Yasmin Forfang

Odkąd pamiętała, była w centrum uwagi. Nie przez swoje uzdolnienia, lecz typ urody. Wyróżniała się na tle Skandynawów, ale nigdy nie uważała tego za coś złego. Dzieci pokazywały ją sobie, nie kryjąc nawet zaskoczenia i pytań: dlaczego ona wygląda inaczej? Yasmin nie czuła się wtedy gorsza, odpowiadała uśmiechem i mówiła: wyglądam jak moja mama. Zapytana o to, gdzie ona jest, Yas spuszczała wzrok i wypowiadała dwa krótkie słowa: nie żyje.
Indira Forfang, z domu Ray, nigdy nie wróciła do Londynu, w którym się wychowała. To tam poznała swojego przyszłego męża, z którym wyjechała do Oslo. W Anglii dawali występy w cyrku: ona jako akrobatka, on jako mistrz sztuczek magicznych. Niemagiczni czyli większość ludzi (także ona) – wierzyli, że to iluzja i kłamstwo, ale widzący – jak on, potrafili zrobić więcej niż inni. Indira dowiedziała się o istnieniu magii od mężczyzny, z którym najpierw się zaprzyjaźniła, a potem którego pokochała. Yasmin uwielbiała słuchać o ich poznaniu się i wzajemnej fascynacji. Chociaż wbrew rodzinom wzięli ślub (jej bliscy woleli  kogoś z własnego "podwórka" i kultury, a jego - widzącą) i wyjechali do rodzinnej Norwegii Henrika, było oczywiste, że dzieci nie odziedziczą jego daru. A właściwie dziecko, bo Yasmin jest jedynaczką. Jej matka zmarła niedługo po porodzie, nie mogąc się nawet nacieszyć córeczką. Dziewczynka została półsierotą, ale nie brakowało jej miłości ojca. Dla niego była żywym obrazem matki, po której odziedziczyła urodę.
Henrik wiedział, że dziecko nie będzie miało łatwo w życiu, bo nie dość, że wyróżniało się spośród innych dzieci, była też śniącą. Gdy wyjechał do Midgardu za nową pracą, zabrał ją ze sobą. To tam poszła do szkoły, gdzie uczyła się pilnie, by zrozumieć w pełni świat jaki ją otaczał i dostosowania się do życia w nim. Yas była bardzo pojętną uczennicą, jedną z lepszych w swoim roczniku. Uczyła się o świecie, którego w pełni nigdy nie zrozumiała, bo nie władała magią, ale nauka o niej, o kulturze, ludziach, którzy ją posiadali, była dla niej fascynująca. Ojciec od zawsze mówił jej, że to coś wspaniałego, ale by nigdy nie czuła się gorsza nie mogąc jej używać. Nie bała się jej wiedząc, że większość osób używa jej do dobrych celów. Dopiero później odkryła, że nie jest to tak oczywiste. Bardzo interesowało ją otoczenie, w którym przyszło jej żyć. Mimo to najbardziej lubiła zajęcia sportowe i naukę o roślinach. Hodowała kwiaty i zachwycała się ich pięknem. To też sprawiło, że postanowiła poświęcić się w pełni tej dziedzinie. Po ukończeniu szkoły bardzo chciała studiować biologię. W tym celu wróciła do Oslo, w którym się urodziła by tam rozpocząć kolejny etap edukacji. Niestety przerwała go już na pierwszym roku. Dlaczego? Dotarły do niej smutne wieści. Jej ukochany ojciec zmarł nagle i dziewczyna została sama. Odziedziczyła po nim mieszkanie w Midgardzie, trochę pieniędzy, które nie wystarczyłyby na długo, gdyby nie podjęła pracy. Szukała jej w różnych miejscach, ale bez wyższego wykształcenia nie było jej łatwo. Jako, że kochała rośliny i wszystko, co wzrasta, postanowiła zapytać o pracę w kwiaciarni. Udało jej się dostać na przyuczenie, a później na kres próbny. Jako, że miała rękę do kwiatów i radziła sobie całkiem dobrze, postanowiono dać jej szansę. Yasmin odwdzięczyła się ciężką pracą. Przychodzi do pracy wcześnie i zajmuje się wszystkim z uwagą i dokładnością. Klienci lubią ją za to, że chętnie doradzi, jest sumienna i staranna i zawsze ma dla innych uśmiech. Nie zarabia może zbyt dużo, ale wystarcza jej na życie. Nie narzeka, chociaż wcale nie jest jej łatwo. Mogłaby poszukiwać krewnych w Londynie, ale lubi Midgard. Poza tym wątpi, czy ktoś z krewnych chciałby ją poznać. Przecież jej matka nie została mile pożegnana podczas wyjazdu.
Jeśli chodzi o stronnictwo, Yasmin nie udziela się w żaden sposób, zachowując neutralność. Pracuje i żyje z dnia na dzień.
Yasmin wierzy, że pewnego dnia pozna kogoś, kogo nie będzie interesować jej pochodzenie, ani status majątkowy. I nie będzie przeszkadzać to, że jest śniącą. Ona sama jest osobą pomocną, która życzy innym jak najlepiej. Każdy bliski może liczyć na jej dobre słowo i wparcie. Jest delikatna i wrażliwa, nie tylko na piękno otaczającego ją świata. Nie ocenia innych i nie spisuje na straty. Wierzy, że w każdym jest coś dobrego.
Lubi się uczyć nowych rzeczy, dlatego poza mową kwiatów, poznaje też techniki rysunku. Dzięki podwyżce w pracy, mogła opłacić kurs artystyczny. Po pracy zasiada do ćwiczeń i projektuje biżuterię, nierzadko związanej z roślinnością i kwiatami. Jej szkice są coraz lepsze, dokładniejsze i ciekawe. Jest także po pierwszych rozmowach z właścicielką jednego z salonu jubilerskiego, która jest jej dalszą krewną ze strony matki. Czy coś z tego będzie? Zobaczymy. Póki co praca wrze.

Karta rozwoju