III akapit:  Odnalezienie nieszczęsnej ofiary ludzkiej chciwości nie zajęło mu długo; raz, że zgłaszający mieli uprzejmość wskazać miejsce z zaskakującą precyzją, dwa – że świst powietrza z trudem przetłaczanego przez ściśnięte gardło do spragnionych oddechu płuc rzezało mu myśli, odkąd horyzont zaostrzonego genetyką słuchu objął niewidzialną granicą złapane w sidła, przestraszone i wymęczone zwierzę. Holstein zboczył z wyznaczonej ścieżki natychmiast, kiedy zdolny był określić właściwy kierunek, (...)

Późnymi wieczorami wracał do mieszkania wyżęty z resztek energii, by złapać parę godzin snu przed kolejnym wyjściem, a w rozciągniętych poza normę godzinach pracy pełnię jego uwagi skutecznie zajmowały nieustannie napływające z zewnątrz zgłoszenia, układające się w rosnące spiętrzenia listów na blacie biurka w głównym biurze zdominowanym przez absolutny chaos papierów, pozostawionych kubków z niedokończoną smolistą kawą – popijanej w biegu szybkimi haustami, nie mieli nawet chwili spokoju, by do niej usiąść – błota naniesionego na podeszwach butów, odcisków brudnych dłoni, kłębów sierści przyniesionych na ubraniach, plam krwi ze zdarzających się ciągle skaleczeń. Były między innymi wezwania do przegrzanych julbocków, które przez pozostałą część roku zaszyte w bezpiecznych schronieniach przerywały swoją hibernację jak w zegarku wraz z nadejściem pory zimowej, a które zaskoczyła anormalna fala upałów w pierwszych dniach miesiąca; były wezwania do widywanych przez ludzi w zatrważającej ilości skvaderów, których nory zalała wczorajsza ulewa, zwykle straszliwie płochliwych i trudnych do pochwycenia, dzisiaj tymczasem zbyt sparaliżowanych przemarznięciem, by uciekać – ich wciąż wilgotne futro pokrywał sztywny nalot lśniącego mrozu, wiele z nich nie udało się uratować, wiele z nich wyciągał spod warstwy nieprzerwanie padającego śniegu zesztywniałe i wyziębione, ze wzrokiem zasnutym mgłą agonalnego przerażenia. Podzwaniając kawałkami stali, przedzierali się przez potworne zimno poza miasto, żeby złapać zdenerwowanego bäckahästena, który zwichnął sobie nogę na połyskującej wstędze lodu, w jaką zastygł wybrany przez niego strumień – lód był nierówny i gruzłowaty, jakby podburzone skalistym dnem fale stężały w ułamku sekundy pod raptownym dotykiem siarczystej zimy. Były tussy, przy których siedlisku rozpalili na wszelki wypadek zabezpieczone ognisko, był młody jeszcze lusse, któremu wichura z czwartego listopada przetrąciła skrzydło, a który o mały włos nie przetrącił mu karku przy próbach jego pochwycenia i przytrzymania, póki podany mu anestetyk nie zaczął działać; były zwierzęta niemagiczne, niezliczona ilość bezdomnych psów i kotów, których sprawy musieli odkładać na bok lub przekierowywać dalej do odpowiednich ośrodków, a w których również ostatecznie próbowali w miarę możliwości interweniować. Centrum było przepełnione, a lawina pracy nie ustawała, pogoda powodowała do tego nieustanne usterki i niedogodności – dzisiaj zamarznięta woda rozsadziła rury w starej stajni przerobionej na magazyn, a kiedy rozmrozili ją zaklęciem, zalała posadzkę po kostki, nim udało im się odnaleźć wszystkie powstałe nieszczelności; już dawno powinni byli je wymienić.
Odrętwiały ze zmęczenia siedział przy kuchennym stole w kojącym, sennym półmroku, trzymając w palcach papierosa, choć nie miał siły nawet podnieść go do ust, jątrzył się więc powoli i syczał, póki żar nie wygasł sam. Wątła smużka dymu unosiła się jeszcze nad stołem jak blednąca zjawa, ledwo widoczna w słabym świetle wpadającym przez na wpół przysłonięte okno, kiedy próbował zebrać w sobie energię, by wstać, wziąć szybki prysznic i położyć się, póki wreszcie mógł sobie na to pozwolić. Jutro z samego rana powinien znów być na posterunku, należało zrobić szybki obchód, sprawdzić czy zwierzęta sprowadzone w krytycznym stanie przeżyły noc, wysortować najpilniejsze wezwania, zajrzeć do storsjöodjuretów (były rozstrojone docierającymi do nich śladami nagłego zamieszania), zrobić więcej miejsca, choć tak naprawdę nie było już gdzie; nawet w kanciapie na miotły stały poustawiane małe okratowane pudła pełne mniejszego, poturbowanego ptactwa.

Ruszył w znajomym sobie kierunku, by na samym końcu ukradkiem otworzyć drzwi ewakuacyjne, nim ktokolwiek byłby w stanie ich zobaczyć. Wyciągnął stłamszoną paczkę papierosów i podał Safírowi na sekundę przed podmuchem zimnego powietrza uderzającego go w policzki.

i tu

– Myślę, że tak. – Odpowiedział krótko i kaszlnął w rękaw koszuli, gdy okruchy niesione z porywistym wiatrem załaskotały go w podniebienie.

Decydując się na postawienie pierwszego kroku ku miejscu, gdzie znajdował się grobowiec, splunął pod nogi owijając się szczelnie płaszczem; zadarł głowę ku górze, noc nie zamierzała ustąpić promieniom słońca. Był niespokojny – podobnie jak aura, która od kilku dni szalała przynosząc najmniej spodziewane zmiany.