dziękuję za troskę, dobre zdrowie mnie nie opuszcza i mam nadzieję, że dokładnie to samo można powiedzieć o Tobie. Będzie to dla Ciebie niemałym zaskoczeniem, lecz Tyr czekała podróż wyjątkowo krótka - przed kilkoma dniami wróciłam do Midgardu, nie wiem jeszcze na jak długo, lecz Jul z pewnością spędzę w domu. Czy z Tobą i z matką, jak za dawnych lat, czy masz jakieś inne plany? Chociaż... nie odpowiadaj teraz, opowiesz mi wszystko, gdy się spotkamy.
Drogi bracie, wybacz mi, proszę, że nie odezwałam się do Ciebie wcześniej i swoją obecność w Midgardzie pozostawiałam w tajemnicy, nie to było moim celem. Ostatnie dni były intensywne, lecz teraz mam w końcu chwilę, by zadośćuczynić wszelkim zaległościom. Herbata z prądem brzmi wybornie, podobnie jak obiad - chociaż mam nadzieję, że nie Ty gotujesz. Chętnie przejdę się z Tobą po ulicy Handlowej w poszukiwaniu odpowiednich prezentów, lecz sam wiesz, że od dawna już brakuje nici porozumienia między mną i matką, mój wybór więc również może się okazać nietrafiony. Niech więc będzie godzina trzynasta czwartego grudnia, przekonamy się sami czy asortyment sklepowy jest faktycznie godny uwagi. Jeśli mają w ofercie traktaty o magii runicznej - tym lepiej.
Nie martw się, mój drogi, niedługo będziesz cierpiał na nadmiar mojej skromnej osoby.

wiesz doskonale, że widok Tyr na moim parapecie jest dla mnie zawsze miłą niespodzianką, ślij więc ją śmiało, gdy tylko dusza zapragnie. Za dużo zaległości mieliśmy do nadrobienia, by omówić wszystkie kwestie, mam jednak nadzieję, że w najbliższym czasie będziemy się spotykać tak często, aż pożałujesz, że nie jestem na drugim końcu Skandynawii.

Alchemiczka, o której Ci mówiłam, nazywa się Iiris Reinikainen - nie podawałam wcześniej konkretnych danych, bo wciąż oczekuję na realizację mojego zamówienia i dopiero wtedy będę mogła jednoznacznie stwierdzić czy faktycznie warta jest mojej rekomendacji. Sprowadziła się niedawno do Midgardu, odnajdziesz ją bez problemu.

Roy będzie przeszczęśliwy, choć podejrzewam, że tego samego nie da się powiedzieć o matce. Niemniej jednak popieram ten plan w całości, wycieczka do Tromsø jeszcze przed samym Jul powinna ukontentować naszą rodzinę i zwolnić nas z obowiązku towarzyszenia im w świąteczne dni. Wiesz doskonale, że babcia jest właśnie tą krewną, którą odwiedzam najchętniej, chociaż i stryja dawno nie widziałam, najwyższa pora to zmienić. Czy myślałeś również o krótkiej wycieczce do Uppsali?

Masz szczęście, drogi bracie, na przestrzeni lat oprócz robienia jajecznicy nauczyłam się również piec łososia, nie grozi nam więc śmierć głodowa. Czy zapraszamy kogoś jeszcze do wspólnego świętowania, czy zasiądziemy przy stole tylko w dwójkę, jak za starych, dobrych lat?

przede wszystkim dziękuję Ci za pamięć o mnie. Jestem wdzięczny, że zdołałeś znaleźć na to czas. Sam nie zdążyłem jeszcze wybrać się na tegoroczny jarmark, ale wnioskuję, że wart jest uwagi?
Niezmiernie schlebia mi fakt, że kolory tych skarpet przywodzą ci na myśl moją galerię. Mógłbyś opisać mi szerzej powody takiego twierdzenia? Pragnę poznać Twoją opinię. Daruj mi ciekawość, lecz jedynie dzięki odpowiedniej krytyce jestem w stanie prowadzić Besettelse ku uznaniu gości, czego mam nadzieję, miałeś szansę doświadczyć w trakcie swojej ostatniej wizyty, nawet jeśli dokładne okoliczności Twojej obecności nie były wystarczająco sprzyjające, by bez niepokoju obcować z wysokiej jakości malarstwem. Możesz trzymać mnie za słowo, naprawimy ten błąd w niedalekiej przyszłości. W galerii zawsze jesteś mile widziany, wierzę, że w niedalekiej przyszłości spełni ona Twoje potrzeby. Sztuka kryje wiele niespodzianek, być może będziesz miał szanse odkryć wszystkie. Nie zrażaj się pierwszą jaskółką, sam wypatrywałem jej niegdyś z tęsknotą w oczekiwaniu na wiosnę. Niektóre ptaszyny spadają pod naciskiem zachwytów.

Liczę, że przyjmiesz moje zaproszenie do kasyna. Może u schyłku roku?

