Magnus, mówiąc wprost, był ostatnią osobą na świecie, którą można by podejrzewać o pojawienie się na takim wydarzeniu, niemniej odwiedził pałac botaniczny punktualnie, bo chociaż jego wiedza o magicznej technologii była znikoma, paradoksalnie dostrzegał we własnej obecności na targach szansę na zasłyszenie wartych zapamiętania historii — szczególnie, iż Kopenhaga otwierała przed sobą wiele możliwości. Ponure oblicze sunęło zarówno po nieznajomych twarzach w tłumie, jak i wynalazkach zgromadzonych wszędzie dookoła, jakby próbowano wykorzystać każdy fragment przestrzeni, a tej wciąż było za mało na pomieszczenie wszystkich innowacyjności powoli wkradających  się do galdryjskiego świata.

Mężczyzna wciąż nie posiadał opinii na temat wynalazców, co dopiero wykreowanych ich wyobraźnią, a następnie przeniesionych do rzeczywistości przedmiotów otwierających nowe możliwości wykorzystania magii, jednak wyraził lichy podziw dla ludzkiej pomysłowości zarysowany w delikatnym uniesieniu kącika brwi ku górze, kiedy mijał kolejne stanowisko. Wysoka sylwetka górowała nad częścią zwiedzających, chociaż ze wszystkich sił usiłował nie wyróżniać się na tle pozostałych, pod materiałem ubrania próbował nawet ukryć własne tatuaże, byle nie dosięgały go niechciane spojrzenia czy tym bardziej krótkotrwałe konwersacje, ilekroć przypadkowi galdrowie wymieniali się spostrzeżeniami o tym, co widzieli. Manewrował pomiędzy stoiskami z sprawą człowieka wychowanego na Przesmyku i samym tylko wzrokiem oceniał, czy powinien do owego miejsca podejść, czy zignorować dla ciekawszego, bardziej obiecującego eksponatu, który na krótko zawładnąłby jego myślami.

Z bezpiecznej odległości obserwował przedmioty przynależne do najróżniejszych kategorii — na ulotność oddechu zasłuchał się w kobiecy głos opowiadający kolejne bajki, obrysował ciemnymi tęczówkami kontury drzwi otwieranych nie zaklęciem czy kluczem, a odciskiem palca, bezemocjonalnie wyminął wynalazców oferujących coś, co zapewne pokochałaby niejedna kobieta, by wreszcie dotrzeć do wnętrza labiryntu; wprost do

s e r c a .

Tego wyimaginowanego, ale też boleśnie namacalnego, zamkniętego za przeszkloną gablotą, na której zatrzymał uważne spojrzenie emanujące przenikliwością drapieżnika wpatrującego się w potencjalną ofiarę nieświadomą bądź nieprzejmującą się z towarzystwa. Targi targi im. Erlinga Ovensena za sprawą tego jednego przedmiotu właśnie przybrały na intensywności i Magnus niespiesznie wynurzył się zza grupki młodych ludzi szepczących pomiędzy o sprawach nieistotnych, i z odległości kilku metrów próbował pochwycić oczami organ, który wielokrotnie wykrawał bądź siłą zaklęć wyrywał własnym ofiarom z piersi. Chociaż białe, co przywodziło na myśl sztuczność, to pulsujące życiem przy każdym skurczu poczynionym mechanicznie w pętli powtarzalności. Niemrawe uniesienia kącika ust ku górze na męskiej twarzy pozostawało zawieszone na granicy zaciekawienia, a niewypowiedzianej drwiny, jednak to roziskrzone spojrzenie migocące niezdefiniowanym rozbłyskiem ulotnych odprysków myśli — zbyt gwałtownych, zbyt szybko konających, by poznać zarysowane pod nimi motywy — mogłoby napawać niepokojem każdego, kto spróbowałby wślizgnąć się podskórnie pod sklepienie czaszki.

Magia pulsowała wokoło,

p r z e n i k a ł a

wszystko i wszystkich.

