Tego roku Midsommar miało być inne. Björn obudził się z tym przeświadczeniem nieco przerażony już wcześnie rano, przypominając sobie o tym, co zaszło zaledwie kilka godzin wcześniej. Po wizycie w Kamiennej Fortecy, która przebiegła w nieprzewidywalny sposób, potrzebował odrobiny prywatności i samotności, co miało mu pozwolić na to, by z powodzeniem oderwał się od ponurych myśli krążących wokół potencjalnych wydarzeń dzisiejszego dnia. Nie było już odwrotu. Nie teraz. Nie w tym momencie. Klamka zapadła, dlatego po chwili dłuższego namysłu, w towarzystwie porannej, mocnej kawy i papierosa, postanowił wybrać się na Midsommar wcześniej niż zazwyczaj. Las o tej porze był stosunkowo pusty — oficjalne obchody jeszcze się nie zaczęły, dopiero się do nich przygotowywano, dlatego Björn w spokoju mógł skupić się na zbieraniu ingrediencji. Przechodząc między rozłożystymi drzewami i oddychając świeżym powietrzem, młody Guildenstern wiedział, że to będzie dzień, który całkowicie zmieni jego życie. Wszystko, co dotychczas było wręcz nieuchwytne i odległe, teraz stało się realne i bliskie. Zbyt realne. Zbyt bliskie.
— Ilmari — wypowiedział z niemałym zaskoczeniem w głosie, gdy ktoś na głos wywołał go po imieniu. Nie spodziewał się, że podczas przechadzki spotka tutaj właśnie Vanhanena. Widywał go ostatnio częściej niż zwykle, a może po ich spotkaniu w pracowni zaczął po prostu na niego zwracać uwagę. Nie powinien. — Trochę świętuję, a trochę próbuję zebrać myśli — odpowiedział zgodnie z prawdą Björn. Później bowiem  czekało go spotkanie z Vivian Sørensen, o czym wczoraj obwieścili mu rodzice. Nie podobał mu się do końca ten pomysł — nie mógł jednak protestować po tym, jak Magisterium prosiło go o to, by się nie wychylał. Ale teraz, kiedy w jego umyśle krążyły myśli o dzisiejszym spotkaniu z Vivian, czuł się skonfundowany i rozdarty między lojalnością wobec rodziny a swoimi własnymi pragnieniami, które w żaden sposób nie współgrały z oczekiwaniami klanów. Czy to było właściwe, że decyzje dotyczące jego przyszłości były podejmowane bez jego udziału? Czy to był sposób na życie, który naprawdę chciał prowadzić? Te pytania buzowały w jego umyśle, gdy kroczył przez łąki.
— Luscinia svecica — powtórzył po nim, jednocześnie spoglądając na jego przewodnik, gdy zbliżył się do niego na tyle blisko, by zajrzeć mu przez ramię. — Jestem zaskoczony. Interesujesz się ptakami? — zapytał po chwili Björn, nie zdając sobie sprawy z pozostałych zainteresowań Ilmariego. Choć ornitologia nie była w kręgu jego pasji, to jako dobrze wyszkolony alchemik musiał perfekcyjnie znaleźć się na ingrediencjach zwierzęcych. — Spójrz. — Oderwał się od wcześniejszej czynności, odkładając zioła na ziemię, a jego wzrok niespodziewanie przykuło obumierające drzewo i grupa małych trolli. — To tussy — powiedział bez zawahania, powtarzając czynność po Ilmarim i okrążając z odległości kilku stopni pień. Został tylko jeden z nich, bowiem reszta tussych nieoczekiwanie spłoszyła się na ich widok.

