Grapen – datowany na VIII wiek naszej ery. Jest to trójnożne, metalowe naczynie. Posiada dwa ucha, dzięki którym mógł zostać powieszony nad paleniskiem. Grapeny uznaje się za pierwowzór współczesnych kociołków warzelniczych. Były wykorzystywane do sporządzania pierwszych mikstur i rytuałów.

Starf – różdżka völvy pochodząca z IX wieku naszej ery. Częściej o wiele bardziej popularna u osób obdarzonych genetyką wyroczni. Już w czasach pierwszych galdrów kobiety z tą genetyką były obdarzane szczególną dozą szacunku; mówiono, że są łączniczkami sfery człowieczej z boską. Pierwotnie zawód völvy wiązał się z koczowniczym trybem życia i podróżami z wioski do wioski. Obecna różdżka należy do rzadszego rodzaju wykonanego z drewna; większość z nich tworzono bowiem z metalu. Różdżka völvy stanowiła symbol jej mocy, a każdą z nich tworzono indywidualnie; mogła mieć tylko jedną właścicielkę. Wszystkie z nich odznaczają się złożoną, starannie zdobioną głowicą przypominającą buławę. Starf grzebano razem z jej właścicielką.

Tradycyjny ubiór völvy – zachował się do dzisiejszych czasów dzięki zastosowaniu odpowiednich zaklęć konserwujących. Składa się z niebieskiego płaszcza ozdobionego szlachetnymi kamieniami i krajkami, naszyjnika ze szklanych paciorków, czapki z czarnej skóry owczej, podszytej białą skórą kocią, drewnianego pasa z umocowaną sakwą, butów z cielęcej skóry, a także rękawiczek z kociej skóry.

Portret Gustava Hagerströma (autor nieznany) – portret przedstawiający nieco zapomnianą, ale istotną postać historyczną. Gustav Hagerström był w swoim czasie szanowanym teoretykiem magii i początkowo przyjacielem Runstena Fältskoga. Ich kłótnia oraz żywiona do siebie nieodparta nienawiść zbiegła się z czasem intensywnych badań Fältskoga nad istotą ślepców. Hagerström jako pierwszy ostrzegał towarzystwa naukowe przed Fältskogiem, choć większość osób ignorowała jego przestrogi, uznając mężczyznę za paranoika, który dodatkowo zazdrości byłemu przyjacielowi ze studiów odnoszonych sukcesów. Koniec końców, Hagerström został zwolniony z instytutu bez podawania wyjaśnień. Umarł w zapomnieniu i nikt nie odważył się zrekompensować mu wyrządzonej krzywdy nawet w momencie, gdy prawda na temat Fältskoga zdołała wyjść na jaw.

Listy Joachima Ingebretsona – słynny, norweski malarz zmarł tragicznie przed ukończeniem pięćdziesiątego roku życia; pozostawił po sobie jednak olbrzymią kolekcję płócien oraz korespondencję, w której żywo dzielił się spostrzeżeniami z przyjaciółmi. Uwagę zwraca barwny, poetycki język stosowany przez artystę oraz niezwykle staranny charakter pisma. Większość historyków jest zgodna, że listy Ingebretsona, podobnie jak jego obrazy, są również dziełami sztuki. Znana jest głównie jego korespondencja prowadzona z Lillian Mundahl, ówczesną femme fatale, w której Ingebretson był nieszczęśliwie zakochany. Trwają spekulacje na temat samej Mundahl, słynącej z niezwykłej, wręcz nieludzkiej urody; zdaniem wielu badaczy miała w sobie krew niks, za czym przemawia fakt, że była czarującą śpiewaczką operową.

Miecze wikińskie – co ciekawe to nie topory a miecze były główną bronią wikingów, nordyckich wojowników. Najczęściej używano dwusiecznej klingi o długości niecałego metra, z czego koło 75 centymetrów przypadało na samo ostrze; żelazne, z dodatkiem stali. Wyróżniono łącznie około 26 odmian mieczów, którymi posługiwali się wikingowie. Te, używane przez galdrów, miały niezwykle złożony, misterny układ zdobień runicznych gwarantujący im wyjątkowe właściwości; jedne były praktycznie niezniszczalne, drugie dały się pokryć ogniem, a jeszcze inne potrafiły nakładać klątwy na rany zadane przeciwnikom, przez co goiły się znacznie trudniej i dłużej.

Topory wikińskie – na samym początku korzystano z nich jedynie przy pracy w gospodarstwie. Dopiero z czasem zostały przystosowane do celów wojennych. Nazywane również brodatymi zawdzięczają ten przydomek charakterystycznemu, wydłużonemu kształtowi ostrza. Odmiana ta nazywała się skeggøx i była najczęściej bronią dwuręczną. Wikingowie dysponowali też toporami o szerokim ostrzu znanymi jako breidøx oraz małymi toporkami prawdopodobnie służącymi do rzucania w przeciwników. W przypadku galdrów topory najczęściej pełniły funkcje w magii runicznej; wykorzystywano je do zabijania zwierząt, których składniki były później niezbędne do pełnego przeprowadzenia rytuału.

Skórzana zbroja wikinga – dzięki kompozycji runicznych znaków oraz zastosowaniu futra gulona cechuje się nadal imponującą odpornością na magię. Zbroje służyły galdrom podczas pojedynków na długo zanim wynaleziono zaklęcia tarczy; miały również funkcję reprezentatywną w bogatych i szanowanych klanach. Barwne, złożone stroje świadczyły o bogactwie i wyrafinowaniu.

Ołtarz ofiarny – miniaturowy, zabytkowy ołtarz, na którym oddawano cześć Frigg, żonie Odyna, bogini małżeństwa, rodziny i domowego ogniska. Jest zawsze wyobrażana jako kobieca postać przyobleczona w chmury. Jej świętym drzewem jest brzoza. Ołtarz jest otoczony wełną i zawiera wyrzeźbioną runę berkano, symbol uzdrowienia, nowego początku i płodności. Musiał być on także regularnie czyszczony, gdyż pokrycie go kurzem uznawało się za ogromną zniewagę wobec bogini, miłującej porządek i schludność.