The member 'Bezimienny' has done the following action : kości

---

#1 'k100' : 50, 6

--------------------------------

#2 'k6' : 5

Potyczki słowne trwały, a Edgar niespodziewanie znalazł się w samym środku polemiki między Dahlią a Bylgją. Reprezentował jednak wartości, w które głęboko wierzył — starał się patrzeć na świat trzeźwym okiem, choć wielokrotnie oskarżano go o to, że jego starania przypominają walkę z wiatrakami. Oldenburg marzył o lepszym świecie, w którym każdy człowiek miałby szansę na godne życie, wolność i sprawiedliwość. Był świadomy, że w obecnej rzeczywistości brakowało równości i poczucia wspólnoty, czego żywym dowodem było dzisiejsze spotkanie Rady — podzielonej, niezgodnej i zatopionej w spirali bezowocnych dyskusji, które nie prowadziły do żadnego konsensusu. Pomimo krytyki i sceptycyzmu otaczających go w czytelni osób, Edgar niezachwianie trzymał się swoich ideałów, wierząc, że każdy gest w kierunku dobra przyczynia się do konstrukcji lepszego jutra. Wiedział, że aby osiągnąć cel, konieczne jest przekraczanie różnic i budowanie mostów porozumienia nawet tam, gdzie wydaje się to niemożliwe. Nie tracił zatem wiary w możliwość zmiany, będąc pewnym siły swoich przekonań i podejmowanych z determinacją inicjatyw. Edgar chciał być słyszany wśród ludzi. Chciał, by jego głos budził galdrów z letargu, zachęcając do refleksji oraz działania na rzecz lepszego jutra.
— Niezdecydowanym centrum... — powtórzył tylko krótko do siebie Edgar, bardziej do siebie niż do innych, nie mogąc powstrzymać się od kpiącego tonu. Zawładnęły nim emocje, nad którymi coraz ciężej było mu zapanować. Dziś nie wszystko poszło po myśli Oldenburga — stracił impet, z którym rozpoczął dzisiejsze spotkanie i potyczkę z konserwatywną częścią Rady, wraz z pojawieniem się na horyzoncie Bylgji. Jego duszą targnęło rozczarowanie i niepokój, gdy po raz kolejny dotarło do niego, jak obecność takich postaci jak Bylgja przeszkadzało w realizacji jego wizji innego świata. — Już dawno to zrobiłaś, Bylgjo. — Oddałaś siebie, przeszło mu przez myśl, choć był już o krok, by wypowiedzieć te słowa na głos. Język. Nazwisko. Siebie. Bylgja, która teraz przed nim stała, nie była tą samą Bylgją, którą pokochał. Choć za każdym razem serce Edgara biło mocniej, to wciąż ze sobą walczył, by zapomnieć. Ta niewinna chwila refleksji i zadumy nad ich wspólną przeszłością, choć krótka, zdawała się przeciągać w nieskończoność, aż niespodziewanie wytrąciła Oldenburga z równowagi.
— Ja... — próbował zebrać myśli, spoglądając nieco zagubionym wzrokiem po uczestnikach dzisiejszego spotkania, którzy oczekiwali na jego odpowiedź. — Ja rozumiem państwa obawy. Choć nie jestem formalnie specjalistą w dziedzinie resocjalizacji i psychologii, moje doświadczenie w pracy z ludźmi w trudnych sytuacjach życiowych pozwala mi zgromadzić wiedzę na ten temat. Nasz priorytet to... — Edgar nie miał szansy dokończyć swojej wypowiedzi, która została przerwana wzbudzającym w społeczeństwie kontrowersje słowem, mającym niemal podobnie negatywny wydźwięk, co ślepcy. Zmiennokształtny.  Słowa Dahlii uderzyły go jak grom z jasnego nieba, gdy zauważyła, że ktoś podszywa się pod Andora Eriksena. W momencie, gdy chciał rzucić się w kierunku potencjalnego oszusta, tłum przepychających się ludzi stanął mu na drodze, uniemożliwiając mu szybkie działanie. Walczył z falą ciał, próbując przedrzeć się do osoby, której tożsamość była teraz przedmiotem wątpliwości.

