Czy pamiętał?  
Wspomnienia płynnie wracają, tworząc melancholijny obraz edenu, którego wyidealizowanie było wyczuwalne od pierwszego przedstawionego fragmentu. Przeszłość przyciągała, kusiła idyllą i spokojem, bezproblematyczną wizją świata. Pamiętała prażące słońce, tą wspaniałą złotą kulę, która oślepiała i dzięki temu można było widzieć więcej. Okalało skórę, pozwalając na kąpiel w ciepłym i parnym otoczeniu, które zwykło dusić.  Zapach kwiatów polnych będących w rozkwicie, dumnie prezentując się światu i bogom, a co najważniejsze owadom. Teatr natury, która przeżywała swoje najświętsze triumfy. Smak kompotu z jabłek, delikatnie kwaśnych, lecz poskromionych przez dodatek cukru. Bawiła się jego kompozycją, testowała wyczuwalność smaku na języku. W końcu i on pojawiał się w jej wspomnieniach, zawsze wpatrzony w Sisi, nieświadomie przyłapany przez innego obserwatora. Młodszy, niewinny i dziwny, jak tylko dzieciaki takie jak oni mogą być. Znajomy nieznajomy, który był blisko jak na kolegę, ale i daleko jak na przyjaciela. Gdy odwracał wzrok, może zażenowany własnymi odruchami, Sisi przenosiła swoje spojrzenie na niego. Urocze, nawet z oddali lat. Nie przywykła pasować, lecz w tych lirycznych chwilach, które były skradzione rzeczywistości i przypudrowane czystą dozą szczęśliwości, wydawało się jej, że jednak miało to miejsce.  
Ułuda wyprodukowana przez cierpiący umysł, będąca osłodzeniem trudów dni. Akademia Odala była placówką o najwyższym edukacyjnym poziomie, często o tym mówiono.  Była również miejscem kultu tradycji i konserwatyzmu, skupiskiem dzieci elit, które nie zaznały ciężkości życia i fruwały frywolnie, jak Ikar ponad wodami. Wśród tłumów wywyższonych na piedestale i rozpieszczonych przez bogactwo przodków, znajdywała się również nienawiść do inności. Poczuł to na swojej skórze Eitri, który balansował na granicy bycia świętym z powodu bycia medium, a losem wyrzutka, którego można było popchnąć dla czystej satysfakcji.  
Inność, dziwaczność, potworność.  
Każdy chciał odnaleźć swoje miejsce; zakątek, w którym jego dusza mogła odpocząć. Potencjał rosnąć, a spokój wypełniać ich jestestwa. Okrutną prawdą pozostawało, że nawet w momencie największego szczęścia nadal nie pasowała. Krótkie podsumowanie burzliwego życia.  
- Nie podchodzę nawet do rywalizacji. Przegrałabym zanim, by się naprawdę rozpoczęła - prawda wybrzmiała bez skrupułów, podsycona sentymentem. Dawny Eitri był smakoszem, degustatorem dzieł rzadkich i pięknych. Wiedzący o jedzeniu więcej niż ona kiedykolwiek pragnęła. Było coś pocieszającego w trwałości tej pasji, znajdywała w tym potwierdzenie, że znała tego człowieka i były dni, gdy mogła to powiedzieć na głos. Rywalizacja na tym polu była skazana na porażkę, a nawet po latach nie nawykła do lubowania się w kataklizmach. Nalała whisky do szklanek, szczodrze nie szczędząc na trunku. Zaniosła szklane naczynia wraz z sztućcami, gdy usłyszała jego kolejne słowa. Rozejrzała się po salonie i roześmiała, gorzko i prawdziwie.  
- Bzdura – znowu była za ostra, za szczera, zbyt gburowata. Typowe zaniedbanie jej uprzejmości, gdy ktoś inny wykazywał dobre maniery. - Jest tu pięknie i elegancko, ale nieprzyjemnie.  
