Skrada się bocznymi uliczkami, szybkim krokiem przemierza kolejne metry. Nie patrzy na nikogo, wymija każdego przechodnia bez uraczenia go nawet spojrzeniem, a gdy obcy mężczyzny zatacza się pijany i wpada na Hamre, ten nie zatrzymuje się. Siarczyste przekleństwa wycelowane w niego nie interesują go, nie zatrzymując się wyciąga z kieszeni grubego płaszcza papierosa zręcznie, mimo skórzanych rękawic w jakie odziane są dłonie medyka, i cichym zaklęciem udaje mu się rozpalić końcówkę, która staje się w tej chwili jedynym jasnym punktem w tym krajobrazie szarości i brudu. Jebana moczymorda, prycha pod nosem i wolną dłonią ociera ze złością bark, przekonany o tym, że nieznajomy pozostawił na jego czystym płaszczu jakąś pamiątkę. Nie zostawił. Wrażenie było jednak silniejsze od rozsądku.

Nienawidzi tego miejsca, gdziekolwiek w Przesmyku by się nie znalazł, wciąż czuje stęchliznę i wilgoć. Wzdryga się na to uczucie, a gdy do jego nozdrzy dociera silna, znajoma woń dymu tytoniowego, unosi jeden z kącików ust. Nie ma w tym nic z zadowolenia, bo kolejny raz odchodzi z niczym. Bez żadnych informacji, bez tropu, który mógłby go przybliżyć do zabójcy Mikaela. Dłoń dzierżąca papieros drży niekontrolowanie, zaciska zęby, a siwy obłok wydostaje się przez jego nozdrza, przybliżając go do komiksowej postaci gniewnie wypuszczającej dym nosem. Kiedy „Draumr mein” przecięło powietrze, a mężczyzna w panice zaczął krzyczeć, uciekać pod ścianę przed niewidzialnymi dla Hamre omamami, Hring wycofał się niepewnie. Odczuł ulgę jakiej potrzebował, głód magii zakazanej dostał to, czego potrzebował i odpuścił, a jednocześnie widok ten wezbrał w nim nagłe wyrzuty sumienia. Nie powinien, nie może. Przerwał działanie klątwy i uciekł jak tchórz, jakim jest.

Na samym wylocie, widząc przed sobą Plac Ymira Starszego, rzuca papieros na płyty chodnikowe i przygasza jednym ruchem. Powinien w tym miejscu się teleportować bliżej Starego Miasta, by upewnić się, że nikt z jego kamienicy nie zobaczy pobielałych ślepczych oczu. Rozproszyła go skutecznie sylwetka mającąca w niedalekiej odległości, przyparta silnie do ściany, choć widocznie słaniająca się na nogach. To nie twój interes, myśli. Kolejny zachlany idiota, może ślepiec nie radzący sobie ze swoim nowym ja – Hring coś o tym wie, pięczęć dalej wydaje się świeża na jego dłoni. Ciekawość to pierwszy stopień do Helheim, ale zdaje się, że nie dla niego już Walhalla i wieczna wojna.

— Kto was tak urządził? — burczy niemal tak, jakby pojawienie się mężczyzny było celowe i miało zniszczyć jego dzień jeszcze bardziej niż mógł. Zdążył zbliżyć się do blondyna na tyle, żeby fachowym okiem, mimo mroku ograniczającego jego wzrok, ocenić stan człowieka przed nim. Krwawienie było niezaprzeczalne, ubranie już dawno przesiąknęło posokę i nie mogąc poradzić sobie z jej nadmiarem, przestało ją wchłaniać. Bez emocji spogląda na formującą się, czarną w tym świetle kałużę. — Chodź — chwyta go bezceremonialnie pod łokciem i ściąga w bramę jednej z kamienic. Nie chciał, by ktokolwiek ich zauważył. Ciemność połyka ich obu, a pierwszy krok na który decyduje się Hamre, to proste zaklęcie. Jeśli nie chce być świadkiem czyjejś śmierci, musi spowolnić krwawienie. — Ýttu niður — tymczasowa ulga przychodzi szybko.