spostrzegawczość: 38
sprawność fizyczna: 12 (k100) + 15 (statystyka) = 27

The member 'Edgar Oldenburg' has done the following action : kości

---

#1 'k100' : 38

--------------------------------

#2 'k100' : 12

Nie była pewna, w co wierzyła — niegdyś zawsze mogła liczyć na to, iż ktoś poda jej myśli na talerzu, im starsza jednak była, tym trudniejsze okazywały się decyzje. Było ich zbyt wiele, a każda z nich wydawała jej się tak wielka, że mogła przykryć słońce. Teraz, stojąc w zamieszaniu skłębionym w centrum znajomej czytelni, musiała stać wyprostowana i mówić głośno, bo choć decyzje ciążyły jej na ramionach, niezdecydowanie było znakiem słabości, a słabości Bylgja bała się bardziej niż pomyłki. Dyskusja tymczasem stawała się frustrująca — gładki głos Dahlii przerywany pełnymi pasji argumentami Andora, młoda twarz panny Rovelstad co jakiś czas wychylała się zza ramienia stojącego nieopodal galdra, na samym końcu uniesiony, dumny ton Edgara. Już dawno to zrobiłaś mówił, a ona zaciskała zęby, tak jakby bała się, że odpowie. Nie chciała jego mądrości, nie podobała jej się świadomość, iż Edgar wie, co kryje się pod wyuczoną, chłodną manierą — bała się tego, jak dobrze ją znał. Odwróciła od niego spojrzenie niemal ostentacyjnie, pochylając lekko głowę w przeciwnym kierunku, zupełnie jakby próbowała wyrazić krzykiem swoją obojętność.
— Nie możemy ukryć zła — odzywała się, gdy padł komentarz Ainy, jej głos był jednak zbyt cichy, gubił się w budzącej się dyskusji. — Ale możemy ukarać ludzi, którzy go poszukują. — Chciała chyba powiedzieć coś jeszcze, oburzyć się i wyjść, lecz czyjś krzyk przeciął powietrze niczym strzała, a ona zapomniała, z której strony znajdują się drzwi.
Zmiennokształtny. Głos był zgrzytliwy i pełen jasnej paniki. Bylgja odruchowo sięgnęła dłonią w bok, jak gdyby oczekiwała, że znajdzie tam męża, lecz palce chwyciły jedynie powietrze. August — myślała, próbując wycofać się ze swojego miejsca. Słyszała uniesione głosy, kilka krzyków i zazębienie inkantacji, otaczające ją jeszcze przed chwilą sylwetki i profile zmyły się jednak, tworząc wielką, barwną plamę pełną szeroko otwartych oczu i wyszczerzonych zębów. Powietrze stało się ciężkie, ołowiane, a ona unosiła się na palcach, w popłochu poszukując w chaosie czyjejś twarzy. Augusta — powtarzała sobie, nie potrafiła jednak pozbyć się wrażenia, iż wypatruje znajomych rysów Edgara. Musiała się stąd wydostać. Musiała znaleźć drzwi.
Poruszyła się zaledwie o pół kroku, nim czyjeś ramie boleśnie wbiło się w jej bok. Syknęła, zataczając się lekko. Głosy stały się nieznośne, jej głowa natomiast stawała się coraz lżejsza. Zamrugała, próbując dostrzec w rozgorączkowanym tłumie drogę wyjścia, robiło jej się jednak zbyt słabo. Nie widziała potwora, który naśladował młodego Eriksena, nie widziała swojego męża, dostrzegała w zasadzie jedynie biel sufitu.

Rzut: szkoda gadać

The member 'Bylgja Hallström' has done the following action : kości

---

'k100' : 1

Nie ulegało wątpliwościom, że nikt, kto pojawił się dzisiaj w czytelni, nie spodziewał się chaosu, jaki w niej zapanował – wystarczył pierwszy, naderwany strachem okrzyk, aby popłoch rozprzestrzenił się po bibliotece jak pożar. Ludzie, dotąd sztywno ustawieni przed podium, z dłońmi ukrytymi w kieszeniach marynarek i twarzami ściągniętymi surową powagą, zerwali się w stronę drzwi wyjściowych, niektórzy w pogodni za mężczyzną, który dotąd nosił na twarzy smukłe rysy Andora Eriksena, inni pragnąc natychmiast wydostać się z biblioteki, nagle ciasnej i krętej, jak gdyby pod ich nieuwagę drewniane regały przesunęły się po podłodze, tworząc w pomieszczeniu nieprzenikniony labirynt – gwar rozmów, który wewnątrz przyzwyczajonych do milczenia ścian czytelni wydawał się dotychczas głośny i męczący, ustąpił rzeczywistemu zgiełkowi przekleństw i okrzyków; gdyby książki nie zostały wciśnięte głęboko w cień hebanowych szaf prawdopodobnie i one rzuciłyby się do ucieczki. W ławicy przepychających się między sobą ciał nie sposób było podążać wzrokiem za jedną postacią – kimkolwiek był tajemniczy mężczyzna, wydawałoby się, że zniknął w tłumie, nie pozostawiając za sobą niczego poza ostatnim słowem.
Nie wszyscy stracili jednak orientację w obliczu panującej wrzawy – Dahlia, której szczęśliwie udało się przedostać pod ścianę i uniknąć przypadkowego pchnięcia lub przewrócenia przez przestraszonych galdrów, dostrzegła przy drzwiach twarz mężczyzny, który jeszcze przed chwilą stał przed mównicą, oskarżając ją o sparciałe ideały i upór w trzymaniu się tradycji, która dawno stała się ciemna i przestarzała. W bibliotece panował jednak zbyt duży chaos, aby ktokolwiek zwrócił uwagę na okrzyk stojącej na uboczu kobiety – jedynie mężczyzna, którego wskazała, odwrócił na chwilę twarz w jej stronę i uśmiechnął się w sposób, który upodabniał go do drapieżnego stworzenia, a potem, zupełnie niespodziewanie, jego fizjonomia znów uległa przeobrażeniu i zanim zniknął kobiecie z oczu, mogła być pewna, że właśnie zobaczyła na jego twarzy rysy swojego męża.
Dahlia nie była na szczęście jedyną, która dostrzegła Andora – Mildri, stojącej najbliżej drzwi, a zarazem najbliżej przeciskającego się między ludźmi podejrzanego, udało się nie stracić mężczyzny z oczu, rzucone przez nią zaklęcie zbłądziło jednak pośród tłumu, korzenie owinęły się wokół nogi Eriksena, lecz nie zatrzymały go w miejscu i zaraz uwiędłe opadły na podłogę, przyzwalając mu na ucieczkę. Jeżeli istniała szansa na pochwycenie zmiennokształtnego, właśnie wysuwała wam się spomiędzy rąk, Edgar i Bylgja mieli bowiem jeszcze mniej szczęścia – Oldenburg, choć natychmiast rzucił się w kierunku potencjalnego oszusta, prędko został zdławiony przez zastęp przepychających się do wyjścia galdrów, spośród których jeden z nich przypadkiem uderzył go łokciem w brzuch, a inny odepchnął do tyłu, próbując przedrzeć się przez wąskie gardło uchylonych drzwi, które coraz wyraźniej kołysały się w nadwątlonych zawiasach. Kiedy wyciągnął rękę przed siebie, próbując zacisnąć ją na ramieniu podejrzanego, jego dłoń, zamiast mężczyzny, schwyciła nadgarstek Mildri, przypadkiem pociągając ją do tyłu, zanim mogłaby podjąć się dalszej pogoni. Sama Bylgja znalazła się natomiast w samym środku panującego w bibliotece chaosu – ludzie naparli na nią, szarpiąc się za ramiona i przezierając do przodu, a kiedy tłum zamknął się wokół tak ciasno, że straciła przytomność, poczuła tylko jak czyjaś podeszwa przydeptuje jej lewą dłoń, zanim biel sufitu całkowicie zasnuła się ciemnością.
Czytelnia się wyludniła, pozostawiając w środku zaledwie garstkę osób – w tym Ainę Vanhanen, która kilka minut temu przemawiała u boku Andora, a teraz przytrzymywała się dłonią jednego z regałów, próbując ukryć przed wszystkimi drżenie ciała posiniaczonego przez przepychających się ludzi. Kimkolwiek był tajemniczy mężczyzna, wyglądało na to, że zniknął z biblioteki, zanim ktokolwiek zdołałby go powstrzymać; teraz wszyscy wiedzieliście jednak, że był zmiennokształtnym – jak mogliście mieć pewność, że nie przyjął nowej twarzy? Nie upodobnił się fizjonomią do któregoś z was?

