20.05.2001

Czerwone promienie zachodzącego słońca łaskotały szachownicę liści wysoko ponad jej głową. Niczym ziarenka kalejdoskopu obracające się w fantazyjnych kompozycjach, jaśniały i przeciskały się przez zmrużone powieki, gdy tylko pojawiała się pod odpowiednim kątem, narażona na ich skrzący się splendor. Powietrze w oskrzydlającym Midgard lesie zdawało się jej zbyt rześkie, lecz wyjątkowo nie sięgnęła do paczki papierosów skrytej w lnianej torbie przewieszonej przez ramię, z dłońmi wciśniętymi w kieszenie spodni ucząc się oddychać tutejszą aurą. Nie przychodziło jej to instynktownie; wędrówki na łono natury, ani krótsze, ani dłuższe, nie wpisywały się w dossier jej zainteresowań, tym razem jednak, w porównaniu do poprzednich wypraw, czuła się mniej narażona dzięki obecności rozłożystych koron ponad głową. Przysłaniały płótno nieba, gdzie karmin rozlał się już na szary błękit i rozmydlił wspomnienie przespanego popołudnia; wzrok Asterin nie mknął jednak ku nim, wodziła nim po leśnym runie, po gałązkach przetykanych świeżym mchem, wilgotnymi liśćmi, odłamkami kamieni i niskich krzewach odrastających od ziemi w marzeniu o wielkości podobnej drzewom. Słyszała, że wygięte konary były wynikiem plugawej, pięknej magii, ale, ku swojemu rozczarowaniu, nie czuła tu jej posmaku. Gdyby nie plotki, zapewne odwiedziłaby inne miejsce, oferujące szerszy wachlarz ingrediencyjnych dobroci, rzuciła więc drzewom zniecierpliwione spojrzenie i parła naprzód, pomiędzy zielonymi nićmi roślin poszukujących tych upragnionych.
Umoszczona pod półksiężycem krzywego konaru kępa płucnicy islandzkiej spotkała się z usatysfakcjonowanym pomrukiem; bez trudu dostrzegła, że rozczapierzone wiązki kusiły swoją nienagannością, zapraszając ją ku sobie, wabiąc kolorami, uwodząc niestandardowym kształtem. Asterin kucnęła przy płucnicy, wydobywając z torby niewielki nożyk, którym oddzieliła łodygi od pędów tuż przy samej ziemi, po czym umieściła wszystkie zbiory w przeznaczonym im mieszku, przy okazji dostrzegając rosnącą w pobliżu kolonię muchomorów. Jako dziecko uwielbiała je niszczyć - skoro była to roślina niejadalna, to znaczy, że była nieprzydatna, niegodna, niewarta, więc kopała te grzyby z całej siły, zamaszystym ruchem posyłając je w powietrze w rozbryzgu okruchów ziemi i gałęzi. Świadomość ich przeznaczenia, zupełnie innego niż miałkie gotowanie, nadeszła znacznie później i dziś szanowała ich toksynę, z pewnym rozczuleniem wydobywając je z podmiękłej leśnej gleby, by luzem wrzucić je na dno torby. Kiedy skończyła swoją skądinąd dość krótką wędrówkę, las spowijały ciemności; wokół niej zapadła przyjemna, ciężka cisza, ale to nie ona interesowała Asterin - gdzieś niedaleko kwitły bowiem dźwięki Przesmyku i to do ich czułych objęć wracała.

płucnica islandzka 8, muchomor czerwony 4

z tematu

The member 'Asterin Eggen' has done the following action : kości

---

'Ingrediencje (I)' :