Wyjaśnienie przyszło później; rysy twarzy złagodniały i rzuciła przelotne spojrzenie na jego osobę. Nie było w mieszkaniu śladów po jej mężu, gdyż jego noga nigdy nie przekroczyła progu, a pamiątki po nim nie zawitały do pomieszczeń. Pustka, jakby wymazała sześć lat własnej historii. Nie mogła tego samego zrobić z własną pamięcią, pozostało stworzyć na nowo otoczenie. Usiadła naprzeciwko niego, z doskonałym wyczuciem czasu i chwili postanowiła zająć się jedzeniem. Mechanicznie podejmowała się kolejnych ruchów, lecz nadal jej zmysły wyczuwały każdą zmianę. W tonacji jego głosu, spięcia mięśni i dyskomfortu, który przyszedł znienacka, gdy temat jego nieobecności objawił się w powietrzu. - Słyszałam o misji, która wymsknęła się z pod kontroli. Nie wchodziłam w szczegóły, to był ciężki okres.  
Chcesz powiedzieć?
Zielone wrota utkwione były w jego osobie i pytały, pytały i szukały odpowiedzi. Nie miała prawa drążyć tematu, choć było to dla niej naturalnym odruchem. Nie winna oferować, co jej do zaoferowania nie było. Przeniosła spojrzenie na stół i zamarła; każda komórka w jej ciele przeżywała nową udrękę. Niemożliwe, przewidziało się jej. Nie, nie, nie. Sekundy płynęły, a zdjęcie wraz z obrączką znajdywało się na swoim miejscu. Instynktownie jej dłoń powędrowała do palca, gdzie znajdywało się dawne miejsce pierścionka. Teraz nagie, pozbawione małżeńskiej obręczy.  
- To zdjęcie mojego męża - wytłumaczyła, gdy cisza nienaturalnie rozgościła się i zawładnęła jej strunami głosowymi. - Musiałam zapomnieć schować.  
Nie dodała więcej; nie zdradziła się z chwili słabości jaka zastała ją poprzedniego wieczoru. Nie będąc pewna następnych swych kroków powstała w celu zatarcia śladów nieszczęść i odłożenia pamiątki na jej miejsce. Z dala od ludzkich oczu, oceniających wyroków i bolesnych strat. Gdyby bałagan w życiu można było łatwo uprzątnąć, lecz niektóre rzeczy musiały pozostać nieuporządkowane.  

Młodość była zadziwiającym okresem; zjawiskiem, który unikało schematów i ograniczeń. Pełnym werwy i entuzjazmu, którego trudy nie potrafiły jeszcze zniszczyć i zakopać wraz z marzeniami. Widmem wolności, gdy nie ciążyła na człowieku odpowiedzialność za życie innych, a własne wydawało się nieskończoną przygodą. Śmierć nie istniała, podatki były tylko pogłoskami przyszłość, a porażki miały dopiero nadejść. Mimo własnych potknięć, nieprzyjemności, które nie odpuszczały jej nigdy i śledziły, jak cień w upalny dzień, musiała przyznać, że był to czas beztroski. Przekraczając mury akademii zdążyła odczuć bolesną niesprawiedliwość, która była jej towarzyszką od urodzenia. Zaznała samotności, nienawiści i strachu, lecz wtedy była jeszcze nadzieje. Nadzieje, że jutro będzie piękne i łagodne dla skołatanych serc.
Ponownie idealizowała ten okres. Cynizm, który skrywał się w jej umyślę i nigdy nie uciekał, nie pozwalał jej na takie podejście. Jak wiele nieszczęście zaznają nastolatki? Ile bólu i krzywd potrafią sprawić rówieśnicy, którzy wykorzystują swoją siłę i przewagę? Jej praca dawała liczna świadectwa wskazujące, że dorastanie nie jest proste, a baśniowe wyobrażenia tylko przykrywają obecne doświadczenia. Bycie nastolatkiem było ciężkie, zwłaszcza takim, który wyróżnia się i staje się celem.  Nie można było zapominać, gdyż właśnie w pamięci tkwiła lekcja, z której winna wyciągnąć wnioski. Nadal jej głos należał do osoby uprzywilowanej, która nie zaznała głodu i przymusu dziecięcej pracy. Mającą bogatych rodziców, którzy nie czuli się dobrze w roli, którą powinni pełnić. Nieobecni, wiecznie zajęci i zaangażowani w swoje własne sukcesy – skoro córka im nie wyszła, musieli gdzie indziej spełnić swe ambicje. Przynajmniej jej matka; ojciec zagubił samego siebie po drodze i nie odnalazł do teraz. Chłód i obojętność, choć krzywdzące, nie uniemożliwiły jej własnych triumfów (przeplatanych z licznymi porażkami). Gdzie indziej istniały większe tragedie, ale żadna doza miłości i oddania nie wypełni brzuchów i nie uratuje przed parszywością czyhającą na ulicy.  