Starała się nie spuścić Andora Eriksena, a raczej kogoś, kto nim był, z oczu, jednakże było to więcej niż trudne. W czytelni Kolegium Sprawiedliwości zapanował tak wielki chaos, że pożałowała pojawienia się tutaj. Halvard będzie wściekły, myśl ta brzęczała w głowie niczym wściekła osa, podsycając zdenerwowanie, które udzieliło się i jej. Miała nadzieję, że inni galdrowie, znacznie lepiej się do tego nadający i przede wszystkim nie noszący pod sercem odpowiedzialności za nowe życie, pośpieszą we wskazanym przez nią kierunku. Zamiast pojmania mężczyzny ujrzała jednak jego drapieżny uśmiech, a twarz Eriksena zniknęła. Złapała głośno powietrze, przerażona tym, co właśnie miało miejsce.
- Zmienił się! Uważajcie, on się zmienił! To zmiennokształtny! - krzyknęła jeszcze, zanim zaczęła wycofywać się pod ścianę.
Nie miała najmniejszego zamiaru gonić za kimś, kto podawał się za Andora. Musiała myśleć przede wszystkim o swoim dziecku. Wiedziała już, co usłyszy w domu. Po co tu w ogóle przychodziła? To nie było miejsce dla kobiety w ciąży. Nie powinna była narażać się na tak silne emocje w drugim trymestrze ciąży, a co dopiero na coś takiego... Sama nie dowierzała własnym oczom. Krew krążyła w jej ciele znacznie szybciej, serce biło niespokojnie. Prawą dłoń położyła na wypukłym brzuchu, jakby to mogło ochronić dziecko w jej łonie. A może jedynie chciała przypomnieć innym, którzy potrącali ją i szamotali, że powinni na nią uważać.
Słysząc pani profesor, a później imię żony swojego starszego brata, uniosła wzrok, próbując odnaleźć ją wzrokiem; nie spodziewała się, że ujrzy ją leżącą bezwładnie na ziemi. Strach ścisnął Dahlii gardło jeszcze mocniej.
- Medyka! Gdzie jest medyk?! - krzyknęła znów władczym tonem, powiódłszy spojrzeniem po zebranych. - USPOKOJMY SIĘ WSZYSCY!
W tym chaosie nie mieli szans, aby komukolwiek pomóc, a tym bardziej znaleźć powód całego zamieszania, które Rada powinna bezzwłocznie wyjaśnić. Nie dziwiła ją już próba obalenia Rady przez... tego kogoś, skoro najpewniej nie był nawet spokrewniony z żadnym magicznym klanem. Był paskudnym oszustem.
- Och, przepuście mnie! - zażądała, trzymając wciąż dłoń na brzuchu; zależało jej, aby podejść do Bylgji.

