nie będę ukrywał, że zdziwiłem się, gdy zobaczyłem kopertę naznaczoną Twoim imieniem, a jeszcze bardziej, gdy zapoznałem się z treścią listu. Sądziłem, że prośba w nim zawarta i poruszany temat będzie zupełnie innej natury, zważywszy, że tak jak wspominasz, zwykle nie było nam po drodze.

Niezwykle doceniam, że pomyślałaś o mnie jako o osobie, którą warto obdarzyć zaufaniem. Muszę przyznać się jednak na wstępie, że mój romans z magią rytualną zakończył się na studiach, więc moja wiedza zdążyła pokryć się grubym kożuchem kurzu. Nie wiem, czy powinienem w to brnąć. Jakiego dokładnie rodzaju pomocy oczekiwałabyś ode mnie? Nie chciałbym obiecywać niemożliwego, z uwagi na szacunek jakim Cię darzę.

pragnę podziękować za mile spędzony w Pani towarzystwie listopadowy wieczór. Proszę darować mi, że nie miałem sposobności odprowadzić Pani do domu, lecz, jak wspomniałem, czekało na mnie jeszcze wyjątkowo nudne spotkanie służbowe. Nie zdążyliśmy jednak dokończyć rozmowy o Pani dokonaniach naukowych, a przyznaję, że chciałbym lepiej je zrozumieć, nawet dla egoistycznej potrzeby zaspokajania ciekawości. 
Dodatkowo, co to stanowi przedmiot tego listu, moja duma pasjonata za cel honoru wzięła sobie, aby przedstawić Pani namacalną duszę sztuki plastycznej, a także służyć objaśnieniem w razie jakichkolwiek wątpliwości wobec jej zawiłości. Pragnę sprawić, aby ta nie była już tajemnicą w Pani oczach, albowiem wierzę, że kobieta o równie wrażliwym spojrzeniu na muzykę, również w malarstwie odnajdzie swoją przyjemność.

Czy zechce Pani przyjąć me zaproszenie do galerii sztuki "Besettelse" na 5 grudnia, na przykład o 3 po południu? Słyszałem o wystawianych tam w ramach jednej ze stałych ekspozycji pracach z nurtu romantyzmu traktującej o klasycznych formach instrumentalnych. Proszę potraktować to spotkanie jako nieformalne i przyjacielskie oraz pozwolić mi opłacić bilet wstępu. Owy zostawię na Pani nazwisko u biletera.

Gleðileg jól!
W pobliżu twojego domu pojawił się świąteczny koziołek, julbock. W chwili, gdy spałeś, pozostawił pod twoją choinką prezent. Na dostrzeżonym pakunku mogłeś odnaleźć podpis:
Dziękuję za tamtą pomoc. J.Nystrom.
Podarkiem okazał się: medalion z runą gebo.

Gleðileg jól!
W pobliżu twojego domu pojawił się świąteczny koziołek, julbock. W chwili, gdy spałeś, pozostawił pod twoją choinką prezent. Na dostrzeżonym pakunku mogłeś odnaleźć podpis:
Kochana siostro, życzę Ci, jak co roku, wesołego i szczęśliwego Jul. Niedługo zobaczymy się osobiście, więc wysyłam Ci skromny prezent – przyniesie Ci, mam nadzieję, same dobre wspomnienia. Safír.
Podarkiem okazał się: zestaw zapachowych świec.

Gleðileg jól!
W pobliżu twojego domu pojawił się świąteczny koziołek, julbock. W chwili, gdy spałeś, pozostawił pod twoją choinką prezent. Na dostrzeżonym pakunku mogłeś odnaleźć podpis:
Uważaj na siebie.
Podarkiem okazał się: ochronny szalik.

Gleðileg jól!
W pobliżu twojego domu pojawił się świąteczny koziołek, julbock. W chwili, gdy spałeś, pozostawił pod twoją choinką prezent. Na dostrzeżonym pakunku mogłeś odnaleźć podpis:
Proszę, noś ją zawsze przy sobie w widocznym miejscu.
Kiedy się spotkamy, będziesz wiedzieć, że to ode mnie.
Podarkiem okazał się: pierścień myśli (jedna sztuka).

