Nie powstrzymało to Esa przed przyglądaniem się, jak dźwigała wypełnione przez niego wiadro bez użycia czarów. Stwierdził, że zupełnie niepotrzebnie, upijając łyk piwa, które zdążyło się już częściowo ogrzać poza lodówką – przy patroszeniu ryb była już mądrzejsza, wprawiając nóż w równy taniec cięć zaklęciem, jakiego Barros nie opanował.

Kompletnie ignorując swoje wcześniejsze gderanie, że alkohol tak wcześnie w ciągu dnia zakrawał na degenerację, po przekazaniu kelnerce zamówienia Blanki, sam wybrał piwo i gravlaxa, wzruszając lekko ramionami, gdy siedząca obok Vargas wytknęła mu hipokryzję.

Zanim podniósł swój kieliszek do ust, tylko po kolorze wiedział już, jakiego smaku się spodziewać. Osobiście uważał, że akurat mango było trochę za słodkie, ale ogólne wyrazy zachwytu pokazywały, że jego gust mógł się w tej kwestii paść.

"Woda śpiewała, wzywała pobudzając uśpione struny tego kim byłam; czym została stworzona. Nie mogła istnieć w pełni bez żywiołu, który był jej domem. Stojąc u brzegu czuła jak napełnia ją siła, jak budzą się moce, tak długo zamknięte w mieście, w ścianach pięknej klatki życia jaką tkała. Przyjemny dreszcz, przebiegł wzdłuż kręgosłupa, w kroplach cichego podniecenia znacząc skórę niewidzialnym śladem. Stała, wpatrując się w iskrzącą taflę jeziora, czekając na słowa, zastygłe w powietrzu między nimi. Oddech mężczyzny, rozedrgane płatki nosa gdy umysł spętany nie chciał uciekać, a jedynie poddać się każdej głosce jaką mogła mu podarować. Obudzona natura, struny prawdziwego oblicza, okrucieństwa i łatwości jaka jej towarzyszyła kiedy nieświadom pułapki wpadł w nią tak łatwo. Niewinny. W poszukiwaniu natchnienia ruszył tam gdzie mógł łatwo zginąć. Niepomny na ostrzeżenia, zbytnio pochłonięty własnymi pragnieniami, aby zważać na własne życie. Naiwny. Przekonany, że tego dnia wróci do domu, że otrzyma błogosławieństwo, które przyniesie mu sławę, a mógł jedynie spotkać Śmierć. Ta bowiem siostrą nocy była i przecież mówiono, że była jeszcze piękniejsza od gwiazd utkanych na czarnej płachcie nieba. Łagodny głos drugiego demona przebił się przez aurę niksy. Opadł wraz z dłonią na ramię poety, wyrwał na chwilę z cichego otumanienia. Przez ułamek sekundy igła złości, cichy szept gniewu chciał, aby odszedł, aby zdjął dłoń, która niczym kotwica nie pozwalała poecie zanurzyć się w chłodnych otchłaniach jeziora. Czując ukłucie zawodu odegnała od siebie irytację. Nie chciała zabijać. Nie chciała przecież poddać się swojej dzikiej naturze. Nie morduję. Puściła dłoń poety, uwalniała powoli spod swojego czaru, pozwalała mu odetchnąć świadomie. Uśmiechnęła się nieznacznie."