patrzę, ale już nie widzę - 55/60 na spostrzegawczość

The member 'Dahlia Tordenskiold' has done the following action : kości

---

'k100' : 55

Wszystko potoczyło się tak szybko, świat na kilka chwil zdawał się wirować szybciej niż ze swoją stałą od wieków prędkością. Kilkadziesiąt głosów stało się jednym spośród których nie potrafiła wyodrębnić już żadnego. Każdy próbował dobiec do wyjścia, by móc wydostać się z czytelni, tak jakby oczekiwali eskalacji napięcia, zaklęć rzucanych jedno za drugim. Gdyby miała pewność, że jakkolwiek zapanuje nad tym tłumem, podjęłaby próbę i spróbowała przywołać ich do porządku. Była jednak realistką, szansa była nikła, a chaos był w tym momencie największym sprzymierzeńcem Andora i jego sojusznika, ukrywając ich przed oczami zgromadzonych, pozwalając na skrycie i udawanie jeszcze jednego zagubionego galdra.
Przez ten jeden moment wierzyła, że jej się uda. Eriksen nawet nie spojrzał na nią. Daremnie próbowała utrzymać go w zasięgu swojego wzroku, młody mężczyzna nie zatrzymał się, a niedługo zniknął jej zupełnie. Chwilę trzymała dłoń wyciągniętą przed siebie, ale nie miało to już znaczenia. Żaden czar nie miał szansy na dosięgnięcie go. Czyjaś dłoń ponownie zacisnęła się na jej przedramieniu i omal nie upadła pociągnięta gwałtownie do tyłu. Tłum napierając na nią z każdej strony jednocześnie sprawiał, że traciła równowagę, ale i nigdy nie dochodziło do spotkania z podłogą. Zacisnęła powieki, by nie poddać się panice, przytuliła torbę wiszącą na jej ramieniu do tułowia i podjęła decyzję. Przeczeka to.
Nie zajęło to długo, gdy powietrza w jej przestrzeni zaczęło starczać dla każdego, a obce ręce przestały bez zastanowienia popychać ją jak szmacianą lalkę, która poddaje się każdemu najmniejszemu gestowi. Cofnęła się na kilka kroków, puszczając swoją torbę. Niepoprawiony pasek zsunął się z ramienia i podręczniki z notesami z głuchym odgłosem uderzyły o biblioteczną podłogę. Sama Mildri ułożyła dłoń na piersi, próbując odnaleźć w płucach zagubiony oddech i nie przejęła się swoją własnością porzuconą w taki sposób. Zamiast zebrać torbę i udać się w końcu ku wyjściu, rozejrzała się uważnie po tych, którzy pozostali w środku. Najpierw na wysokości jej wzroku, potem schodząc niżej.
— Pani profesor! — wykrzyknęła w pierwszej chwili przerażona odkryciem. Nie zastanawiała się długo jak powinna zareagować. Po prostu przyklęknęła przy boku leżącej Bylgji, ostrożnie ujmując jej nadgarstek. Najpierw sprawdzając puls kobiety, dociskając palce po wewnętrznej stronie, potem upewniając się, że oddycha. Straciła przytomność, miała na sobie z pewnością całą kolekcję siniaków, ale oddychała. Nie wystarczyło to do uspokojenia jej; coś mogło się stać, a ona nie posiadała wiedzy, by to wykluczyć ze stuprocentową pewnością. Szukając pomocy popatrzyła na towarzyszy z niemą prośbą. Kobieta nie mogła pozostać w taki sposób, a sama panna Rovelstad nie zdoła poradzić sobie z uniesieniem jej. Straciła czujność bardziej przejęta losem swojej mentorki.

spostrzegawczość: 17 < 60 (jestem ślepa, nie widzę)

The member 'Bezimienny' has done the following action : kości

---

'k100' : 17

To, co się właśnie wydarzyło, zaskoczyło Edgara, nie był bowiem przygotowany na taki obrót zdarzeń. Zaledwie jeszcze chwilę wcześniej był w samym środku potyczek słownych z konserwatywną częścią Rady — zaciekle starał się bronić swoich przekonań, które mogły w niektórych wzbudzać niemałe kontrowersje, gdy nagle pozornie spokojne spotkanie osób potencjalnie zainteresowanych posłańcami Hermoda zamieniło się w niekontrolowany chaos. Wszystko jednoznacznie wskazywało na to, że dobrze znany im Andor Eriksen okazał się być zupełnie kimś innym, niż się spodziewano — jego tożsamość została skradziona przez zmiennokształtnego, a Edgar, wraz z innymi członkami Rady, znalazł się w środku intrygi, której nie był w stanie w żaden sposób przewidzieć. To wzbudziło tylko jego wściekłość, oznaczało to bowiem tylko jedno: szpiedzy i zdrajcy wtargnęli w ich szeregi, niosąc ze sobą chaos i niebezpieczeństwo, czemu byli zmuszeni stawić czoło. Próbował odnaleźć się w nowej sytuacji, lecz bezskutecznie; czas gonił, a Oldenburg czuł, że nie ma było teraz ani chwili do stracenia. Wiedział, że należało go jak najszybciej złapać, by wyciągnąć z niego niezbędne informacje.
Podjąwszy decyzję pod wpływem emocji, agresywnie rzucił się w kierunku potencjalnego oszusta, nie udało mu się jednak przebić przez tłum przepychających się do wyjścia galdrów. Tłum był gęsty i nieustępliwy, a Edgar musiał walczyć o każdy centymetr przestrzeni, by przypadkiem nie znaleźć się na podłodze. Gwałtownie wypychany z boku na bok, próbował ominąć pędzących przed siebie, spanikowanych ludzi, ale nagły cios z łokcia, który niespodziewanie otrzymał w brzuch od nieznajomego, przerwał jego zamiary. W odruchu obronnym złapał się przypadkowo pierwszej, stojącej obok osoby, którą była Mildri; zatrzymał ją przed upadkiem, ale jednocześnie pociągnął ją nieco do tyłu, nie pozwalając ruszyć za resztą. Spojrzał na nią z przeprosinami malującymi się na jego twarzy, choć nękający ból w okolicach brzucha skutecznie odciągał go od skupienia się na bieżącej sytuacji. Próbował nie dać się staranować, lecz w tej samej chwili uświadomił sobie, że Bylgja zniknęła z pola jego widzenia.
— Bylgja! — wydarł się Edgar, gdy niespodziewanie stracił ją niespodziewanie z oczu. Nie mógł jej nigdzie dostrzec, choć jeszcze chwilę temu był pewien, że jest w pobliżu. Zdezorientowany, próbował wytężyć wzrok, starając się nie tylko odnaleźć Hallström, ale również zidentyfikować, czy przypadkiem zmiennokształtny nie ukradł komuś innemu tożsamości. Tłum przepychających się ludzi i  głośne odgłosy paniki sprawiały, że trudno było mu skoncentrować się na jednym punkcie. Mimo to, Edgar musiał jak najszybciej odnaleźć Bylgję i upewnić się, że wszyscy znajdujący się wokół są tymi, za kogo się podają. Kiedy rozpaczliwie rozglądał się w poszukiwaniu jakichkolwiek wskazówek, poczuł wzmożone napięcie, choć wiedział, że musi zachować zimną krew i skoncentrować się na odnalezieniu intruza.

