Przychodzimy stąd

Droga nie była przesadnie długa, ale zmęczenie dawało nam się we znaki. Zrezygnowaliśmy ze snu, żeby pozwiedzać północną knieję, więc łatwo było się domyślić, że następny poranek nie będzie należał do najprzyjemniejszych, gdy będziemy musieli wrócić jak gdyby nigdy nic do swoich obowiązków.
- Zbliżamy się powoli do miasta - Zasygnalizowałam, gdy tylko skończyłam ziewać. Oczy trochę mi się kleiły, ale dalej starałam się zachować czujność. Choć szło mi to średnio. Byliśmy jednak sami w lesie i to jeszcze w środku nocy. Czy było to nieodpowiedzialne? Było, ale mam przynajmniej rzadkie ingrediencje, których brakowało mi w swoich zapasach. Szkoda tylko, że ta wydzielina z błon śluzowych ma tak krótki termin przydatności, więc musiałam szybko je zużyć. Byłam mimo wszystko pewna, że się nie zmarnują.
- Co sądzisz o tym wszystkim..? Co się wydarzyło? Myślisz, że Midgard wreszcie wróci do tej normalności sprzed roku? Urodziłam się w tym mieście... i szczerze? Nie sądziłam, że kiedykolwiek dojdzie do takich sytuacji. I to na taką skalę! - Pokręciłam zrezygnowana głową przypominając sobie miesiące strachu i innych obaw. - Wszystko, co było przed tym, wydaje się takie... odległe... Jakby było tylko nieosiągalnym już wspomnieniem. - Westchnęłam ciężko, dzieląc się z chłopakiem moimi przemyśleniami. Może właśnie ten temat mnie rozbudził, bo przy leśnym mchu znalazłam dwie małe roślinki. Chyba wiedziałam, co to było, ale musiałam się upewnić. - Ale pachnie... to miętulipan - jestem tego pewna! - Uśmiechnęłam się pod nosem, gdy jego liście znalazły się przy moich nozdrzach. - Przyda mi się na koszmary. Czasami zdarza mi się źle sypiać. Nawet częściej niż czasami. Mam nadzieję, że żadna zmora się nade mną nie pastwi... - Traumę z dzieciństwa ciężko przezwyciężyć, ale z roku na rok było coraz to lepiej. - Rozejrzyjmy się, jak już tu jesteśmy. Może coś się jeszcze ostało. - Teren ten był popularny, szczególnie w tym okresie. Jednak sprawny zbieracz może zauważyć więcej, niż inni amatorzy.
Nie musiałam szukać długo, gdy znalazłam jeszcze krzaczek maliny nordyckiej. I jej owoce znalazły się w mojej torbie.



Zbieram 2 sztuki miętulipana i 2 sztuki maliny nordyckiej

The member 'Ursula Frisk' has done the following action : kości

---

'Ingrediencje (I)' :

Nie można powiedzieć, żebym w jakikolwiek sposób się czegoś obawiał. To chyba nie leży w mojej naturze, skoro przeżyłem tyle i nadal kroczę po świecie. Ale jestem w stanie zrozumieć niepokój towarzyszącej mi dziewczyny – nie każdy ma takie samo podejście do śmierci, jakie mam ja. Co nie zmienia faktu, że pchanie się pod łapy tego, co żyje w tym lesie, niespecjalnie mi pasuje. Mam tyle żywego złota, że wystarczy mi na wzbogacenie się na jakiś czas. Klienci na złoto są zawsze.
- No proszę cię. – parsknąłem szczerym śmiechem. Jeszcze nie zwariowałem, by wystawiać na tacy moje własne miejsca na szukanie ingrediencji. Ursuli można się nawet przyznać, nie zadepcze złóż, jakie by one nie były. – Żaden łowca nie rozpowiada swoich sekretów. Moja sprawa, skąd mam, ważne, że mam. – puściłem jej oczko i zacząłem się uważnie rozglądać, gdy gdzieś w pobliżu słychać był szelest. I może warkot? No dobra, to nie jest zły pomysł, by się stąd wynosić.
- Przesadzasz. – mruknąłem całkiem odważnie, ale nie protestowałem przed oddaleniem się z miejsca. Ot tyle, że rzuciłem wzrokiem wokół, tak upewniając się po prostu, czy aby nic nas nie śledzi.
Nie śledziło, na całe szczęście.
Zmęczenie było moim najmniejszym zmartwieniem aktualnie, nie był to pierwszy raz, kiedy wybierałem rośliny nad sen. Zaskakująco wiele z nich miało konkretne pory roku czy dnia, w których można było je zbierać. Ale przecież świadomie wybrałem sobie taki a nie inny zawód, czego chyba jednak nie można było powiedzieć o młodej. Z życzliwości nie skomentowałem jej ziewania i nieco zaspanego wzroku, błądzącego w poszukiwaniu łóżka.
- Ano. Chociaż w mieście nawet w nocy potrafi nie być bezpiecznie, nie? – bądź co bądź mieszkałem w dzielnicy Ymira Starszego. Blisko Przesmyku. Nikt mi nie wmówi, że Przesmyk był bezpieczny. No, przynajmniej dla zwykłych zjadaczy chleba, ja tam czułem się w nim całkiem nieźle, nawet mimo jego reputacji.
- Na moje? Nie ma takiej opcji. – nie dało się ukryć, że zaskoczyła mnie pytaniem o ostatnie wydarzenia, więc jedynie wzruszyłem lekko ramionami. – Ludzie z czasem przejdą do zwykłego życia. Ostatni rok stanie się jedynie odległym koszmarem. Ale nie uwierzę w to, że zapomną i że przestaną oglądać się za siebie. Za dużo śmierci jest wokół. – oznajmiłem, wsadzając ręce do kieszeni kurtki. – Może będzie więcej patroli. Uprzykrzą życie tym czy owym. – dodałem też oględnie. Nigdy nie miałem koszmarów, wyjąwszy tę krótką chwilę trzy lata temu, zanim doszedłem do ładu z tym, co zrobiłem. Teraz już mi to nie groziło.
Sprawdzając, czy mam Ursulę w zasięgu wzroku, odszedłem kawałek dalej, bo moją uwagę przykuły nieco inne rośliny. Zebrałem ostrożnie metamorflorę, pokrzyk wilczą jagodę i muchomor biały, nie pokazując tego jednak dziewczynie. Nawet wiedziałem, komu to sprzedam.

2x metamorflora, 2x pokrzyk wilcza jagoda, 1x muchomor biały

The member 'Nik Holt' has done the following action : kości

---

'Ingrediencje (II)' :