Mieszkanie Lokiego mieści się w samym centrum dzielnicy Ymira Starszego, tuż przy jego pomniku. To niezwykle elegancka, trzypiętrowa kamienica wybudowana pod koniec XIX wieku, która na przestrzeni lat popadła w ruinę, podobnie jak inne, sąsiednie budynki. Choć nie brakuje w nim neorenesansowych elementów, to jednak są one zniszczone i zaniedbane. Samo mieszkanie Sjöströma mieści się z trzech pomieszczeń, w tym z balkonu.

Mieszkanie znajduje się w jednej z odnowionych kamienic. Wcześniej zajmował je ojciec Yasmin, a po jego śmierci przeszło właśnie na córkę. Nie ma tu jakiegoś wyjątkowo ładnego widoku, ale jest za to blisko ważniejszych miejsc w dzielnicy i dość spokojnie jak na tę część miasta. Lokum jest niewielkie, ale dobrze utrzymane.

Duże mieszkanie w starej kamienicy na granicy Przesmyku Lokiego. Podobnie jak sąsiednie budynki, tu również widać zniszczenia nagryzione zębem czasu, którymi nikt zdaje się nie przejmować. Wnętrze zostało wyremontowane w nowoczesnym, pełnym przepychu stylu z dominacją czerni i złota. Mieszkanie składa się z sześciu obszernych pomieszczeń i stanowi azyl dla właścicielki.

Mieszkanie ulokowane jest na pierwszym piętrze jednej z odrestaurowanych w ostatnim czasie kamienic wznoszących się przy Placu Ymira Starszego; budynek wyraźnie należy do tych, w których na lokum pozwolić mogą sobie zamożniejsi mieszkańcy dzielnicy. Na malowanych na głęboki, prawie czarny, brąz drzwiach dostrzec można złotą kołatkę w kształcie lwiej głowy otoczonej grzywą ułożoną w promienisty kształt słońca – po zastukaniu nią, drzwi otwiera pilnujący wejścia dozorca, zatrudniony ze względu na niespokojne nastroje wynikające z bliskości Przesmyku.

Nabyte kilka lat temu mieszkanie, pierwotnie przeznaczone na pracownię, nadal sprawia wrażenie nieco surowego, Halle zbankrutował bowiem, nim remont w pełni ukończono. Zlokalizowane jest na pograniczu Ymira Starszego i Ranghildy Potężnej, na trzecim piętrze obszernego, niegdyś przemysłowego budynku, pomieszczenia są więc przestronne, a szerokie okna wyglądają na jaśniejszą i schludniejszą część okolicy. Do drzwi wejściowych prowadzą żeliwne schody, przylegające do zewnętrznej ściany gmachu.

Mieszkanie Nika mieści się dokładnie nad jego sklepem, "Herbaarium". Wejść można tam wprost z zaplecza przez korytarz za nim prowadzący na piętro lub z zewnątrz, po schodach z tyłu budynku. Jest to niewielkie mieszkanko, składające się z sypialni, łazienki i czegoś łączącego kuchnię z salonem. Nik zadbał tylko o to, by zapewnić swojemu lokum solidne okna, dostarczające na tyle światła, by w spokoju mógł tam hodować różne doniczkowe rośliny.

Jest to pierwsze i, jak dotąd, jedyne samodzielnie mieszkanie Amandine. Ciasne, mieszczące się w jednej z najtańszych, najbardziej obskurnych kamienic, mieści niewiele ponad podstawowe wyposażenie niezbędne dla jako-takiego komfortu. Po odkupieniu kawalerki od poprzedniego właściciela, Tegan stopniowo ją odremontowała, tak że teraz mieszkanie wciąż jest ciasne, ale już z pewnością nie brudne i zagracone.

Stara, zaniedbana kamienica mieści się w równie starej i zaniedbanej części dzielnicy, z dala od głównego placu i z dala od obywateli miłujących literę prawa. Drzwi wejściowe trzymają się na słowo honoru, na klatce schodowej często bytują dzikie zwierzęta szukające schronienia. Wynajmowane mieszkanie - ciasna kawalerka z niewielkim balkonem - mieści się na czwartym piętrze.

Ciasne mieszkanie położone na ostatnim piętrze kamieniczki, która każdego dnia zdaje się pochylać ku innemu bokowi, jakby żyła własnym życiem, poddając się powiewom wiatru. Przed drzwiami, na wyłożonej starym drewnem podłodze, znajduje się donica podtrzymująca truchło dawno obumarłej rośliny. Na korytarzu przed wejściem unosi się zapach ziół i gryzącego nozdrza tytoniu, numer mieszkania został natomiast starty, wręcz zdrapany z powierzchni, teraz przypominając bezkształtną masę wyżłobień i szram.

Obskurna kawalerka na ostatnim piętrze starej, ubogiej kamienicy na uboczu dzielnicy. Klatka schodowa jest zaniedbana, a sam budynek zdaje się nie przyciągać nadmiernej uwagi. Wnętrze jest ascetyczne, jedynie z posłaniem i ledwo funkcjonalną kuchnią i toaletą. Zdaje się, że nowy gospodarz nie wniósł tu prawie żadnych własnych rzeczy, jakby pomieszkiwał tu jedynie tymczasowo.

Mieszkanie wkomponowane w przerażająco milczące zakamarki Przesmyku Lokiego, położone na trzecim piętrze starej, ponurej kamienicy uchodzącej wśród miejscowych za nawiedzoną – odrapane ściany, popękane schody, przemykające po balkonach zbłąkane koty oraz podejrzane twarze ślepców włóczących się wzdłuż uliczek, tak można najkrócej opisać owe miejsce. Mało kto wie, że za ciemnymi, dębowymi drzwiami, w mieszkaniu pozbawionym numeru, można znaleźć człowieka, którego imię niczym złowroga inkantacja zamiera na ludzkich wargach.