Początek maja zwiastował zmiany - na lepsze, miała nadzieję. Wystarczająco dużo wycierpiała przez ostatnie miesiące, los musiał się w końcu odwrócić. Stawianie stabilnych kroków wymagało wiele wysiłku i odwagi, ale korzystając z pomocy specjalistów, było jej łatwiej. Powoli zaczynała przypominać siebie, choć wciąż nie zdołała uzupełnić straconych kilogramów, dlatego zakrywała kościste ciało luźnymi ubraniami. Nie lubiła się tłumaczyć, dlaczego tak wychudła, szczególnie że za każdym razem musiała kłamać, a bezwzględne komentarze znajomych w stylu "ojej, wyglądasz jak skóra i kości" nie pomagały w powrocie do zdrowia. Przez takie sytuacje czuła niechęć do wychodzenia w miejsca publiczne, ale przełamywała się, głównie przez sugestie psychiatrów. Zaopatrzona w odpowiednie leki, czuła się odrobinę bezpieczniej pośród ludzi, nawet jeśli to tylko pozorna ulga, bo w razie ataku i tak mogłaby nie zdążyć, zażyć tabletki. Nie lubiła niepotrzebnie się faszerować, ale zawsze przed wyjściem z domu łykała coś wyciszającego, co pozwalało jej przetrwać. Chciałaby przespać ten okres i obudzić się w momencie, gdy jej umysł i ciało będą całkowicie zdrowe, gdy będzie mogła wrócić do swojego dawnego życia. Tymczasem co chwila spadały na nią kolejne ciosy, przygniatając ją coraz bardziej.
Z pozytywnych aspektów - wróciła do pracy, na razie skupiając się na wytwarzaniu biżuterii, bez kontaktu z klientem, ale to dopiero dwa tygodnie, a szło jej naprawdę dobrze. Praca uspokajała ją, nadawała cel, którego brakowało jej w ostatnich miesiącach. Pochłonięta traumą bała się, że już nigdy nie odnajdzie drogi powrotnej, a jednak udało się przezwyciężyć lęki w tym zakresie. Nie osiągnęła pełnego sukcesu, to nastąpi, gdy w pełni wróci do pracy. Tymczasem próbowała zachować równowagę, dbać zarówno o pracę, jak i zdrowie, a nawet odpoczynek. Czasami wydawało jej się, że balansuje na krawędzi i jeden niewłaściwy ruch doprowadzi do upadku, a tego by chyba nie wytrzymała.
Wiosna dodawała jej otuchy, cieplejsze dni zachęcały do spędzania czasu na łonie natury, a chociaż wciąż bała się odosobnionych miejsc, to spacer po parku za dnia był bardzo przyjemny. Lubiła patrzeć na rozrost roślin, rozwój pączków i liści na drzewach, na ożywione pogodą zwierzęta, niekiedy budzące się z zimowego snu, aż zaczęła szkicować niektóre zjawiska - pszczoły zapylające kwiaty, wiewiórki szukające orzechów. Dzisiaj udało jej się uchwycić tęczę nad stawem, poświęciła się temu zajęciu na tyle, że niemal zapomniała o umówionym spotkaniu. Jakby rażona prądem podskoczyła z ławki i pognała do kawiarni, która na szczęście nie znajdowała się daleko. Bieg uzmysłowił jej, jak jej ciało źle znosi wysiłek fizyczny, a kondycja woła o pomstę do nieba.
Przekraczając próg kawiarni, odrobinę zasapana, niemal od razu odnalazła wzrokiem Ilmariego. Dopiero teraz zorientowała się, że zdążyła na czas, ba, udałoby jej się, nawet gdyby nie biegła z wywieszonym na brodzie jęzorem. Ściągnęła kurtkę i odłożyła ją na oparcie krzesła, a zanim usiadła, wygładziła fakturę bluzki i przeczesała palcami rozpuszczone włosy, żeby odrobinę je wygładzić po roztrzepaniu przez wiatr.
- Ciebie również, dobrze wyglądasz - zauważyła z delikatnym uśmiechem i przeniosła wzrok na budynek, o którym przed chwilą mówił.
- Stawiam na Opsahla - nie miała o tym zielonego pojęcia, architektura nigdy nie mieściła się w kręgu jej zainteresowań, niemniej nie przyjmowali teraz zakładów. Mężczyzna głośno się zastanawiał, ale niestety nie potrafiła rozwiać jego wątpliwości, czego oczywiście nie ukrywała.