spostrzegawczość: 61

The member 'Edgar Oldenburg' has done the following action : kości

---

'k100' : 61

Czytelnia dawno przestała przypominać spokojnego wnętrza biblioteki – nie tylko ze względu na hałas, który wzmógł się wraz z ferworem biegnących w stronę wyjścia galdrów, ale również ze względu na bałagan, jaki pozostawił po sobie ich strach: książki osunęły się z drewnianych regałów, łamiąc sobie grzbiety o hebanową podłogę i skręcając kartki pod podeszwami nieuważnych butów, kilka osób pozostawiło na sali swoje rzeczy, a w miejscu, gdzie wcześniej stał Andor Eriksen znajdowała się nierówna, ciemna rysa, jakby skórzana zelówka zdarła połysk z drewnianego podestu. Odkąd w mieście pojawiły się pierwsze ogłoszenia o zaginięciach, a w powietrzu zawisł charakterystyczny swąd mrocznych rytuałów, ludzie stali się bardziej ostrożni, płochliwi jak zające na otwartym polu, z szeroko otwartymi oczami i uszami nieustannie wzniesionymi ku niebu – mało kto wierzył w zapewnienia o bezpieczeństwie, które, po śmierci Lauge Nørgaarda notorycznie, a niekiedy wręcz z desperacją, powtarzała Rada i które niosło się echem przez długie korytarze Kruczej Straży; galdrowie nie znikali już wprawdzie w niewyjaśnionych okolicznościach, z granicy Lasów Północnych zniknęła czerwona taśma, przestrzegająca przed zagłębianiem się pomiędzy drzewa, a ogłoszenia, na których widniały czarno-białe twarze sąsiadów i krewnych, blakły, zerwane przez wiatr lub zmięte ostatnim stadium żałoby – akceptacją, nie oznaczało to jednak, że Midgard stał się bezpieczny. Ślepcy wciąż stanowili zagrożenie – wiedziała o tym Rada i wiedzieliście o tym wy, problemem pozostawał sposób, w jaki należało temu zaradzić; Posłańcy Hemroda wdarli się z powrotem na łono politycznych duskusji, komunikacja wewnątrz magicznych klanów wciąż pozostawała jednak wiele do życzenia.
Teraz, rozgardiaszu, jaki zawładnął wnętrzem czytelni, mało kto myślał natomiast o ślepcach i starzejących się przedstawicielach klanów, niezdolnych uchronić społeczeństwa przed niechybnie nadchodzącymi zmianami – czy też raczej prawie każdy, Edgar, który jako jedyny nie skupił się na omdlałej Bylgji, zauważył bowiem, że na podłodze, niedaleko drzwi, leżał niewielki przedmiot, zwracający uwagę nikłym połyskiem. Po bliższej inspekcji okazało się, że był to sygnet z płaskim, srebrzystym oczkiem – był drogi i wartościowy, prawdopodobnie mógłby uchodzić za przypadkiem zgubiony element biżuterii jednego z przedstawicieli klanu, gdyby nie symbol, który się na nim znajdował: zapisane kaligrafią M, wyglądem do złudzenia przypominające runę Mannaz, lecz mające od niej dużo gorsze, znacznie bardziej złowrogie znaczenie; ten rodzaj znaku mógł oznaczać jedynie Magisterium.
Wnętrze czytelni wyraźnie opustoszało, Dahlia i Mildri nie mogły zatem liczyć na pojawienie się medyka – na ich szczęście wyglądało jednak na to, że Bylgja, dotąd nieprzytomna, zaczynała powoli odzyskiwać świadomość i przypominać sobie sytuację, która miała miejsce wewnątrz biblioteki, podobnie jak odzyskiwać czucie w prawym boku i na plecach, gdzie zdążyły już pojawić się pierwsze przebarwienia siniaków. Profesor wciąż była jeszcze osłabiona, kiedy podniosła głowę, obraz zakołysał się bowiem niepokojąco, jakby nie znajdowała się już w Kolegium, ale na jednym z rodzinnych drakkarów, jej głównym zmartwieniem był jednak ból głowy, który rozsiadł się pod skrońmi i wcale nie sprawiał wrażenia, jakby w najbliższym czasie zamierzał stamtąd zniknąć.

