Tak, nadal żyję. Zaskakujące, nie? Jakoś mi się udało... Przepraszam.

Tak, dobrze czytasz. Przepraszam. Przede wszystkim za to, że zniknąłem, tak bez słowa, bez niczego. Że nie dałem ani jednego znaku życia, więc pewnie jest dla Ciebie zaskoczeniem, że jednak przetrwałem. Zmieniłem nazwisko, zmieniłem nawet imię, żeby tylko nie zostać rozpoznanym. Żeby przeszłość nie mogła mnie dogonić. Przepraszam, że Cię zostawiłem.

Jak tam Ci się wiedzie? Wiem, że się pokłóciliśmy. Wiem, że pewnie nie chcesz teraz ze mną ani rozmawiać ani tym bardziej mieć do czynienia. Pewne rzeczy cholernie się zmieniły, ale inne pozostały takie same. Nie wiem, jak wytłumaczyć ten list. Ten zryw nostalgii. Pewnego rodzaju tęsknoty. Czasem siedzę, patrzę w okno i dochodzę do wniosku, że brakuje mi wspólnych rozmów, zanim wszystko się tak mocno zepsuło. Nie poprawiłem się ani trochę od tego czasu, więc nawet na to nie licz. Jestem chyba jeszcze gorszy, niż byłem, tyle że dziwnym trafem jakoś tak ostatnio... Ostatnio zdałem sobie sprawę, że pewnych rzeczy mi po prostu brakuje.

Nigdy się do tego nie przyznam na głos.

Ale papier jest bardzo cierpliwy. Papier wszystko przyjmie. Nie, nie oczekuję odpowiedzi. W jakimś sensie nie mam do tego prawa, już pomijając to, że pewnie ułożyłeś sobie życie beze mnie. I bardzo dobrze. Mam nadzieję, że dobrze Ci się żyje. Łudzę się, że tak jest i że powodzi Ci się lepiej niż dawniej. Jeśli kiedyś chciałbyś odpisać, to pewnie Twoja wiewiórka mnie znajdzie.