Lepkość upału wkradała się do niewielkiego mieszkania przez uchylone okiennice, firanka niemrawo poruszana leniwymi podmuchami wiatru wystawała smętnie oblepiona drobnymi, pobudzonymi nagłą zmianą pogody, muszkami. Opiłki kurzu wisiały w powietrzu migocąc jakby od niechcenia. Poranna rześkość szybko przechodziła w duchotę nietypową dla listopadowej aury przesyconej zwykle zapachem dżdżu i przegniłych liści zalegających pod pobliskimi krzewami i drzewami.

Pierwszy podmuch powietrza, który smagnął go w policzki, niemal całkowicie zablokował możliwość złapania oddechu. Szron wykwitający na oknach w kuchni zwiastował przedziwną anomalię, której nic nie zapowiadało wcześniejszego dnia. Pomimo kaprysu aury, nie mógł pozostać w domu, ruszył więc do pracy, brnąc ku dokom klanu Lundqvis.

i tu

Zdziwił się lekko, gdy w końcu na horyzoncie zamajaczył mu warsztat i słabo tlące się w okiennicach światło, szybko jednak zrozumiał dlaczego. Dym unoszący się z komina utwierdził go tylko w natychmiastowo wysnutym wniosku. Zbliżając się do drzwi wejściowych, chciał zajrzeć przez szybę, jednak lód osiadał na wysokości jego wzroku i nawet ciepło pomieszczenia nie zdołało go zupełnie stopić.

– Tego chcesz? Powiedz. – Klatka piersiowa szkutnika poruszyła się wyraźniej pod materiałem podkoszulka. Cień wygłodniałego drapieżnika przesunął się przez najgłębsze zakamarki świadomości gotów, by wyłonić się na dźwięk odpowiedniej komendy. Docisnął palce do wybrzuszeń tętnic poruszających się hipnotyzująco. Odnalazł je instynktownie w naturalnym ruchu opuszek. Tak blisko, by jego własne demony i krwiożercze instynkty wzięły górę. Zacisnął zęby, które zadrgały pod cienką skórą policzków.

Np. tu:
Bezchmurne niebo rozpinało się ponad początkiem listopada jak przewrócona do góry dnem misa, po której błękitnej wklęsłości zlewała się ku ziemi nieoczekiwana struga upałów, w sercu miasta przybierających natężenie niemożliwe do zniesienia, poza nim jednak przesypywana przez sito roślinności i otwartych przestrzeni przybierała odcień wiosennej arkadii, dającej Funiemu poczucie beztroskiej błogości. Wczoraj jeszcze wisiało nad nim widmo nadchodzącej siarczystości zimy, wgryzało się w skórę pierwszymi dreszczami wyziębienia – okno w suterenie okazywało się nieszczelne, a piwniczne powietrze szybko przesiąkało zimnem przeciskającym się przez bezskutecznie obkładane szmatą szczeliny w ramie – teraz jednak podobne zmartwienie wydawało mu się odległe i nieważne, zwietrzałe w promieniach dzisiejszego poranka, który spędził wyłożony na brudnej podłodze, z głową wsuniętą w mały prostokąt światła wpadającego przez wąskie okno, skołtunionymi przez noc kędziorami rozsypanymi wokół śniącej jeszcze głowy na podobieństwo złotej aureoli. Leżał tak, obserwując swobodną kaskadę własnych myśli kołujących niczym zgłodniałe sokoły nad świetlistym horyzontem przyszłości, na jakim poszukiwał kształtów przeznaczonych mu rzeczy, wierząc prostodusznie, że prędzej czy później Odyn pochyli się nad nim, by objawić przed nim dalszy kierunek jego kroków; oddawał się tym auspicjom, dopóki słońce nie schowało się za górną krawędzią ościeżnicy, pozostawiając go na pastwę chronicznego chłodu posadzki, odpornego nawet na upalną parność ostatnich dni.
(...) Anomalna pożoga aury zachwycała go za dnia, w nocy wyciskała jednak z niego poty silnego rozgorączkowania i przywodziła pod powieki gorejące cienie koszmarów, z jakich wybudzał się w trudem (...)
itd.

– Gdybym znalazł tego całego Bernsena, to ucałowałbym mu chyba rękę za tę pogodę, chociaż powiem panu, że ja nie wierzę, że to jego sprawka. Słyszał pan może, co mówią o Helligsted, zresztą medium też gadają o pobudzonych duchach, to jest coś większego niż jakiś Bernsen, wie pan, co mam na myśli – terkotał z beztroską lekkością, tonem niezobowiązująco wypełniającym ciszę.

Na zewnątrz chłodne, jesienne powietrze uderzyło go w twarz podmuchem tak gwałtownym, że z płuc wyrwał się ostatni haust powietrza, ciche westchnienie, zanim z wdzięcznością sięgnął po papierosa, osłaniając do dłonią, gdy zapalniczka szczeknęła cicho.

Pomyślał, że mimo chłodnego wiatru, który wżynał się pod poły ubrań, mógłby stać tu w jego towarzystwie przez wiele godzin, pozwolić, by zimowy wicher skuł go lodem, odcięty od wszystkiego, co czekało go w środku, nienachalnie przyglądając się rysom znajomej twarzy (...)

