Wąska, słabo oświetlona ulica ciągnie się odnogą od jednej z szerszych przecznic w dzielnicy Ymira Starsznego i, choć zazwyczaj opustoszała, uważana jest za miejsce, w które nie powinno zapuszczać się samemu, a już z pewnością nie po zmroku. Nierówna, usłana wyszczerbionym brukiem droga sunie po lekkiej pochyłości pomiędzy dwoma, już dawno obdrapanymi rzędami kamienic, które, niby szpaler drzew, ograniczają klaustrofobiczną przestrzeń na całej długości, aż do miejsca, w którym spotyka się ona z żelazną bramą, należącą do jednego ze znajdujących się na tyłach magazynów. Drzwi, które napotkać można idąc wzdłuż ulicy, są zwykle zamknięte, barykadując wejścia do starych, opuszczonych mieszkań bądź drobnych, szemranych lokali, których klientela nie życzy sobie niechcianych gości. Nie ulega wątpliwości, że każdy, kto zapuści się w to miejsce – naumyślnie bądź przypadkiem – powinien mieć oczy szeroko otwarte.