Nie tak daleko w głębi lasu, gdzie główna, szeroka ścieżka rozwidla się plątaniną wąskich, niekiedy udeptanych jedynie przez zwierzęta dróżek, znajduje się płaski pagórek, przez który przeprowadza wyłożona deskami trasa – drewno, wyłożone w tym miejscu dawno temu i nie podtrzymywane przy swej funkcjonalności, zdążyło spróchnieć i nasiąknąć wilgocią, skrzypiąc niebezpiecznie pod naciskiem kroków, a niekiedy nawet załamując się pod nogami nieszczęśników, którzy kroczą tędy zbyt szybko lub zbyt nieuważnie. Pomimo zaniedbania cała trasa odznacza się jednak nietypowym krajobrazem, jedno z drzew obrosło bowiem ścieżkę zaokrąglonym łukiem, rozciągając swe ogromne, nadziemne korzenie po obu stronach przejścia i tworząc krótki tunel ponad butwą nierówno ułożonych desek. Miejsce to, choć wieczorami raczej odstraszające swym upiornym wyglądem, jest często uczęszczane przez nieposłuszne dzieci, odnajdujące zabawę w wspinaniu się po grubych korzeniach i ukrywania w pobliskiej gęstwinie.