Od potężnych uniwersyteckich przestrzeni, kręci się Urmasowi w głowie. Początkowo błądzi po stworzonym kotłowisku nieznanych sobie pomieszczeń. Noszą ślady przeszłych pokoleń i pewnie będą tutaj wciąż, gdy on zniknie z powierzchni ludzkiego świata. Z Midgardu. Pozostawi obecną skorupę, wędrując prosto do może Walhalii, może do innego przeznaczonego mu lokum w Asgardzie. Albo gdziekolwiek indziej. Tam, gdzie będą chcieli go przyjąć. Helheim nie zdaje się aż tak przerażającą opcją. Laine to nie typ wojowniczka, co utrudnia znalezienie  prostej drogi do krainy wiecznego szczęścia i chwały.
Mija zaskoczonych potencjalnych profesorów. Wybrana dzisiaj maska, nie tak barwna i szczegółowa jak często Urmasowi się zdarza, przyciąga mrowie spojrzeń. Tożsamość zostaje zweryfikowana wcześniej, prezentuje ochronie skrywane oblicze pospiesznie i zaraz je chowa pod drewnianym i cienkim tworem. Pękłyby dawno, gdyby nie wykorzystane czary i runy narysowane po wewnętrznej stronie. Nawiązuje do Bragiego poprzez wyciosany podłużny kształt. Na powierzchni dłutem sporządzone są  srebrzyste struny, poruszające się pod wpływem muzyki.
Przystaje na  trochę przy jednym z okien, wychodzących na ogrody. Widzi śmiejącą się grupkę studentów, odpoczywających pod wysoką leszczyną. Nie ma jak sprawdzić, o czym rozmawiają, ale stawia, że się relaksują między zajęciami dodatkowymi. W takich momentach Urmas zastanawia się jak potoczyłoby się jego życie, gdyby podjął dalszą naukę. Byłby jednym z tych beztroskich widzących, pozostawiających wszelkie wątpliwości i rozterki za sobą?  Rozwinąłby karierę, ciesząc się uznaniem wśród innych, jego podobnych?
Zostawia ten widok i te myśli. Nie żałuje podjętych działań i poświęcenie się łaźni po śmierci dziadka. Nie ma żalu do siebie, że nie jest szanowany i rozpoznawalny na midgardzkich ulicach. Palce dotykają maski, upewniając się, że się nie przekrzywia.
Takie życie, życie uniwersyteckie, nie jest dla niego. Spoglądanie z daleka, zza szyby, jest wystarczające. Uśmiech migocze mu delikatnie na twarzy, niewidoczny dla reszty.
Idzie tak długo, aż trafia pod właściwe drzwi. Wchodzi na otrzymane wcześniej zaproszenie, wyszczególnione w wymienianych między nimi listami. Koncentracja obejmuje najpierw ostre łuki i zdobienia witraży. Na dłużej ciemne spojrzenie przytrzymują kształtki ceramiczne. Konstrukcji będącej tylko w określonych miejscach lub witającej go ze stronic starych ksiąg dziadka.
Obraz tańczący mu przed oczami jest niczym z pięknej opowieści. Opowieści, zdającej się nie być przeznaczonej dla jego uszu i oczu. Cienie drzewnych obserwatorów łączą się w znaczącym punkcie kulminacyjnym słońca, po tym jak Urmas wreszcie patrzy tam, gdzie powinien. Bez wielkości mądrości Väinämöinena, niebędący zdolny tak długo utrzymać się w łonie własnej matki. Na rozkwitającego miłośnika zanurzania się w przeszłości kultury.
Ciekawość i potrzeba doprowadzają go przed oblicze Ilmariego, kontaktu wyciągającą w jego stronę szczodrą rękę. Struny na masce Urmasa są w stanie gotowości. To delikatne dźwięki, goszczące w audytorium, ożywiają je i wprowadzają w trans.
Znajduje się w marzeniu sennym? Drzwi wybrał nieodpowiednie? Poprawia kołnierz prostej, wyświechtanej szarej koszuli. Pozwala sobie na ukryte uszczypnięcie. Nic to nie zmieni, ale i tak to robi. Z przekorności.
Może się łudzi, że spłynie na niego zrozumienie za sprawą tak prostego triku. Wie  dobrze, zapamiętuje z wymienianych wiadomości, że Ilmari jest na wyższym poziomie życia. Ma dobre wykształcenie i pewniejsze pochodzenie. Używa dużo obcych dla Urmasa słów, pobudzając tym samym jego szare komórki. Na tę okazję odkurza słownik, chcąc dobrze rozumieć rozmówcę. Uczy się, odkrywa nieznany dotąd świat, sięga po publikacje polecone mu przez Vanhanena.
Przed wejściem do audytorium jest pewny. Pewność ta traci na sile na dźwięk głosu, stanięcie naprzeciw młodego inżyniera. Jest onieśmielony panującą atmosferą i zaangażowaniem mężczyzny.
Kiwa wreszcie głową. Rzadko mówi, robiąc to przy zaistnieniu określonych warunków. Jednym z nich jest desperacja. Drugim konieczność.
Oddaje Ilmariemu prowadzenie, podwijając rękawy sentymentalnej koszuli. Liczy, że maska nie będzie mu przeszkadzać. Twarz niechętnie prezentuje, bezpieczniej czując się za odcinającą go od świata barierą ochronną.
Pisanie jest łatwiejsze niż mówienie. Różnica w odbiorze może być więc kolosalna. Chce wierzyć, że nie będzie to czynnikiem wyzwalającym porażkę w komunikacji między nimi. W listach tkwiła nadzieja na obiecującą szansę chwilowego wyjścia Urmasa z jego bańki.  
— Proszę powiedzieć, ile czasu jest przewidziane na całe zlecenie i czy powinienem do czegoś przywiązywać więcej uwagi... — kaszle krótko. Nieczęsto robi użytek ze swojego głosu, co ma swoje konsekwencje. Na drugie pytanie kiwa zwyczajnie głową,  drugi raz, przybliżając się do stanowiska Vanhanena. Stworzona przez niego maska staje się lepiej widoczna, mając zapewne być potwierdzeniem powiązania Laine'a z innowacyjnym filarem magii o który go pytano.