Rúna Nørgaard

Młoda członkini klanu Nørgaardów przyszła na świat dokładnie dzień przed Mabon, świętem równonocy jesiennej. Jesienna pogoda dopisywała, a sam poród Niny Nørgaard nie należał do tych trudnych i bardzo długich, dziecko wydawało się być w pełni zdrowe, a do tego urodziła się dziewczynka - był to bardzo szczęśliwy dzień w życiu Karstena i Niny. Dziewczynkę nazwano Rúna, co jak miało się okazać w późniejszym czasie, w pewien sposób zdeterminowało jej dalsze losy. I tak maleństwo chowało się dobrze wśród kochających rodziców a także i dziadków, do momentu, aż Nina postanowiła przebić małej Rúnie uszka do kolczyków. Dziecko miało wtedy 8 miesięcy i okazało się, że wcale nie jest tak zdrowe, jak wszyscy myśleli. Pierwsza ranka jasno pokazała, że mała Nørgaardówna cierpi na klątwę krwi. Zarówno Karsten jak i Nina zadbali o to, by nikt nie dowiedział się o tej przypadłości. W ostatecznym rozrachunku o klątwie krwi wiedzieli rodzice dziewczynki, jarl Nørgaardów oraz starsze rodzeństwo Rúny. Dla całej reszty klanu oraz obcych miała być to tajemnica. I tylko czasem po cichu zastanawiano się, który to wróg Nørgaardów postanowił przekląć pierwszego syna jarla, który w końcu nigdy nie mieszał się w politykę bardziej niż było to konieczne. Nikt jednak nie przestał kochać Rúny mimo jej przypadłości, jedynie od maleńkości uczono ją, by jak najbardziej na siebie uważała, co z czasem stało się dla niej całkowicie normalne, tak jak nieco szybsze męczenie się podczas zabawy. Nie uniknęła oczywiście wymagań stawianych przez Kasandrę Nørgaard, jednak kobieta i jej mąż od samego początku byli ukochanymi dziadkami małego rudzielca.


Choroba Rúny szybko pokazała, że tak naprawdę niewiele rzeczy dziewczynka będzie mogła robić w przyszłości. W niej także upatrywano powodu, dla którego dziewczynka nie urosła zbyt wysoka, w przeciwieństwie do swych rówieśników. Jak wszyscy z klanu poszła do Akademii Odala, gdy tylko osiągnęła odpowiedni wiek. Od samego początku wymagano od niej dobrych ocen i odpowiedniego reprezentowania klanu, choć dla wszystkich problematyczne było wymyślenie, czym właściwie słabowite i bardzo szczupłe dziecko mogłoby zajmować się w przyszłości. Tutaj o dziwo pomogła Kasandra, która mimo swej surowości i stawianych dzieciom i wnukom wymagań martwiła się o przyszłość dziecka, które niczym nie zasłużyło na swój los. Pewnego dnia jednak odwiedziła wnuczkę po szkole, wręczając Rúnie jej pierwszą książkę dotyczącą historii skandynawskich run. Na wszystkie pytania odpowiedziała prosto - że okiem Wyroczni zobaczyła, jak należy postąpić. Nikt nie zadawał pytań, a książka stała się strzałem w dziesiątkę. Dziadek zajmujący się magią rytualną i ojciec archeolog mieli duży wpływ na późniejsze zainteresowania dziecka, a książka od babci jedynie je przypieczętowała. Nie mogąc bawić się jak inne dzieci większość czasu spędzała w książkach, a choć nauka wszystkich przedmiotów przychodziła jej bardzo łatwo, runy stały się jej ukochanym przedmiotem. I choć szkoła jasno pokazała, że bardzo różniła się od rówieśników, na co początkowo nikt nie zwracał aż tak uwagi, to udało jej się zdobyć pierwsze przyjaźnie i zostać zaakceptowaną i poza klanem. Być może również dlatego, że nigdy nie odmówiła nikomu pomocy w nauce i chętnie tłumaczyła innym zawiłości przedmiotów. Każdy wiedział, że w razie potrzeby po pomoc z lekcjami można biec do Rúny Nørgaard, a ona mu nie odmówi. A że przy tym bywała dziwna, biorąc wszystko dosłownie? Taki był jej urok i tyle. Tak samo jak to, że przez całą edukację podstawową miała zwolnienie z zajęć sportowych.
Tak też trwały kolejne lata. Rúna pochłaniała książki, uczyła się bardzo pilnie i posłusznie robiła wszystko to, czego oczekiwali od niej jarl lub rodzice. Nieświadoma całkowicie, że świat wcale nie jest taki fajny, jak w murach Akademii, a ludzie nie są jednak tak uczciwi. Rúna wyrosła na romantyczkę i niestety kobietę naiwną. I w takiej wersji poszła na studia, łącząc swoją drogą życiową z runami.


