Wyciągnęłam nieśmiało dłoń, aby pogłaskać kocura za uchem, jakby to miało mnie uspokoić.
— Ciebie też przepraszam — zwróciłam się bezpośrednio do zwierzęcia, świadoma, że jego właściciel mnie nie zrozumie.

Sięgnęłam za okno do skrzynki, gdzie trzymałam ryby obłożone ziołami i zawinięte w jutowe worki, aby zwierzęta mi się do nich nie dobrały. — Luppa! — krzyk rozdarł leśną głuszę, a ja widziałam, jak lis czmycha za drzewo. — Luppa! Przyleź żeś tutaj, to ci takie manto spuszczę, że mnie do końca życia popamiętasz! – wędzony łosoś na szczęście nie ucierpiał, nie to, co obrany, surowy jeszcze kurczak, którego dostałam od starej Elli z wioski obok.

Miękkie światła płynące z kinkietów oświetlały zachwycającą żywiołowość barw obrazów zaklętych w zdobnych, choć nieprzytłaczających całości ramach, chłód dostojnych marmurów niósł dźwięki migawek uwieczniających wydarzenie w fotograficznych kadrach i echo pełnych przejęcia rozmów, wychwalających pionierskość nurtu, nadającego przewodni ton nowej erze malarstwa galdrów. Następna scena i już na końcu języka czuła figlarną słodycz bąbelków szampana, gdy chłonęła dobiegające jak zza tafli szkła skierowane w stronę Wahlberga prośby zagranicznych reporterów o chwytliwe cytaty do najnowszych opiniotwórczych reportaży, mających zataczać coraz szersze kręgi, o komentarze w sprawie najnowszej wystawy w zazdroszczącej mu renomy, nowojorskiej galerii, o zdradzenie motywu przewodniego wernisażu inaugurującego otwarcie Besettelse we Florencji, w samym sercu magicznej enklawy ulokowanej we włoskiej stolicy sztuki. Kolejny obrazek wypływający z odmętów transu, pachnący bryzą morską, świeżo wyciśniętym sokiem z cytrusów i ledwie wyczuwalną wonią bergamotki; kuszące tytuły spisane w obcych językach i twarz Olafa uśmiechająca się szeroko z wielkoformatowych portretów z pierwszych stron gazet zasypujących gęsto ustawiony na zalanym upalnym słońcem tarasie stolik kawowy i wyłożoną kunsztowną mozaiką posadzkę. Kolejny urywek i kolejny; przemykały pod powiekami niewidzących oczu Fridy coraz szybciej i szybciej, rozchylając jej usta, spomiędzy których nieświadomie wypływały urywki pochwyconych w locie informacji, luźne hasła i zlepki zgłosek odmalowujących sceny z przyszłości, która zdawała się być tuż na wyciągnięcie ręki, realniejsza niż kiedykolwiek, pozostawiająca po sobie konkretny posmak, niemający zbyt wiele wspólnego z teraźniejszością obejmującą wydarzenia rozgrywające się w niewielkim mieszkaniu w historycznym centrum Midgardu.

Przez dłuższą chwilę ciszę panującą w sypialnianej przestrzeni wypełniały wyłącznie odgłosy przyspieszonych oddechów, których urywany rytm stopniowo się normował i stawał coraz bardziej miarowy. Zagraniczne miasta, obce języki, upalne słońce południowej Europy, świeży zapach cytrusów, równe linijki czcionek drukarskich - kolejne obrazy wirowały dynamicznie pod półprzymkniętymi powiekami Fridy, splątując następujące po sobie wizje w stosunkowo chaotyczny ciąg oderwany od ustępujących bodźców odbieranych przez rozedrgane ciało, przez które w ślad za katartyczną rozkoszą przetaczała się pierwsza fala zmęczenia przywołanego intensywnością doznań i głębokością transu ściśle obejmującego jej umysł przed zaledwie kilkunastoma uderzeniami serca.

- To zdaje się należeć do pana - wyrzekła, wyciągając w jego stronę dłoń ze znaleziskiem, lecz gdy smukłe palce przypadkowo ześlizgnęły się z materiału i napotkały chłodną skórę galdra, Guldbrandsen nie widziała już brodatej twarzy naznaczonej resztkami śniegu, a skąpany w zimowym słońcu las, gęsty i pachnący igliwiem, choć zmrożona ściółka chrzęściła donośnie pod butami, a na wysokości kostek utrzymywała się stosunkowo luźna mgła. Serce zadudniło jej głucho w piersi, gdy ruszała przed siebie, wymijając kolejne drzewa i oddalając się od ulokowanego gdzieś poza lasem źródła nachalnych dźwięków, rytualnych pieśni śpiewanych przez społeczność celebrującą Disting, wiwatów towarzyszących składaniu ofiary z barana i gwaru rozmów obcych ludzi, którzy nie byli istotni. Kolejne kroki napełniały z wolna nozdrza wyroczni zapachem mokrej sierści, lecz nie psiej, czy końskiej, zapach był inny i z pewnością byłby trudniejszy do zidentyfikowania dla osoby nieobeznanej w polowaniach, gdyby nie ostre rysy i głębokie żłobienia kaleczące głęboko pień pobliskiego drzewa mniej więcej na wysokości głowy Fridy. Brnęła dalej przed siebie, żywo zainteresowana tym, co pragnęły jej objawić Norny, a każdy kolejny świerk przybliżał ją do celu, do nerwowo krążącego między drzewami niedźwiedzia, do gardłowego warkotu i błyszczących niespokojnie oczu, których spojrzenie niespodziewanie przeszyło ją na wskroś - i jednocześnie wydawało się być jej znane. Obraz znowu się zmienił, zupełnie jakby ktoś wyciągnął ją za kostkę z lasu i przeniósł do zgoła odmiennej scenerii, z powrotem na ośnieżony stok, gdzie niewidzące oczy mrugnęły, ponownie ogniskując swoją uwagę na brodaczu. Jak długo trwał ten trans? Czy mężczyzna cokolwiek dostrzegł? Cofnęła swoją dłoń, dopiero teraz odnotowując jej położenie i składając w całość to, co się właśnie wydarzyło - i to, co miały znaczyć obrazy, które właśnie ukazały się pod jej powiekami.
- Powinien pan unikać ludzi w czasie Disting. I oszczędzać nerwy - szepnęła wiedziona odruchem i, jak gdyby nigdy nic, wsunęła zmarzniętą dłoń do rękawiczki, nie przejmując się za bardzo faktem, że podobnych, okrutnie specyficznych rad nieznajomi nie udzielali zbyt często przy pierwszym spotkaniu.