magia lecznica: 20 (statystyka) + 5 (atut) + 7 (rzut) = 32

W przeciwieństwie do mężczyzny, zna magię leczniczą bardzo dobrze i wie, że użyte zaklęcie będzie musiał zdjąć wkrótce, jeżeli nie chce pogorszyć jego stanu jeszcze bardziej i narazić na martwicę. Jednemu człowiekowi umyślnie zaszkodził, kierowany potrzebą zrzucenia z siebie jarzma narkotycznego głodu, egoistycznie wpędzając go w świat urojeń. Drugiemu pomoże z równie egoistycznej potrzeby usprawiedliwienia się we własnej głowie, by zapewnić samego siebie, że nie jest zły, ratując prawdopodobnie od śmierci obcą mu osobę. Nie boi się jasnowłosego nieznajomego, chociaż nie ma pewności, czy ten po udzieleniu mu pomocy nie uzna go za swojego przeciwnika i za chwilę to Hamre będzie zdychał pod ścianą. Wiedzony siłą impulsu ciągnie go pewnie obok siebie, po przebytym kawałku drogi pozwala mu na oparcie się o chłodną, ceglaną ścianę przy samym wejściu na kamieniczne podwórze.

— Nie słyszałeś, że trzeba tutaj uważać, bo zamian za usługę ktoś może ci zapłacić twoimi własnymi zębami? — pyta kąśliwie, nie potrafiąc się przed tym powstrzymać, ale zdaje sobie sprawę z tego, że ciężko jest się nauczyć nieustannego czuwania, bez sekundy spoczynku, gdy nigdy nie wiadomo, kiedy sojusznik stanie się wrogiem. Hamre przez ostatnie lata oglądał ciała wyniesione z Przesmyku Lokiego niejednokrotnie, badał obrażenia zadawane nie tylko nożami, gołymi pięściami, ale to nie one zapadały w pamięć tak mocno jak te finezyjne uszkodzenia powodowane magią zakazaną. Brzydził się nimi, a jednocześnie jego własne oczy stały się właśnie bezkreśnie białymi kulami, pozbawionymi źrenic i tęczówek na skutek kolejnego użycia magii w ciągu ostatniej godziny. Ciemna pajęcza sieć rozchodzi się po jego szyi, ciężka do dojrzenia w półmroku.

Bez kozery sięgnął do jego odzienia, podciągając warstwę ubrań ku górze, by lepiej przyjrzeć się obrażeniom. Podłużny ślad wokół którego i bez światła widział ciemne plamy rozmazanej krwi. Warunki nie pozwalają na obejrzenie go dokładnie. Powinien zabrać go do swojego mieszkania? Rezygnuje z tego pomysłu, kiedy zdaje sobie sprawę, że minęło zbyt mało czasu od jego przemiany. Nie chce narażać się sąsiadom, będąc dalej na cenzurowanym w komitywie mieszkańców zabytkowej kamienicy mieszczącej się w dzielnicy starego miasta. Spróbuje zająć się nim tutaj.

— Sótthreinsa — kieruje czar w stronę rany, odkażając ją na wstępie nim wykona kolejne kroki. Nie jest mu to dane, gdy jego nieoczekiwany pacjent zaczyna mu wygrażać. Odsuwa się na krok, bo dociera do niego sens wypowiedzianych przez niego słów. Mikael. Znał jego brata. Rozpoznał jego twarz w twarzy Hringa, nieświadomy istnienia drugiego posiadacza identycznych rys, zmienionych tylko subtelnie, niemal niezauważalnie na pierwszy rzut oka. Czuje zimny pot spływający po jego karku. Na piersi gromadzi się niewyobrażalny ciężar, który usiłuje zwalczyć z pomocą głębszego wdechu. Jedyny człowiek poza Fenrisem, który znał go osobiście. Wraca do siebie i kontynuuje chłodnym głosem: — To raczej ja muszę zapytać ciebie kim jesteś i skąd znasz mojego brata — otrząsa się z początkowego szoku i zerka na dłoń dzierżącą broń. Drży zbyt mocno, by zadać mu ostateczny cios, ale wciąż jest w stanie wyrządzić wiele krzywd. — Chcę ci pomóc. Jestem medykiem. Jeśli się uspokoisz, to wszystko ci wytłumaczę.

magia lecznicza: 20 (statystyka) + 5 (atut) + 19 (rzut) = 44