Bał się nagłej bliskości, bał się dystansu - nadłamanego jak krucha i wysuszona gałąź. Bał się samego siebie, aury, która poruszała się niespokojnie ponad powierzchnią skóry, dławiąca jak zapach rozproszonych intensywnie perfum. Bał się, że właśnie przez nią tak bardzo do niego lgnęła, przysuwając swój policzek do torsu, chłonąc jego obecność jak po bolesnej, narzuconej rozłące wstrząsającej wszystkimi emocjami. Bał się, jednak był również słaby; był przeklętym huldrekallem, który żył dla uniesień i cudzej, oferowanej mu bezustannie zażyłości. Nie mógł temu zaprzeczyć, nie mógł powiedzieć, że mu się nie podobało, nawet, jeśli powinien w odmienny sposób sterować swoim życiem.
Pytanie, które zadała, zbiło go teraz z tropu. Spoglądał na nią, nie oszczędzając przy tym naturalnej, osadzającej się na twarzy konsternacji. Nie starał się nawet tłumić wzbierającego w nim zaskoczenia, choć jego konkretny powód był całkowicie inny od powierzchownego, którego mogła się spodziewać. To niemożliwe. To nie było możliwe. Zdążył wszystko uprzątnąć, zdążył zażyć eliksir, rana się zasklepiła. Zatarł za sobą ślady, tak jak zawsze. Było to częścią jego codzienności.
- …dlaczego miałabyś czuć? - sam zadał pytanie z troską. Wydawał się być zmartwiony jej niepokojem, przyjmując kontrastujące się z jej postawą, schludne opanowanie. Świadomy, że wpływał na nią z pomocą swojego czaru (bez względu na wyrażaną wolę, zawsze jego część poruszała się dookoła sylwetki), obdarzył ją właśnie miękkim, czułym tonem spojrzenia. Pogładził lekko jej skórę, zupełnie, jakby podobnym gestem chciał dodać jej odrobinę otuchy, tak niezbędnej w przepełnionej różnorodnymi odczuciami sytuacji. Próbował opatrzyć wszystko chwilowym przewrażliwieniem. Czy bała się, że zrobiono mu krzywdę? Dlatego wyczuła krew?
- Nie jestem tak nieostrożny. Już wszystko ci pokazuję - zmienił płynnie temat i przeszedł już do konkretnych wyjaśnień, tych, których przecież obecnie obecnie potrzebowała. Sięgnął po leżącą na blacie stołu kopertę, wysunął papier i rozłożył, ukazując treść listu. Wręczył go Vai bez najmniejszego zawahania. Potrzebował poznać jej reakcję, potrzebował wiedzieć, co będzie o tym sądzić.
- Spójrz na to zaproszenie. Zupełnie niepodpisane, adres właściwie na odludziu. Widziałem różne pomysły, ale ten - ściągnął brwi w wyrazie zastanowienia - wygląda na co najmniej podejrzany - ośmielił się skomentować. Owszem, był świadkiem różnorodnych bankietów, pojawiał się na przyjęciach, o których nie powinno się głośno mówić. Pomimo tego organizowany anonimowo bal maskowy w zupełnie opuszczonej kamienicy budował w jego umyśle kolejne zalążki niepokoju. Pismo oraz styl, w jakim skomponowano treść listu nie nasuwały mu również żadnej, namacalnej pewności; nie wiedział, kto go zapraszał, zachęcając, aby pojawił  się  razem z osobą towarzyszącą. Dopatrywał się w tym wszystkim skonstruowanego bezczelnie zagrożenia; albo dla nierozsądnych twórców albo, co gorsza, dla przedstawicieli genetyk.

Może wcześniej zastanawiała się, kim lub czym mógłby być Einar lub też dlaczego reagowała na niego w taki a nie inny sposób. Czemu jej ciało reagowało tak łatwo i szybko. Ale to było wcześniej, zanim wysłał jej list i zanim tak bardzo się zaniepokoiła jego wiadomością. Tamte rozmyślania odeszły całkowicie na bok, a zaniepokojone jestestwo miało swoje prawa i żądania. Jednym z tych żądań było właśnie upewnienie się, że nic mu nie jest, a najłatwiej było to zrobić właśnie przez kontakt fizyczny. Wyjątkowo nie miała nic innego na myśli, tylko upewnienie się.
Konsternacja Einara jasno mówiła, że jednak świrowała i to trochę bardziej niż zwykle. Westchnęła głęboko i przymknęła na chwilę oczy, mrucząc bezwiednie na delikatny dotyk na nagiej skórze. Dea kolejne oddechy i odsunęła się delikatnie, nie chcąc krępować mężczyzny bardziej. No i właśnie dlatego nie zbliżała się do innych, nie angażowała się za mocno w relacje. Bo wiedziała, jakie były tego efekty - właśnie takie.
- Bo mam mocno wyostrzone zmysły, a kot to nadal drapieżnik. Nie powiem, żebym mogła robić za psa tropiącego, ale zapach krwi plus minus wyczuć umiem. - wyjaśniła, nieco przepraszającym tonem. Jej pytanie nadal wisiało w eterze, ale teraz bardziej jej zależało na tym, żeby Halvorsen po prostu się nie wystraszył. Jej. I jej głupich pytań. - Ale i tak to nie zmienia faktu, że po prostu się martwiłam, wyobraziłam sobie kilka czarnych scenariuszy i... Dios mío mogłeś się po prostu papierem zaciąć. Ale równie dobrze sobie coś wyobraziłam niepotrzebne, a zdarzało mi się czasem w emocjach mylić zapach krwi z czymś innym. Wybacz? - westchnęła, lekko spuszczając głowę. Bez najmniejszego zawahania przyjęła zmianę tematu, bo teraz niepokój zaczynał być wypierany przez typową kocią ciekawość. Intrygowało ją, co to za sprawa.