Obumierające drzewo wydawało się martwić gromadę tussych. Nie było w tym nic zdumiewającego, w końcu te stworzenia słynęły ze sprawowania opieki nad przyrodą będącą jednocześnie ich schronieniem. Wstrętne, pokrywające korę rośliny plamy łączyły się ze sobą, wskazując, że tworzą misterną, skomplikowaną sieć przenikającego o wiele głębiej pasożyta, tkwiącego poza zasięgiem rzucanego powierzchownie spojrzenia. Sprawa była zawiła, nie pomagał podobnie fakt, że ani Björn, ani również Ilmari nie zetknęli się wcześniej z identycznym przypadkiem. Nawet, jeśli Guildernstern miał dużo większe pojęcie na temat magii natury, wiążące się z jego pasją do alchemii, również pozostawał w tym przypadku bezsilny, pozbawiony jasnego, przynoszącego pewność rozwiązania. Wyjście było jedno, brutalne, ale niezbędne; należało pozbyć się kolonii pasożyta i liczyć, że drzewo samo zwalczy resztkową, przytłumioną chorobę, dodatkowo pielęgnowane przez tussych. Istniało oczywiście ryzyko uszkodzenia sędziwej rośliny na dobre, ale w obecnej sytuacji należało posługiwać się regułą uświęcania środków przez wyznaczony cel. Trudno było przewidzieć, co spowodowało konkretny, dramatyczny wygląd drzewa. Możliwe, że rozprzestrzeniające się schorzenie było związana z uprawianiem w pobliżu magicznych eksperymentów. Björn, chociaż nie mógłby tego otwarcie przyznać, doskonale znał skutki zatrucia magicznego i miał szerokie pojęcie na temat destrukcyjności powtarzanych z uzależnieniem inkantacji. Z kolei sam Ilmari doświadczył niestabilności magii podczas targów poza granicami Midgardu, grożącej wyeksponowaniem istnienia galdrów przed nieświadomymi niczego śniącymi. Nie dało się mimo tego pokazać jasnej przyczyny zastanego, opłakanego stanu rośliny. Mogła być ona prosta i wiązać się z rzadkim, dotychczas mało widywanym procesem chorobowym dostępnym w odpowiednich, botanicznych księgach, których ani Ilmari, ani podobnie Björn, nie mieli okazji dotychczas zgłębić. Błagalne spojrzenie jednego z tussych, na tyle odważnego i zdesperowanego, aby wbrew swojej naturze okazać zaskakującą śmiałość, wydawało się zachęcać do działania. Dodatkowym, motywującym czynnikiem był fakt, że stworzenia te były zazwyczaj przychylne napotkanym galdrom - prowadziły zagubionych podróżników, pokazywały nowe ścieżki oraz wręczały symboliczne prezenty ze znalezionych w lesie darów. Poświęcenie kilku chwil na rozwiązanie problemu mogło nie być jedynie bezinteresownym i nieopłacalnym zadaniem wykonywanym z czystej, szlachetnej dobroci serca.

Etap I

Pierwszy, istotny punkt toczącej się choroby został wskazany wam przez magiczne stworzenie. Musicie usunąć narośl albo za pomocą zaklęcia odcinającego albo próbując zamrozić jej obszar odpowiednim zaklęciem z dziedziny magii natury. Progi są zgodne z podanymi w księdze magii. Aby akcja zakończyła się sukcesem oboje musicie rzucić z sukcesem zaklęcie; w przypadku porażki dokonać dorzut i uwzględnić fabularnie ponowną podjętą przez daną osobę próbę.

Etap II

Musicie przyjrzeć się uważnie drzewu, którego wielkość ze względu na wiek jest oczywiście dosyć imponująca. Należy znaleźć serce całej kolonii pasożytującej masy - jeśli obumrze, istnieje duża szansa na odratowanie rośliny. Waszym zadaniem będzie prześledzenie uważnie śladów nici tworzonych przez pasożyta łączących poszczególne punkty większych, okazałych plam. Zaczynają się splatać w jednym miejscu. Wykonujecie rzut na spostrzegawczość. Jeśli jeden z was uzyska wynik 55 i wyżej, zauważa, że główna część pasożyta znajduje się wewnątrz jednej z dziupli.

