Midgard nie przestawał jej zadziwiać. Najwyraźniej przez pierwsze miesiące jej bytności w Skandynawii magiczne miasto postanowiło dać Brazylijce fory, by przez ostatni rok solidnie ruszyć z kopyta. Początkowo musiała pytać, co jest normalne a co nie, teraz już nie musiała - wszystko było tak bardzo nienormalne. Zeszły miesiąc stał pod znakiem dziwnych chimer, ten aktualny za to dziwnymi anomaliami pogodowo-magiczno-jakimiś. Gwałtowna zmiana pogody i pulsowanie magii niepokoiło, loa w lasach były intrygującą ciekawostką. Reakcja Einara już trochę mniej, ale powiedzmy, że to mogła zrozumieć. Jakkolwiek by jednak nie podchodziła do wszystkich tych wydarzeń, najistotniejsze było jednak ustalić, co je wywoływało.
Teorii było dużo, może nawet zbyt dużo. Jedni twierdzili, że to kara bogów - tutaj Vaia niewiele miała do powiedzenia, wiara była czymś, w co nie ingerowała, zresztą w większości wystarczyło jej to, co widywała w Brazylii. Bogowie, duchy, loa czy inne byty nadnaturalne nie dążyły jedna do zniszczenia świata, tę teorię więc zasadniczo odrzucała. Inni natomiast uważali, że wszystkie te wydarzenia były wynikiem rozchwiania magii - nikt jednak nie umiał jej wyjaśnić, co miałoby to oznaczać i nie mieli także teorii, skąd się wzięło. Teoria nawet dobra, ale miała przynajmniej obecnie za dużo dziur dla Wysłanniczki. Niektórzy jednak plotkowali po cichu, że wszystkie te wydarzenia były działalnością ślepców, ich wynaturzonymi eksperymentami. Ta teza była mniej więcej podobna w wiarygodności do tej o niestabilności magii, ale w przeciwieństwie do niej działalność ślepców można było sprawdzić, choć oczywiście nie w pełni. Dokładając do tego śmierć Hannesa, podejrzaną jeszcze bardziej niż anomalie, grzebanie w działalności przestępczej miłośników magii zakazanej było priorytetem i podstawą działalności Vai jako Wysłanniczki.
Plotki bywały tylko plotkami, ale niektóre były na tyle ciekawe, że szła je sprawdzić. Tak samo jak ta konkretna, która przygnała ją do lasu. Plotka, a raczej informacja od zaaferowanego mieszkańca, złapała ją po zejściu z nocnego dyżuru. Mieszkaniec wspominał coś o dziwnym mężczyźnie, który zaszył się w las z podejrzanym sprzętem. Zgłaszający zaklinał się, że to na pewno ślepiec i że planuje coś złego. Chyba bardziej dla świętego spokoju zgodziła się podmiot obywatelskiego niepokoju znaleźć. Tyle, że i ją ogarniał niepokój, gdy obserwowała, dokąd właściwie kieruje się osobnik. O wydarzeniach przy Kromlechu słyszała od Estebana, może też i dlatego była ostrożniejsza i jeszcze bardziej zaniepokojona obserwowała działania młodzieńca.
A może raczej próbowała. Musiała najpierw wytropić jego ślady, więc zdążyła się odrobinę zgubić, zanim z wyostrzonymi kocimi zmysłami odnalazła ścieżkę, Kromlech i wspomnianego ślepca-nie ślepca. Nie miała zielonego pojęcia, co właściwie robiła jego maszyneria, dlatego zwyczajnie podkradła się i usadowiła tyłek na jakimś kamieniu w pobliżu. Jeśli nieznajomy faktycznie należał do Magisterium, to jego mechanizmy dawały mu sporą przewagę. Oparła brodę na łokciach, te zaś oparła o własne kolana i wbiła czarne oczy ze złocistymi plamkami w scenę przed sobą. W sumie to chyba nawet nie była wystarczająco ostrożna, by jej nie dostrzegł, ale najwyraźniej był zbyt zajęty sobą. Przynajmniej tyle.
