- Bardzo cię kocham – wymamrotała w ramię mężczyzny i ucałowała miękko jego rozgrzaną skórę. – Naprawdę bardzo – mruczała, obejmując go ciasno w talii, przytrzymując przy sobie, jakby faktycznie musiała upewnić się, że jej nie ucieknie.
Milczała potem przez chwilę, ciesząc się tylko jego bliskością i ciepłem.
- Es? – wymamrotała w którejś chwili, nawet wtedy nie unosząc głowy z jego ramienia. – Kiedy wraca Vaia? – Czy mogę jeszcze dzisiaj zostać z tobą?

W ciszy, która potem przyszła, delikatnie głaskał wyprężone plecy, okazjonalnie sięgając do rozgrzanego karku i przeczesując palcami ciemne kosmyki. Odetchnął głęboko na wyznanie wymamrotane w ciepłą skórę, przekrzywiając głowę, by oprzeć się policzkiem o skroń Blanki, jakby nie mógł znieść nawet skrawka przestrzeni, w którym jej nie dotykał.
- Ja ciebie też – wymamrotał, choć wydawało mu się to cholernie oklepane i niewystarczające, ale wciąż w jakiś sposób lepsze niż cisza. Przesunął powoli jedną z dłoni na głowę kobiety, powoli głaszcząc ją po włosach, zanim odezwała się w którymś momencie, zadając pytanie o Vaię.
- Ja... Nie jestem pewien – przyznał po chwili, marszcząc brwi i próbując skupić się wystarczająco długo, by odnaleźć w pamięci odpowiednie urywki wydarzeń. - Dzisiaj? Albo jutro? Jeśli praca jej nie zatrzyma – dodał.
- Zostań – poprosił za chwilę, zdając sobie nagle sprawę, jak mogła to zinterpretować zazdrosna o strażniczkę Blanca. Przesunął dłoń wzdłuż jej kręgosłupa, zaciskając zaborczo palce na nagim pośladku. - Musimy się tylko ubrać. Ale to za moment – dodał, odchylając nieco głowę do tyłu, wygodniej wspierając się o oparcie kanapy i poprawiając ciężar Vargas na swoich kolanach. - A potem może... Może jednak dam radę wyjść. Na te rolki.

[z/t Es i Blanca]

17.06.2001

Chociaż całość rytuału nie poszła tak, jak Vaia zamierzała, to w ostatecznym rozrachunku była zadowolona. Najchętniej jeszcze pogadałaby sobie z wewnętrznym kotem, ale wolała nie nadwyrężać już i tak naciągniętej linii magii. Miała delikatną obawę, że przy drugim takim pomyśle nie obyłoby się bez pomocy abueli Ayodele. A zważywszy na to, że staruszki nie byłoby tak łatwo tu ściągnąć… Zostawało jej jedynie pobawić się w medytację, gdy już nabierze sił. Wprawdzie chociaż u Einara porządnie się wyspała, tak była w pełni świadoma, że zmęczenie będzie jej jeszcze trochę towarzyszyć. Mimo wszystko szamańskie rytuały mocno wyczerpywały energetycznie, ale wolała już płacić zmęczeniem niż krwią, jak niektórzy kapłani vaudun.
Nieco bardziej za to obawiała się reakcji Esa. Po prawdzie nigdy nie rozmawiali na temat tego typu praktyk, nawet nurzając się w syfie spraw, ale nie zmieniało to faktu, że zniknęła nagle, zostawiając mu tylko karteczkę i to w dodatku enigmatyczną. Eh Vaia, Vaia, to żeś narobiła bigosu. stwierdziła, ale mimo wszystko z humorem. Ogólnie miała o wiele lepszy nastrój niż wcześniej i nie czuła się aż tak rozsypana. Bycie pochrzanioną wersją siebie wcale nie było taką złą sprawą tak długo, jak istniały osoby, które to akceptowały. A jakby na to nie spojrzeć, to takich osób było nawet kilka.