Niczym majestatyczny orm wiła przez nabrzmiałe od dźwięków głośnych rozmów delikatne ścianki odgradzające od siebie poszczególne stanowiska, oplatała nieskończenie długimi rozgałęzieniami ogona każdego galdra znajdującego się pod przeszkloną kopułą wysokiego konstruktu, skąd sączyły snopy światła wpełzające zachłannie na oblicze mężczyzny, który podświadomie zapragnął zatrzymać samego siebie na uboczu. Pierwotna fascynacja wymalowana wcześniej w zaciekawionym spojrzeniu została bezpowrotnie uśmiercona, bezgłośnie uduszona pod płachtą beznamiętności wyzierającej ponownie ze wzroku człowieka wycofującego się o krok celem uniknięcia niechcianych i niepotrzebnych konfrontacji interakcji międzyludzkich przyprawiających o drażniące bóle głowy.

Wątpliwym było, by ktokolwiek dobrowolnie zetknął się z Norwegiem obramowanym niewypowiedzianym zagrożeniem zawisłym w milimetrach osobistej przestrzeni oddzielającej od każdego, kto zgromadził się obok pragnieniem ujrzenia sztucznego serca, jednak wiedziony wewnętrznym przeczuciem pozostawał ostrożny; podświadomie wcisnął jeszcze głębiej w kieszeń prawą dłoń, na której — chociaż zawczasu obandażowanej — dożywotnio widniało sczerniałe znamię Pieczęci. Raczej nie zachęcał do wszczynania krótkotrwałej, nieistotnej rozmowy, czego potwierdzenie nadeszło sekundy później przy próbie wydostania się ze skłębionego zbiorowiska ludzkich ciał wyraźnie rozstępujących się przed Magnusem w miarę możliwości i odetchnął nieznacznie z namiastką ulgi. Osnuwająca wysoką sylwetkę ponurość ciągnęła lojalnie jego śladem, dotrzymując kroku wraz z zaległą w kącikach oczu fantasmagorią o niewyraźnych konturach czegoś, co mogłoby uchodzić za groźbę, dlatego wzrokiem powędrował do podłogi i wymamrotał niewyraźne przeprosiny, potrąciwszy jakąś kobietę.

Zachowywał liche pozory.

Możliwe że dokładnie w tym momencie nieboskłon maźnięto akwarelami w odcieniach szarości, nakładanych warstwa po warstwie celem ograniczenia swobody słonecznych promieni kąsających przez przeszklone tafle obserwatorów wciąż zafascynowanych sercem, które wybijało jednostajny rytm;

s e k u n d a

dokładnie tyle wystarczyło, by wszystko zadrżało w posadach.

W półkroku dosięgnięty zduszonym okrzykiem pozwolił mięśniom na bolesne napięcie i instynktownie wyostrzył zmysły, każdy z osobna, a może właśnie wszystkie jednocześnie, rozejrzawszy się pospiesznie przez przestrzeń, zahaczywszy o tyle twarzy, ile było to możliwe, na samym końcu obracając tylko nieznacznie ramieniem w kierunku kobiety będącej powodem gwałtownego niepokoju, który zaczynał obejmować pozostałych. Niemal pochwycił palcami namiastkę wolności, wycofując się ku nieodkrytym częściom wystawy, jednak bogowie — czy ludzie? — zadecydowali odwrotnie.

Pozbawione jakiegokolwiek ciepła oblicze zostało obdarzone uśmiechem chłodnej kalkulacji kąsającej opiłkami racjonalizmu każdą ewentualność wgryzającą się pod sklepienie myśli, gdzie kreował najczarniejsze scenariusze; równie czarne, co smolista posoka wypływająca z cudu, którego sięgnął samym spojrzeniem.

Patrzył, przewidywał, szukał wygodnego rozwiązania oraz drogi ucieczki.

Patrzył bez mrugnięcia powiek, bez strachu uciszonego we własnej głowie nim zdążył przyjąć jakikolwiek kształt, bez kłamliwego przekonania, że właśnie tak powinno być. Nie powinno, wiedział to. Przeczuwał. Po chwili ponownie obserwował, jak wystawa zostaje objęta ramionami zdarzeń nieplanowanych, komplikacjami rozrysowanymi w preludium narastającej paniki i przerażenia wyzierającego coraz śmielej z ludzkich spojrzeń.

