14.05.2001

W przeciągu swojego życia otrzymał wiele podarków - nie zadziwiały go listy i dołączone do nich, szeleszczące pakunki piętrzące się z tygodniami na bladym grzbiecie parapetu, tworzące stosy przejrzane czasem pospiesznie lub nieprzejrzane wcale. Niewdzięczność często pęczniała pod jego sklepieniem mostka jak kosmaty pasożyt, przenoszący odnóża między krawędzie żeber - odtrącał cudze oddanie, odtrącał hojność, odtrącał chęć ponownego zawarcia więzi kontaktu. Ludzie, skażeni jego aurą jak przewlekłą chorobą szarpiącą w paroksyzmach ich ciałem, czynili różne występki przeciwko racjonalności, szukając natarczywie sposobów na doświadczenie go chwilę dłużej i więcej, nie tylko w samej najprostszej cielesności. Czar huldrekalla potrafił uzależniać i wsiąkać podstępnie w skórę, tak jak atrament wsiąka w podłoże kartki - nie chciał dalej prowadzić korespondencji, nie chciał już ich prezentów, nie chciał ich obecności trzeszczącej ostatecznie zdeptanym jak pogardliwy skrzep sercem. Dlatego właśnie uciekał, dlatego milczał, bojąc się przesuwanej jak cień odpowiedzialności śledzącej z pełnią uwagi każdy stawiany krok. Nie zasługiwał na żadnego z tych ludzi, na ich emocje odmienne niż pospolita, fizyczna pożądliwość - bał się przeglądać listy, obawiając się, że odnajdzie z nich znacznie więcej jaskrawych,żywionych odczuć, na jakie nie zasługiwał i jakich nie odwzajemnił. Nigdy nie mógł być pewny, na ile prawdziwie go kochali, na z kolei pławili się w samym czarze, w wyobrażeniu podetkniętym pod ich źrenice, zalepiającym oczy jak plaster białawej zaćmy. Nigdy nie mógł być pewny, a podobne wrażenie chrzęściło mu bezustannie w czaszce, szurało i rozbijało się między murami kości. Przekleństwo.
Było senne, marudne popołudnie - czerwone ze zmęczenia słońce przelewało się kaskadami, wnikając przez wyrwy okien i rozciągając się po kształtach wystroju, muskając je nieopatrznie, bez szczególnego zacięcia. Stał u progu sypialni, nieruchomy w ogniwie trwającego momentu niczym woskowy posąg, jak znużony eksponat, spłowiały pod królowaniem niezmiennej dynastii codzienności - wiązką spojrzenia dosięgnął połaci biurka, na którym leżało kilka naderwanych, otwartych kopert złożonych jakby opadłe, jesienne liście. Wreszcie ruszył przed siebie i odgarnął nie-kompozycję papierzysk - nieznacznie przygarbiony, zawisnął ponad powierzchnią lakierowanego drewna, myśląc o czymś niespecjalnie istotnym i nieszczególnym. Odwrócił głowę, spontanicznie zawieszając uwagę na jednym, wyróżniającym się pakunku, przyniesionym mu przez wiewiórkę. Pomimo swoich przyzwyczajeń, zdecydował się go otworzyć - delikatny, okrywający zawartość papier zaszumiał przez krótką chwilę suchym dźwiękiem wzburzenia. W środku znajdował się starannie zapakowany, elegancki pierścień. Tkwiło w nim coś, co przykuwało na dłużej skupienie - bez większej dozy zastanowienia, być może najzwyczajniej naiwnie pochwycił element biżuterii i zauważył wygrawerowane na jej powierzchni symbole starożytnych run. Po dłuższym zastanowieniu przypomniał sobie, że muszą to być durisaz i algiz, choć nie był w stanie rozszyfrować ich obecnego znaczenia - nigdy nie interesował się zagadnieniami z dziedziny magii runicznej. Wspomniał odruchowo o Laudith - gdyby jego przyjaciółka była tutaj obecna, na pewno mogłaby opowiedzieć więcej na temat symboliki pierścienia. Musiał zasmakować niewiedzy, przynajmniej przez zakleszczony moment, dopóki nie postanowi dowiedzieć się więcej o podarowanym mu przedmiocie - przeniknął spojrzeniem dokładnie raz jeszcze podarek, odnotowując, że dobroczyńca nie podpisał się, preferując najwyraźniej pozostać w charakterze nieznajomego. Rozważając, czy mógł to być ktoś, kogo mógłby wyłowić sprawnie ze studni swojej pamięci, obracał pierścień w palcach. Dopiero później zdecydował się go włożyć - poczuł się znacznie bardziej bezpieczny oraz opanowany, nawet, jeśli podobne odczucia wydawały mu się zupełnie niedorzeczne. Nie minęło kilka minut, a ściągnął ponownie swój niedawno odkryty podarek i włożył go z powrotem do pudełeczka, w jakim został mu doręczony. Będzie musiał w przyszłości odkryć jego znaczenie - oczywiście z cudzą pomocą, w podobnych zagadnieniach brakowało mu przecież kompetencji.

