Nie zauważył, w którym momencie głos załamał mu się wyraźnie, a słowa zlepiły w jednolity ton, przerzucane jedno przez drugie, jakby nie wiedział które wypowiedzieć najpierw, w końcu ciało zadrżało jednak pod siłą konwulsyjnego spazmu, łzy pociekły obficie po policzkach, a płacz przeobraził się w szloch, którego się wstydził, nad którym nie potrafił jednak zapanować, bo dłonie trzęsły mu się wyraźnie, bezwiednie wypuszczając fragment porcelany, który potoczył się po jego kolanach i ze stukotem spadł na podłogę.

(…) nie odnajdował w sobie wystarczająco siły i determinacji, by pytać, czy zamierza powiedzieć rodzicom o tym, czego się dowiedziała, jego sercu daleko było jednak do znalezienia się poza strachem i poza rozpaczą – po policzkach spłynęły najpierw pojedyncze, a potem już ciurkiem cieknące łzy, raptem przeobrażające się w płacz, a potem w szloch.

Z dala od cudzego spojrzenia mógł nareszcie osunąć się na podłogę, oprzeć rozgrzane czoło do miękkiej pościeli łóżka, pozwolić, by z oczu wypłynęły pojedyncze, a potem już ciurkiem cieknące po policzkach łzy, płacz skutecznie tłumiony dłonią ciasno zakrywającą usta.

Pochylił głowę, pozwalając by rozwichrzone, brudne kosmyki włosów opadły mu na czoło; już nie szlochał, chociaż dwie wstydliwe łzy spłynęły mu po policzkach i zagnieździły się w kącikach drgających niepewnie ust.

Westchnął cicho, prawie niecierpliwie, zaczepiając kotwicę spojrzenia pośród jego fizjonomii, ześlizgując się po krawędziach nosa, zatrzymując się na ustach, z których wcale nie chciał spuszczać wzroku, ale coś było nie w porządku i teraz dopiero zdał sobie sprawę, co takiego – przetarł rękawem twarz; śmiał się tak, że łzy pociekły mu po policzkach.

Powietrze w pokoju było rześkie, tymczasem odnosił wrażenie, że trudno było mu oddychać – westchnął cicho, a dwie, srebrzyste łzy spłynęły mu po zaczerwienionych policzkach i zatrzymały się w kącikach ust, które drgnęły lekko, jakby w zawstydzeniu.

Tętno płochliwie przeskoczyło akord, śnieg wciąż przedzierał się przez nieszczelną okrywę suchych, zmarzniętych gałęzi, płatki bieli zatrzymywały się na jego ramionach, wplątując się we włosy i skraplając na twarzy, spływając po spąsowiałych policzkach ławicą zgodnie pochwytującą pojedyncze łzy, które zwilgotniały na rzęsach, zanim nie zsunęły się pojedynczą, srebrną smugą, zatrzymującą się nieśmiało w kącikach ust.

W końcu przysunął się bliżej, objęty ciepłym ramieniem Bertrama, wspierając skroń na jego piersi, dopiero teraz, kiedy nie patrzył mu w oczy, ścierając wierzchem dłoni łzy, które zebrały się w kącikach

Westchnął cicho, gdy Bertram nachylił się bliżej, wsuwając palce na jego mokry, rozgrzany gorączką kark i przykładając własne czoło do rozpalonej skroni – poczuł na skórze jego oddech, ciepły i drżący, rozciągający się pieszczotą przygany, pod której uciskiem do oczu wreszcie napłynęły mu łzy, spełzające srebrnymi smugami po spąsowiałych policzkach.

(…) łzy spływały mu po twarzy lśniącymi smugami, pod którymi skóra czerwieniła się wyraźnie, a przy oczach pojawiały się cętki pojedynczych wybroczyn.

Brałam pod uwagę, że mogę być w kręgu osób podejrzanych, ale list napisałam w taki sposób, że raczej nie będą w stanie mi niczego udowodnić. Zresztą była tam naprawdę duża liczba osób, którym ich zachowanie mogło nie przypaść do gustu, a jeśli artykuł nie kłamał i rzeczywiście mężczyzna był śniącym, to tym bardziej powinien uważać na swoje zachowanie. Safír sam nastawił sobie policzka.

Czasami – jak dzisiaj – budziła się i otwierała okno, nie zjadając nawet śniadania, patrzyła na miasto zakryte świeżym śniegiem i unosiła ramiona, podnosząc twarz do słońca przezierającego przez kłęby chmur – i świat rozkładał się pod jej skrzydłami odległy i nieszkodliwy, migoczący w poranku; rozumiała, dlaczego tylu galdrów ulegało podszeptom fylgii i nigdy nie wracało, rozumiała, że ta lekkość, jaka przepełniała ptasią pierś, była uczuciem uzależniającym jak środki dające spokojny sen (…)
wzbiła się jeszcze wyżej, zbaczając ponad główny prześwit tnący las wydeptaną ścieżką pod podnóże gór, dopóki nie spostrzegła pod drzewem sylwetki. Nie chciała go przestraszyć, ale nie miała siły szukać wygodniejszego miejsca, obawiała się, że nie było zresztą czasu – zdawało się, że drzewa wciąż powtarzają echo jego krzyku, a on leżał w śniegu, przyciśnięty plecami do pnia, niepokojąco blady. Opadła więc na ścieżkę, przemieniając się niezdarnie przez pośpiech i zmęczenie (…)

W jakimś stopniu zdawała sobie sprawę z napiętej sytuacji, ale nie miała pojęcia, że jest aż tak źle, by mężczyźni zaczepiali na ulicy bezbronne kobiety. Wyzwoleni robili z mózgów masy sieczkę, pozostawiając ich w strachu i przekonaniu, że powinni wziąć sprawy w swoje ręce, przez co sami stawali się potworami."

