17.04.2001

Zapach cynamonu spowił kuchnię korzennym aromatem. Puch kremowego brązu zabarwił opuszki i palce, przystroił skórę wzorami równie misternymi co mehendi malowane na ramionach panien młodych. Pragnęła poprosić matkę o błogosławieństwo i włożyć w dłoń pędzelek nasączony henną, lecz przedwczesne żniwo Hel wyszarpało marzenie z miękkiej faktury mięśni. Krzątaniem przy piekarniku utrzymywała więź z wyidealizowanym wyobrażeniem, tkwiącym w przekonaniu o rozkoszy owocowej poezji rozchodzącej się po języku - chrupka kruszonka o perfekcyjnie wyważonym, maślanym smaku, płatki brzoskwini rozpływające się w słodyczy cukru i kruche ciasto przesączone delikatnym aromatem wanilii. Nie karmiła się złudzeniem, w którym przewyższała jej zdolności tworzenia wypieków godnych królewskich uczt. Powinność zapewnienia Samuelowi namiastki prawdziwego domu przerastała ból wrośnięty w pierś. W sierocińcu obdarto go z normalnego dzieciństwa, poczucia bycia dzieckiem o czole niezmąconym troską. Nie mogła wymazać mu wspomnień i zastąpić je nowymi, lecz co sił zamierzała wykreować przestrzeń wypełnioną czułą, wzniosłą miłością, ofiarowaną bezgłośnie i bezwarunkowo. Nigdy wcześniej nie podejrzewała, że jest zdolna pokochać dziecko równie mocno, tymczasem bratanek okręcił się wokół niej i z każdym dniem zaciskał uścisk. Delektowała się poczuciem adoracji wynikającej z bycia, uczucia zrodzonego w egoizmie, a jednocześnie tak naturalnego. Tchnięta misterną kompozycją czułostek zapomniała o prawdziwym powodzie znalezienia się w kuchni. Trwała nieruchomo z łyżką w misce cynamonu i cukru trzcinowego, po czubki uszu zatopiona w fantazjach wykraczających poza zwyczajne pieczenie ciasta.
Kuchnia choć raz nie wyglądała na pobojowisko. Płochliwe drobiny mąki zniknęły pod działaniem magicznego zaklęcia - nie uważała sprzątania za swoją mocną stronę. Nagana za zrobienie bałaganu w kuchni brata wchodziła w rachubę tylko, gdy nakłaniała go do prób usmażenia naleśników nadających się do zjedzenia. Łuna obrazu uśmiechniętego Zacha mimowolnie nadała jej ruchom lekkości. W zadowoleniu nad dotychczasowym postępem prac nadgryzła kawałek brzoskwini, doceniając lepki od słodyczy nektar bardziej niż zwarty miąższ, choć i on nie miał równych sobie. Do zapełnienia żołądka wystarczyła jedna, lecz po kolejną sięgnęłaby równie chętnie co przed zaspokojeniem głodu, bo nigdy nie miała ich dość. Smak wyniesiony z boskiego panteonu wprawiał ją ku nieprzyzwoitemu zadowoleniu, odsuwając tlące się bólem wspomnienia, zalepiając je sokiem równie gęstym co złocisty miód. Widmo niedostatecznie bogatego nadzienia powstrzymało ją przed chwyceniem następnej. Szamocząc się z poczuciem powinności powitała srebrny pryzmat ostrza - wnętrze dłoni mimowolnie przylgnęło do hebanowej rękojeści. Niegdyś zdobiona ryciną egzotycznych kwiatów, dziś wyblakła przez czas i przechodzenie z rąk do rąk. Przywrócenie mu dawnej chwały trwałoby krócej niż uderzenie serca, ale brat nie poświęcał takim drobnostkom uwagi.
Cichy pomruk zaklęcia przeszył jej ciało.