Einar z tematu

28.05.2001

Potrzeba budowała się powoli, leniwie, zaskakująco zresztą. Łatwo było zapomnieć o pewnych sprawach, łatwo było zrzucić na bok pewne rzeczy, jeszcze łatwiej było po prostu nie myśleć o czymkolwiek, czego w życiu mogło brakować. Einar dokładnie jak kiedyś wślizgnął się w jej życie, rzecz ominął mur i zaczął ponownie rozbudzać potrzeby, które z oczywistych względów już dawno zeszły na bardzo daleki plan. Ale jakby na to nie spojrzeć, nigdy nie umiała się oprzeć malarzowi. Od pierwszego spotkania, gdy trafiła na niego w portowej tawernie, gdy był uprzejmy odgonić od niej pewnego natręta zanim złamała mu nos na oczach wszystkich, bo było do tego bardzo blisko.
Teraz było inaczej. Inaczej, ale wystarczająco podobnie, by krew zaczynała trochę szybciej krążyć, by ciało ogrzewało się i by dotyk parzył w jakiś sposób, by po prostu chciała więcej. Więcej tego dotyku, więcej Einara, więcej wszystkiego. Nadal myślała trzeźwo, nadal miała obawy i nadal krążyły jej jakieś wątpliwości, ale w tym konkretnym momencie nie chciała ich mieć, chciała o nich zapomnieć. I chyba nie była w tym uczuciu osamotniona, jeśli wnioskować po tym, jak gwałtownie przyciągnął jej biodra. Mimowolnie zaśmiała się, krótko, zdyszanym głosem i skinęła głową, potrząsając burzą czarnych loków.
- Dobrze. - nie spierała się, nie chciała się spierać, czując dreszcz przy zachrypniętym tonie Einara. Zresztą tego dotyku ust było za mało, za krótko i chyba też już nie mogła czekać. Odetchnęła, głęboko, ostrożnie wysuwając się z objęć mężczyzny i ruszyła po swoje rzeczy ostatkami zdrowego rozsądku. Nie należało ich zostawiać, wprawdzie dokumenty i odznakę miała w kieszeni spodni, ale i tak szkoda byłoby jej chociażby meksykańskiej torby. Na szczęście łatwo znalazła drogę do ławeczki, zgarnęła kurtkę i torbę i sekundę później stała już w zupełnie innym miejscu.
Sypialnia Einara nie była tą, której wspomnienie plątało się się gdzieś na obrzeżach jej głowy, ale przecież nie było niczym dziwnym, że mężczyzna zmienił jej wystrój. Każdy czasem pragnął czegoś odmiennego, Vaia nie była tym zaskoczona. Zresztą… teraz miała ciekawsze rzeczy do robienia niż roztrząsanie nowego wystroju sypialni Halvorsena. Na to przyjdzie czas później. Teraz chciała ugasić tę potrzebę dotyku, chciała znowu poczuć jego dłonie na sobie, jak tam na zewnątrz. Z lekkim wahaniem rzuciła swoje rzeczy gdzieś w kąt i ściągnęła ciężkie buciory, odwracając się przodem do Einara, przesuwając po nim spojrzeniem czarnych oczu. Jakieś resztki wahania były widoczne w jej źrenicach, resztki pytania, czy aby na pewno dobrze robi ulegając własnym emocjom i czarowi roztaczanemu przez Einara. Chociaż prawdę mówiąc czar mężczyzny był trudny do zignorowania, trudno było się mu opierać, zwłaszcza gdy jego oczy iskrzyły w taki sposób, jak wśród magicznych kłosów.
Och tak, powinna być rozsądna. I na pewno nie powinna przyjmować tego zaproszenia, ale skoro już się tutaj znalazła, to czemu miałaby z nim walczyć? Czemu miałaby stawiać opór, czując, jak krew burzyła się w żyłach, a serce przyspieszyło swój rytm? Zrobiła krok w stronę mężczyzny, najpierw ostrożny, powolny, jakby chciała się upewnić, że robi dobrze. Że Einar robi dobrze. Że... chyba, że obydwoje tego chcą. Wspięła się na palce, niższa o te parę centymetrów zyskiwanych na grubej podeszwie i pocałowała go, trochę nieśmiało, delikatnie, jakby pytająco, czując pierwsze uderzenia gorąca.