Tego roku Midsommar miało być inne. Björn obudził się z tym przeświadczeniem nieco przerażony już wcześnie rano, przypominając sobie o tym, co zaszło zaledwie kilka godzin wcześniej. Po wizycie w Kamiennej Fortecy, która przebiegła w nieprzewidywalny sposób, potrzebował odrobiny prywatności i samotności, co miało mu pozwolić na to, by z powodzeniem oderwał się od ponurych myśli krążących wokół potencjalnych wydarzeń dzisiejszego dnia. Nie było już odwrotu. Nie teraz. Nie w tym momencie. Klamka zapadła, dlatego po chwili dłuższego namysłu, w towarzystwie porannej, mocnej kawy i papierosa, postanowił wybrać się na Midsommar wcześniej niż zazwyczaj. Las o tej porze był stosunkowo pusty — oficjalne obchody jeszcze się nie zaczęły, dopiero się do nich przygotowywano, dlatego Björn w spokoju mógł skupić się na zbieraniu ingrediencji. Przechodząc między rozłożystymi drzewami i oddychając świeżym powietrzem, młody Guildenstern wiedział, że to będzie dzień, który całkowicie zmieni jego życie. Wszystko, co dotychczas było nieuchwytne i odległe, teraz stało się realne i bliskie. Zbyt realne. Zbyt bliskie.
— Ilmari — wypowiedział z niemałym zaskoczeniem w głosie, gdy ktoś na głos wywołał go po imieniu. Nie spodziewał się, że podczas przechadzki spotka tutaj właśnie Vanhanena. Widywał go ostatnio częściej niż zwykle, a może po ich spotkaniu w pracowni zaczął po prostu na niego zwracać uwagę. Nie powinien. — Trochę świętuję, a trochę próbuję zebrać myśli — odpowiedział zgodnie z prawdą Björn. Później bowiem  czekało go spotkanie z Vivian Sørensen, o czym wczoraj obwieścili mu rodzice. Nie podobał mu się do końca ten pomysł — nie mógł jednak protestować po tym, jak Magisterium prosiło go o to, by się nie wychylał. Ale teraz, kiedy w jego umyśle krążyły myśli o dzisiejszym spotkaniu z Vivian, czuł się skonfundowany i rozdarty między lojalnością wobec rodziny a swoimi własnymi pragnieniami, które w żaden sposób nie współgrały z oczekiwaniami klanów. Czy to było właściwe, że decyzje dotyczące jego przyszłości były podejmowane bez jego udziału? Czy to był sposób na życie, który naprawdę chciał prowadzić? Te pytania buzowały w jego umyśle, gdy kroczył przez łąki.
— Luscinia svecica — powtórzył po nim, jednocześnie spoglądając na jego przewodnik, gdy zbliżył się do niego na tyle blisko, by zajrzeć mu przez ramię. — Jestem zaskoczony. Interesujesz się ptakami? — zapytał po chwili Björn, nie zdając sobie sprawy z pozostałych zainteresowań Ilmariego. Choć ornitologia nie była w kręgu jego pasji, to jako dobrze wyszkolony alchemik musiał perfekcyjnie znaleźć się na ingrediencjach zwierzęcych. — Spójrz. — Oderwał się od wcześniejszej czynności, odkładając zioła na ziemię, a jego wzrok niespodziewanie przykuło obumierające drzewo i grupa małych trolli. — To tussy — powiedział bez zawahania, powtarzając czynność po Ilmarim i okrążając z odległości kilku stopni pień. Został tylko jeden z nich, bowiem reszta tussych nieoczekiwanie spłoszyła się na ich widok.

