Agnar Eriksen

Papieros dopalał się w kąciku ust kiedy wyciągał strzałę z ciała warga. Z rany pociekła krew brudząc śnieg dookoła truchła brunatną czerwienią, a słońce powoli chyliło ku zachodowi. Przekrzywił głowę patrząc przez chwilę na puste spojrzenie swojej ofiary. Strzałę schował do kołczanu, który przewieszony miał przez plecy. W polowaniu z łukiem było coś dzikiego i pierwotnego, co przynosiło mu wiele satysfakcji. Mógł wykorzystać magię, ale świst strzały przecinającej powietrze a potem miękko wbijającej się w ciało miało w sobie hipnozę, której lubił się poddawać.
Wyciągnął niedopałek wypuszczając ostatni buch dymu nim zgniótł resztki butem w śniegu.
-Tik tok - mruknął pod nosem poprawiając pasek kołczanu i zdejmując cięciwę z łuku. Polowanie zostało zakończone sukcesem.

Świat naznaczył go już w dniu urodzin kiedy nazwisko Eriksen przylgnęło do niego wraz z imieniem Agnar. Królewskie miano miało zwiastować wielkie cele jakie miał realizować, wielkie ambicje rodziców, gdzie ojciec wywodził się od Erika Krwawego Topora. Wychowany na krwawych kartach historii był Eriksenem z wyglądu jak i zachowania od najwcześniejszych lat. Bastion na Fiordzie - domem zwany był również poligonem treningowym młodzieńca jakim się stawał.
Z łukiem urodził się w dłoni; kiedy ledwo stał na własnych nogach już strzelał. Eriksen to miano przeklęte, naznaczone piętnem zdrajców oraz mącicieli, okrutników i wojowników, którzy idą ze śmiercią ramię w ramię. Ona nie kroczy za nimi, kroczy wraz z nimi. Tego był uczony od najmłodszych lat - dumy swego rodu. Niezłomności i hartu ducha oraz ciała. Polowania oraz piesze wyprawy w góry, żeglowanie przez wiele mil było codziennością przeplataną  nauką w kolejnych szkołach i instytutach.
Najpierw był Laguz i w raz z nim odkrywanie tajemnic legend nordyckich, które rozbudzały wyobraźnie dzieciaka jakim wtedy był; zaraz za tym flora i fauna. Jeszcze nie wiedział wtedy jak bardzo będzie to rzutować na jego przyszłość. Te dni go ukształtują, wskażą kierunek kolejnych decyzji. Magia natury przychodziła naturalnie, pojawiała się w jego dłoni, kształtowała niczym grudka gliny uległa jego placom.


-Świat należy trzymać w garści i pilnować ustalonego porządku. Ty kreujesz ten porządek. - Mawiał Jarl, jego dziadek stojąc przed wejściem do Bastionu patrząc na wznoszące się góry. Niebieskie oczy zmrużone, otoczone siatką zmarszczek przeniósł na młodego galdra stojącego obok niego. Właśnie skończył lat dwadzieścia trzy i jedną z prestiżowych uczelni - Kenaz. Sam tam uczęszczał, tak jak i jego syn, a teraz wnuk. Agnar splótł dłonie za plecami. Dyplom już wisiał na ścianie tak samo jak zawisła w powietrzu decyzja co chce robić dalej ze sobą. Wiedza z tresury zwierząt miała mu pomóc w realizacji dalszych planów.
Przepowiednia wypowiedziana w oparach dymu, w gwieździstą noc kiedy mleczna droga była wręcz na wyciągnięcie ręki jasno wskazywała kierunek w jakim powinien iść. Wola Bogów była najważniejsza i choć mógł się z nią nie zgadzać, to przeznaczenia nie oszukasz. Nigdy. Jeżeli pisana ci śmierć, to nie ważne ilekroć będziesz przed nią uciekać to i tak się spełni. Przyjmujesz ją z godnością lub umierasz niczym zwierzę. Zwierzę, na które miał teraz polować. Świat pełen był istot i stworzeń, które starały się dopasować do życia w społeczeństwie - mamiły, kusiły, zwodziły byle zaszkodzić zwykłym mieszkańcom. Zadanie było proste - wyłapać i odseparować. Zwykle permanentnie.
Rekrutem był przez rok, następnie stał się Łowcą i pod okiem specjalistów wykonywał kolejne misje. Wyłapywał niksy, które topiły niczego nieświadomych mężczyzn - zwodniczo piękne istoty. Wszelkie mieszanki wzbudzały w nim niesmak, mieszanie się z demonem, oznaczało słabość charakteru i uległość, którą tak bardzo pogardzał.
Stał się Gleipnirem, sznurem, który wiązał niebezpieczne istoty, oddawał je ziemi, oddzielał od społeczeństwa. Polowanie na wargów było zaś misją najważniejszą, a ci którzy nie mieli odwagi popełnić samobójstwa nie mogli liczyć na żadną litość.
Agnar miał jasno ustalone priorytety. Wiedział gdzie iść i patrzeć, ale nawet jego prosty i ustrukturyzowany świat musiał zderzyć się z rzeczywistością.