Pogwizdując pod nosem weszła na schody w budynku, przy okazji nasłuchując dźwięków. Ostatnie, na co miała ochotę, to wścibska sąsiadka z durnymi pomysłami. Vaia była święcie przekonana, że zdążyła już dostrzec, że do jej mieszkania wprowadziła się osobnik płci męskiej i nawet nie chciała wiedzieć, co stara prukwa sobie do tego dopowiedziała. Na szczęście miała sporą szansę przemknąć się całkowicie niezauważona, co też zrobiła. Miała jedynie nadzieję, że nie wpadnie na Esa i Blancę w mieszkaniu - nie, żeby miała cokolwiek przeciwko obecności i poznaniu dziewczyny Barrosa, ale nie chciała im czegoś przerwać. Raz przypadkiem wlazła kiedyś w biurze na Miguela i jego pannę i prawdę mówiąc był to widok, którego zdecydowanie nie chciała mieć przed oczami. Do Esa żywiła bardzo podobne podejście. I przy okazji bardzo brutalnie zdała sobie sprawę, że większość z tego, co powiedziała Barrosowi, kiedy do niej przyjechał, teraz nie miało racji bytu. Nie zamierzała go sobie odpuścić, w żaden sposób. Tyle, że z uświadamianiem Esa w tym zakresie należało odczekać stosowny czas.
Uśmiechnęła się lekko, otwierając drzwi i wchodząc do mieszkania. Znajome cztery kąty, może nie dom taki, jak w Brazylii, ale nadal własny. Przytulny. I przede wszystkim cieplutki. Odłożyła torbę ostrożnie na wieszak, by przypadkiem nie stłuc moździerza oraz misy. Zdobycie nowych byłoby bardzo trudne. Powinna zrobić jeszcze jedną rzecz, zapalić kadzidełka i wymruczeć modlitwy, ale to mogło zaczekać. Ściągnęła buty i kurtkę, zostając w długich spodniach, przemienionych z szortów oraz białej, ewidentnie męskiej koszuli, którą dostała od Einara. Ciuch był na nią nieco za duży, ale za to wygodny. Nie przyuważyła też, że po drodze, szarpiąc się z torbą, udało jej się naruszyć strup na lewym przedramieniu, który zaczął krwawić i plamić biały rękaw koszuli. Przynajmniej nie miała śladów zaschniętej krwi po rytuale per se.
- Es? Jesteś? Wróciłam! - podniosła lekko głos, zamykając drzwi na zamek od wewnątrz, by uniknąć niechcianego wtargnięcia sąsiadki. Zanim jednak weszła wgląb salonu, wolała się „zapowiedzieć”, żeby po prostu czegoś Barrosowi nie przerwać. Po tym powędrowała do kuchni, bo rytuale koszmarnie ją suszyło i wyciągnęła z szafki jeden z tych śmiesznych napojów, którym w salonie tatuażu poczęstował ją Alex. Zasmakował jej wtedy i fajnie gasił pragnienie. Z butelką w rękach wróciła do salonu, zastanawiając się, gdzie wcięło jej tymczasowego współlokatora.

Vaia nie była już tą samą niedoświadczoną dziewczynką, która przekraczała próg brazylijskiej komendy, ale nawet ze świadomością wszystkich jej umiejętności, nie potrafił się nie martwić. Uczucie to łatwiej było zepchnąć gdzieś na bok w towarzystwie Blanki, łatwiej szło wytłumaczyć mózgowi pędzącemu ku wyobrażeniom najgorszych scenariuszy wydarzeń, że te 2-3 dni max mogły się łatwo przeciągnąć, jeśli wyjechała przez pracę. Może nigdy nie należał do sił specjalnych, ale miał w rodzinie zbyt wiele osób, które do munduru przypinały dodatkowe oznaczenie, by nie wiedział, jak to wyglądało w praktyce – terminów powrotów z dłuższych akcji nie można było uznawać za stałe i nieprzekraczalne. Co wcale nie zmieniało faktu, że w którymś momencie zaczynało się zastanawiać. Rozważać. Próbować poukładać sobie w głowie plan awaryjny – od wyjścia Blanki po kolejnej nocy spędzonej razem na kanapie, nie myślał praktycznie o niczym innym niż o tym, co zrobi, jeśli dowie się, że Vaia wylądowała w szpitalu, którego nie znosiła. Czy w ogóle będzie przytomna, by poprosić kogoś o wysłanie wiewiórki. A jeśli w ogóle nie wróci? Czy na komendzie Kruczej Straży wyciągnie jakiekolwiek informacje odnośnie miejsca, do którego się udała? Wątpił – w ich oczach byłby tylko cywilem, imigrantem, w dodatku oficjalnie niewystarczająco spokrewnionym z Vaią. Naprawdę wątpił, ale nie wyrzuciliby go za drzwi tak łatwo.