Etap III

Nastała pora, aby zniszczyć macierzysty punkt rozrastającego się pasożyta. Możecie w tym celu wybrać zaklęcia z rodzajów podanych w etapie I. Miejcie się jednak na baczności, ponieważ pasożyt wydziela toksyczne opary szkodliwe dla każdego, kto tylko znajdzie się w ich zasięgu. Musicie być dostatecznie szybcy w wypowiadanej inkantacji. Jeśli któryś z was dostąpi porażki albo uzyskany przez niego wynik nie przekroczy o 10 punktów progu rzucanego czaru, nie udaje się mu odskoczyć przed wydzielanym dymem. Zaczynają mu doskwierać osłabienie, zaburzenia widzenia i ból głowy, które na całe szczęście ustępują po kilku minutach. Po osiągnięciu sukcesu widzicie, jak reszta pomniejszych kolonii zaczyna powoli obumierać. Tussy są bardzo szczęśliwe i przynoszą dla każdego z was w dowodzie wdzięczności po 2 sztuki wybranych składników specjalnych do warzenia eliksirów. Oprócz tego przysługuje wam do odbioru 1 punkt do statystyki magii natury.

The member 'Ilmari Vanhanen' has done the following action : kości

---

'k100' : 15

Byli sobie mniej obcy. Mniej obcy niż jeszcze kilka tygodni temu, gdy mijali się bez słowa przywitania na korytarzach instytutu. Po ostatnim spotkaniu w pracowni, jak i późniejszych interakcjach w szczelinach czasu między obowiązkami zawodowymi a uczelnianymi, coś się zmieniło, jakby te krótkie, przelotne spojrzenia na korytarzu nieoczekiwanie nabrały nowego znaczenia. Nie spodziewał się, że z samego rana wśród rozłożystych drzew, na podmokłych łąkach, spotka akurat Vanhanena, ale powoli zaczynał się przyzwyczajać, że wpadają na siebie coraz częściej. Nie wiedział, czy był to zwyczajny przypadek, czy może z góry zaplanowane działanie ze strony Norn, jednak za każdym razem, gdy go widział, czuł coś w rodzaju przyjemnej niespodzianki, jakby los sam decydował za nich, że powinni spędzić ze sobą więcej czasu. Rozmowy, które prowadzili, były coraz bardziej swobodne, każde z tych spotkań było jak mały kawałek układanki, nawet jeśli wciąż nie wiedzieli o sobie zbyt wiele. Byli dalej zwykłymi znajomymi z kampusu, choć mieli ze sobą coraz więcej punktów wspólnych.
— Rozumiem. — Krótkie skinięcie głową na słowa Ilmariego, które poprzedził lekki uśmiech na twarzy Guildensterna, gdy mężczyzna po chwili zamknął swój przewodnik z barwnymi ilustracjami. — Czyżby przez brak czasu? Podejrzewam, że to, czym się zajmujesz na co dzień, jest bardzo... czasochłonne. — To był przynajmniej jeden z powodów w przypadku Björna, dla którego był zmuszony porzucić swoje inne zainteresowania. W ostatnich latach życie młodego Guildensterna przyspieszyło do nieprawdopodobnego tempa, wypełnione obowiązkami niedającymi mu chwili wytchnienia. Każdy dzień był bitwą z niekończącymi się zleceniami w pracy i terminami, a brak czasu stał się dla niego codzienną rzeczywistością, w której musiał nauczyć się funkcjonować. — Moim świątecznym zwyczajem jest za to zbieranie ingrediencji — przyznał zgodnie z prawdą, przyglądając się obumierającemu drzewu. No co dzień rzadko wybierał się na wyprawy, jednak było to coś, co pozwalało mu oderwać się od zgiełku pracy i zanurzyć w spokój natury. Natury, która była dzisiaj w potrzebie.
— Cóż… — Słysząc słowa Ilmariego, westchnął cicho pod nosem, zastanawiając się nad przyczyną choroby drzewa. Przeszły mu przez myśl, że rozprzestrzeniające się schorzenie było związane z uprawianiem w pobliżu magicznych eksperymentów, lecz nie mógł powiedzieć tego na głos. — Nie wiem. Może tak być. Nie jestem specjalistą — odpowiedział niepewnie Björn, po czym skinął twierdząco głową na propozycję Vanhanena. Nie powinien był używać przy nim magii, lecz nie mógł odmówić; całe szczęście, że miał przy sobie naszyjnik z krakenem, który tworzył iluzję za każdym razem, gdy rzucał zaklęcie. —  Tók af — wypowiedział Guildenstern, chcąc wyciąć chory fragment drzewa. — Może spróbuj jeszcze raz.