Im dłużej jednak siedziała w miejscu, im dłużej obserwowała nieznajomego, tym bardziej było dostrzegalne, że nie robił niczego z magią, a przynajmniej nic, co mogłaby dostrzec lub wyczuć. Jedyny plus, nie było to w żaden sposób szkodliwe. Nadal jednak mógł być ślepcem i mieć jakieś informacje.
- Co to właściwie robi? - spytała w końcu, z uprzejmym zainteresowaniem, aczkolwiek z ostrożnością w głosie. Zeskoczyła też z kamienia i ruszyła w stronę nieznajomego, łypiąc na jego skrzyneczkę. Przypominała dziwny przyrząd, Vai kojarzył się z machiną śniących do wykrywania trzęsień ziemi, o której kiedyś słyszała od dzieciaków z sąsiedztwa. A przynajmniej tak sobie wyobrażała tę machinę.
- I czy jest bezpieczne? - dopytała w końcu, bo to było pytaniem w sumie podstawowym. Nie miała na sobie munduru, na szczęście zdążyła się przebrać w cywilne ciuchy, więc w razie co mogła nid być aż tak łatwa do zidentyfikowania przez potencjalnego przestępcę.

Gdyby odrobinę zmienić dźwięki, metalowe patyczki mogłyby z powodzeniem robić za dzwonki. A jeśli nie dzwonki, to w rękach wprawnego instrumentalisty mogłyby zagrać niczym harfa… Może wędrowała zbyt daleko w swych przypuszczeniach, a może po prostu na chwilę rozluźniła się, przebywając na szeroko pojętym łonie natury. Może i Kromlech nie był bezpieczny, ale wątpiła w ewentualny drugi atak, jak ten, którego doświadczył Esteban z ekipą. Z zaintrygowaniem też patrzyła na srebrzyste linie, na jaskrawą substancję i cały mechanizm. Z fascynacją mieszaną z podejrzliwością patrzyła na machinę, gdy ta wydawała cichutkie tykanie niczym zegar, wypluwając powoli z siebie ścieżki liter na karcie wydruku. Nie wyglądało to groźnie, ale czy aby na pewno groźne nie było?
Potarła czoło, w oczekiwaniu na jakieś wyjaśnienia ukradkiem wyostrzając kocie zmysły, wczuwając się w otoczenie, magię, która istniała w każdym zakątku. Jak zwykle spodziewała się ataku z każdej strony, ale jak dotąd nie było nic, co mogłoby podnieść wszystkie włoski na jej ciele. Chyba można więc uznać, że przynajmniej na chwilę obecną było bezpiecznie.
- Po cholerę…? – wyrwało jej się niedyskretnie na odpowiedź mężczyzny, ale zaraz potem potrząsnęła głową. – Nie, nie tak. Wiem po co. Proszę poczekać. – machnęła ręką, układając sobie w głowie pytania. Prowadził badania, tak. Mierzył poziom niestabilności, tak. Ale… po co? Dyplomacja nie była zazwyczaj jej mocną stroną, dlatego w życiu nie zamierzała pchać się do polityki. Tutaj bardziej Vai chodziło o stronę -  czy robił to dla dobra galdrów, własnego czy ślepców. To było podstawowe pytanie. Tyle, że nie miała pojęcia, jak je właściwie zadać. W końcu się więc poddała i pokręciła głową.
- Przepraszam. Miewam problemy z waszym językiem. I prędzej to chyba raczej ja się narzucam i przeszkadzam panu niż w drugą stronę. – podsumowała, z lekkim westchnięciem. Tak, teraz nie było opcji, by Vaia wróciła do domu się przespać. O nie, chciała wiedzieć, co to coś robiło, jak robiło i po co robiło. Bo kto wie, czy to by się nie przydało odpowiednim służbom? Możliwość wychwytywania i jakiejś kategoryzacji tej niestabilności mogłaby pomóc w rozwikłaniu zagadki. Pamiętała, co mówił Agnar o kosztach, pamiętała też odczucie magii pulsującej pod ziemią. I nagły chłód.
