Wcale nie miała ochoty na świętowanie. Do tej pory Midsommar był dla niej okresem zabaw i szaleństw, ale przez ostatnie pół roku wiele się zmieniło, więc najchętniej zostałaby w domu, leżąc na kanapie z lampką wina i szkicownikiem w ręku. Niestety ten przywilej został jej odebrany wraz z „rozkazem" zaaranżowanego spotkania z kawalerem.
Czuła w kościach, że ta chwila nieuchronnie nadchodzi - jeszcze zanim matka zdradziła jej, że dziadek rozważa sojusze i kandydatów na męża. Podświadomie wiedziała, w jaką stronę to zmierza, już od ich rozmowy w marcu, kiedy jasno dał jej do zrozumienia, że dobro rodu znajduje się na piedestale. I może tak powinno być, że dla jarla najważniejsza była rodzina jako całość, a nie poszczególne osoby i dopiero gdy odkryła karty, uświadomił sobie, że jedna wadliwa jednostka może zniszczyć resztę. Pomógł jej otrzymać najlepszą pomoc specjalistów, ale miała wrażenie, że chce jak najszybciej poskładać ją w całość, by po sprzedaży nikt nie mógł wnieść reklamacji. Same plusy - połączenie rodów, wzmocnienie politycznej pozycji, wzbogacenie zasobów i pozbycie się słabego ogniwa, które potencjalnie mogła odbić się na nich cieniem skazy.
Bała się. Zmian. Tego, że nie podoła. Że zawiedzie dziadka i rodzinę. Że straci wszystko. Jej stan psychiczny wciąż pozostawiał wiele do życzenia, a przecież nie chciała wyjść na psychopatkę. W stresie gorzej nad sobą panowała, a dobre wrażenie robi się tylko raz. Dlaczego w ogóle jej na tym zależało? Chyba po prostu wiedziała, że nie ma z tej sytuacji wyjścia - tak czy inaczej zostanie zmuszona do ślubu, a im bardziej będzie się stawiać, tym gorzej dla wszystkich. Miała też kilka tygodni, żeby powoli oswajać się z tą myślą, a tak naprawdę wspominali jej o tym całe życie, że jeśli chce pomóc rodzinie wyjść z kryzysu, to jedyne, co może zrobić, to dobrze wyjść za mąż. Sama nie wykonała w tym kierunku żadnej inicjatywy, naiwnie myśląc, że dobrze wykonaną pracą poprawi reputację rodu. Tymczasem działania podjęto za nią, a ona miała tylko tego nie zepsuć.
Robiła więc, co mogła, ubrała się w kolorową, letnią sukienkę, nałożyła delikatny makijaż i rozpuściła włosy. Björn, jak przystało na dżentelmena, przyszedł po nią (jak z pewnością został poinstruowany) i przywitała go nieśmiałym „cześć", a potem razem udali się na skraj lasu, gdzie odbywało się święto. Nie miała pojęcia, jak dziadek zorganizował ten sojusz - kiedyś byłoby to nie do pomyślenia, ale najwyraźniej ich sytuacja polityczna diametralnie się zmieniła. Nie interesowała się polityką, miała tylko nadzieję, że nie sparowali jej z potworem. Z wyglądu prezentował się nienagannie, ale z drugiej strony po niej również nie było widać, jak rozbita jest wewnętrznie.
- Ładna dziś pogoda - próbowała przełamać lody, choć nie miała pojęcia, jak się do tego zabrać; pierwszy raz od dawna czuła się tak... niezręcznie. Bała się odezwać, żeby nie zabrzmieć głupio, a jednocześnie chciała go wypytać, co właściwie wie. Czy powiedzieli mu wszystko ze szczegółami i tylko ona dostała ochłapy? A może i on musiał się domyślić, co właściwie znaczył ten wspólny spacer pod czujnym okiem ciekawskiego społeczeństwa? Uświadomiła sobie, że właściwie nic o nim nie wie, poza tym, że jest środkowym dzieckiem syna jarla Guildensterna, a przy tym najstarszym synem (co czyniło z niego naprawdę dobrą partię).