Tók af : 61 (k100) + 21 (magia użytkowa) = 82/40

The member 'Björn Guildenstern' has done the following action : kości

---

'k100' : 61

The member 'Ilmari Vanhanen' has done the following action : kości

---

'k100' : 16, 28

Ich drogi krzyżowały się wcześniej, ale w jego świadomości Ilmari zaistniał dopiero teraz. Wcześniej był dla niego tylko kolejnym członkiem znamienitego, nawet jeśli stojącego po drugiej stronie barykady, klanu. Ilmari wydawał się niczym więcej niż postacią w tle, kimś, kogo obecność była marginalna i bez większego znaczenia. Jednak z biegiem czasu, im bardziej go poznawał, tym więcej szczegółów zaczęło wyłaniać się z mroku ignorancji. Björn zaczął zauważać drobne gesty i zachowania, które wcześniej jakimś cudem mu umykały, tak jak fakt, że Ilmari był przyjacielem jego największego rywala, Vernera. To przypadkowe odkrycie wprowadziło go w osłupienie, ale jednocześnie obudziło w nim ciekawość. Jak to możliwe, że wcześniej nie dostrzegł tej relacji? Co jeszcze przegapił w swojej ocenie? Te pytania zaczęły go nurtować, szczególnie teraz, gdy ich drogi ponownie się skrzyżowały. Björn był przekonany, że ot nie był przypadek, wierzył  bowiem w Norny, starożytne boginie przeznaczenia, które tkały nici ludzkich losów. Spotkanie z Ilmari nie mogło być jedynie nic nieznaczącym zbiegiem okoliczności; ta myśl nie dawała mu spokoju, pobudzając jego wyobraźnię.
— Coś w tym jest. Jestem gdzieś pomiędzy, ciągle między doktoratem a pracownią. Ale wkrótce to się skończy i mam nadzieję, że będę miał trochę czasu dla siebie.— Odkąd wrócił do Midgardu, życie Björna poza pracą niemal nie istniało. Jego dni były wypełnione książkami i niekończącymi się eksperymentami, a przez to, że był w ciągłym pośpiechu między salą wykładową a laboratorium, czasem wydawało mu się, że życie towarzyskie jest luksusem, który tymczasowo nie jest dla niego przeznaczony. Nauka absorbowała go na tyle, że w rzeczywistości każdy wolny moment poświęcał na pogłębianie swojej wiedzy, analizowanie wyników badań i przygotowywanie publikacji naukowych. — Jak sobie radzisz ostatnio? Profesor Hagen już wrócił? — Nie widział go ostatnio na kampusie, a może po prostu przeoczył jego powrót. — Vanhanen i ornitologia to niecodzienne połączenie, muszę przyznać. Pewnie byłbyś pierwszy w swojej rodzinie — pozwolił sobie na lekki śmiech. — Zastanawiałeś się kiedyś nad czymś innym, czy zawsze myślałeś, że pójdziesz w ślady klanu? — zadał mu pytanie z zainteresowaniem w głosie, jednocześnie obserwując rozwój sytuacji.
— Udało się — zauważył z delikatnym zadowoleniem widocznym na twarzy, gdy narośl odpadła, mimo iż początkowo miał opory przed użyciem magii. Nie chciał się jednak przed tym wymigiwać, Ilmari bowiem mógłby uznać to za coś podejrzanego, Próbował się przyjrzeć dokładnie drzewu, które ze względu na swój wiek wydawało mu się szczególnie imponujące, jakby nigdy wcześniej nie miał okazji go zobaczyć. — Spróbujmy mu się lepiej przyjrzeć. — Guildenstern podszedł jeszcze bliżej, starając się prześledzić uważnie ślady nici tworzone przez pasożyta, które niespodziewanie łączyły się w dziwne plamy. — Ten pasożyt chyba znajduje się tutaj. — Wskazał ręką na wewnątrz jednej z dziupli, zerkając kątem oka na Ilmariego.