Przykucnęła przy maszynie badawczej, próbując rozwikłać jej oznaczenia oraz wszystko to, co właściwie pokazywała. Były tu jakieś anomalie czy nie…?
- W ogóle nie boi się pan? – zainteresowała się. – Kilka tygodni temu gdzieś tutaj jakieś dziwne stwory zaatakowały naukowców. – zagaiła, zerkając na mężczyznę. Nie wyglądał groźnie, ale pozory mogły mylić. – Bardzo przestrzegali przed włażeniem tutaj. – dodała, wracając z wzrokiem do wydruków. Nie można było powiedzieć, by rozumiała z nich jakoś specjalnie dużo. Pytanie jedynie, jak bardzo nieznajomy był jej chętny cokolwiek wyjaśnić. Zastanawiała się również, jak najprościej zmusić go do użycia zaklęcia, jakiegokolwiek. Ślepców nie dawało się pomylić z nikim innym, magia zatruwająca ich żyły rosiła czernią to, co powinno być niewidoczne. Niestety nic jak dotąd nie wpadło jej do głowy, kolejny argument, by nie odchodzić.
- Coś wynika z tych pomiarów? – spytała w końcu, z delikatną troską w głosie. Doświadczyła tych anomalii już dwukrotnie i nie miała za dużej ochoty na kolejne. – Jest pan w stanie w ogóle przewidywać, gdzie magia się zdestabilizuje? Czy na razie to tylko sprawdzenie, czy jest stabilna czy wręcz przeciwnie? – spytała, bo skojarzenie z sejsmografem nasuwało się samo i coraz mocniej. Stawiała jednak, że to były płonne nadzieje, szczęściem było to, że same anomalie magiczne nie robiły nikomu krzywdy. Znając życie? Do czasu.

Mężczyzna wydawał się wiedzieć, rozumieć, co było wypisane na papierze, tak skrzętnie zadrukowywanym przez dziwny mechanizm. Każda linia, każda kropka miała swoje miejsce, tworząc niepowtarzalny wręcz wzór, który w założeniu – chyba – miał doprowadzić do przewidywania anomalii, a kto wie, może i nawet pomóc z nimi walczyć? Jak pojmowała konieczność równowagi w szeroko pojętej przyrodzie, tak należało uniknąć zbyt dużych zniszczeń i efektów tego dążenia do równowagi. Pulsowanie magii, które czuła wcześniej, było wspaniałe, ale również niepokojące. Była świadoma, do czego mogło doprowadzić. Zastanowiło ją też, czemu nikt z tym nic nie próbował robić, ale mężczyzna pochłonięty swoim mechanizmem raczej nie był dobrym adresatem takich pytań. Zresztą w takie dywagacje lepiej było wchodzić jedynie w zaufanym gronie. Bądź co bądź kilka osób z jej starej jednostki straciło stołki za bycie niepoprawnymi politycznie…
Ruch bruneta, dosyć nagły z jej zamyślonej perspektywy sprawił, że po pierwsze drgnęła, a po drugie lekko napięła mięśnie. Dopiero widząc, że to jedynie cylinder z czcionkami rozluźniła się, choć teraz nie zamierzała już pozwolić sobie na takie zamyślenie.
- Si. To znaczy tak. Z Brazylii. – wyjaśniła po krótce kwestię swojego pochodzenia, nie wnikając w żadne szczegóły z cyklu co tu robi, po co przyjechała i takie tam. – Wprawdzie mieszkam tu już jakieś 4 lata, ale bywają momenty, gdy całkowicie brakuje mi słów. – dorzuciła bardziej od siebie, po czym skinęła delikatnie głowa.