Ciężko było nie przywiązywać się do terminów, gdy nie wiedziało się choćby dlaczego ktoś nagle znikał – to było jak powtórka z Francisca i wujka Thiago, z całym ich uwikłaniem w wywiadzie. Po półtorej roku, od czasu gdy przyjął ofertę zobowiązującą go do pilnowania bezpieczeństwa badaczy podczas ich wyjazdów naukowych i raczej krótkich okresach pomieszkiwania w domu rodzinnym, Es zdążył się przyzwyczaić, że nie czuł już na co dzień tego niepokoju. Że można było żyć spokojniej.
Próbował zrobić kolejne podejście do naprawy prysznica, ale stosunkowo szybko odpuścił, nie mogąc się skupić wystarczająco długo na problemie, by miało to sens. Ugotował… Coś, zapominając co to dokładnie było, gdy blacha zniknęła mu z oczu w piekarniku. Przez ostatnie trzy, cztery dni czuł się dobrze, a teraz znowu miał wrażenie, że gubił wątki – wzgardził eliksirem uspokajającym, który wciąż miał w podróżnej torbie, uznając, że jeśli rozluźni się jeszcze bardziej, równie dobrze mógłby resztę dnia przeleżeć na podłodze i liczyć rysy na suficie salonu Vai. Wydawało się to raczej mało produktywnym zajęciem.
Finalnie podjął decyzję, że jeśli kobieta nie wróci do wieczora, pójdzie prosto na komendę i wyciśnie z nich informacje. Jakiekolwiek.
Był na balkonie na dachu i leżał w hamaku, na wpół przemieniony z gadem tuż pod skórą pobrużdżoną zarysami łusek wsłuchując się w dźwięki. Miasta, sąsiadów krzątających się w swoich mieszkaniach, w odległe echo muzyki wygrywanej na jednym z placy – kroków Vai na klatce schodowej nie wyłapał od razu, bo stawiała je zbyt miękko, jakby zamiast butów podeszwę jej stóp nawet w ludzkiej postaci pokrywała gąbczasta tkanka kocich łapek. Zmarszczył brwi dopiero na dźwięk klucza przekręcanego w zamku i wołania.
Wróciła.
Odetchnął powoli, z pewnym oporem wtłaczając obecność totemu gdzieś głębiej, gubiąc namiastkę jego kojącego wpływu – do rozmowy potrzebował ludzkiego języka, a nie paszczy pełnej zębów. Dopiero wtedy zszedł z hamaka i po wąskich, składanych stopniach wrócił z powrotem do salonu.
- Hej – rzucił na widok kobiety popijającej coś z butelki, odruchowo obrzucając spojrzeniem całą jej sylwetkę, upewniając się, że faktycznie była cała jak obiecała w swojej lakonicznej notatce. - Dobrze, że... Ty krwawisz? – spytał ostrzej, marszcząc brwi, gdy uchwycił nierówne plamy czerwieni na rękawie i zaraz podchodząc bliżej. Nie zwracał jeszcze uwagi na fakt, że koszula w jakiś sposób w ogóle nie pasowała do garderoby Vai, ani że była na nią wyraźnie za duża – ostrożnie chwycił jej nadgarstek, podwijając rękaw na tyle, by odsłonić naruszony strup i ścieżkę częściowo przyschniętej, częściowo świeżej krwi.
- Purus – odruchowo wymamrotał zaklęcie odkażające, które ledwie miesiąc wcześniej ćwiczył pod okiem Sarnai, a później w domowym zaciszu. - Sárr – dodał, nie bez satysfakcji przyglądając się, jak leniwy upływ krwi się zatrzymuje. Powinien był już wcześniej szlifować umiejętności uzdrawiania, a nie polegać na emerytowanej medyczce, części zespołu Yamileth. Sapiąc cicho pod nosem, podniósł wzrok na twarz Vai, oznajmiając z wyraźnie gderliwą nutą:
- Dłużej cię nie było.