spostrzegawczość: 84

The member 'Björn Guildenstern' has done the following action : kości

---

'k100' : 84

The member 'Ilmari Vanhanen' has done the following action : kości

---

'k100' : 2

— Tak, wyznaczyli. — Z jednej strony cieszył się, że wyznaczyli mu termin obrony doktoratu, z drugiej — ogarniał go stres. Czekał na tę chwilę przez kilka lat intensywnej pracy, licznych badań, eksperymentów i nieprzespanych nocy. Teraz, gdy termin został ustalony, Björn miał mieszane uczucia. Radość zbliżającego się zakończenia tego etapu kariery naukowej mieszała się z narastającym napięciem i obawą przed samą obroną. Obrona doktoratu była dla niego ogromnym wyzwaniem, punktem kulminacyjnym jego pracy naukowej, wiedział bowiem, że będzie musiał sprostać surowym wymaganiom komisji egzaminacyjnej. Choć przygotowywał się do tego momentu przez długi czas, stres związany z wystąpieniem publicznym i koniecznością zaprezentowania swojej pracy przed autorytetami w dziedzinie był nieunikniony. — Pod koniec lipca, więc mam jeszcze trochę czasu na przygotowanie się do obrony. Może nawet dobrze, że tak późno. — Mimo wszystko, młody Guildenstern był pewien swoich badań na temat ekwilibrystyki alchemicznej. Poświęcił wiele godzin na analizę danych, konsultacje z mentorami i pracę nad każdą stroną swojej rozprawy, aby wyniki, które uzyskał, były solidne i wiarygodne.
— No tak, wiele się działo. — Björn nie pamiętał, kiedy ostatnimi czasy było w Midgardzie po prostu spokojnie. Każdy dzień przynosił nowe wyzwania, niebezpieczeństwa i napięcia, które zdawały się wciągać galdrów w wir nieustannej, niekończącej się walki między ślepcami a widzącymi. Młody Guildenstern był rozdarty, stał bowiem po dwóch stronach barykady, choć doskonale wiedział, że w pewnym momencie będzie musiał się zdecydować. Ale jeszcze nie teraz — przynajmniej wierzył, że uda mu się jeszcze zachować status quo. — Kopenhaga. — Ciężko było nie słyszeć o tym, co wydarzyło się w duńskiej stolicy. Kolejna enklawa wzbudziła wiele kontrowersji i emocji, nie tylko w Danii, ale na całym świecie. To, co miało być spokojnymi targami im. Erlinga Ovesena, zamieniło się w epicentrum dyskusji nad stabilnością magii. — Byłeś tam, prawda? — Nie wiedział, czy powinien był o to pytać, ale wyczytał w gazecie, że Ilmari brał w nich udział. — Wszystko, o czym pisali... Pokrywało się z rzeczywistością? — Z różnych powodów do magicznych mediów podchodził z niemałym sceptycyzmem, w związku z czym wolał się upewnić i usłyszeć wersję wydarzeń ze strony Vanhanena.
— No tak, lepiej w naszych kręgach o odstępstwach nie mówić. — Tak, jak kiedyś mnie wymażą z historii rodu Guildensternów, przeszło mu przez myśl, gdy wraz z Ilmarim przyglądał się głównej część pasożyta znajdującego się wewnątrz jednej z dziupli. — Wiesz, ja też miałem na siebie pomysłów. Nigdy nie sądziłem, że pójdę w ślady matki, ale po prostu samo wyszło, gdy poszedłem do szkoły i zainteresowałem się bardziej alchemią. Ale na poetę raczej bym się nie nadawał — zaśmiał się krótko, zastanawiając się nad odpowiedzią na jego pytanie. — Myślałem o tym, by tu nie wracać, nie ukrywam. Czasem mam wrażenie, że byłoby mi łatwiej, ale... Zbyt wiele zobowiązań. — Björn wzruszył bezradnie ramionami, po czym zerknął kątem oka na Ilmariego. — Myślę, że możemy go wyciąć. Nie sądzę, by cokolwiek innego mogło pomóc. — Jego słowa odbiły się echem w ciszy lasu, a myśli błądziły jeszcze przez moment wśród zakamarków jego umysłu. Nie udało mu się jednak znaleźć żadnego innego rozwiązania, dlatego ostrożnie i precyzyjnie rzucił zaklęcie, by usunąć pasożyta.