Studia były jej pierwszym zderzeniem z rzeczywistością. Zderzeniem, które pokazało, że jednak do tej pory jej życie było bardzo proste. Okazało się, że szczerość jest nie zawsze mile widziana, a niezrozumienie pewnych kwestii potrafi być barierą nie do przeskoczenia. Rozpadła się największa przyjaźń Rúny, jednak nie uznała, że należy nie być szczerym. Ot doszła do wniosku, że czasem po prostu lepiej nic nie mówić, ale na pewno nie kłamać. Mimo tęsknoty za przyjaciółką z lat dziecięcych nadal miała swoje rodzeństwo, które jej nie zawiodło. Długie wieczorne dyskusje skierowały ją Uniwersytet Eihwaz, wybierając kierunek teorii magii runicznej. Na studiach ujawniła się jej pasja, co zostało z satysfakcją odnotowane przez Kasandrę, dzięki czemu Rúna mogła wyjechać z Midgardu, by mieć spokój z dala od klanowej polityki i móc rozwijać się naukowo, co niekiedy wymagało także innych podróży do różnych bibliotek. Mimo swego mankamentu zdrowotnego godnie reprezentowała klan, starając się być po prostu dobrą w tym, co robiła. Zostało to także zauważone przez jej wykładowców, zwłaszcza że chętnie brała udział w dodatkowych wyzwaniach naukowych. To wtedy też pierwszy raz została poproszona o przetłumaczenie tekstu zapisanego runami. Tak też zaczęła sobie dorabiać, a studia zakończyła dysertacją z tematem związanym oczywiście z runami. Nie każdemu też przeszkadzało to, że nie wyrosła ze swojej naiwności, a wszelkie sformułowania trzeba było kierować do niej językiem bezpośrednim. Już nie siedziała tylko w zaciszu rodowych czterech ścian, a coraz częściej wychodziła czy to do kawiarni czy teatrów, a raz czy dwa pozwoliła się nawet zaciągnąć do klubu. Przeżyła też swoją pierwszą, choć nieudaną miłostkę. Zważywszy na całokształt i chęć dalszego kształcenia doktorat był oczywistością, więc nie robiąc sobie żadnej przerwy w nauce zrekrutowała się na IV stopień z zamiarem zostania teoretykiem magii runicznej. Teraz jej szybkie męczenie się już nie przeszkadzało w niczym, choć koszmary nadal były problematyczne, nie dając jej porządnie wypocząć. Urokiem studiów na Eihwaz była natomiast możliwość podjęcia pracy z alchemikami uczącymi się w kompleksie budynków, także dostawy naparów nasennych i tych stymulujących produkcję krwi przestały być jakoś specjalnie problematyczne. Szczęściem naiwnej dziewczyny było natomiast to, że nikt nigdy nie próbował oszukać jej w tym konkretnym temacie, dalej mogła więc wierzyć w to, że ludzie są z gruntu uczciwi. Przypadkiem też miała okazję widzieć, jak jeden ze studentów uczy się magii przemiany, co zainteresowało ją samą, przez co odrobinę zaczęła zagłębiać temat, choć dla niej samej zbyt dużo z tego nie przyszło, nadal męczyła się zbyt szybko.


Pytaniem zawsze było to, czemu będąc na IV roku studiów Rúna nawet nie była zaręczona. Początkowo były inne sprawy, potem jednak dziewczynie został przedstawiony jej narzeczony, co początkowo trochę ją zaskoczyła. Większość życia spędziła w, jak się okazało, bardzo błędnym przekonaniu, że za mąż wyjdzie z miłości. Jednak konserwatywne wychowanie sprawiło, że nie sprzeciwiła się babci i rodzicom, grzecznie zgadzając się na swój los. Norny jednak, choć obdarzyły ją duszą naiwnej romantyczki, nie poskąpiły jej inteligencji. Tłumacząc to swoimi studiami, chęcią naukowego rozwoju i przysłużenia się klanowi wyprosiła u jarla, by jej ślub odbył się dopiero po uzyskaniu stopnia doktora. Inna sprawa natomiast miała się z narzeczonym, który w tamtym momencie również nie był skory do żeniaczki. Młodzi szybko doszli do porozumienia, że ślubu ze sobą teraz absolutnie nie chcą, a teraz będą po prostu udawać, spotykając się od czasu do czasu. Przygotowywała się do przedstawienia rozprawy doktorskiej, gdy zmarł Lauge Nørgaard. Śmierć dziadka wstrząsnęła bardzo Rúną, nasilając jej koszmary, przez co była zmuszona poprosić o przesunięcie terminu ukończenia swojej pracy. Udało jej się to jednak, z opóźnieniem wprawdzie, ale zdobyła tytuł doktora teorii magii runicznej.
Naukowo szło jej świetnie, niedługo po ukończeniu studiów znalazła pracę na Uniwersytecie Eihwaz, nie przerywając jednak dorywczej pracy w tłumaczeniu run, zapoczątkowanej jeszcze na studiach III poziomu wtajemniczenia. Inaczej jednak było z jej narzeczonym, z którym zaczęli się kłócić. Wtedy też zbiegło się wszystko na raz. Dziadek jednak żył i właśnie popełnił samobójstwo, co całkowicie zszokowało Rúnę, która skupiona na karierze naukowej kompletnie nie rozumiała, co się dzieje. Niedługo potem pokłóciła się totalnie z narzeczonym, przez co trzasnęła wszystkim i wróciła do Midgardu, co zbiegło się ze śmiercią Kasandry. W efekcie dziewczyna została całkowicie z niezrozumieniem świata, nie umiejąc uwierzyć we wszystko, co się wydarzyło i sieć kłamstw, utkaną od niewiadomo jak dawna. Do tego kłótnia z narzeczonym mocno ją uwiera. Nie próbuje jednak roztrząsać tego, co się stało, po prostu tęskniąc za dziadkami. Jednak w jej codziennym stroju, którym są od dawien dawna sukienki lub spódnice i buty na obcasie, na próżno szukać symboli żałoby. Nie rozstaje się jednak z wisiorkiem, który kiedyś otrzymała od babci.

Karta rozwoju