Amalia Stjernen

Amalia jest córką dwójki widzących: Einara i Marit Stjernen. Miała brata bliźniaka - Roara, który zmarł w wyniku nieszczęśliwego wypadku mając 8 lat. Amalia do dzisiaj obwinia się za to, że nie upilnowała brata, który zginął podczas wypadku, pod kołami pojazdu prowadzącego przez niemagicznego. Zmarł na miejscu. Strata dziecka pogrążyła rodziców w żałobie, a ich córka zmieniła się nie do poznania. Wcześniej pełna życia i wesoła dziewczynka stała się poważna i stroniła od bliższych kontaktów z rówieśnikami. Oczywiście nie dało się tego uniknąć całkowicie, biorąc pod uwagę fakt, że uczęszczała do lokalnej akademii, gdzie rozwijała swoje magiczne talenty. Edukację wspomina dobrze. Uczyła się dobrze, skupiała swoją uwagę właśnie na tym i łatwiej jej było pogodzić się ze stratą bliźniaka. Nie była wtedy dzieckiem z mnóstwem przyjaciół. Widywana w ścisłym gronie znajomych, nie spędzała wolnego czasu na zabawie. Chciała coś osiągnąć w życiu, chociaż nie miała jeszcze jasnych planów na przyszłość. Myślała o tym, co było w danej chwili. Wiedziała, że życie jest ulotne i nawet magia nie potrafi uchronić przed jego stratą.
Zaliczała każdy poziom wtajemniczenia i dorastała, a z wiekiem zmieniały się jej priorytety. Przez długi czas nie wiedziała kim chce zostać. Dopiero mając kilkanaście lat postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce i zdecydować, co przyniosło by jej radość i satysfakcję. Najpierw uczyła się w rodzinnym mieście - Trondheim, potem, z biegiem czasu trafiła do Midgardu, gdzie mieszka aż do dnia dzisiejszego. Chciała robić coś dla innych, ale nie była tak dobra, by podjąć się trudnej sztuce uzdrawiania. Praca w szpitalu wydawała się dla niej doskonałą opcją, gdyż mogłaby się poświęcić dla dobra potrzebujących. Nie czuła się jednak na tyle pewna, by wziąć tak wielką odpowiedzialność. Były inne sposoby na to, by zrobić coś dla drugiego człowieka. I tu pojawiła się myśl, by starać się dostać do mediów magicznych. Pisanie do gazety nie było spełnieniem jej marzeń, ale praca w radiu to już coś innego. Zawsze jej mówiono, że ma ładny, mocny głos i dobrze jej się słucha. Dlaczego nie spróbować? - tak właśnie sobie pomyślała i kontynuowała edukację w tymże kierunku. Dziennikarstwo w Instytucie Ansuz to był wybór trafiony. Z czasem stwierdziła, że to może być lekarstwem na jej smutki, o ile oczywiście dokończy naukę i dostanie się tam, gdzie chciała. Praca w rozgłośni Hugin i Munin stała się jej marzeniem. Po praktykach długo starała się o stałą pracę, a i tę chociaż ostatecznie otrzymała, nie przyszło jej to łatwo. Nie miała znajomości, które mogły pomóc, ale była zdeterminowana i kiedy nie dało się wejść drzwiami, wchodziła oknem. Kiedy pojawiło się wolne stanowisko dla prowadzącego poranny program, nie wybrzydzała. Od samiuteńkiego świtu była na nogach i z radością w głosie witała nowy dzień i pomagała wstawać swoim słuchaczom, przekazując im nie tylko najnowsze wieści, ale i wiele ciekawostek.

Co można powiedzieć o jej życiu prywatnym? Mieszka obecnie sama, w malutkim mieszkanku. Tak jej wygodnie, gdyż rano wychodzi wcześnie do pracy i mogłaby innym zakłócać spokój. Ma ścisłe grono przyjaciół, których można policzyć na palcach. Anonimowość na ulicy jej się podoba. Niby wielu kojarzy jej głos, ale twarzy już nie – to ułatwia jej sprawę, gdy chce zniknąć w tłumie. Ale kiedy się odezwie… no właśnie, wtedy czasami ktoś ją zagadnie i skojarzy fakty.
Jest całkiem niezła jeśli chodzi o wtopienie się w niemagiczne społeczeństwo. Sąsiadowała w rodzinnej miejscowości z takimi osobami i wiele potrafi jeśli chodzi o ich styl i sposób życia. Amalia jest także zdecydowanie za Radą, ale nie angażuje się bezpośrednio. Podaje jedynie ważne informacje w radiu.
Co z jej depresją? Wyszła z niej w dużym stopniu. Z biegiem czasu stwierdziła, że nie powinna zamykać się przed innymi i ten przełom zdecydował o tym, że wybrała pracę dla innych. Miała wtedy kilkanaście lat i całe życie przed sobą. Korzystała z pomocy specjalisty, który bardzo jej pomógł. Zmieniła się nie do poznania. Obecnie jest zawsze uśmiechnięta, pozytywnie nastawiona do życia i pomocna każdemu. Taką znają ją obecnie wszyscy, chociaż wielu rówieśników pamięta ją jako snującą się bez celu samotniczkę. Jest raczej stała emocjonalnie. Nie wybucha nagle, jest opanowana. Po prostu skrywa wiele dla siebie. Dla innych ma to, co najlepsze. Przyciąga do siebie ludzi, bo jest miła i przyjazna. Potrafi sprawić, by inni czuli się dobrze w jej towarzystwie.
Ostatnie miesiące były dla niej trudne. Musiała zmierzyć się z demonami przeszłości. Dzięki pomocy przyjaciela - medium, stanęła naprzeciwko przeszłości i pogodziła się z faktami i pożegnała ostatecznie brata. Zmiana w jej zachowaniu była ogromna. Powoli przestała się obwiniać o śmierć Roara, postanowiła rozwijać nową pasję – cukiernictwo i zakochała się. Niestety nie mogła się dowiedzieć, czy uczucia zostaną zaakceptowane, gdyż wskutek nieszczęśliwego wypadku doznała uszczerbku na zdrowiu. Trafiło w nią zaklęcie, zupełnie przypadkowo. Po prostu była w złym miejscu, w złym czasie. Kiedy upadła, uderzyła się w głowę. Wezwano pomoc, ale obrażenia były na tyle poważne, że przez jakiś czas leżała w śpiączce; a gdy się obudziła – na szczęście – okazało się, że nie pamięta większej części swojego życia. Jej wspomnienia, nieliczne, związane są głównie z osobami, które znała. Są to jednak obrazy pomieszane, często bez ładu i składu. Stara się przypomnieć sobie wszystko, ale póki co, nie udaje jej się to. Ma nadzieję, że bliskie jej osoby pomogą jej w dojściu do siebie i wyjaśnieniu, jak doszło do wypadku.

Karta rozwoju