Nie chciała poruszać nieprzyjemnych tematów, ale próbowała dać mu do zrozumienia, że ze względu na panujace nastroje w Midgardzie nie czuła się bezpieczna i tym bardziej była mu wdzięczna za odprowadzenie do domu. Martwiła się także o niego, nie chciałaby, by stała mu się krzywda, a jako sławny artysta mógł być wzięty za odmieńca w spaczonych umysłach chorych ludzi, którzy podżegali do podziałów i prześladowań.

Ten dzień nie wyróżniałby się niczym szczególnym, gdyby nie postanowiła pospacerować po mieście pod postacią kota. Najczęściej zmieniała się w zwierzę pod osłoną nocy, kiedy potencjalnie nie czuła się najbezpieczniej w skórze młodej dziewczyny. Tym razem chciała pooddychać rześkim, wiosennym powietrzem przez maleńkie nozdrza, do których doleci też bogactwo zapachów, jakiego człowiek nie doświadczy. Wyczulony węch zwierzęcia był miłą odmianą normalnych, ludzkich zmysłów; mogła poczuć świat, poznać go w zupełnie inny sposób."

Wyjrzała za okno, by ocenić pogodę i zorientować się, jak ludzie chodzą ubrani - oczywiście większość nosiła zimowe kurtki i płaszcze, a także ciepłe buty, ale znaczna część osób zrezygnowała dziś z czapek i rękawiczek, a to oznaczało, że wcale nie było tak zimno, co tylko utwierdziło wyrok termometru. Nie zawsze można mu ufać, w końcu nie bierze pod uwagę wiatru ani wilgotności powietrza, co też wpływa na odczuwanie temperatury, dlatego najczęściej sugerowała się ubiorem innych ludzi, a jeśli nie miała na to czasu, to zdawała się na własne przeczucia, co miało różny efekt. Dziś co prawda zamierzała poruszać się w większości w postaci kota, ale ubiorem zawsze musiała być przygotowana na zmianę w człowieka - z doświadczenia wiedziała, że przy takiej konieczności dość niemiło przebywać w piżamie na mrozie. Wobec tego ubrała się stosownie do pogody, po czym rozpoczęła przemianę. Nie zawsze wychodziło od razu, musiała się skupić i oczyścić myśli z nieprzyjemnych tematów, a zawsze jakieś się znalazły, które jak niechciane śmieci walały się w jej głowie, psując otoczenie. Kilka głębszych wdechów, pozwalało jej się wyciszyć, do tego przymknęła powieki, by ciekawski wzrok nie rozpraszał jej poszczególnymi elementami wystroju - zdarza się, że jak na złość jej oko przykuje kwiatek albo ołówek, albo naszyjnik zostawiony luzem na biurku, dosłownie każda pierdoła, która nie ma znaczenia, ale w danej chwili skutecznie ją rozproszy. Po całkowitym wyciszeniu wyobraziła sobie postać, którą chce przyjąć, czyli małego, puchatego kota. Nie, żeby potrafiła przemienić się w cokolwiek innego, ale taka wizualizacja pomaga jej osiągnąć efekt. Włożyła całą swoją świadomość i wolę, by rozpocząć przemianę i ku jej zadowoleniu, niemal od razu zaczęła się kurczyć. Jej ciało zaczynało porastać gęstą sierścią, a palce we wszystkich kończynach zmieniały się w kocie łapki. Wyrosły jej wąsy oraz urocze uszka, a twarz wydłużyła się w słodki pyszczek. Mrugnęła kilka razy, by wzrok mógł gładko przejść z ludzkiego w koci, zdecydowanie bardziej rozwinięty i szczegółowy. Po chwili stała już na czterech łapach, a ostatnim akcentem było wyrośnięcie ogona. Cała przemiana trwała krótko, ale dla niej to proces, który przechodziła za każdym razem. Zwarta i gotowa, wyskoczyła z okna i zwinnie przeskakiwała między parapetami, ostatecznie lądując na chodniku. Planowała odwiedzić pewną staruszkę, która przywiązała się do niej na tyle, że zaczęła ją dokarmiać - kota oczywiście. Zauważyła, że przy dłuższej nieobecności, kobieta była smutna, jakby się martwiła, czy jej ulubieńcowi nic się nie stało, więc nie miała serca uświadomić jej, że wcale nie jest kotem - dlatego regularnie ją odwiedzała. Trzymała się ubocza, starała się unikać niepotrzebnej uwagi, a przede wszystkim nie wchodzić nikomu w drogę… no, tylko nie bardzo jej to wyszło. Po przejściu na drugą stronę ulicy chciała wskoczyć na niewysoki murek, a jej wyostrzone zmysły zawiodły ją i nie ostrzegły przed zagrożeniem, które nadeszło niespodziewanie. Ktoś dosłownie wjechał z buta i niestety nie nosił miękkiego obuwia. Vivian nie wiedziała, co się dzieje, ale nagły ból przysłonił jej wzrok, a w drugiej chwili czuła, że leci; i nie, nie był to ten przyjemny sen o lataniu, tylko gwałtowne uderzenie o ścianę murku, na który planowała wskoczyć. Oszołomienie nie pozwoliło jej na przemianę, ale nawet o tym nie myślała, skupiając się nieświadomie na wszechogarniającym ją bólu. Próbowała się podnieść, ale jedyne, co udało jej się osiągnąć to zbolałe jęki. Głowa zaczęła jej ciążyć i nawet nie wiedziała, co się dzieje wokół niej, kiedy straciła przytomność."