— N i e, głupcze — rzucił ledwo słyszalnie, dostrzegając przejaw szczerego idiotyzmu w postaci palca zmierzającego na spotkanie z brutalną niespodzianką, której finał mógł przybrać tylko jeden kształt i tak się stało. Krwiożerczy instynkt przetrwania zaskowytał we wnętrzu czaszki Magnusa spuszczającego wzrok, zamykającego oczy, przyciągającego podbródek do klatki piersiowej i usiłującego każdym możliwym sposobem zamaskować bielmo zasnuwające oczy oraz boleśnie charakterystyczną dla zaślepionych czarną posokę wypełniającą żyły w momencie, w którym inkantacja została posłana w eter. — Skjald-borg — wybrzmiewa niską, gardłową barwą ochrypłego głosu.

Zaklęcie wyrywa się gwałtownie spod języka i mknie ze zdziczałą intensywnością w przestrzeń pomiędzy Magnusem, a drobinkami rozpryśniętego szkła zmierzającego we wszystkich kierunkach świata, tworząc ochronną barierę dokładnie tak, jak zaplanował; nawet przez ułamek sekundy nie wątpi we własne możliwości i oddycha głęboko, spokojnie, miarowo; pozwala magii (k a ż d e j, którą zna) przepływać przez zakończenia nerwów, wypełniać myśli, obezwładniać mięśnie. Pozwala sobie czuć. Wewnętrzna potrzeba zachowania własnego życia wybija się ponad chronienie kogokolwiek ze stłoczonych dookoła nieznajomych, dlatego niespecjalnie przejmuje się pozostałymi, jednak jeśli czystym zrządzeniem losu komukolwiek udało się znaleźć wystarczająco blisko Norwega, możliwe że powstała tarcza ochroniła kogoś jeszcze.


zaklęcie: 102
spostrzegawczość: 32
(liczone z atutami i stałym bonusem z Czujki <3)

Krzyk.

Wrzask.

Skowyt.

Wszystkie dźwięki przedarły się gwałtownie przez barykady umysłu usiłującego ze wszystkich sił pochwycić cząstki racjonalizmu chybotliwie zwisające ze sklepienia czaszki pulsującej nieznośnie rozgoryczeniem, które nawiedziło mężczyznę wraz z pierwszą sekundą rodzącego się zamętu błyskawicznie obejmującego kolejne przestrzenie. Odłamki szkła szczęśliwie nie przeniknęły wzniesionego inkantacją muru roztaczającego dookoła Magnusa klosz bezpieczeństwa osłaniający, co zauważył dopiero po czasie, również znajdujące się najbliżej niego osoby zbyt zszokowane lub roztrzęsione na sięgnięcie po jakiekolwiek zaklęcia ochronne, co potraktował jedynie niewyraźnym pomrukiem; pierwotne instynkty nakazujące wyścig po przetrwanie były bowiem pierwszym, co potężnie uderzyło go od środka obuchem i pozwolił ciału podążyć za pamięcią mięśni, niewiele myśląc o dramatycznych wydarzeniach rozgrywających się we wnętrzu przeszklonej konstrukcji.

Najwyraźniej wiedziony doświadczeniami dziecka wychowanego na Przesmyku zawsze pozostawał gotowy, chociaż niektórzy zapewne szybkość reakcji przypisaliby szczęściu, które objawiło się w także w materii czerni przepływającej żyłami w czasie krótszym niż nabranie oddechu.

Nie został wykryty

(jeszcze nie, podszeptały myśli)

chociaż pozostawało to kwestią czasu, myśli pulsujące wraz z napięciem mięśni w jego boleśnie naprężonym ciele gotowym odeprzeć każdy atak wiedziały, że prędzej czy później — a przeważnie prędzej — wszystko zaczynało się walić efektem domina. Aczkolwiek nie potrafił przewidzieć, czy w rozgrywających się wokoło dantejskich scenach ktokolwiek rzeczywiście poświęciłby jednemu zaślepionemu galdrowi więcej gramów uwagi, kiedy rzeczywistość bezwzględnie pożerała mieszanina strachu przeplatanego paniką w odgłosach kolosalnego rwetesu.

Tumult tak namacalny, że przeżerający się przez skórę.

