Początek maja zwiastował zmiany - na lepsze, miała nadzieję. Wystarczająco dużo wycierpiała przez ostatnie miesiące, los musiał się w końcu odwrócić. Stawianie stabilnych kroków wymagało wiele wysiłku i odwagi, ale korzystając z pomocy specjalistów, było jej łatwiej. Powoli zaczynała przypominać siebie, choć wciąż nie zdołała uzupełnić straconych kilogramów, dlatego zakrywała kościste ciało luźnymi ubraniami. Nie lubiła się tłumaczyć, dlaczego tak wychudła, szczególnie że za każdym razem musiała kłamać, a bezwzględne komentarze znajomych w stylu "ojej, wyglądasz jak skóra i kości" nie pomagały w powrocie do zdrowia. Przez takie sytuacje czuła niechęć do wychodzenia w miejsca publiczne, ale przełamywała się, głównie przez sugestie psychiatrów. Zaopatrzona w odpowiednie leki, czuła się odrobinę bezpieczniej pośród ludzi, nawet jeśli to tylko pozorna ulga, bo w razie ataku i tak mogłaby nie zdążyć, zażyć tabletki. Nie lubiła niepotrzebnie się faszerować, ale zawsze przed wyjściem z domu łykała coś wyciszającego, co pozwalało jej przetrwać. Chciałaby przespać ten okres i obudzić się w momencie, gdy jej umysł i ciało będą całkowicie zdrowe, gdy będzie mogła wrócić do swojego dawnego życia. Tymczasem co chwila spadały na nią kolejne ciosy, przygniatając ją coraz bardziej.
Z pozytywnych aspektów - wróciła do pracy, na razie skupiając się na wytwarzaniu biżuterii, bez kontaktu z klientem, ale to dopiero dwa tygodnie, a szło jej naprawdę dobrze. Praca uspokajała ją, nadawała cel, którego brakowało jej w ostatnich miesiącach. Pochłonięta traumą bała się, że już nigdy nie odnajdzie drogi powrotnej, a jednak udało się przezwyciężyć lęki w tym zakresie. Nie osiągnęła pełnego sukcesu, to nastąpi, gdy w pełni wróci do pracy. Tymczasem próbowała zachować równowagę, dbać zarówno o pracę, jak i zdrowie, a nawet odpoczynek. Czasami wydawało jej się, że balansuje na krawędzi i jeden niewłaściwy ruch doprowadzi do upadku, a tego by chyba nie wytrzymała.
Wiosna dodawała jej otuchy, cieplejsze dni zachęcały do spędzania czasu na łonie natury, a chociaż wciąż bała się odosobnionych miejsc, to spacer po parku za dnia był bardzo przyjemny. Lubiła patrzeć na rozrost roślin, rozwój pączków i liści na drzewach, na ożywione pogodą zwierzęta, niekiedy budzące się z zimowego snu, aż zaczęła szkicować niektóre zjawiska - pszczoły zapylające kwiaty, wiewiórki szukające orzechów. Dzisiaj udało jej się uchwycić tęczę nad stawem, poświęciła się temu zajęciu na tyle, że niemal zapomniała o umówionym spotkaniu. Jakby rażona prądem podskoczyła z ławki i pognała do kawiarni, która na szczęście nie znajdowała się daleko. Bieg uzmysłowił jej, jak jej ciało źle znosi wysiłek fizyczny, a kondycja woła o pomstę do nieba.
Przekraczając próg kawiarni, odrobinę zasapana, niemal od razu odnalazła wzrokiem Ilmariego. Dopiero teraz zorientowała się, że zdążyła na czas, ba, udałoby jej się, nawet gdyby nie biegła z wywieszonym na brodzie jęzorem. Ściągnęła kurtkę i odłożyła ją na oparcie krzesła, a zanim usiadła, wygładziła fakturę bluzki i przeczesała palcami rozpuszczone włosy, żeby odrobinę je wygładzić po roztrzepaniu przez wiatr.
- Ciebie również, dobrze wyglądasz - zauważyła z delikatnym uśmiechem i przeniosła wzrok na budynek, o którym przed chwilą mówił.
- Stawiam na Opsahla - nie miała o tym zielonego pojęcia, architektura nigdy nie mieściła się w kręgu jej zainteresowań, niemniej nie przyjmowali teraz zakładów. Mężczyzna głośno się zastanawiał, ale niestety nie potrafiła rozwiać jego wątpliwości, czego oczywiście nie ukrywała.
- Nie odrywasz. Ostatnio mniej pracuję. I chociaż cieszę się, że cię widzę, to domyślam się, że nie jest to czysto towarzyskie spotkanie?
Pewności nie miała, ale nagła propozycja wydała jej się podszyta jakimś celem. Chwyciła za kartę, szukając po nazwach napoju, jak inspiracji, bo właściwie sama nie wiedziała, czego by się napiła.