Gleðileg jól!
W pobliżu twojego domu pojawił się świąteczny koziołek, julbock. W chwili, gdy spałeś, pozostawił pod twoją choinką prezent. Na dostrzeżonym pakunku mogłeś odnaleźć podpis: Wiem, że ostatnio rzadko się widujemy, ale – jak wspominałem podczas naszego ostatniego spotkania – mam nadzieję, że wkrótce to się zmieni. Szczęśliwego Jul, Abigel. F. Tiedemann.
Podarkiem okazała się: ramka pamięci.

   


jestem Ci winny przeprosiny. Nie pamiętam, kiedy ostatnio spędziłem więcej niż jedną noc we własnym mieszkaniu – obawiam się, że większość listów zdążyła spiętrzyć się na parapecie i porosnąć burą warstwą kurzu. Paideia wciąż zostawia je pod oknem, choć większość czasu jestem w pracy; być może niepotrzebnie ją za to winię, wprawdzie coraz częściej przyłapuję się na tym, że przez jakiś czas umyślnie przetrzymuję nieotwarte listy, przypuszczalnie również te całkiem błahe, a to chyba jedynie przez słabość i tchórzostwo, bo wciąż leży wśród nich ten, którego koperty nie odważyłem się rozedrzeć, choć wpadł przez szparę w oknie jeszcze na początku grudnia. Opóźniam sztucznie jego otwarcie, choć nawet teraz leży przede mną na stole, łyskając adresem z Húsavíku. Przede wszystkim brakuje mi jednak twojego towarzystwa, nie wiem, co robiłaś przez ostatni miesiąc, jak spędziłaś Nowy Rok – niegdyś mówiliśmy sobie przecież wszystko.
Wyjazd za miasto był przyjemną odmianą od codzienności, która w ostatnim czasie coraz bardziej zaczyna mnie przytłaczać. Flåm jest wyjątkowo piękne o tej porze roku, a przy tym tak malownicze, że przez chwilę udało mi się zapomnieć o wszystkim, co wydarzyło się w Midgardzie. Sądzę, że nadwyrężyłem już przychylność Emilii w kwestii długich wyjazdów poza miasto – być może udałoby nam się jednak wybrać gdzieś w najbliższy weekend? Przynajmniej w ten sposób wynagrodziłbym Ci okres mojego milczenia; chciałbym zresztą usłyszeć więcej o tym, o czym wspominasz – oddaliliśmy się od siebie, a mi brakuje w życiu twojej obecności.

   

Mam nadzieję, że mój list zastanie Panią w wyśmienitym humorze lub przynajmniej świętym spokoju. Jak sama Pani widzi, postanowiłem nowy rok zacząć od powrotu do nauki. Pozwolę sobie zauważyć, że tym razem przerwa świąteczna była zdecydowanie za długa. Zaczynam się już trochę męczyć.
Muszę przyznać, że od czasu naszego ostatniego spotkania w bibliotece, nie mogę przestać myśleć o tamtym fragmencie, który udało się Pani znaleźć! Przysięgam na bogów, nie jestem w stanie przestać powtarzać go w kółko i w kółko. Zdawać by się mogło, że te badania — choć niezwiązane z moją dziedziną — pochłonęły moją głowę bez reszty. Szczerze nie znoszę spraw niedokończonych, a ta wydaje mi się nad wyraz frustrująca. Byłbym zaszczycony (i spokojniejszy), gdyby zechciała Pani spotkać się ze mną jakiegoś popołudnia na choćby krótką rozmowę. Moglibyśmy przedyskutować sprawę raz jeszcze, chciałbym usłyszeć cokolwiek, naprawdę. Poza tym (a mam nadzieję, że to pozostanie między nami) w Instytucie coraz mniej jest wartościowych akademików i głowa mi pęknie, jeżeli nie porozmawiam niedługo z kimś rozsądnym.