Nie była pewna, jak wyglądało dzieciństwo Eitriego. Chciałaby wierzyć, że było pełne dobra i szacunku, gdyż zasługiwał na takie (jak każde dziecko), lecz idylla nie przysługiwała w ich zawodzie. Czy dyskutował z ojcem na temat zmian świata, a z matką na temat swego zauroczenia w pewnej blondwłosej piękności? Nie, nie mogło go sobie wyobrazić rozmawiającego na ten temat. Interesowały ją nawet drobne, przyziemne sprawy. Płatki czy kanapka na śniadanie? Był miłośnikiem kawy, choć rodzice nie pozwalali mu jej pić, czy musiał przełamać wszelkie bariery smakowe, by pogodzić się z jej smakiem? Uśmiechał się, płakał i wygłupiał?  Kim był?  
Niewiedza, która mogła być zapełniona w jeden sposób, który teraz wydawał się niemożliwy. Poznanie człowieka było procesem długotrwałym i zaskakującym, lecz wartym. Każdy przedstawiciel ich gatunku był ryzykiem złamanego serca i ducha, lecz nie było piękniejszych historii niż te zaoferowane przed bliźniego. Pociąg wiedzy, pragnienie informacji i zrozumienia tego, który siedział naprzeciwko niej. Z całą gamą niedoskonałości, rdzawych przeżyć i smutnych losów. Milczała i słuchała, zieleń oczu nie opuszczała jego osoby. W ciszy rozlewał się tylko jego stłumiony głos, który opowiadał o wydarzeniach niedawnych i ujmujących.  
- Złapaliście ich? - Może powinna wypytać o ból, samopoczucie i inne istotne kwestie, o które monotonnie martwili się inni. Jak się czujesz? Najgorsze pytanie, tak bardzo kłamliwa odpowiedź. Dlatego zapytała o osłodę, o końcowy cel każdego inspektora – ostateczny triumf dobra i sprawiedliwości. On, ona, nawet jej mąż kierowani pobudkami wzniosłymi i wspaniałymi musieli płacić cenę, czasem jej koszty były brutalnie wysokie.
Pojmowała bezduszność losów, które doprowadzają człowieka na skraj. Naukę życia na nowo po tym, gdy straciło się wszystko. Budowanie własnej tożsamości, gdyż poprzednia przestała istnieć i istnieje tylko wydmuszka. Szkic tego, co było i nigdy nie wróci. Wpatrywała się w zdjęcie, które było wspomnieniem chwil upojnych, straconych i powoli ulegających zapomnieniu. Nie powie na głos o tęsknocie, choć czasem wzrok mówił więcej niż słowa. Skupiona na obrazie, ulegając swoistej reminiscencji do tych chwil. Bezruch oraz milczenie zmusiły ją do spojrzenie na towarzysza i znieruchomienie odnalazło również jej mięśnie. Zrozumienie z czym ma do czynienia stopniowo objawiało się w jej umyślę. Magia była niesamowita, choć potrafiła również przerażać niespodziewanością. Usiadła ponownie, wiedząc, że tylko czas pozwoli im uporać się z nowym i nieznanym. Cierpliwie oczekiwała końca, nie pośpieszała i nie przeszkadzała.  
- Folvang? - Pytanie zawisło w powietrzu, zabierając cały tlen z spragnionych płuc. Bawiła się nazwą na języku; badała jej dźwięk i głoski, śledziła zmiany jakie zachodziły w wymowie. - To popularny klub. Można dostać tam wszystko, co spragniona zabawy osoba sobie zażyczy.  
