Z parteru na pierwsze piętro prowadzi ciemny, wąski korytarz, którego skrzypiące deski i chyboczące się, drewniane poręcze stanowią o zabytkowości samego budynku, wybudowanego na terenie Midgardu przeszło stulecie temu, choć wówczas służącego jeszcze innym zastosowaniom. Miejsce to jest stosunkowo słabo oświetlone, chociaż na półpiętrze znajdują się wysokie okna, ciągnące się niemal od podłogi aż do skromnej sztukaterii sufitu, wyłożone są one bladym żółto-zielonym witrażem i wpuszczają do środka niewiele światła. Mimo to przez znaczną część dnia korytarz nie sprawia wrażenia posępnego, dzieci, przyzwyczajone do pretensjonalnego budownictwa w niektórych częściach sierocińca, biegają zatem po schodach, nie zważając na ich jękliwe protesty, ku utrapieniu sprzątaczek przesuwając dłońmi po zdobionej tapecie ścian. Dopiero późnymi wieczorami nastaje tu niepokojąca atmosfera, mało kto prześlizga się jednak tędy po ciszy nocnej – nie tylko ze względu na obawę, jaką wzbudzają oświetlone księżycową łuną witraże, lecz również ponieważ stare, skrzypiące schody zdradzą obecność nawet najbardziej ostrożnych uciekinierów.