Idąc wzdłuż jednej z bocznych, słabo wydeptanych ścieżek leśnych natrafić można na szeroki strumień, sunący wartkim nurtem pomiędzy drzewami. Okolica ta, znakomita zarówno do krótkiego odpoczynku, jak również do połowu ryb, jest miejscem stosunkowo często odwiedzanym zarówno przez pieszych wędrowców, którzy, słysząc szemranie wody, zboczyli z głównej trasy, kierując się ku potokowi, jak również obeznanych w midgardzkich lasach piechurów, którzy w ramach odpoczynku zasiadają na skalistym brzegu. W miejscu, gdzie strumień jest węższy, na drugą stronę prowadzi prowizoryczny pomost w postaci wystających z wody kamieni, które, choć śliskie, wszak nieustanne obmywane wodą, pozwalają co bardziej zdeterminowanym przeskoczyć na przeciwległy brzeg, gdzie plaża jest szersza i usłana miękkim piachem.