Ciężko było uwierzyć, że nawet tutaj wdarł intruz. Do Kolegium Sprawiedliwości, pomiędzy dobrze urodzonych galdrów, przeniknął ktoś, kto chciał im wszystkim zaszkodzić, podszywając się za jednego z prawdziwych członków klanu. Należało go pochwycić jak najszybciej, zanim uda mu się zbiec z budynku, lecz pani Tordenskiold nie uważała, aby obowiązek ten leżał na jej barkach, ciężarnej kobiety, którą nikt się nie zainteresował, co więcej - niemalże ją stratowano, próbując uciec. Oburzające. Tak jak oburzające było to, że nikt poza nią i panną Rovelelstad nikt nie zainteresował się nieprzytomną panią Hallström, do której zbliżyła się Dahlia.
Jedno jednak pytanie wciąż tłukło się Dahlii po głowie.
- Gdzie jest prawdziwy Andor Eriksen? Czy został porwany?! - rzuciła w przestrzeń, słowa te kierując do innych przedstawicieli klanów; szczególnie jarl Eriksenów powinien czym prędzej odnaleźć swego krewnego. O ile w ogóle zdoła to uczynić. Nie chciała nawet myśleć o tym, co wydawało się najbliższe prawdy. O porwaniu Andora Eriksena i przetrzymywaniu go gdzieś, bądź co gorsza... zabójstwie, by ukraść jego tożsamość i znaleźć się jak najbliżej Rady.
To nie było już jej zmartwienie. Tym powinni zająć się jarlowie. Dahlia przyklęknęła za to przy swojej szwagierce, chcąc pomóc jej siąść, gdy zauważyła, że odzyskuje przytomność.
- Hitta - szepnęła, myśląc o najzwyklejszej szklance, którą miała zamiar napełnić wodą.
Nigdy nie czuła się dobra w czarach leczniczych, rzadko po nie sięgała; niemal wyłącznie wtedy, gdy jej własne dziecko potknie się i znowu stłucze kolano, przypadkiem skaleczy. Wszystko inne pozostawiała w rękach medyków. Bylgja wydawała się odzyskiwać przytomność, więc pomyślała, że szklanka zimnej wody dobrze jej zrobi.
- Niech ktoś otworzy okno -  poleciła Dahlia, mając nadzieję, że ktoś jej posłucha i świeże powietrze orzeźwi nieco brunetkę. - Jak się czujesz, Bylgjo? Potrzeba ci czegoś? - spytała z troską.

Hitta (Venire) – sprowadza niemagiczny przedmiot, o którym się pomyśli, do rąk.
Próg: 20
21 (k100) + 6 (m.użytkowa) + 2 (przedmiot) = 29/20

The member 'Dahlia Tordenskiold' has done the following action : kości

---

'k100' : 21

Zmartwienie stanem wykładowczyni przysłoniło jej na moment wszystko, ale widząc ledwo dostrzegalny ruch powiekami pozwoliła sobie na uspokojenie się. Utrata przytomności była chwilowa, na całe szczęście. Chwała Eir, że zadbała o nich w tej chwili powszechnego zamieszania. Pani Tordenskiold, która stanęła obok niej również przejęta stanem Bylgji. Nie zwróciła się jednak do niej słowem, unikając wręcz kontaktu wzrokowego z kobietą. Nie czuła się wystarczająco pewnie będąc blisko tak dumnej osoby, by nawet spytać, czy nic jej się nie stało, chociaż zapewne powinna dla samej kurtuazji. Zamiast tego podniosła się z klęczek, opuszczając osłabioną Hallström w towarzystwie jej przyjaciółki i tylko dygnęła głową w kierunku Dahlii nim oddaliła się, a myśli na nowo skierowały się ku zajściu.
Rozejrzała się jeszcze raz po niedobitkach. Niewiele osób zdecydowało się na pozostanie. Wyglądało na to, że kto ocknął się z początkowego szoku wycofał się szybko i nie mogła nikogo winić za tak emocjonalną reakcję. Nie każdy tak jak ona musiał w przypływie nagłej odwagi zdecydować się na pomoc w pochwyceniu prowokatora, a niedawne wspomnienie nieudanej próby uratowania sytuacji wywołało gorycz i irytację na własną nieudolność. Była przecież tak blisko! Zacisnęła wargi i wypuściwszy szybciej powietrze nosem we frustracji, dostrzegła dopiero młodą kobietę, która towarzyszyła Andorowi, brylując w jego towarzystwie jeszcze kilkanaście minut temu.
— Wiedziałaś coś o tym? — zwróciła się do Ainy, zbliżając na kilka kroków, ale nie zdecydowała się ostatecznie na zmniejszenie dystansu do minimum. Vanhanen wyglądała na równie zszokowaną, co oni wszyscy, ale co jeżeli było to jedynie teatrzykiem, jaki miała odegrać w razie niepowodzenia planu.  — Nie zauważyłaś żadnej zmiany w jego zachowaniu? — rzuciła kolejnym pytaniem i marszczyła brwi.
Poza ogólną, ciężką do ukierunkowania złością czuła się przede wszystkim zagubiona. Nie musiała zgadywać, wiedziała, że nie jest w tym osamotniona. Gdzie był Andor Eriksen? Od kiedy złodziej jego tożsamości spacerował ulicami Midgardu, ciesząc się jego szacunkiem wśród młodych galdrów? Przybywając tutaj nastawiała się na zupełnie inny rodzaj przewrotu, słysząc coraz głośniejsze szepty w których przewijali się wciąż Posłańcy Hemroda przygotowana była na ostrą kontrę, zapowiedź opozycji młodych. Romantyczny obraz tłumu młodych osób gotowych na zmianę niczym z obrazu śniących artystów pozostał jednak wytworem jej wyobraźni. Wracając w swoje wcześniejsze położenie, zdecydowała się na jedną próbę.
— Vándr! — rzuciła czar próbując nim objąć jak najszerszy obszar wokół prowizorycznego podestu na którym stał zmiennokształtny.

magia defensywna: 5 (stata) + 36 (rzut) = 41 > 30 (sukces)