Jakby usiąść i dobrze pomyśleć, okazałoby się, że odkąd pierwszy raz przekroczyła próg komendy w Brasilíi, minęło jakieś 15 lat. Od tamtego momentu zdążyło się zmienić wiele rzeczy, Vaia wydoroślała, przeszła wiele rzeczy i... nadal żyła. Przez osiem lat służby w Warcie, przynajmniej tej „patrolowej”, nauczyła się czy może przyjęła do wiadomości, że nie tylko rodzice mogli martwić się o jej stan, zdrowie i życie. To było coś dziwnego, liczyć się z tym, że jeśli przesadzi i narazi się bez potrzeby i z głupoty, to ktoś jej to wytknie i jeszcze ochrzani, że co sobie wyobraża. Zaakceptowała to jednak i musiała przyznać, że było to dziwnie przyjemne czuć, że jej własna troska była odwzajemniona.
A potem, w Quetzal, dziwnie prosto było się przyzwyczaić, że jest dużą dziewczynką, umie sama pilnować swoich pleców i życie ludzkie ma trochę mniejszą wartość, niż miało wcześniej. Ale wtedy Vai już nie zależało na tym, by się pilnować i chronienie cudzych pleców własnym kosztem stało się zwyczajnie normą. Z większości akcji wracała ranna. Mocniej, słabiej, ale zawsze ranna. Po przeniesieniu się do Midgardu było tak samo, jeśli tylko trafiała na trudną misję, zawsze płynęła krew. Jej krew. Dzięki Sarnai znowu zaczęło jej zależeć na utrzymaniu swojej osoby przy życiu. I dziwnym trafem mimo całego bólu nawet nie przestało, a potem natknęła się na Estebana i już całkowicie pewne rzeczy wywietrzały jej z głowy. Ale nadal chroniła plecy kumpli sobą, jak na początku czerwca, choć przyjęcie zaklęć wymierzonych w Aravisa nie było jej zamiarem. Pewne rzeczy jednak nie zmieniały się nigdy, widok Vai powracającej z rzekomej akcji z lekkimi ranami był w zasadzie normalny. Vi zawsze musiała sobie coś zrobić, zawsze.
Widok Barrosa schodzącego po schodkach na balkon wywołał jej uśmiech i rozświetlił czarne tęczówki. Chyba przez jedną, paskudną chwilę pomyślała, że mógłby się zawinąć stąd, znaleźć sobie jakieś lokum i nawet nie poczekać na jej powrót. To nie tak, że mu nie ufała czy nie wiedziała, że nie zrobiłby czegoś takiego. Po prostu czasami pewność siebie wartowniczki dawała dupy po kątach i odmawiała manifestacji tego, że w ogóle istnieje i ma się dobrze.
- Odkryłeś dobrodziejstwo hamaka i poduszek? - skomentowała żartobliwie, bo znając kajmana, było pewne, że tak będzie. Dziwnym trafem od dawna dzielili zamiłowanie do miękkich, puchatych dywanów i nie tylko. - Huh...? - dodałaby coś jeszcze, na pewno chciała przytulić mężczyznę na powitanie, ale pytanie o krew wybiło ją z jakichkolwiek innych myśli.
- Och merda! - jęknęła, widząc krwawą plamę na koszuli. Świetnie, jeszcze tego jej brakowało. No tak, rany zrobione kościanymi ostrzami goiły się beznadziejnie, co mogło być przydatne przy obrzędach i rytuałach, ale na pewno nie już po nich. - To nic wielkiego akurat. - westchnęła, jednak bez protestów pozwoliła mężczyźnie sprawdzić ranę, odkazić - na co nawet nie zasyczała - i zastopować krwawienie. Uniosła jedynie lekko brwi i kąciki ust w półuśmiechu, bo chyba zdolności medycznych się po nim nie spodziewała.
- Widzę ktoś próbuje mi zabrać renomę kota, który leczy się sam. - zażartowała lekko, by wtedy dopiero wykorzystać bliskość Barrosa i zwyczajnie się w niego wkleić na przywitanie. - No cześć! - oczy Vai błyszczały rozbawieniem, ale nie odklejała się na tyle długo, by zaciągnąć się znajomym zapachem, jak zadowolony kot. Esteban zdecydowanie pachniał jak dom. Znajomy, troszkę gderliwy, ale mimo wszystko z troską, o której kiedyś nie sądziła, że może być kierowana w jej stronę.