- Czym się zajmujesz? - zapytała, przywołując na twarz nienachalny uśmiech. Naprawdę chciała zacząć tę relację jak najlepiej, a przecież po to ich wysłali na Midsommar, żeby mieli okazję trochę się poznać i przy okazji powiadomić wszystkich o szykującym się sojuszu.

Po wczorajszym spotkaniu w Kamiennej Fortecy ciężar uczuć przygniatał go coraz bardziej, a w jego wnętrzu po raz kolejny kiełkowała niechęć do miasta, do którego musiał wrócić kilka miesięcy temu. Świadomość nadchodzącego dnia tylko potęgowało to uczucie — Midsommar miało być inne niż zwykle. Święto, które było jednym z jego ulubionych obchodów w kalendarzu nordyckim, teraz miało nabrać nowej symboliki. Brak wolności — z tym wiązał się dzisiejszy dzień; domyślił się, co planowali Ragnar i Jorunn. Teraz, gdy wrócił do Midgardu, nie mogli dopuścić do tego, by po raz kolejny ich syn uciekł i nie wywiązał się z obowiązków dziedzica Guildensterna. Zbliżał się już wielkimi krokami do trzydziestki, nie wypadało więc, by został starym kawalerem — przyszłość klanu musiała być zabezpieczona. Nie sądził jednak, że postawią go przed faktem dokonanym, ale gdy tylko dowiedział się o tym, że ma się spotkać z Vivian Sørensen, doskonale wiedział, co to oznaczało. Zaręczyny. Jego ojciec dopiął swego, zawiązując umowę między dwoma klanami, tuż przed wyborami na Głosiciela Prawa, a to mogło oznaczać w tym przypadku tylko jedno: konserwatyści zyskają nowych sojuszników.
Björn nie znał zbyt dobrze Vivian. Była młodszą siostrą Karla, lecz do tej pory nie miał z nią zbyt wiele do czynienia. Nie miał ochoty jej poznawać; nie interesowało go to, czym się zajmowała na co dzień i jaka była. Wiedział tylko tyle, ile jej starszy brat czasem wspominała przy okazji rozmów, a to też nie zawsze było wiele. Vivian wydawała mu się odległa, jak postać z innej rzeczywistości, nie do końca wpisująca się w jego świat, nawet jeśli ostatecznie oboje pochodzili z szanowanych klanów magicznych. Jednak, jak widać, Norny postanowiły skrzyżować ich drogi w sposób niespodziewany — w pewnym momencie musieli się ze sobą zetknąć, konfrontując swoje różnice i podobieństwa. Pod pretekstem spaceru w trakcie Midsommar mieli się bliżej poznać, mimo iż wciąż nie ogłoszono prawdziwego powodu tego spotkania. Żadne z nich nie było naiwne i musiało się domyśleć, że krył się za tym głębszy sens.
— To prawda. Ładna pogoda. — Skinął tylko głową na potwierdzenie jej słów, nie do końca wiedząc, co więcej powiedzieć. Vivian postanowiła przerwać niezręczną ciszę i zadać pytanie, na co Björn tylko westchnął cicho w odpowiedzi. — Kończę doktorat — powiedział nieco obojętnym głosem, nieszczególnie chętny do rozmowy. — Zajmuję się alchemią, wyłamałem się trochę z rodzinnych obowiązków. — Nie wspominał o krótkim epizodzie w Kompanii Morskiej, choć podejrzewał, że ojciec będzie chciał, by do niej wrócił po tym, jak skończy ostatni stopień wtajemniczenia. — A ty? Niech zgadnę, zajmujesz się na co dzień jubilerstwem? — Karl co prawda obrał inną ścieżkę, ale nie byłoby to niczym dziwnym w przypadku Vivian, gdyby kontynuowała rodzinną tradycję, do której Sørensenowie byli mocno przywiązani.