- Spójrz na mnie - poprosiła, obiema dłońmi ujmując jego twarz po bokach, palce lokując na policzkach, pod szczęką i za uszami i delikatnym, choć zdecydowanym gestem zwracając oblicze Wahlberga w swoją stronę. - Patrz mi w oczy, Olafie. Słuchaj mojego głosu - kontynuowała, przechodząc z szeptu do przyciszonego, choć doskonale słyszalnego głosu, w którym miała nadzieję, że wybrzmiewa drzemiąca w niej siła przekonywania, która nakazywała sięgnąć po alternatywne, powszechnie pogardzane remedium. - Oddychaj głęboko, poczujesz ulgę - oby. Mówiła tonem spokojnym, skutecznie maskującym własne rozedrganie, gdy skupiała się całkowicie na tym, by skrzyżować spojrzenie z piwnymi tęczówkami i zakleszczyć je w hipnotycznej więzi. - Oddychaj, Olafie. Wdech... i wydech. I raz jeszcze, wdech... i wydech - mówiła dalej, wciąż tym samym głosem, w którym krył się jej własny upór i nieskażona fałszem chęć pomocy, nie przerywając kontaktu wzrokowego i nie wypuszczając mężczyzny z objęć, choć dłońmi błądziła po jego twarzy, by ponownie odgarnąć zwichrzone, hebanowe włosy i zetrzeć strużkę krwi sączącej się z ust. Sárr. - Oddychaj. Ten ból jest tylko w twojej głowie, oderwij się od niego, wyłącz go - przekonywała, coraz mocniej i dobitniej akcentując zgłoski, by skuteczniej przebijały się do zmęczonego umysłu, pragnącego tylko wytchnienia.

Logika podpowiadała, że jej rozpaczliwa próba niesienia pomocy z góry skazana była na porażkę, że nawet hipnotyczna moc słów nie była zdolna przebić się przez mur, który wokół mizerniejącego w oczach mężczyzny wznosiła brutalna choroba, zamykająca go w więzieniu własnego ciała i odcinająca praktycznie wszystkie bodźce zewnętrzne - nieznosząca bezczynności natura nakazywała jednak próbować wciąż i wciąż, wbrew wszystkiemu i wszystkim, bo nawet jeśli ulga byłaby szczątkowa, nawet jeśli byłaby chwilowa, tak byłoby to warte. Pozornie niewzruszona początkowym brakiem reakcji, mówiła więc dalej, dłoń mocniej przyciskając do jego policzka, by nie odrywał od niej spojrzenia, gdy już raz je pochwyciła w swe sidła. - Słuchaj moich słów, Olafie, skup się na moim głosie, skup na nim wszystkie swoje myśli - prosiła głośniej, bezsilność i przerażenie wygrywające fałszywe nuty na jej strunach głosowych spychając gdzieś do ciemnego zakamarka własnej świadomości i zastępując je nieustępliwą pewnością, w której odnaleźć miał oparcie. - Przetrwasz to, słyszysz? Jesteś silniejszy niż ten ból, silniejszy niż ta choroba. Przetrwasz to - kontynuowała, pomiędzy kolejnymi zgłoskami wznosząc nieme modły do wszelkich możliwych bogów, bóstw i bożków o to, by okazało się to być prawdą.

Bezwiednie podparł się łokciami o blat, wyciągając dłoń ku szklance pękatej od alkoholu – wypił za dużo i za szybko, dudniąca głucho muzyka i kalejdoskop barw wewnątrz karczmy zaczynały lepić się i łączyć ze sobą, płynąc przytłaczającą kakofonią impulsów, które w akompaniamencie z nerwowym rozdrażnieniem pozbawiały go pozorów trzeźwości.

Czuł się otoczony i stłamszony przez przepych panujący wewnątrz budynku, zmuszony, by przytrzymać własne ciało na skraju uprzejmej życzliwości, która czyhała w ostrożnych gestach i skinięciach głową, drżała w palcach zaciśniętych asekuracyjnie na chłodnej łodyżce kieliszka. Nawet szampan zdawał mu się jednak gorzki i pozbawiony smaku, zsuwający się w dół przełyku jak woda, podczas gdy prawa dłoń ukradkiem sięgała ku szyi, gdzie sztywny materiał koszuli drapał w kark (…)

Alkohol przelał się w końcu do wszystkich szklanek, chlupocząc tanecznie, gdy uniósł swoją do ust, przepłukując żołądek kolejnym łykiem paliatywnego trunku, który rozłożył się jak kompres na napiętych strunach nerwów (…)