- Tak, wiem. Przepraszam. Nie myślałam, że się przedłuży. Z planowanych dwóch dni wyszły prawie cztery. - nawet się nie zjeżyła na ten wyrzut, choć kiedyś pewnie nie miałaby z tym problemu. Bo w końcu sobie poradzi... No, rytuał w zaciszu pokazał, że chyba jednak nie do końca i nie zawsze, a przy tym pomijając już samą kwestię rytuału, mentalny kopniak od Einara bardzo wiele jej dał. W pewien sposób przywrócił ustawienia fabryczne, wgrane z chwilą otrzymania wartowego partnera w Brazylii.
- Ale już jestem. I na pewno nie zamierzam znikać dobrowolnie na tyle czasu. - uścisnęła Esa ostatni raz i odsunęła się. - Nie rozniosłeś mojego naszpikowanego pułapkami mieszkania? - zaśmiała się lekko, pijąc tu oczywiście do niektórych popsutych rzeczy, jak na przykład kranu w kuchni, który zaatakował ją jeszcze tego samego dnia, w którym mężczyzna zainstalował się w jej domu.

W hodowaniu w sobie troski w stosunku do obcych ludzi było coś zabawnego – przez dłuższy czas mogłeś patrzeć na nich z obojętnością czy zwyczajnym rozdrażnieniem, aż pewnego dnia widząc ich uśmiechniętych w progu zdawałeś sobie sprawę, że zrobiłbyś wiele, by nie stała im się krzywda. Es przechodził przez ten proces dosyć intensywnie od czasu, gdy zaczął pracować w Warcie, wcześniej spędzając czas głównie w towarzystwie braci, bo szkolne znajomości które były czegoś warte, mógł policzyć na palcach jednej ręki. A przynajmniej tak uważał, w równych proporcjach buńczucznie i z lękiem każącym trzymać mu się z dala od innych ludzi, w ich towarzystwie często spięty do tego stopnia, by drapać sobie ręce do krwi. Dawno już tego nie robił – nie tak mocno. Nie tak, by tworzyć nowe blizny, ale często łapał się na tym, że wbija palce w przedramiona, przez materiał odnajdując zgrubienia.
Wobec Vai miał w sobie troski o wiele więcej niż wobec reszty rotujących kolegów z Warty – ona, chociaż na początku wciśnięta mu siłą, wybiła się gdzieś wyżej niż oni wszyscy. To dlatego był teraz właśnie tutaj, czekając na jej powrót, planując, co zrobi, jeśli nie pojawi się do wieczora. Zaskakująco szybko doszedł do wniosku, że był gotowy stać się wrzodem na dupie Straży, gdyby nie chcieli mu niczego powiedzieć.
Vaia na szczęście wróciła – ot tak, bez zapowiedzi i fanfar, po prostu przekręciła klucz w zamku, jakby wyszła tylko na chwilkę.
Nie odpowiedział na pytanie o hamak i poduszki, skupiony przede wszystkim na fakcie, że na białym rękawie dostrzegł ciemniejącą krew – niedużo, ale wystarczająco, by należało się temu przyjrzeć. Sapnął tylko, zajmując się raną bez względu na to, czy Vaia uznawała ją za wystarczająco ważną czy nie, bo w jego oczach nie było czegoś takiego jak nic wielkiego. Dzieci zwykły płakać lub skarżyć się na każde zdarcie kolana, każdy mały siniak i domagać się buziaków w czoło, jeśli bolała je głowa – dorośli często musieli przechodzić do porządku dziennego nad własnymi bolączkami, ale nie było to powodem, by je ignorować, jeśli mieli przestrzeń zająć się nimi.
- Nie musisz sama – rzucił ze zmarszczonymi nieco brwiami, zanim otoczył ją ramieniem i pochylił się nieco, wciskając nos w kręconą grzywę.