Gleðileg jól!W pobliżu twojego domu pojawił się świąteczny koziołek, julbock. W chwili, gdy spałeś, pozostawił pod twoją choinką prezent. Na dostrzeżonym pakunku mogłeś odnaleźć podpis:
Najukochańszy bracie, z życzeniami samych cudownych chwil zarówno w okresie Jul, jak i w nadchodzącym roku, przesyłam Ci projektor, który z pewnością okaże się doskonałym dodatkiem do Twojego salonu. Załączony eliksir noś, proszę, zawsze przy sobie - będę spokojniejsza - F.
Podarkiem okazał się: eliksir pierwszej pomocy (3 użycia) oraz domowy projektor.

Gleðileg jól!W pobliżu twojego domu pojawił się świąteczny koziołek, julbock. W chwili, gdy spałeś, pozostawił pod twoją choinką prezent. Na dostrzeżonym pakunku mogłeś odnaleźć podpis.
Mikkelu, przyjmij ten skromny prezent z okazji zbliżających się świąt. Cieszę się, że będziemy mieli szansę bliżej się poznać. W czasie Jul życzę Ci oddechu.
Olaf Wahlberg
Podarkiem okazała się: zdobiona papierośnica.

przez krótką chwilę obawiałem się, co rozumiesz przez wcześniejsze porównanie, ale rad jestem, że wyjaśniłeś takowe. Przyznaję, paleta barw odbiegała od typowej dla midgardzkiego śniegu bieli, czy klasycznego czarnego nieba, niezmąconego ideą zorzy polarnej. Zielenie, pomarańcze i brązy na myśl przywodzą mi wczesny wschód słońca we wstędze leśnych płuc Skandynawii, gdzie Twoim przyjacielem jest szklanka gorącej parzonej kawy, a śpiew mazurków ściąga znów do białej pierzyny. Zdradź mi, czy podobne wrażenia miałeś pośród oglądanych obrazów, lub czy masz dziś, gdy spoglądasz na zakupiony obraz? Pragnę Ci podziękować za jego kupno, zysk przeznaczyłem na wsparcie fundacji OdNowa, jestem wdzięczny, że i Tobie los tego miasta jest bliski.
Sztuka istnieje w każdym zakamarku tego świata i obawiam się, że choćbyś chciał zamknąć oczy, tak dalej będzie Cię otaczać. Z największą przyjemnością wprowadzę Cię w jej tajniki i nakieruję w sposobach interpretacji, choć to, rzecz jasna, zawsze pozostaje w trudzie widza.
Cieszy mnie, że i w dziedzinie ptaszyn mamy podobne postrzeganie świata. Być może nie dzieli nas tak wiele, obydwoje potrafimy odnaleźć melodię w ciszy niezmąconej skwirem.
Nie dawaj mi forów, a kto wie, może z tej gry wyjdziesz z dodatkowymi czterema tysiącami złotych talarów w kieszeni. Mam nadzieję, że nie zmartwi Cię informacja, że preferowałbym jednak zachować te, które od Ciebie otrzymałem. Niech wygra ten, kto ma więcej szczęścia, choć przyznać muszę, ostatnim miesiącem mam go nad wyraz wiele. Będę oczekiwać informacji, jaki termin będzie dla Ciebie odpowiedni. Na szczęście moim czasem mogę rotować stosunkowo dowolnie, lecz sporą jego część planuję z wyprzedzeniem. Nie mniej, z pewnością wybierzemy odpowiedni termin.

dziękuję za troskę i śpieszę z uspokojeniem – mogę szczęśliwie pochwalić się doskonałym zdrowiem. Zimy w rodzinnym miasteczku zdążyły zahartować mnie wystarczająco, by tutejszy mróz zdawał się zaledwie nieszkodliwym uszczypnięciem. Mam nadzieję, że dla Ciebie są równie niegroźne lub przynajmniej litościwe, jeśli jednak chorujesz – ten jeden raz pozwalam, a nawet proszę, byś mnie okłamał. Jak mogłabym spać spokojnie, wiedząc, że nasi wspaniali Wysłannicy chorują jak każdy zwykły człowiek?

Strach przed zabójczym spojrzeniem pani Søndergaard potrafię jeszcze zrozumieć, to zdaje się świadczyć wyłącznie o zdrowym rozsądku. Nie zdziwiłabym się, gdybyś rzeczywiście padł pod jej wzrokiem trupem, przedświąteczna atmosfera wprawia ją w paskudnie nerwowy nastrój, ale mam na nią swój sposób – możemy umówić się, że puścisz mi Tyra (wspaniały z niego pieszczoch), gdy raport będzie gotowy; miniemy się niepodejrzanie i zupełnie przypadkiem w korytarzu przed biurem, a ja upewnię się, żeby żadnego opóźnienia nie zauważyła. Chyba że jesteś gotowy wejść w paszczę gulona, będę Ci w takim wypadku cicho kibicować ze swojego bezpiecznego miejsca poza zasięgiem jej gniewu.

Oczywiście, nie zapomniałam – wciąż jesteś mi wprawdzie winien obiecane wyjaśnienie. Oraz obiecaną kawę, przy okazji. Nie chciałabym zajmować Ci czasu w tym zabieganym okresie, a sama wkrótce wyjeżdżam do rodziny; chyba najlepiej będzie spotkać się po Nowym Roku, jeśli wciąż będzi  , odewę się po powrocie, by dograć dzień.

