"Woda śpiewała, wzywała pobudzając uśpione struny tego kim byłam; czym została stworzona. Nie mogła istnieć w pełni bez żywiołu, który był jej domem. Stojąc u brzegu czuła jak napełnia ją siła, jak budzą się moce, tak długo zamknięte w mieście, w ścianach pięknej klatki życia jaką tkała. Przyjemny dreszcz, przebiegł wzdłuż kręgosłupa, w kroplach cichego podniecenia znacząc skórę niewidzialnym śladem. Stała, wpatrując się w iskrzącą taflę jeziora, czekając na słowa, zastygłe w powietrzu między nimi. Oddech mężczyzny, rozedrgane płatki nosa gdy umysł spętany nie chciał uciekać, a jedynie poddać się każdej głosce jaką mogła mu podarować. Obudzona natura, struny prawdziwego oblicza, okrucieństwa i łatwości jaka jej towarzyszyła kiedy nieświadom pułapki wpadł w nią tak łatwo. Niewinny. W poszukiwaniu natchnienia ruszył tam gdzie mógł łatwo zginąć. Niepomny na ostrzeżenia, zbytnio pochłonięty własnymi pragnieniami, aby zważać na własne życie. Naiwny. Przekonany, że tego dnia wróci do domu, że otrzyma błogosławieństwo, które przyniesie mu sławę, a mógł jedynie spotkać Śmierć. Ta bowiem siostrą nocy była i przecież mówiono, że była jeszcze piękniejsza od gwiazd utkanych na czarnej płachcie nieba. Łagodny głos drugiego demona przebił się przez aurę niksy. Opadł wraz z dłonią na ramię poety, wyrwał na chwilę z cichego otumanienia. Przez ułamek sekundy igła złości, cichy szept gniewu chciał, aby odszedł, aby zdjął dłoń, która niczym kotwica nie pozwalała poecie zanurzyć się w chłodnych otchłaniach jeziora. Czując ukłucie zawodu odegnała od siebie irytację. Nie chciała zabijać. Nie chciała przecież poddać się swojej dzikiej naturze. Nie morduję. Puściła dłoń poety, uwalniała powoli spod swojego czaru, pozwalała mu odetchnąć świadomie. Uśmiechnęła się nieznacznie."