The member 'Bezimienny' has done the following action : kości

---

'k100' : 36

Intruz. W ich szeregach był intruz, postać niepozornie skryta pod maską dobrze znanego Andora Eriksena. To, co dziś się wydarzyło, pokazało, jak bardzo byli bezradni wobec panoszących się ślepców, którzy podstępem i nieuchwytną grą zdołali się bez większego problemu przedostać w ich szeregi. Jako członkowie Posłańców Hermoda i Rady powinni byli być na co dzień bardziej czujni i lepiej zabezpieczyć swoje terytorium. Konflikt zaostrzał się między nimi coraz bardziej — byliby głupcami, gdyby naiwnie wierzyli, że po serii brutalnych morderstw rytualnych pod przywództwem nieżyjącego już Lauge Nørgaarda sytuacja się nagle uspokoi. To była jedynie cisza przed burzą. Zaraza nie przestała się rozprzestrzeniać z dnia na dzień — magia zakazana wciąż wisiała w powietrzu, kusząc swoją potęgą każdego dnia zagubionych ludzi. Choć młody Oldenburg zdawał sobie sprawę z tego, że ślepcy i Magitserium stanowili ogromne zagrożenie dla społeczeństwa galdrów, to mimo wszystko optował za innymi rozwiązaniami, które nie przypadły do gustu bardziej konserwatywnej części Rady. Był świadom, że droga, którą obecnie podążali, nie była jedyną możliwą, choć bywały moment, że brakowało również nie miał całkowitej pewności, która alternatywa mogłaby być skuteczniejsza.
Chciał jednak wierzyć, że inna polityka jest możliwa, nawet jeśli w tym momencie sam był zdezorientowany zaistniałą sytuacją, w której się tym momencie znaleźli. Wraz z każdym kolejnym spojrzeniem na obecnych na sali, gdzie została jedynie garstka osób, dostrzegał wyraźniej mieszankę emocji malujących się na ich twarzach. Widział w ich spojrzeniach nie tylko niepewność i zaniepokojenie, ale także głęboko osadzoną niechęć do zmian. Był świadom, że jego propozycje wzbudzały kontrowersje, zwłaszcza pośród bardziej konserwatywnej części Rady, ale mimo to niezłomnie trzymał się swojej wizji lepszej przyszłości. Ta walka o zmianę, choć trudna i pełna przeciwności, była dla niego nie tylko obowiązkiem, ale także przekonaniem, które płonęło w jego sercu mocniej niż kiedykolwiek wcześniej. Wiedział, że droga do reformy nie będzie łatwa ani szybka, ale był gotowy stawić czoła wszelkim wyzwaniom — także tym, które stawiało przed nim, jak się okazało, samo Magisterium. W szybkim geście sięgnął po leżący nieopodal sygnet i schował go do kieszeni, czując na plecach gęsią skórkę — z różnych powodów chciał to jednak zbadać na własną ręką.
— Ciężko powiedzieć, co się z nim stało... — Jeśli Andor Eriksen stał się przypadkiem kolejną ofiarą ślepców działających na rzecz Magisterium, to wszystko wskazywało na to, że Rada musiała się teraz zjednoczyć i zabrać się jak najszybciej za poszukiwania. Był w końcu jednym z nich. — Już otwieram okno — odpowiedział prędko Oldenburg do ciężarnej kobiety, po czym zwrócił swój wzrok w kierunku Bylgji, gdy spełnił prośbę Tordenskiold. Odetchnął z ulgą w myślach, gdy spostrzegł, że nic jej się nie stało. Nie chciał jednak do niej podchodzić, choć mógł się spodziewać, że mogłoby to zostać źle odebrane. — Trzeba zawołać Kruczą Straż. Lögrejörgun — dodał szybko Edgar, patrząc porozumiewawczo na resztę. Musieli jak najszybciej dowiedzieć się o tym, co wydarzyło się w czytelni.

The member 'Edgar Oldenburg' has done the following action : kości

---

'k100' : 95

Powietrze wlało się do jej płuc gwałtowną, zimną falą. Poczuła zapach glonów, posmak soli na języku. Ciemność była głęboka, lecz kiedy oddech opuścił usta, Bylgja przypomniała sobie snop światła przebijający się przez powierzchnię wody jak pozłacane ostrze sztyletu. Pojedynczy blask — prześwit białego nieba ponad jej głową jak obietnica nowego dnia. Sufit. Światło stało się zbyt jaskrawe, jej ciało zbyt ciężkie, każda z kończyn niby z kamienia. W tej dziwnej, jasnej pustce nie rozumiała zbyt wiele, niewiele również pamiętała. Chaos, ból, jej imię unoszące się ponad szumem. Głos Edgara. Świat wokół stał się wnet nieznośnie realny, biały i twardy jak kawałek marmuru.
Poderwała się do pozycji siedzącej, nagle jak napięta strzała. Ciemne włosy opadły jej na oczy, wzrok zmącił się niebezpiecznie, ciągnąc za sobą cierpką falę mdłości. Powietrze blisko niej przesiąknęło przyjemnym zapachem kobiecych perfum — perfum Dahlii, poznałaby je wszędzie. Przed jej twarzą pojawiła się smukła dłoń ze szklanką pełną wody. Ujęła ją niepewnie, jak gdyby nadal nie mogła uwierzyć w płynność swoich ruchów. Napiła się, lecz wszystko, co dotykało jej języka, smakowało metalem.
— Dziękuję, moja d-droga — wydusiła słabo, rozglądając się przy tym wokół, nadal nie mogąc uwierzyć w to, gdzie się znajdowała. Miała wrażenie, jakby doświadczyła jakiegoś tragicznie pechowego szoku, chwilowej utraty pamięci. Fakty wracały do niej bardzo powoli, kawałek po kawałku, wszystkie te krzyki, wszystkie te kłótnie. — Co się… — zaczęła, lecz przerwała jej fala bólu głowy, jej własne syknięcie wysuwające się z ust jak igła. Zamrugała, a czytelnia rozmyła się przed jej oczami. Wraz z nią rozmyły się sylwetki, niektóre znajome, ubrane w znajome rysy i znajome głosy. — Andor — wyrwało jej się, gwałtowne wspomnienie tamtego bałaganu. — Gdzie on jest? — dopytywała głośniej i pewniej, próbując przy tym podnieść się na nogi. Zrobiła to jednak zbyt gwałtownie i sala zawirowała dziko wokół niej. Resztkami sił podtrzymała się na ugiętych kolanach, wbijając palce w drewnianą konstrukcję pobliskiej szafki. Dahlia poleciła by otwarto okno, a ona przytaknęła delikatnie, niemal odruchowo. Nie była pewna, jak się czuła, dobre wychowanie wymagało od niej jednej odpowiedzi, która nie wzbudzałaby niczyjej troski. Musiała dać sobie radę sama. — Czuję się dobrze. Po prostu… uderzyłam się w głowę — odparła więc naprędce, gestem dłoni zaczesując za uszy roztrzepane włosy. Strzepnęła pył z tweedowej marynarki, uparcie starając się przybrać znów swoją chłodną, nienaganną postawę. Ciało miała jednak posiniaczone, a wszystko wokół niej przypominało roztrzaskane szkło. — Oszukano nas. Trzeba… trzeba pociągnąć kogoś do odpowiedzialności.