- Nie uważam, że jesteś. Po prostu ja jestem taka. - sięgnęła po podaną kartkę papieru i usiadła sobie na stoliku, przeglądając z uwagą zawartość listu. Marszcząc nosek zagłębiła się w jego treść - cóż, to wyjaśniało, po co była mu potrzebna jej konsultacja.
Odstawiła na bok emocje i odczucia i przestawiła się na tryb myślenia gliniarza. Brak nadawcy, enigmatyczne informacje, adres totalnego odludzia - akurat plus minus orientowała się, gdzie mieści się budynek z adresu i faktycznie było tam jedno wielkie odludzie. Paranoja twierdziła, że była to idealna opcja na pułapkę, nie dziwiła się już, że wolał jej to pokazać.
- Paranoja gliniarza twierdzi, że to red alert i pułapka. - skwitowała z namysłem. - I że bez wsparcia nie ma najmniejszego sensu tam iść. Swoją drogą, chcesz się tam pojawić? - zaciekawiła się, przyglądając się Einarowi. - Obiektywnie zaproszenie jest trochę za mocno tajemnicze jak na mój gust. Nie wiadomo kto zaprasza i z jakiej okazji, nie wiem, czy ktoś organizuje jakiś bal lub macie jakieś konkretne święta teraz. Ciężko mi powiedzieć. Prywatnie nie przepadam za taką konspiracją, plus no jako Wysłanniczka od razu łapię za broń. I jeśli już to w życiu nie poszłabym bez dobrego wsparcia, bo lepiej nosić broń niepotrzebnie niż potem pluć sobie w brodę za jej brak. - podsumowała zaproszenie.

Gdyby tylko zaproszenie zostało podpisane, gdyby miało więcej szczegółów wplecionych w skromne, wyschnięte akapity, gdyby-gdyby i gdyby, gdyby mógł się domyślić, gdyby miejsce było salą bankietową w centrum miasta zamiast opuszczoną, wyklętą przez czas kamienicą obgryzioną starannie przez hieny pędzących lat. Wszystkie, nałożone czynniki składały się na niekorzyść, a przecież nigdy nie stronił od barwnych, donośnych przyjęć, od śmiechu i wysokiego trelu zderzających się ze sobą kieliszków dopełniających toast, od rozmów pustych i powierzchownych, od tańca w którym łatwo o pierwsze ślady emocji zostawiane pod pergaminem naskórka. Dobrze pamiętał chwile, kiedy był jeszcze młodszy, oddając się dużo częściej, dużo dosadniej zapomnieniu, wkraczając w objęcia sytuacji jakie nie powinny przenigdy wyglądać na światło dzienne. Źrenice złotych obrączek nasuniętych na dłonie, zobowiązania, przyjęte, podśpiewywane chórem głosów obyczaje, wszystko traciło na znaczeniu. Czasami zastanawiał się, czy Vaia mogła się domyślić, jak bardzo sam nie posiadał granic, jak wiele brudu zostawił w progach przeszłości, pozwalając mu gnić w milczącej, równie oślizgłej zgodzie.
- Rozumiem - westchnął. - Sam mam dużo emocji - za dużo, absolutnie za dużo. Cieszył się, że bezpiecznie zdołał wybrnąć z potrzasku. Musiał ją okłamywać tak samo jak okłamywał innych, nie było drogi wyjątku,  przynajmniej sam tak uważał, bojąc odsłonić się i ukazać z tej niekorzystnej strony. Miejsce, w którym wyrastał krowi ogon, nadal ćmiło go bólem przypominając o jeszcze niedawnej egzekucji. Zrzucił wszystko na karb ogólnego, udzielającego się im oboje zdenerwowania. Rzeczywiście, osoba która rozsyłała podobne anonimowe listy, mogła mieć złe intencje, mogła dążyć do zagrożenia każdemu z wyznaczonych starannie lub przypadkowo adresatów.
- Szczerze? - powiedział cicho. - Nie chcę tam iść - potrząsnął delikatnie głową - i nie chcę też nikogo narażać - usiadł, nadal przyćmiony w ponurej, uderzającej go powadze, tak innej od najczęstszego zachowania, jakie przejawiał swobodnie w jej obecności. Nie był podobny do niej i nie zamierzał udawać że był gotowy narazić na kogoś własne życie, uważał, że nie był żadnym bohaterem, prędzej tchórzem bojącym się własnego cienia i własnej, posiadanej genetyki, niezdolnego aby zaakceptować w pełni swoje ciało i wszystkie jego mankamenty.
- W pierwszej chwili miałem zamiar to podrzeć i wyrzucić. Dopiero później uznałem, że nie znam skali problemu. Nie wiem, do jak wielu osób mogło dotrzeć podobne zaproszenie - tłumaczył dalej. Bał się, po pierwsze, że wszystko mogło być dziełem Wyzwolonych i wiedział, że jeśli sam uniknie w tym momencie ich potrzasku, może pogrążyć się mimo wszystko w następnym. Wolał, aby to wszystko nie odbiło się bez poświaty żadnego echa, bo znaczna część takich jak on przecież nie miała głosu, nie miała siły znaczenia, próbowano ich zepchnąć za margines, odmówić jakiejkolwiek wartości.
- Zamierzacie to sprawdzić? - dopytał po niedługim momencie. - Wy, jako Krucza Straż.