-Stanie się twoją żoną - wola ojca i dziadka była tą, której sprzeciwiać się zbyt długo nie mógł. Został Łowcą, ale miał obowiązki wobec rodziny. Uczucie było obce, obowiązek zaś czymś normalnym. Stał się mężem i wypełniał swoje powinności względem małżonki należycie. Nie przyniósł jej hańby, dając wiele swobody. Znaleźli nić porozumienia, dbali i troszczyli się o siebie, choć wylewności nie mogła mu zarzucić. Odeszła w trakcie połogu, zabierają ich syna ze sobą. Pochowani w rodzinnym grobowcu zastygli na wieki w milczeniu, a on oddał się swej pracy z jeszcze większym zapałem niż dotychczas.


-Chyba wyraziłem się ostatnio dość jasno? - Napięta cięciwa, strzała między palcami, tylko czekająca aż ją wypuści by zadać śmiertelny cios. Spojrzenie warga mogło zaraz zgasnąć wraz z unoszącym się w powietrze jego życiem.
-Tam jest moja rodzina, Eriksen.
-Gówno mnie to obchodzi - wtrącił chłodno celując strzałą prosto w serce. Był zabójczy, ofiara zmęczona starciem magicznym nie była w stanie się bronić. - Spierdoliłeś. Dałem ci szansę. Masz ostatnią. Biegnij. Czas ucieka. Tik tok.
Powstał powoli ze swojego miejsca. Wiedział, że ucieczka jest złudzeniem. Łowca raz pozwolił mu odejść, dał szansę ze względu na stare czasy. Nawet potomek Krwawego Topora miał jakieś resztki sumienia, resztki sentymentu dla wspomnień z lat młodości kiedy jeszcze razem byli rekrutami i szkolili się w szeregach Gleipniru. Papieros w kąciku ust zajarzył się czerwienią, dopalał się. Nie mógł zwlekać. Rzucił się biegiem choć nie powinien, ale instynkt i nadzieja były silniejsze; może Eriksen znów odpuści.
Strzała przeszyła płuco i grotem wyszła z przodu przebijając bijące szybko serce. Nie bolało, nie poczuł kiedy to się stało, a jedynie padł na ziemię, barwiąc śnieg szkarłatem.

Agnar osiągnął stopień specjalisty, przewodził misjom gdzie byli inni Łowcy tacy jak on kiedyś. Nie raz pełni zapału, ideałów, chęci oczyszczenia świata z niebezpiecznych istot, uchronienia galdrów przed ich zabójczym działaniem. Nie wiedzieli jeszcze, że świat wystawi ich na ciężką próbę kiedy kumpel stanie się wargiem i nie popełni samobójstwa tylko zacznie się ukrywać, a ty ze śmiertelną precyzją go wytropisz.
Łuk stał się jego znakiem rozpoznawczym, bo choć używał też magii i wiedział jak zadać ból, jak obezwładnić za jej pomocą potwora, tak łuk sprawiał, że stawał się drapieżnikiem, a potwór ofiarą, która musiała w końcu ulec i się poddać. Godzinami siedział w lasach, w ukryciu, w jaskiniach czekając na odpowiedni moment by uderzyć, a po udanym polowaniu zapalał papierosa i ruszał dalej, bo świat był pełen potworów…

Karta rozwoju