Obumierające drzewo wydawało się martwić gromadę tussych. Nie było w tym nic zdumiewającego, w końcu te stworzenia słynęły ze sprawowania opieki nad przyrodą będącą jednocześnie ich schronieniem. Wstrętne, pokrywające korę rośliny plamy łączyły się ze sobą, wskazując, że tworzą misterną, skomplikowaną sieć przenikającego o wiele głębiej pasożyta, tkwiącego poza zasięgiem rzucanego powierzchownie spojrzenia. Sprawa była zawiła, nie pomagał podobnie fakt, że ani Björn, ani również Ilmari nie zetknęli się wcześniej z identycznym przypadkiem. Nawet, jeśli Guildernstern miał dużo większe pojęcie na temat magii natury, wiążące się z jego pasją do alchemii, również pozostawał w tym przypadku bezsilny, pozbawiony jasnego, przynoszącego pewność rozwiązania. Wyjście było jedno, brutalne, ale niezbędne; należało pozbyć się kolonii pasożyta i liczyć, że drzewo samo zwalczy resztkową, przytłumioną chorobę, dodatkowo pielęgnowane przez tussych. Istniało oczywiście ryzyko uszkodzenia sędziwej rośliny na dobre, ale w obecnej sytuacji należało posługiwać się regułą uświęcania środków przez wyznaczony cel. Trudno było przewidzieć, co spowodowało konkretny, dramatyczny wygląd drzewa. Możliwe, że rozprzestrzeniające się schorzenie było związana z uprawianiem w pobliżu magicznych eksperymentów. Björn, chociaż nie mógłby tego otwarcie przyznać, doskonale znał skutki zatrucia magicznego i miał szerokie pojęcie na temat destrukcyjności powtarzanych z uzależnieniem inkantacji. Z kolei sam Ilmari doświadczył niestabilności magii podczas targów poza granicami Midgardu, grożącej wyeksponowaniem istnienia galdrów przed nieświadomymi niczego śniącymi. Nie dało się mimo tego pokazać jasnej przyczyny zastanego, opłakanego stanu rośliny. Mogła być ona prosta i wiązać się z rzadkim, dotychczas mało widywanym procesem chorobowym dostępnym w odpowiednich, botanicznych księgach, których ani Ilmari, ani podobnie Björn, nie mieli okazji dotychczas zgłębić. Błagalne spojrzenie jednego z tussych, na tyle odważnego i zdesperowanego, aby wbrew swojej naturze okazać zaskakującą śmiałość, wydawało się zachęcać do działania. Dodatkowym, motywującym czynnikiem był fakt, że stworzenia te były zazwyczaj przychylne napotkanym galdrom - prowadziły zagubionych podróżników, pokazywały nowe ścieżki oraz wręczały symboliczne prezenty ze znalezionych w lesie darów. Poświęcenie kilku chwil na rozwiązanie problemu mogło nie być jedynie bezinteresownym i nieopłacalnym zadaniem wykonywanym z czystej, szlachetnej dobroci serca.

Etap I

Pierwszy, istotny punkt toczącej się choroby został wskazany wam przez magiczne stworzenie. Musicie usunąć narośl albo za pomocą zaklęcia odcinającego albo próbując zamrozić jej obszar odpowiednim zaklęciem z dziedziny magii natury. Progi są zgodne z podanymi w księdze magii. Aby akcja zakończyła się sukcesem oboje musicie rzucić z sukcesem zaklęcie; w przypadku porażki dokonać dorzut i uwzględnić fabularnie ponowną podjętą przez daną osobę próbę.

Etap II

Musicie przyjrzeć się uważnie drzewu, którego wielkość ze względu na wiek jest oczywiście dosyć imponująca. Należy znaleźć serce całej kolonii pasożytującej masy - jeśli obumrze, istnieje duża szansa na odratowanie rośliny. Waszym zadaniem będzie prześledzenie uważnie śladów nici tworzonych przez pasożyta łączących poszczególne punkty większych, okazałych plam. Zaczynają się splatać w jednym miejscu. Wykonujecie rzut na spostrzegawczość. Jeśli jeden z was uzyska wynik 55 i wyżej, zauważa, że główna część pasożyta znajduje się wewnątrz jednej z dziupli.

Etap III

Nastała pora, aby zniszczyć macierzysty punkt rozrastającego się pasożyta. Możecie w tym celu wybrać zaklęcia z rodzajów podanych w etapie I. Miejcie się jednak na baczności, ponieważ pasożyt wydziela toksyczne opary szkodliwe dla każdego, kto tylko znajdzie się w ich zasięgu. Musicie być dostatecznie szybcy w wypowiadanej inkantacji. Jeśli któryś z was dostąpi porażki albo uzyskany przez niego wynik nie przekroczy o 10 punktów progu rzucanego czaru, nie udaje się mu odskoczyć przed wydzielanym dymem. Zaczynają mu doskwierać osłabienie, zaburzenia widzenia i ból głowy, które na całe szczęście ustępują po kilku minutach. Po osiągnięciu sukcesu widzicie, jak reszta pomniejszych kolonii zaczyna powoli obumierać. Tussy są bardzo szczęśliwe i przynoszą dla każdego z was w dowodzie wdzięczności po 2 sztuki wybranych składników specjalnych do warzenia eliksirów. Oprócz tego przysługuje wam do odbioru 1 punkt do statystyki magii natury.

rzut na zaklęcie

The member 'Ilmari Vanhanen' has done the following action : kości

---

'k100' : 15