Nawet nie zdążył rozejrzeć się dalej, skupiwszy poczerniałe spojrzenie w granicach własnej przestrzeni skurczonej do milimetrów przez napierający zewsząd tłum, który niczym ogłupione przerażeniem owce uciekające przed watahą tysięcy wilków w zrywie szaleństwa próbowały ratować się irracjonalną ucieczkę tam, dokąd tylko poniósł wzrok. Wyparł ze swej pamięci niedawny pejzaż krwawiącego serca wydającego się teraz dziwnie odległym wspomnieniem sprzed długich tygodni, skupiając się częściowo na nawoływaniach przedzierających echem nieznanych imion należących do osób poranionych szkłem, chowających pod szczątkami wystawy, może nawet martwych, chociaż i to nie zaburzyło chłodnej kalkulacji rozrysowanej pod niewzruszonymi rysami twarzy. Niepokój zakradł się pod nieprzeniknione zwierciadła głębokiego brązu dopiero w momencie, w którym pochwycił niespokojne światło wijące się niczym węże, kołyszące bardziej od trzciny szarpanej wściekle podmuchami wiatru, kurczące, to ponownie rozciągające na różnorakie długości i pozostające dziwnie nieokiełznane; coś w Norwegu zapiekło ostrzegawczo, bowiem zdefiniowanie tego rodzaju magii zdało się dziwnie niemożliwe. Na długość oddechu zapomniał o zniszczeniach rozciągających się po horyzont i utkwił nieruchomo wzrok w bezkształtnej masie kotłującej się ponad własną głową, gotowy do ucieczki bądź walki bez względu na wszystko, krótkotrwale głuchy na wszechobecny harmider.

I wówczas światło nabrało kształtu, zarysowywało się ognistą formą żywej istoty, a przynajmniej imitującej takową, chociaż magia — czego nauczył się jeszcze w dzieciństwie — była we własnej konstrukcji żywa, niezależnie od wszystkiego zachowywała do końca niepojętą autonomię, czego właśnie doświadczał. Obserwował z niecodziennym dla siebie poruszeniem rozwijające się skrzydła, dziwaczne cielsko pozbawione głowy, jednak obdarowane szponami kierującymi się do pierwszej ofiary, którą był on sam.

Instynkt ponownie szarpnął mężczyznę od środka i zignorowawszy drażniący szept odradzający pochopności drastycznych kroków, podsuwający racjonalne sięgnięcie po fizyczne zasoby ciała mogącego ratować się ucieczką, odpowiedział atakiem.

— Andlát — wychynęło zza kurtyny warg szeptem, jednak drzemiąca w jednym słowie siła uosabiała niszczycielską, nieodwracalną decyzję o uśmierceniu stworzenia wypluwającego iskry. Nie zawahał się, bowiem nie zabijał pierwszy raz; doświadczenie drapieżnika, łowcy, mordercy, człowieka przeżartego magią zakazaną, ale przede wszystkim takiego, który desperacko zapragnął przeżyć, zarysowane w nieludzkim spokoju towarzyszącym zaklęciu mogło przyprawiać o mdłości albo grozę, może jedno i drugie, lecz dla samego Magnusa przemianowane zostało w coś drugorzędnego.

W mrugnięciu powiek, któremu towarzyszyło zasnucie spojrzenia charakterystycznym bielmem, żyłami zawładnęła głęboka, zgęstniała czerń tworząca paskudną mozaikę zaślepienia pod atłasowym płótnem skóry, wijąca się niczym abominacyjne ornamenty rozrysowane wyraźnym szlakiem krwionośnych naczyń zatrutych smolistą posoką przepływającą całym ciałem.

M o ż l i w e…

Gdyby tylko usłyszał kobietę sekundy wcześniej możliwe — tylko  możliwe, bowiem pewności nigdy nie było — że ratowałby się ucieczką, że nie splunąłby w kierunku magicznej kreatury śmiertelnie niebezpieczną inkantacją, że nie zdecydowałby się tak drastycznie rozprawić z nieznanym przeciwnikiem, że nie naraziłby siebie oraz innych, o których wyjątkowo pomyślał w ułamkach oddzielających szept Magnusa od krzyku Isabelli uderzającego o skroń zbyt późno, by cofnięcie czasu było możliwe.

— Aberracje… — słowo zdążyło ledwo zawisnąć na krańcu języka, kiedy uświadomił sobie własny błąd, nawet nie sięgając myślami konsekwencji, które w tej sytuacji musiały nadejść z gwałtownością pożogi trawiącej wszystko na własnej drodze.


zaklęcie: 133
(ale za jaką cenę…)

Chaos wybrzmiał dookoła jeszcze donośniej.