- Mmm – mruknął, nie komentując obietnicy dobrowolnego nie znikania na dłuższe okresy czasu, bo przecież wiedział już, jak to było. Jeśli to praca wzywała ją do siebie w niestandardowych godzinach, to przecież i tak niewiele miała do powiedzenia, bo zwyczajnie musiała się stawić. Od tego była Wysłanniczką. Mógł nie być zachwycony, ale rozumiał – od dziecka przebywał w towarzystwie ludzi pracujących właśnie w ten sposób.
Jakaś nuta, coś dziwnego w zapachu Vai podrażniło jego ludzki nos, ale odsunęła się, zanim zdążył sięgnąć po zmysły kajmana, zmieniając już temat na mieszkanie, w którym od początku próbował naprawić to i owo. Rozłożył ręce na boki, rzucając po prostu:
- Wszystko na swoim miejscu. Kanapę grzecznie przywracam do pierwotnego stanu jak wstaję.
Wsunął dłonie do kieszeni spodni dresów, odruchowo przyglądając się jeszcze przez chwilę sylwetce Vai, szukając innych, ukrytych z początku ran, ale poza tą na przedramieniu nic nie zwracało jego uwagi – nie wydawała się oszczędzać żadnej kończyny, ubrania też nie nasiąkły krwią w innych miejscach. Hm...
- Poprawiłem szafki w kuchni, ale prysznic na razie wygrywa – dodał, nie mogąc odpędzić się od wrażenia, że coś mu umyka. Że chociaż wszystko wygląda w porządku to jednak...
Sięgnął po swój totem tylko po to, by uspokoić pędzące myśli i niepokój swędzący tuż pod skórą, a gdy to zrobił, skrzywił się odruchowo, ze zmysłem powonienia zaatakowanym mdłym, żelazistym zapachem krwi, jaki zwykle wyczuwał w miejscach, gdzie ktoś próbował ją zmyć. Zrobił krok w kierunku przyszywanej siostry, jeszcze raz pochylając się nad jej drobniejszą sylwetką.
- Vaia? – zaczął powoli, z cichym skonfundowaniem w głosie. Oczy błysnęły mu żółcią, a źrenice zwężyły się wyraźnie. - Dlaczego ty cała śmierdzisz krwią?

Pewni ludzie mają tę dziwną zdolność przenikania przez wszystkie bariery, które można było postawić wokół siebie. Esteban z jego odpychaniem wszystkich był kompletnie inny od ludzi, których znała i na tamten moment po prostu było to coś świeżego, nowego i całkowicie jej nie przeszkadzali. Sama przecież w tamtym czasie trzymała ludzi na dystans i na swój sposób nie zgadzała się, by ktoś za mocno zmniejszył tę odległość, na którą trzymała innych. Ale dzięki temu całkiem nieźle radziła sobie z obserwacją innych, siłą rzeczy w pierwszej kolejności skupiając się na Barrosie, by choć trochę przewidzieć, czego się po nim spodziewać. Stąd bardzo szybko dostrzegła, jak bardzo nie lubił, gdy inni zwracali na niego uwagę. Potem dostrzegła też i jego blizny, ale je potraktowała dokładnie tak samo, jak swoje własne - to nie było coś, o co się pytało albo o czym dyskutowało. Z czasem też nauczyła się rozpoznawać, co oznaczały niektóre jego gesty i chyba była to jedna z pierwszych nici porozumienia - w tamtych czasach nie znosiła ludzi i tłumów jeszcze bardziej niż obecnie. Ale chociaż nie mogła wtedy przyznać się do tej kiełkującej dopiero troski, to przecież mogła przekierować uwagę na siebie, a bycie najbardziej wkurzającym świeżakiem jakoś jej pasowało. A skoro przy okazji mogła się przydać Estebanowi, to czemu nie. Może i jej nie lubił, ale przynajmniej nie patrzył na nią z litością, jak niektórzy w fawelach. O wiele bardziej wolała niechęć.
A potem jakimś cudem stał się równie bliski, co rodzina. Z obcego stał się jedną z osób, za którymi wskoczyłaby do ognia. Albo uruchomiła wszystkie kocie instynkty w poszukiwaniu gnoja, który ośmieliłby się podnieść łapy na niego. Nawet nie wiedziała jak ani kiedy przelazł przez jej bariery dokładnie tak, jak Vaia przebiła się przez jego mur. I potem wszystko sprowadziło się do tego, że po prostu mogli na siebie wzajemnie liczyć. Nawet jeśli jej czasem odbijało, gdy za mocno tłumiła kota.
