Wśród zarośli okalającego miasto lasu znajduje się wąska, kręta dróżka, prowadząca ciekawskich lub zbłądzonych wędrowców ku samemu sercu kniei, gdzie drzewa pokryte są mchem gęstym jak zwierzęce futro, a na podłożu nierzadko znaleźć można odciski łap zamieszkujących te obszary stworzeń. Mało kto wie o tym miejscu, a jeszcze mniej osób trafia do niego naumyślnie, zazwyczaj odnajdując się w okolicy przypadkiem lub padając ofiarą karminowych światełek błędnych ogników, ci, którym udało się dotrzeć do celu, zarzekają się jednak, że niewielkie źródełko, którego szum wypełnia wyjątkowo szeroki obszar lasu, posiada magiczne właściwości zdrowotne, a odpowiednio użyta woda może uleczyć nawet najcięższe, toczące galdrów choroby. Dotąd nie sposób było jednak potwierdzić, czy wąska struga czystej, lśniącej w śreżodze wody rzeczywiście jest tak wartościowa, jak prawią o niej legendy, wokół źródełka panuje bowiem osobliwa aura, która uniemożliwia nabranie jej do jakiegokolwiek naczynia. Niektórzy, bardziej przesądni, mawiają, że miejsca tego pilnują älvy, które swym demonicznym tańcem zwodzą na pokuszenie chciwych odkrywców.