Świat płonął, charczał, rozpadał się na kawałki.

Wszystko wymieszane w kakofonii dźwięków, kolorów, nieobliczalnych zdarzeń spadających na każdego uczestnika dramatycznych targów, które wraz z każdą kolejną sekundą przybierały coraz bardziej destrukcyjny obrót, potęgując jedynie przerażenie na twarzach i dezorientację w ludzkim zachowaniu, co Magnus obserwował niczym w zwolnionym tempie. Wciąż we własnych uszach nasłuchiwał nawracającego wspomnienia kobiecych słów, które doleciały do niego o kilka sekund za późno, bowiem zakazana inkantacja wcześniej przetoczyła się wraz z magiczną siłą przez jego ciało przygotowane do kolejnego ataku, jednak — co naturalne w przypadku aberracji — zaklęcie przybrało skrajnie odmienny, wypaczony kształt.

Zaślepione bielmem spojrzenie spoglądało wówczas ponad sobą, obrysowując ogniste kontury przeciwnika niepodobnego do jakiegokolwiek innego, chociaż przez trzy dekady pojedynkował się z wieloma, za to smolista czerń wypełniająca żyły wiła się podskórnie zdecydowanie wyraźniej niż dotychczas, zdradzając skrywaną tajemnicę. Pieczęć wypalona przed laty dłoni zapiekła instynktownie przy sięgnięciu zakazanej magii, ale podświadomie zepchnął wszystkie potencjalne konsekwencje gdzieś na bok, upchnął w zatęchłym kącie własnego umysłu i zatrzasnął za sobą drzwi, nie pozwalając rozproszyć się komukolwiek czy czemukolwiek.

Niestety magia zareagowała o wiele gwałtowniej.

Jedynie kątem pociemniałych tęczówek dostrzegł ognisty blask wypełniający przestrzeń, po którym doleciały kolejne krzyki wraz z przekleństwami, chociaż nie potrafił stwierdzić czy to z powodu własnej obecności, czy może ze względu na odgłos eksplozji zrodzonej ze szczątków strąconego na ziemię ptaka, którego iskry zaatakowały kolejne stoiska i rozprzestrzeniały ogień coraz dalej, i dalej, jak w najczarniejszym scenariuszu. Ignorował wszystko dziejące się na ziemi, bowiem pnąca się coraz wyżej inkantacja napełniała mężczyznę pęczniejącym niepokojem na samą myśl o konsekwencjach manifestujących się w ciemnym, nabrzmiałym kształcie zbliżonym do chmury pożerającej przejrzystość duńskiego nieba wraz z metalowymi żebrami przeszklonej konstrukcji i odruchowo cofnął się o krok, kiedy nieprzenikniona ciemność jęła zalewać coraz większe połacie przestrzeni.

Mrok obejmował płachtą wszystko na swej drodze, błyskawicznie docierając do samej posadzki, po której wciąż przetaczały się odgłosy kroków zmierzających we wszystkich kierunkach, jednak nawet one na ułamek sekundy zamarły w boleśnie głośnym bezruchu przed kolejnym wyziewem paniki wybrzmiewającej w krzykach wyższych o oktawę. Wyciągnął przed siebie dłoń, lecz ta została bezdusznie pochłonięta przez czerń; jedynymi punktami pozwalającymi skupić spojrzenie zdawały się gorejące ponad głowami kształty wciąż strzepujące iskry i kiedy Magnus postanowił ruszyć w kierunku pomarańczowej łuny ognistego ptaka, który najwyraźniej skonał, dosłyszał męski głos niebezpiecznie blisko siebie.

Pies Lokiego.

Obelga natychmiast wypełniła sklepienie czaszki, jednak pochwycony nagłą cudzą obecnością we własnej przestrzeni, nawet nie zdążył przygotować kontrataku i jedynie poczuł czyjeś dłonie torujące sobie drogę przed ciemność wprost do jego szyi, a wszystkie inkantacje momentalnie uleciały z głowy, jakby Norweg utracił cały rezon wraz z umiejętnością samoobrony i był zdany na (nie)przychylność losu.