fragment kp: 1. Czasami, kiedy bezczynność staje się zbyt dokuczliwa, koralikami czarnych oczu obserwuje miasto, poszukując w uliczkach zaginionych twarzy, bezskutecznie; czasami odnajduje w nich ludzi potrzebujących pomocy i pozwala im uśmierzyć swoją bezczynność.
2. Josef, jedna z pierwszych grudek ciemnej ziemi u podstaw wzbierającego kurhanu. Wciąż stoi u jego stóp, obserwuje kolejne garści prochu, odczytuje kolejne imiona, jakby były jej w jakiś sposób bliskie, hasła zamknięte w kratkach krzyżówki. Wciąż nie zna rozwiązania. Od ich ostatniego piątku niewygodne krzesło w gawrze oddziału poszukiwawczego w jakiś osobliwy, osobisty sposób stało się jej bliższe niż biurko w dziale administracyjnym; tamtejsze spojrzenia zdają się dzisiaj już akceptować ją jako oczywisty element otoczenia. Przygotuję ogłoszenia, po pracy rozwieszę je w mieście, popytam, odwiedzę rodzinę, pójdę na pogrzeb.

fabuła z podkomendantem: – Ktoś świeży? – spytała zaraz, ruchem brody wskazując na trzymaną przez niego teczkę. – Mogę przygotować i rozwiesić ogłoszenia. Jeśli rodzina się zgodzi, oczywiście. Co wiemy? – spytała, wyraźnie zbyt zafrapowana zaglądaniem mu w trzymane dokumenty, żeby  spostrzec własne potknięcie; nieśmiałość łatwo ustępowała dociekliwości, tym łatwiej, kiedy unikała jego wzroku.