Karl Sørensen

Karl urodził się ze znanym nazwiskiem, jednak nigdy nie chciał by kojarzono go wyłącznie z przodkami i tym, czym wsławili się jego krewniacy. Można śmiało powiedzieć, że trzymał się własnego planu, który był… no cóż, inny od oczekiwań rodziny. Wprawdzie interesował się dziejami klanu, ale nie chciał być tym, który sprawi, że interes familii spocznie w jego rękach. Przede wszystkim był najsłabszy z dzieci pierwszego syna jarla. Nie tylko najmłodszy z męskiej linii, ale dość słabego zdrowia. Był chorowity jako dziecko, co sprawiło, że niezwykle zwraca uwagę na higienę. Wróćmy jednak do pierwszych lat życia Karla.
Mimo kruchości postaci i słabego zdrowia, był bardzo bystry i szybko się uczył. Nauka przychodziła mu z łatwością. Szczególnie lubił czytać o dawnych dziejach i pochłaniał kolejne książki o historii świata. Niestety nie był wcale zainteresowany jubilerstwem. No, może wcale to zbyt wielkie słowo. Po prostu uważał, że są ciekawsze dziedziny życia niż zajmowanie się kamieniami szlachetnymi i obróbką metali.  Fach rodzinny zszedł na dalszy plan (co nie znaczy, że nie przyznaje się do tradycji rodzinnych).Tak, to sprawiało, że nieco zawiódł oczekiwania rodziny przynajmniej od strony ojca. Mały Karl wolał czytać powieści powstałe na podłożu prawdy i faktów. To sprawiło, że w późniejszych latach wybrał dla siebie Instytut Ansuz jako kolejną szkołę. Prawdę mówiąc każdy, kto go znał wiedział, że pójdzie na kierunek związany z zainteresowaniami i się nie pomylili. Tym bardziej, że jego matka pochodziła z dość znanej rodziny artystów (matka pisała wiersze, a jej ojciec to autor wielu piosenek). Ich śladem chciał osiągnąć coś w tej dziedzinie. Wybrał historię i literaturę powszechną. Jedno i drugie było dla niego najważniejsze, więc poświęcił swoją uwagę na tychże tematach.
Co ciekawe mógł po tym robić wiele, ale zdecydował się na pisanie. Już jako młody chłopak zapisywał swoje pomysły, przemyślenia i podwaliny pod postacie do przyszłych dzieł. Był na tyle oczytany i pomysłowy, że z łatwością kreował kolejne miejsca i bohaterów. Na poważnie zajął się pisaniem dopiero podczas nauki w Instytucie. Poznał osoby, które nie tylko miały na koncie własne publikacje, ale i znajomości, które mogły mu pomóc w przyszłości wydać coś własnego. Karl wiedział do kogo zagadać. Kulturalny młody człowiek z poczuciem humoru był duszą towarzystwa i potrafił sobie zjednać innych. Na pozór wydaje się być osobnikiem poważnym, lecz wiele zyskuje przy bliższym poznaniu. Można zmienić zdanie o jego charakterze. Oczywiście ojciec nie był wcale zadowolony z tego, że młodzieniec szuka tematów i po prostu pisze jakieś historie. Nie miał nic przeciwko książkom, ale chodziło bardziej o to, że mógł w nich napisać coś związanego z rodem, z którego pochodził. O klanie Sørensen  chodziły różne plotki, które nie brały się z powietrza. Obawiano się, że celowo lub nie, chłopak wykorzysta coś, czego się dowie i zostanie to odkryte przez innych. Nic bardziej mylnego. Młodzieniec wcale nie zamierzał podkopywać reputacji swojej familii. Wystarczyło to, co już było. Mimo to chciał, by nazwisko kojarzono także z jego wypocinami. Pierwsza powieść nie była zbyt długa, ale spotkała się z łaskawym przyjęciem krytyki. Młody autor pisał opowiadania oparte o historyczne wydarzenia z życia galdrów. Nowe spojrzenie na znane fakty okazały się być interesującym zabiegiem.
Zachęcony do pracy Karl, nie ustawał w tworzeniu. Podążał wszędzie ze swoim notatnikiem, w którym zapisywał to, co przyszło mu akurat do głowy. Jego zainteresowania były dość szerokie, stąd każdy mógł stać się jego obiektem obserwacji. Karl zaczął łączyć wątki historyczne z tym, co widział na co dzień. Mieszał, bawił się gatunkami i tak stworzył pierwszą poważną książkę, znaną jako „Drugi Kamień”. Opisywała świat sprzed wieku i łączyła w sobie mieszankę gatunków: kryminału i komedii.
Nie uważa się za człowieka, który wie wszystko. Ciągle poszukuje stylu, własnej tematyki i czegoś, co poruszy czytelnika. Nie zamyka się na żaden gatunek, lubi je łączyć ze sobą, bawić się postaciami i ich emocjami. Uważa, że każdy rodzaj literatury ma swoje plusy i coś do zaoferowania. Uczy się podczas czytania kolejnej książki, a także na własnych błędach.
Poza tym jest osobą, która ma swój styl. Uchodzi za człowieka eleganckiego, chętnie pokazującego się w garniturze i pod krawatem. Chociaż wiele osób się go boi (z racji tego, że mogą zostać opisani w jego kolejnej książce), ma wiele ciekawych znajomości. Może to przez jego charakter. Lubi ludzi i rozmowę z nimi. Nie jest z tych, którzy się obawiają rozmawiać. Mimo iż potrafi z wielu wątków stworzyć prawdziwą historię, nigdy nie balansuje na cienkiej granicy jaką jest zaufanie. Ceni swoich przyjaciół i za nic w świecie nie zdradziłby ich. Można mu zaufać i powierzyć mu sekrety. Wie jak się zachować i dotrzymuje danego słowa. Można się z nim łatwo dogadać, ale trzeba wiedzieć, że jest bardzo pamiętliwy. Ma ją do twarzy i nazwisk. Rzadko z tego korzysta, bo nie jest wredny i złośliwy, ale czasem sytuacja wymaga różnych postaw. Ot taki jest właśnie Karl.
Ostatnie miesiące były dla Karla szczególnie pamiętliwe. Spotkał na swojej drodze liczne problemy natury osobistej i rodzinnej. Po zawodzie miłosnym starał się dojść do siebie i jakoś mu się to udało, bo rodzina go potrzebowała, a poza tym jego praca znów miała ujrzeć światło dzienne. Pośród ogólnego chaosu w Midgardzie i nieprzyjemnych wydarzeń, postanowił przełożyć premierę swojej nowej książki na wczesne lato. Spuścił też nieco z tonu, jeśli chodzi o kontakty z rodziną. Był zawsze buntownikiem i chodził swoimi drogami, ale stara się jakoś naprawić relacje z bliskimi.   Nie ma zamiaru angażować się w politykę, to nie dla niego, mimo to stara się godnie reprezentować klan. Oczywiście nie musi się zgadzać ze wszystkim, co mówią starsi i mądrzejsi od niego, ale więcej słucha i analizuje.

Karta rozwoju