Niedaleko głównego placu, pomiędzy dwoma murowanymi kamienicami, ciągnie się wąska i kręta ulica, o której istnieniu często nie mają pojęcia nawet stali bywalcy tych okolic. Miejsce to, nawet w słoneczną pogodę, spowite jest półcieniem i zasnute białą mgłą, co nie tylko odstrasza przypadkowych spacerowiczów, lecz utwierdza także w przekonaniu, że dróżka ta, choć opuszczona i niepozorna, nawiedzana jest przez istoty spoza granic świata doczesnego. Ten, kto zdecyduje się zajrzeć w głąb owej alei – czy to z ciekawości, czy z czystej przekory – może przekonać się, że krążące wokół tego miejsca pogłoski bynajmniej nie są jedynie czczym zabobonem. Zapuszczając się w to miejsce należy mieć się jednak na uwadze, duchy nie zawsze życzą sobie bowiem towarzystwa.