Wstała, mięśnie niechętnie wykonały zadania powierzone przez kalkulujący umysł. Uchyliła okno i następnie wyciągnęła paczkę papierosów, częstując przy tym Eitriego. Uspokajała się z każdym wdechem trującego dymu, który prawdopodobnie przybliżał ją do śmierci. Teraz już oswojonej i przyjacielskiej, gdyż po drugiej stronie czekała również kochana osoba.  
- To był on, prawda? - Wzrok nadal skupiony na nicości, wypatrujący rozwiązania zagwozdek, które jawiły się w jej umyśle. Ręce jej się trzęsły, dopiero teraz zauważyła, że ta krótka scena wywarła na nią większy wpływ niż sądziła. - Przepraszam, potrzebujesz czegoś?  
Odnalazła jego wzrok, chcąc upewnić się, że wizja nie przyniosła większych niedogodności. Nie wiedziała, jak medium reagują na oznaki swego daru, czego potrzeba osobie, która przeżyła tak bliski kontakt z martwym. Powinno być to dla nich naturalne, obcowali na granicy życia i śmierci, lecz ten dar pozwalał na przekraczanie granic, które stworzone były dla jasności myśli.  

Nie chciał umierać.  
Tego była pewna, gdyż kochał życie nawet w najpodlejszych momentach. Gdy porażki układały mu drogę, a ból towarzyszył krokom. Odkrywał i pojmował naturę istnienia na innym poziomie, wszystko traktował jako drogę.  
Miał zadziwiającą zdolność odnajdywania piękne i nadziei nawet w beznadziei sytuacji; optymizm, którego świat jej pożałował. Choroba często zmagała jego ciało, lecz nigdy nie przeklinał losu. Uznawał, że wyleczenie było jednoznacznym przesłaniem i nagrodą, nie potrzebował niczego więcej. Nie pragnął rzeczy wybitnych i wzniosłych, wystarczyły mu drobnostki, które dodawały uroku każdemu dniowi. Smak ulubionej herbaty o poranku, którą kupował w sklepie na rogu u podeszłej kobiety. Nie chciał pić żadnej innej, uznawał ją za najwspanialszą herbatę w Midgardzie; Rakkel nie mogła jej przełknąć. Wieczór spędzony z książką, gdyż choć dążył do towarzystwa ludzi i ich słów, odnajdywał pokój w zaciszu salonu. Czytał wszystko, co wpadło mu do ręki - od romansów po dramaty, wszystko cenił. Uwielbiał się śmiać, głośno i mocno aż usłyszeli go sąsiedzi; miał cudowny śmiech, idealnie brzmiący w jej uszach. Głos, pamięta doskonale jego głos. Pierwszą rzecz, która ją zauroczyła w nim i ostatnią rzecz, która pozostała po nim. Przeżywał życie, każdego cholernego dnia. Zasypiał i budził się, oddychał i istniał całym sobą. Nikt jednak nie pytał go o zdanie, śmierć była sprawiedliwa we swej niesprawiedliwości. Każdy musiał umrzeć, nawet Ci najżywsi. Nie miała pewności, co czeka człowieka, gdy serce jego przestanie bić, a umysł odda się nicości. Ciemność niebytu czy chwała pośmiertnemu istnieniu? Nie ufała każdemu słowu religii, nie odnajdywała w nich pociechy. Czy czeka ich wieczność wśród uczt i wesel, a może to złudzenie mające dać poczucie bezpieczeństwa? Czy odnalazł pokój? Ten sławetny, długo wyczekiwany okres pogodzenia się ze światem i samym sobą. Moment, gdy żadne troski i bóle nie nacierają na podupadające ciało. Śmierć była procesem, długim pożegnaniem z tym, co czule znajome. Ponoć była podróżą, nie zgadywała, w której jej momencie się znajdywał.  