Cisza, która zapadła wewnątrz czytelni, w niczym nie przypominała tej, która przepełniała zazwyczaj przestrzeń biblioteki – była gęsta i wełniana, jakby oddechy wszystkich, którzy jeszcze chwilę temu znajdowali się w pomieszczeniu, nie zdążyły się rozrzedzić i unieść do sufitu, atmosfera wciąż sprawiała wrażenie, jakby pokój był przepełniony ludźmi, chociaż między regałami pozostała zaledwie kilka osób, a temat rozmowy dawno rozmył się wśród głośnych okrzyków, których echo przetoczyło się przez szerokie, eleganckie sienie biblioteki; ślepcy wciąż posiadali społeczeństwo w zaciśniętej dłoni – wydawałoby się, że nawet po ustaniu rytualnych morderstw, nic nie wzbudzało wśród galdrów takiego strachu, jak magia, której czarne rozłogi rozprzestrzeniły się po ulicach miasta, docierając nawet tutaj, do renomowanego budynku Kolegium, najwyraźniej nie tak bezpiecznego, jak przekonywała Rada. Kimkolwiek był mężczyzna, który przemawiał podczas spotkania, z całą pewnością nie był to Andor Eriksen – pytanie jak długo naciągał na barki jego tożsamość i gdzie przebywał prawdziwy wnuk jarla? Jak długo jego miejsce w Bastionie na Fiordzie zajmował ktoś inny? Wątpliwości te – choć rzucone w przestrzeń przez Dahlię – wciąż pozostawały bez odpowiedzi. Tymczasem prawie wszyscy zapomnieli o jeszcze jednej osobie, która wciąż stała oparta o jeden z regałów.
– Oczywiście, że nie! – Aina odwróciła się gwałtownie w stronę Mildri, a jej potargane, ciemne włosy opadły na czoło, przesłaniając oczy cienkimi kosmykami – jeszcze przed chwilą wydawała się dumna i pewna siebie, teraz sprawiała jednak wrażenie zmęczonej, jakby miękki puder, który rozjaśniał jej policzki, oprószył się podczas przepychanki, wobec czego skóra posiadała wyraźne, ciemne smugi na dolnych powiekach, jakby od tygodnia nie zmorzył jej sen. – Czasem sprawiał wrażenie… nieobecnego, ale pomyślałam… – pokręciła głową i z westchnieniem przesunęła wzrokiem po pomieszczeniu. – Andor zawsze był typem idealisty, pragnął wprowadzić zmiany, naprawić błędy naszych dziadków. Wydawało mi się, że po prostu przygotowywał się do dzisiejszego spotkania, dlatego tak rzadko odpisywał na moje listy. – wyjaśnienie Ainy, podobnie jak rzucone przez Mildri zaklęcie, nie przysporzyło wielu wyjaśnień – jeżeli zmiennokształtny, który obrał sobie tożsamość członka klanu, posługiwał się zakazaną magią, nie uczynił tego w Kolegium. Jego sekret – jak by się zdawało – został schowany w kieszeni Edgara wraz ze srebrnym sygnetem.
Spotkanie Posłańców niewątpliwie dobiegło końca – Bylgja powoli odzyskała przytomność, a przez okno czytelni, wraz z podmuchem świeżego powietrza, przebił się snop niebieskiego światła, przyzywającego na miejsce oficerów Kruczej Straży. Cokolwiek pragnął osiągnąć mężczyzna, który zniknął z pomieszczenia wraz z pozostałymi galdrami, jego plan najwyraźniej zawiódł, kiedy twarz zakrzywiła się emblematem obcych rysów – ciężko powiedzieć, czy jego własnych; obecność zmiennokształtnego niewątpliwie wpłynęła jednak na nastroje panujące wśród przedstawicieli klanów – jeżeli galdrowie wcześniej nie ufali sobie nawzajem, ich podejrzliwość miała się jedynie nasilić, wprawdzie skąd mogli wiedzieć, czy osoba, z którą rozmawiali, była nią naprawdę, czy może pod warstwą fizjonomii krył się ktoś zupełnie inny? Ktoś, kto mógł zaszkodzić wam wszystkim?

wszyscy z tematu