Anomalie pogodowe najpewniej zakończyły się, a pogoda ustabilizowała się, przynosząc niską temperaturę. Gruby płaszcz i ubrania nie izolowały całkowicie mojego ciała od zimna. Objawiało się to charakterystycznym zaczerwieniem nosa i uszu, które dosyć wyraźnie odznaczało się na tle koloru mojej skóry.

1. Ciągle te same widoki nie sprawiały, by czuł się dobrze. Zimno, nieprzyjaźnie i ogólnie ponuro. Jak to w tym miesiącu bywało. Potrzebował odmiany w postaci jakiegoś milszego miejsca. I tak oto wpadła im do głowy pewna lokalizacja, której mężczyzna dawno nie oglądał. Palmiarnia. Było tam nie tylko ciekawie, ale przede wszystkim ciepło (...) Umówili się kilka dni temu, nie mogąc przewidzieć fatalnych warunków atmosferycznych. Ale żadne z nich nie odwołało spotkania.

2. Szli raźno ramię w ramię, ogrzewając się wzajemnie swoim towarzystwem. Bo nieważne, że było pieruńsko zimno, obecność Lumi sama z siebie rozgrzewała.  

3. Lubił ten park, bo był inny od reszty. Było też trochę cieplej między drzewami, no i dobrze, a poza tym spacer dobrze im zrobi. Było zimno, ale w miłym towarzystwie od razu robiło się cieplej.

Mróz odciskał na nim swe piętno, a śliski bruk, był niezwykle zgubny i mógł poczęstować, niemiłym przypomnieniem o swej twardej powierzchni w przypadku potknięcia lub poślizgu. Szedł uważnie, nieco podniesiony na duchu przez zasłyszane plotki. Zgrabiałe od zimna palce zaciskały się w pięści, a skórzane rękawiczki stawiały niewielki opór przenikającemu przez materiał zimna. Jakby bogowie otworzyli serce zimy, tuż nad ich głowami, niepomni na porę roku. Coś wisiało w powietrzu, czuł to.

(...) choć równie dobrze w płuca mógł wedrzeć mu się zupełnie rzeczywisty kurz podnoszący się chmurą ponad walącą się konstrukcją straganu, wytrąconą w końcu z wątpliwej stabilności ciężarem jego własnego ciała. Deska prowizorycznej lady wbiła mu się boleśnie w plecy, nie zdołał nawet wyratować się odruchem wyciąganych przezornie rąk; różnorodność towarów ogłuszyła go świergotem głuchych trzasków, metalicznych szczęknięć i skomleń pękającej porcelany. (...)  Ręka, którą się podparł, zawinęła się w kurcz pięści na błysku świecidełka, tak korzystnie spadłego tuż pod jego dłoń; ludzie zdawali się fortunnie zajęci wydobywaniem sprzedawcy spod powstałego bałaganu, by zwrócić na niego uwagę. (...) wciskając palcem sygnet w dziurę w dnie materiału, na wszelki wypadek, gdyby ewentualna szarpanina miała przetrząsnąć mu kieszenie.

1. – Ludzie cały czas znikają, codziennie przeglądam te przeklęte gazety, nazwiska wypisane drobnym drukiem i nie mogę... teraz myślę— myślę, że mieliśmy szczęście, jakieś parszywe...

2. (...) ludzie znikają (niech znikają, wszyscy, byle nie ty, reszta nazwisk na liście jest mi obojętna, przebiegam ją wzrokiem nieuważnie, nie czytam ich wcale, szukam tylko znajomych imion, oddycham z ulgą, kiedy ich nie ma, oddycham z ulgą nad listą tych wszystkich ofiar, ciesząc się, że padło na cudzych bliskich, nie moich; zostałbyś, wiedząc, że jestem tak podły?

W gruncie rzeczy nie zwracał już uwagi, czy ich podsłuchiwano, czy spragnione sensacji oczy kierowały cienkie wiązki swych spojrzeń przez szparę uchylonych drzwi, mimo że instynktownie wyczulonymi zmysłami słyszał szuranie butów o podłogę, konspiracyjne słowa, które szeptano sobie na uszy, ciche westchnięcia i odruchowe przesuwanie palcami po gładkim drewnie drzwi (…)

Na pytanie Sorsy drgnął zatem wyraźnie, a na jego twarzy rozlała się pobladła kałuża niepokoju, nerwowości, z jaką wilcze zmysły wychwytywały z głębi własnego mieszkania ciche chrobotanie odnóży, osobliwe syczenie przebiegających po podłodze karakonów, płaskich jak błyszczące talary (…)

Dłonie wciąż drżały mu lekko, gdy schodził z podestu, uparcie odliczając czas, zanim sięgnął nimi ku płytkim zagłębieniom kieszeń, słabym wzdrygnięciem ramion zrzucając z siebie jarzmo badawczych spojrzeń, nieustępliwych szeptów, które wżynały się w skronie, wyłuszczone wyrazistością wilczych zmysłów

Zęby zgrzytały mimowolnie, ocierane o siebie w gniewie zaciśniętej szczęki, kościste palce zaciskały się wściekle na grubym materiale kurtki, anomalny, zimowy chłód, który zabarwił je czerwienią swych bezlitosnych ugryzień, sprawił jednak, że wydawały się skostniałe i dotknięte paraliżem, przesyłając impulsy ognistego ucisku za każdym razem, gdy zacieśniał je na mokrym od śniegu ubraniu oficera (...)