- Nie odrywasz. Ostatnio mniej pracuję. I chociaż cieszę się, że cię widzę, to domyślam się, że nie jest to czysto towarzyskie spotkanie?
Pewności nie miała, ale nagła propozycja wydała jej się podszyta jakimś celem. Chwyciła za kartę, szukając po nazwach napoju, jak inspiracji, bo właściwie sama nie wiedziała, czego by się napiła.

- Ach tak? - prychnęła, wywracając oczami, bo przecież jego wątpliwości były podyktowane wyłącznie jej brakiem wiedzy w zakresie architektury, a to nie dość dobry powód w jej ocenie. Mogła przecież dowiedzieć się podobnej ciekawostki z ust pasjonata albo książki. Duma nie pozwalała przejść obojętnie wobec zniewagi, nawet jeśli miał rację i wcale nie znała prawidłowej odpowiedzi.
- Myślisz, że teraz zostawię ot tak te kwestię? Sama także sprawdzę. Możemy to poddać w zakład. Wygrany dostanie... - zawahała się, bo właściwie nie potrzebowała niczego konkretnego, ale znowu bez wygranej zakład nie będzie kompletny. - obiad na koszt przegranego? Z dowolną ilością dokładek i napojów.
Drobny element rywalizacji z pewnością doda rumieńców tak zwyczajnej kwestii, jak wyłonienie architekta wskazanego budynku. Może dzięki temu mężczyzna nie zapomni, a i jej będzie łatwiej trzymać go za słowo. Sam ten pomysł wskazywał na jej powrót do zdrowia, do dawnej siebie, bo choć lImari o tym nie wiedział, to dopiero stawała na nogi po ataku berserkera ze stycznia; gdyby lepiej się przyjrzał, z pewnością zauważyłby zmiany w jej wyglądzie, zachowaniu i reakcjach, ale na szczęście bardziej przejmował się architekturą budynku, co może oszczędzi im niezręczności.
 - Oj tak, co najmniej pół roku - czas leciał jej w zawrotnym tempie, ale faktycznie ostatnim razem widzieli się w okolicy Jul. Dobrze pamiętała beztroskę tamtych dni, gdy jedynym problemem był wybór prezentów i dobrze wykonana praca. Wiele by dała, by wrócić do tego okresu, ale odpowiedź samoistnie odbijała się w jej czaszce głuchym echem; nawet jeśli w pełni odzyska to, co utraciła, to odciśnięte piętno traumy zmieniło postrzeganie świata kobiety i już nigdy nie będzie taka sama. Mówienie o tym głośno przynosiło specyficzny rodzaj bólu zmieszany z bezsilnością, więc wolała się uśmiechnąć i posłuchać o nim. - W porządku, nadrabiajmy. Co się z tobą działo?
Nie przemawiała przez nią pospolita ciekawość, była szczerze zainteresowana losem mężczyzny, bo minione miesiące nie były w stanie osłabić żywionej do niego sympatii. Obserwowała jego twarz, doszukując się wszelkich zmian, gotowa policzyć i zidentyfikować każdą przybyłą zmarszczkę.
Uniosła kąciki ust, gdy potwierdził jej przypuszczenia, że spotkanie ma konkretny cel, a głównym motywem okazały się trzy niewielkie kryształy. Podniosła pudełko, by lepiej przyjrzeć się zawartości.
- Niestety muszę cię rozczarować, mam niewiele informacji na ten temat. Jak sam zauważyłeś, są nieprzewidywalne, dlatego rzadko ich używamy. Sama nie miałam z nimi do czynienia, choć są piękne - poczuła się jak amatorka, bo nawet jeśli pracowała ledwie dwa lata, to przecież od dziecka zajmowała się jubilerstwem. - Skąd zainteresowanie konkretnie tym kamieniem?
Próbowała przypomnieć sobie szczegóły, jakiekolwiek przydatne informacje, którymi mogłaby się teraz podzielić, ale Ilmari na pewno zdobył już podstawową wiedzę, a teraz miał nadzieję dowiedzieć się więcej.
- Jeśli dobrze pamiętam, widziałam raz naszyjnik z chryzolitem, pomagał na serce i zdobywanie wiedzy. Mój wujek był jego twórcą, niestety teraz sędziwy wiek odbiera mu część wspomnień, nie wiem na ile będzie pomocny, ale mogę spróbować zbadać to zagadnienie. - nie chciała niczego obiecywać, bo mogła trafić na ślepy zaułek, ale kto wie,  może jego nauki zostały spisane i przekazane synom? Zaciekawił ją i jednocześnie wskazał pole do rozwoju w jej własnej dziedzinie.