Nie słyszał o ataku? Cóż, mogli tego nie rozgłaszać, nawet by jej to nie zaskoczyło. Wydarzenia z Midsommar też nie były nigdzie rozgłaszane, mogłoby to wywołać panikę albo domorosłych znawców. Ze stworami wychodzącymi z Kromlecha też mogło być podobnie, ona wiedziała o tym głównie z powodu Estebana. I oczywiście stała teraz we wspomnianym Kromlechu w momencie, gdy magia była delikatnie mówiąc niestabilna. Można by powiedzieć, że było to typowe proszenie się o kłopoty.
- Być może po prostu nie podano tego do informacji publicznej. – mruknęła, choć z delikatnym niepokojem. No chyba, że powtórny atak był już niemożliwy, wtedy byłaby jeszcze w stanie zrozumieć brak ostrzeżeń. Najwyżej przy okazji dopyta Barrosa o to, o ile zresztą nie zapomni. Przeszłe ataki niespecjalnie ją obchodziły, ważniejsze było to, co działo się teraz. Mężczyzna chyba uważał tak samo, skoro pytał.
- Vaia. – poprawiła go z lekkim uśmiechem. – I z jednej strony tak z innej nie. Magia szaleje, gdzieś w lesie było słychać dziwne głosy. – wskazała mniej więcej stronę, gdzie wtedy szli z Einarem. – Nad jeziorem w ułamku sekund z ciepłego słońca zrobiło się okrutnie zimno i jakby tego było mało, magia zaczęła pulsować. Pod ziemią. Coś na zasadzie… linii magicznych. Nie umiem tego wytłumaczyć jakoś ładniej. – przyznała szczerze, przypominając sobie tamte wydarzenia i odczucia. Duchy jej akurat nie przeszkadzały, bywały dni i miejsca, gdzie zasłona między jednym a drugim światem była cieńsza niż powinna. Tego jednak zapewne mówić nie należało, więc zwyczajnie pominęła ten fakt. Nie chciała w końcu zostać uznana za szurniętą, chociaż kto wie, co w Midgardzie uznawano za zbytnie odstępstwa od normy…
- Z takim urządzeniem byłoby prościej wykrywać te anomalie. I być może chronić mieszkańców. – podpuściła go ostrożnie i delikatnie, czekając na to, jakiej odpowiedzi udzieli. Sam pomysł jej się za to podobał. – Cały czas jak na to patrzę, przypomina mi taką maszynkę śniących, sej-coś tam. Ma za zadanie w pewnych rejonach wykrywać trzęsienia ziemi, by na czas można było ewakuować mieszkańców. Tutaj mogłoby być tak samo, z anomaliami. – pewnie wyobrażała sobie za wiele, ale co jej szkodziło tak naprawdę? Nadal miała swoje podejrzenia i nadal była nieufna, ale przynajmniej na razie badacz się jakoś zachowywał. Nie było potrzeby wychodzić z własnymi podejrzeniami i robić za zbyt podejrzliwą bułę.
Nagle jednak mechanizm zaczął wydawać mnóstwo nieprzyjemnych dźwięków i w pierwszej chwili chciała nakrzyczeć na badacza, ale zaraz potem do jej nozdrzy doszedł zapach ziół. Zazwyczaj przyjemny, mieszający się z wonią lasu, teraz… teraz był ohydny. Zbyt intensywny. Odruchowo zasłoniła rękawem usta i nos, ale i tak oczy natychmiast zaczęły łzawić od odoru, a gardło stało się dziwnie wyschnięte i drapiące.
- Yhy…! – wydusiła z siebie jedynie, czując, jak zaczyna ją solidnie mdlić. Wprawdzie nie miała nic w żołądku, ale odruch wymiotny działał nieomylnie. Najgorsze było natomiast to, że nie mogła z tym nic zrobić.