remont. Nic bardziej mylnego – stan, który można dojrzeć przez szyby oraz nieustępliwe drzwi, niepoddające się mimo szarpania klamką, w rzeczywistości jest tylko sprytną iluzją. Wejść mogą tylko osoby, które dokonały rezerwacji i które – co za tym idzie – są najzupełniej świadome doskonałego prosperowania kawiarni. Do kawiarni „Zacisze” goście wchodzą od strony bocznej, mało uczęszczanej alejki. Po przejściu przez obskurny korytarz, gdzie każdą osobę prowadzi członek obsługi, oczom ukazuje się przytulna, stosunkowo niewielka sala, zapełniona wysepkami stolików, drewnianych krzeseł. Na lokal zostały rzucone inne zaklęcia, których działaniu zawdzięcza on swoją nazwę. Po pierwsze, wszyscy klienci, z wyjątkiem osób towarzyszących, wydają się nieistotni i trudni do rozpoznania. Po drugie, niemożliwym jest podsłuchanie rozmów dziejących się przy osobnych stolikach. W związku z tym kawiarnia zyskała zasłużoną reputację jako doskonałe miejsce na wymianę zdań bez lęku, że padające w niej słowa zostaną wkrótce użyte przeciwko ich autorowi.