Obserwowanie, jak z irytacją zajmował się jej raną sprawiło, że się uśmiechnęła. Nie protestowała, nie kłóciła się, nie próbowała twierdzić, że poradzi sobie sama, chociaż poradziłaby sobie. W jakiś jednak sposób do jej świadomości zaczynało bardzo powoli docierać, że przecież nie zawsze musiała być silna, nie zawsze musiała udawać, że nic jej nie jest - chociaż w tym wypadku akurat faktycznie nie było - a poza tym rany po kościanych ostrzach goiły się naprawdę beznadziejnie. A chociaż ignorowanie ran było przeważnie normą w dorosłym życiu, tak jednak to, że ktoś zajmował się nawet takim drobiazgiem, budziło przyjemne ciepło gdzieś w środku. Nie potrzebowała tego, jasne, ale nadal to było po prostu przyjemne. I nawet nie chciała protestować. Zwłaszcza, że rana była mała i prosta do ogarnięcia.
- Wiem, że nie muszę. Dzięki, Jaszczurko. - zaśmiała się cicho, z automatu się rozluźniając, gdy objął ją ramieniem. O tak, było zdecydowanie dobrze. I domowo. Nie spierała się z nim, jak zazwyczaj, zwyczajnie z wdzięcznością przyjmując zarówno pomoc jak i jego obecność przy sobie. Znowu zatęskniła za obecnością Esa za plecami podczas różnych misji strażników.
Swoje obietnice traktowała bardzo poważnie. Naprawdę nie zamierzała znikać w sposób dobrowolny. Rozkazów zwierzchników oczywiście jako dobrowolności nie traktowała, więc pomruk Esa skwitowała jedynie przewróceniem oczami. Ale temat był już wyczerpany. Wróciła i było dobrze.
- Daj spokój z tą kanapą. - westchnęła. Skoro on upierał się, by na niej spać, Vaia miała lepszy pomysł. - Uparty jesteś straszliwie, co ci przeszkadza moje łóżko... - roześmiała się szczerze, ale nie było tam ani pretensji ani próby zmiany zdania Esa. - Przemień ją sobie jak ci wygodnie i tak zostaw... Myślałam w ogóle o jakimś przemeblowaniu. Ale to na pewno nie dzisiaj. Dzisiaj chcę się przebrać, zgarnąć coś do picia i uwalić się na kanapie albo dywanie. I dzięki za szafki. - dodała wesoło. Nie potrzebowała dorzucać, że nie musiał tego robić, bo o tym sam wiedział. Ale w jakiś sposób rozumiała, że miał potrzebę zrobienia czegokolwiek, a pieniędzy w żadnym wypadku by od niego nie wzięła.
Uniosła brwi, kiedy się przysunął, nachylając się nad nią i z żółtymi, kajmanimi oczami. Zaraz potem zesztywniała. No tak. Cholerne zmysły kajmana. Pewnie gdyby zmyła krew wcześniej, mógłby jej nie poczuć, ale zmyła ją przecież dzisiaj. Zaschniętą. Była przesiąknięta tym zapachem. Westchnęła głęboko, przymykając oczy. Mogłaby go okłamać, ale... nie chciała.
- Czy jeśli ci powiem, że poza tym jednym nacięciem nie mam żadnych obrażeń, to poczujesz się trochę spokojniejszy? - spytała spokojnie, z delikatną rezygnacją. - Zniknęłam, żeby przeprowadzić Rytuał Dusz. Krew, którą czujesz, to po prostu krwawy pot, skutek trochę uboczny rytuału per se. Idę się przebrać i tak, wyjaśnię wszystko. - uścisnęła go mocno i ruszyła do sypialni, z lekko napiętymi ramionami. Na krwawe rytuały się krzywo patrzyło zazwyczaj, ale nie była w stanie określić, co sądził o tym Esteban. Jakoś przez tyle lat znajomości nie złożyło się, by obgadali kwestie wierzeń i całej reszty obrzędów magicznych.