Mam nadzieję, że będziemy mieli okazję wymienić jeszcze życzenia osobiście, gdyby się tak jednak nie stało, dziękuję tutaj i życzę Tobie również radosnych, ciepłych świąt oraz pomyślności w nowym, miejmy nadzieję spokojniejszym, roku.

Być może nie powinnam do Ciebie pisać, wyciągać znów na wierzch wszystkiego, co minione , które bezpowrotnie winno paść w niepamięć. Tak samo, jak przywoływać tego, co niegdyś nas do siebie zbliżyło, gdy bez szacunku i wiary w uczucia i miłość, bacząc jedynie na własne przyjemności i rozkosz oddawaliśmy swoje ciała sobie, by odnaleźć w tym choć chwilową, ulotną przyjemność i szczęście. Być może błędem mym było napisanie do Ciebie po tak długim wówczas czasie, zaproszenie na wernisaż, który mimowolnie przywołał i wyciągnął ze mnie cały ból i rozpacz, który wcześniej udawało mi się w sobie więzić, wszelkimi siłami usiłując płynąć pod ten prąd, który bez ustanku mnie do niechcianej przeszłości znosi prowokując rozdrapywanie ledwie wygojonych ran na mym ciele i duchu. Ciągnąc ku ziemi, każe wyłapywać szepty wiatru i bezsensowne opowieści drzew ocierających się o siebie. Rozszyfrowywać dziwne kody, próbując złożyć w całość to, co się rozpadło.
O przeszłości winno się myśleć przecież jedynie wtedy, gdy może ona sprawić przyjemność - być może dlatego właśnie moje myśli wciąż bezwiednie biegną ku Tobie. Nie sypiam dobrze, wciąż w głowie mej mając, że rozstaliśmy się w taki, a nie inny sposób, że być może choć całkowicie nieumyślnie Twoje uczucia swym zbyt gwałtownym i nieposkromionym w żaden sposób przez nikogo, nawet siebie samą charakterem skrzywdziłam.
Pewnością mą jest to, że w tej chwili masz mi za złe nie tylko samo zaproszenie Cię i przywołanie do życia tego, co dawno zakończyliśmy, ale to, jak bardzo Cię swoim zachowaniem i samą sobą zawiodłam. Winnam to zrobić dużo wcześniej - wytłumaczyć, przeprosić, spotkać się z Tobą prosto w twarz, spojrzeć w oczy i choć to zapewne nie wiele zmienia -

PRZEPRASZAM.

Miałam nadzieję, że czas pozwoli mi zrozumieć siebie lepiej; że da mi właściwe słowa, którymi mogłabym Ci wyjaśnić moje zachowanie i późniejsze milczenie, ale zdaje mi się, że jest przeciwnie – im więcej go mija, tym gorsze wydają się przychodzące mi na myśl usprawiedliwienia. Prawdą jest, że z końcem ostatniego Midsommar straciłam kogoś bliskiego; prawdą jest, że trudno mi o tym zapomnieć. Prawdą jest również, że zachowałam się wobec Ciebie niesprawiedliwie i prawdą jest, że wstydzę się tego straszliwie, i chyba przez ten wstyd jeszcze trudniej było mi podnieść pióro, i chyba nie sądziłam, że mógłbyś jeszcze pamiętać, może już nie pamiętasz, to w porządku. Chciałam powiedzieć, że nie zrobiłeś nic złego. Zaskoczyłeś mnie, chyba nigdy nie radziłam sobie dobrze z rzeczami nieprzewidzianymi. Zaskoczyło mnie też, jak przyjemnie jest usłyszeć podobne słowa; wydawało mi się chyba, że nie powinnam się tak czuć, w końcu nie minęło tak dużo czasu i jest jeszcze, zresztą, tyle do zrobienia, i znamy się tak krótko. Chyba zawsze zastanawiałam się, jak to jest – czasami po prostu zrobić to, na co ma się ochotę, nie myśleć o niczym więcej niż tylko o tym: czy to przyjemne. A potem, kiedy rzeczywiście jest, zaczynam się bać i myśleć jeszcze więcej.

Przepraszam. Powinnam napisać to dawno – powinnam Ci to powiedzieć, ale obawiam się, że zastałby mnie w końcu Ragnarök, gdybym czekała aż znajdę na to odwagę. Mam szczerą nadzieję, że wybrałeś się na mecz i że był udany. Może uda nam się wyjść następnym razem, jeśli będziesz miał ochotę wyjaśniać mi zasady; obiecuję, że tym razem odpowiem, zanim termin przeminie. Zrozumiem też, jeśli nie będziesz miał na to ochoty; chciałabym przynajmniej, byś wiedział, że nie zrobiłeś nic źle. I że wciąż trzymam kostkę cukru w razie, gdyby podkomendant był dla Ciebie zbyt surowy. I że staram się być odważniejsza, i że mam nadzieję, że wszystko u Ciebie w porządku.