niecodziennie - Avantgarde Teater, 17 września o 18:00, kabaret. Nim oskarżysz mnie o obniżanie standardów, wiedz, że akurat główny artysta humor ma inteligentny, a zespół akompaniujący sprośnym piosenkom improwizuje lepiej, niż niejeden wybitny jazzman.

Dołączam bilet, wykorzystaj lub wyrzuć za burtę jak krnąbrnego żeglarza.

mam nadzieję, że Ljuv odnajdzie Cię w dobrym zdrowiu i to jak najszybciej, bo na lądzie. Wiem, że pewnie nawet i jesienne sztormy nie byłyby w stanie powstrzymać Cię przed wypłynięciem w morze, a ja za każdym razem martwię się o Ciebie, to takie niebezpieczne... Mam jednak nadzieję, że zbliżające się Jul i nadchodząca zima zagonią Cię na stały ląd choć na kilka dni. Nie widziałyśmy się od tak dawna, to skandal, nie sądzisz? Tęsknię zarówno za Tobą, jak i Vanją. Lovise także za nią tęskni. Nie dalej jak kilka dni temu słyszałam jak udawała, że jej dwie lalki to ona i Vanja. Byłoby cudownie, gdybyś znów była w Midgardzie i udało nam się spotkać. A jeśli nie możesz sama przybyć do stolicy, to może my mogłybyśmy odwiedzić Was jeszcze przed Jul? Wiesz, że to dla mnie ważne święto, zależy mi więc, aby spotkać się z wszystkimi bliskimi... Oczywiście pragnę Cię też zaprosić w odwiedziny w dni świąteczne, jeśli tylko będziesz miała sposobność i ochotę.
Odpisz prędko!

Całusy,

Gleðileg jól!
W pobliżu twojego domu pojawił się świąteczny koziołek, julbock. W chwili, gdy spałeś, pozostawił pod twoją choinką prezent. Na dostrzeżonym pakunku mogłeś odnaleźć podpis:
Mam nadzieję, że wkrótce nadrobimy stracony czas. Wszystkiego najlepszego z okazji Jul, siostro. Ucałuj ode mnie Vanję. Twój brat, B. Guildenstern.
Podarkiem okazał się: pierścień serca.

Ze szczerego serca kajam się przed Tobą, albowiem zawiodłem Cię okrutnie nadwyrężając nić zaufania, którą łaskawie mnie obdarowałaś; życie me w ostatnich tygodniach nie było usłane kwieciem, lecz to nie wymówka, bynajmniej! Nie chcę tłumaczyć się i wybiegać w te błędne koło próżnych usprawiedliwień, bo skrzywdziłem Cię i doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Pamięć o Twych urodzinach nie zatarła się, tak w promieniach sympatii, na tle naszej przyjaźni i paktów, tych licznych tajemnic skrywanych, przed czujnym okiem Twej matki, nigdy nie zatracę – te zawsze będą mi niezwykle drogie, dlatego proszę o łaskę i miłosierdzie, byś w swej wspaniałomyślności przebaczyła mi te zapominalstwo. A jeśli do tego momentu dotarłaś, to chciałbym złożyć Ci najszczersze życzenia urodzinowe, niech nigdy nie braknie Ci tajemnic świata do rozwikłania, oby łaska bogów zawsze Ci sprzyjała, a migotliwy blask gwiazd, zawsze prowadził w objęcia przyjaznego portu, nawet jeśli dotychczas wypływaliśmy w rejsy, jedynie w naszych opowieściach i marzeniach, tak pewnego dnia, gdy skończysz lat szesnaście zabiorę Cię w podróż, dokąd tylko będziesz chciała, jak obiecałem, a wiesz doskonale, że ja nigdy słowa nie łamię.
Żyje z myślą, iż miło spędziłaś dzień urodzin, a prezenty w żadnym wypadku nie rozczarowały Cię.
Jeśli naturalnie pozwolisz, chciałbym wymienić kilka słów z Twą matką, bowiem od miesięcy nie mieliśmy sposobności porozmawiać.

Wybacz, że zapomniałem o urodzinach Twojej córki, ostatnie tygodnie w rzeczy samej, mnie nie rozpieszczały, a dramaty, zmartwienia, próby pojednania z ludźmi wszelkiej maści i nieudane wyprawy w porywie nieposkromionej w zarodku zemsty, o mały włos nie kosztowały mnie życia. Gdy teraz na to patrzę, dość tragicznie prezentuje się moje życie prywatne, jakby każda decyzja na szachownicy emocjonalnej, była, nie tyle pomyłką niosącą swe konsekwencje, co czkawką odbijającą się na ciele i umyśle. Tak przedstawiając Ci obraz, ten dość nieprzychylny pragnę zauważyć, że depresyjny styl bycia, ani melancholia nie zagościły w mej duszy, zwykłe streszczenie suchych faktów, jakie powyżej zamieściłem otwiera Ci oczy na intensywność ostatnich tygodni i w cichości ducha liczę szczerze, abyś chociaż Ty, mogła zaszczycić mnie nudną opowieścią o monotonii życia.