Miał szczęście.

Usłyszał to wielokrotnie w dniach, gdy czarno-białe fotografie ruin kopenhaskiego ogrodu botanicznego gościły stale na pierwszych stronach gazet — rozpięte między nagłówkami jak upiorne wytwory wyobraźni surrealisty grzmiały echem upadających żeliwnych żeber konstrukcji, aby raz jeszcze przypomnieć, że magia istniała zanim sięgnęły po nią ich dłonie, a na językach ukształtowało się pierwsze zaklęcie.

Najpierw towarzyszyły tym słowom pierwszy głęboki oddech i wchodząca zwolna na twarz matki ulga; gdy z pełną napięcia czujnością przyglądała się im — jemu i ojcu — w jej spojrzeniu czaił się okruch niepokoju, ale ten ustąpił szybko zmęczeniu godzinami oczekiwania i stonowanej radości bladego jedynie uśmiechu. Siedząc w bezpieczeństwie salonu ich midgardzkiego domu, wiedzieli, zanim jeszcze podano tę wiadomość do druku i zanim czas odsłonił prawdziwe rozmiary katastrofy, że nie wszyscy uszli pazurom i dziobom wykrzywionej aberracjami maszynerii. Za każdym więc razem, kiedy słyszał te słowa ponownie, nie zostało między głoskami nic z tamtej radości, nic z wrażenia ciężaru nagromadzonych niepewności opuszczającego pierś.

Na szpitalnym korytarzu dostrzegł w nich ślad reprymendy, jak gdyby przez wszystkie te tygodnie narażał się bez powodu, włóczył w poszukiwaniu anomalii niepomny ryzyka, a drętwe mrowienie na porażonej wykrzywionym zaklęciem skórze było odpowiednią zapłatą za brawurę.

Krążył wzrokiem po galerii — rozwieszonej na korkowej tablicy mozaice ogłoszeń, pouczeń i prac plastycznych — gubiąc minuty a później godziny w bezczynności, w rozważaniu wciąż tych samych pytań, dla których przez ostatni miesiąc nie potrafił odnaleźć odpowiedzi na górskich ścieżkach. Nie pozwolił sobie nigdy wątpić w sens tych badań — przypisywał je górnolotnie potrzebie odkrycia prawdy, tkwiącego w tajemnicach cząstek rozwiązania zagadki enklaw, ale podskórnie czuł, że pchnęła go ku tym wędrówkom ciekawość, jak zawsze niezaspokojona i łaknąca. Spodziewał się ujrzeć, jak obca magia bierze we władanie naturę, zrywa ciszę ostępów rykiem targającego korony drzew wiatru, wzburza bieg strumieni i plącze trasy ptasich wędrówek. Przewidział tysiąc obrazów, a każdy wywiódł ze skrawka wspomnienia doświadczonych już anomalii. Zapomniał wziąć w rachubę ludzkiej paniki chwytającej umysł w oszołomieniu wymuszającemu działanie, jak gdyby zatarł w pamięci tamten moment, gdy jego głos zginął w kakofonii mieszających się inkantacji, a z nim przepadło i ostrzeżenie.

Przed niespełna czterema godzinami ten sam jego krzyk zdał się porwany przez górskie echo, rozbity o ostre krawędzie skał i głuchy, gdy docierał do nieznajomego mężczyzny, podróżnego, na którego drodze stanęła kreatura spleciona z cieni. Miał szczęście, że dzieliło ich wciąż kilka kroków, gdy magiczna tarcza zaiskrzyła ponad nimi i zamiast dać ochronę opadła gradem odłamków, które dotykając skóry rozeszły się po niej kłującym bólem. Pozbywał się wciąż zwolna nabytej tak flegmatyczności ruchów i myśli. Prawą dłoń zaciśniętą miał wokół lewego przedramienia, poniżej ręka zwisała sztywna i posiniała.

— Iris. — Nie powinien być zaskoczony jej obecnością, a jednak wolałby aby rozmawiał z nim ktoś obcy, kto nie zdołał poznać go przez lata tak dobrze. — Nic mi nie jest. Naprawdę. — Uprzedził ją, cokolwiek chciałaby mu przekazać. Wszystko to wydało mu się marnotrawstwem czasu; Myklebust z pewnością miała ważniejsze zadania, a on mógłby dochodzić do siebie we własnym mieszkaniu, znajdując zajęcie dla sprawnych dłoni i głowy. — Co z tamtym mężczyzną? — Dotarło do niego nagle, że nie zdążył zapytać go o imię.