Tók af : 35 (k100) + 21 (magia użytkowa) = 56/40

The member 'Björn Guildenstern' has done the following action : kości

---

'k100' : 35

The member 'Ilmari Vanhanen' has done the following action : kości

---

'k100' : 53

Björn długo zastanawiał się nad tym, co będzie dalej. Nad tym, co przyniesie przyszłość, gdy za kilka tygodni oficjalnie skończy doktorat i będzie mógł odebrać kolejny dyplom. Z jednej strony podejrzewał, że jego rodzina będzie po raz kolejny próbowała go namówić do powrotu do Kompanii Morskiej, bo przecież wypada, a z drugiej — nie do końca wiedział, czy Instytut Kenaz był jego wymarzonym miejscem, w którym chciał się zatrzymać na dłużej. Choć robienie doktoratu było dla niego pasjonującym, pełnym emocji wyzwaniem, miał coraz większe wątpliwości, czy po zakończeniu studiów będzie w stanie znaleźć tam satysfakcjonującą pracę, czy nie lepiej przypadkiem byłoby się skupić wyłącznie na prowadzeniu własnej pracowni. Jego rodzina, od długich pokoleń związana z Kompanią Morską, miała wobec niego swoje oczekiwania. Ojciec, dziadek i brat — wszyscy w niej pracowali, budując jej renomę i żeglarską potęgę. Björn czuł ciężar tej rodzinnej tradycji, która nieustannie przypominała mu o odpowiedzialności za kontynuowanie dziedzictwa. Choć nie był pewien, co do swojej przyszłości, to był świadomy tego, że decyzja, którą podejmie, będzie miała wpływ na jego życie.
— Domyślam się — westchnął cicho pod nosem Björn, słysząc słowa Ilmariego. — Chyba będę musiał sobie uwarzyć jakiś eliksir uspokajający — dodał po chwili namysłu, puszczając z rozbawieniem oczko Vanhanenowi.  Nie był osobą, która zbytnio się stresowała, lecz w tym przypadku, w obliczu zbliżającej się obrony, nie mógł ukryć swojego niepokoju. Decyzja, którą miał podjąć, była zbyt ważna, by podchodzić do niej lekkomyślnie. — W każdym razie, nie chcę już o tym myśleć. — Machnął lekceważąco ręką Guildenstern, próbując się skupić na bardziej palącym problemie, jakim było uratowanie schorowanego drzewa. Z zainteresowaniem wsłuchiwał się jednak w międzyczasie w to, co miał mu do powiedzenia Ilmari, gdyż był ciekaw, czy to, co opowiadały magiczne media o ostatnich wydarzeniach w Kopenhadze pokrywało się w najmniejszym stopniu z rzeczywistością. — Sam do końca nie wiem, jak zachowałbym się w takiej sytuacji, ale coś w tym jest, że tłumaczą nam konsekwencje, zapominając o przyczynach — przyznał mu rację, nie chcąc dalej drążyć tego niewygodnego tematu, gdy usłyszał, jak Vanhanenowi niebezpiecznie zadrżał głos.   
— Czasem też zdarza mi się tęsknić za Bergen — powiedział Björn z nutą nostalgii w głosie, gdy Ilmari wspomniał przy okazji o swojej rodzinie. — A raczej za tym, co było, za dzieciństwem pełnym wspomnień. — Spojrzał z delikatnym uśmiechem na twarzy na Vanhanena, by po chwili przenieść swój wzrok na drzewo — wszystko wskazywało na to, że wspólnymi siłami udało im się uporać z problemem. — Możemy się przejść. Muszę zebrać jeszcze kilka ingrediencji, więc może po drodze uda nam się coś ciekawego znaleźć  — przyjął bez wahania propozycję Ilmariego, pozwalając mu, by ruszył jako pierwszy w górę strumienia.

Björn i Ilmari z tematu