Eitri musiał wiedzieć o tym więcej, dar i zmora, które pozwalały mu przenikać ponad światami. Spoglądać na martwość, dostrzegać tam cząstki życia. Nie zazdrościła, niewiedza była słodyczą. Obserwowała jego ciało, poruszone przez bliski kontakt z duchem. Kropelki potu, zmęczenie i rozdygotanie; skupiła się na oczach, powoli wracających do jej osoby, choć przez moment odległych. Były wyjątkowo niebieskie, teraz wręcz krystaliczne. Jednak martwi nie są głusi i ślepi, potrafią przemówić. Powtarzała słowa w głowie, wyliczała sprawy i bawiła się w zgadywankę, gdyż brakowało jej podstawowych informacji. Folvang nie było pierwszym miejscem, nawet klubem, które kojarzyła ze swoim mężem. Dusznym i parnym, pełnym młodzieńczej ekstazy. Wypełnionym alkoholem, seksem i grzechem, o którym nie śniło się kaznodziejom. Wypuściła dym z ust, który soczyście długo trzymała aż zagroził jej kaszel. Otwarte okno zapraszało chłodny wiatr, cisza ulicy nie przerywała ich własnych dylematów. Oparła się o parapet, całkowicie polegając swoim ciałem na jego wytrzymałości. Pytania mnożyły się w jej głosie, skupienie musiało być widoczne na jej twarzy. Dlaczego Folvang? Pochłonięta sprawą klubu prawie nie dosłyszała potwierdzenia swych domysłów. Był tutaj, w tym pokoju i to całkiem przed chwilą.  
- Nadal tu jest? - wzrok prześledził powierzchnie pokoju, lecz nie odnalazła żadnych uchybień. Dla niej pustka, była ślepa na zagubione duszę. Niepojęte i niezrozumiałe, wychodzące ze strefy profanum. Nie miała nawet pewności czy chciała go zobaczyć; otwierać ledwo zasklepione rany, na nowo uczyć się obcowania z jego śmiercią. To mieszkanie było początkiem ery, w której go już nie było. Nową drogą, w której znowu przyjdzie jej podróżować samotnie. Nie było tu dla niego miejsca, gdyż nigdy nie pozwoliłaby mu odejść, gdyby było.  
- Nie masz za co przepraszać, nic się nie stało - odgoniła niechciane przeprosiny, ponownie skupiając wzrok na Eitrim. Ludzie mają okrutną przypadłość poświęcania czasu i myśli zmarłym, zapominając o żywych. Była tego jawnym dowodem nie tylko prywatnie, lecz również zawodowo.  Trupy miały pierwszeństwo; próba zadośćuczynienia krzywd, które doprowadziły do końca. Nic jednak nie mogło już pomóc; pozostała cierpiąca rodzina i niewymierzona sprawiedliwość, która żądała zaistnienia. Zajęci tym, co martwe, ledwo zauważali, gdy to co żywe dotykało katuszy jestestwa. Zaciągnęła się ponownie papierosem, spokój falowo nawiedzał jej organizm nim ostatecznie się ustabilizował.  
- Nigdy nie byliśmy tam razem. Sama byłam tam parokrotnie, lecz było to kilka lat temu – gdy nie miała jeszcze obrączki na palcu, a wolność pachniała wszystkim, co zakazane. Gdy nikt nie pytał o wiek, imię, a przygoda kończyła się po jednej nocy. - To specyficzne miejsce. Nastawione na ostrą zabawę, jeśli wiesz co mam na myśli.  
Nie potrafiła go sobie wyobrazić w tym miejscu, choć może była to wina słabej kreatywności, a nie jego charakteru. Nie wiedziała zresztą, jakie wiódł życie na studiach i po nich. Nie znała go tak dobrze, prawie wcale. Brak jego odpowiedzi na niektóre pytania wskazywał, że będzie to o wiele trudniejszy proces niż w szkole. Każdy z nich nosił teraz rany, których nie chciał pokazywać i maski, których nie chciał ściągać. Zauważyła kończący się alkohol i ruszyła po butelkę, która czekała cierpliwie w kuchni. Wróciła do salonu i bez słowa rozlała po jeszcze jednym drinku nim odstawiła trunek. Usiadła na kanapie, pławiąc się chwilę w ciszy nim niecierpliwie ją przerwała.  
- Co wiesz o śmierci mojego męża? - nagłe pytanie, dosyć niespodziewane. Zdjęcie nadal było widoczne na stole, lecz nie skierowała tam spojrzenia. Zamiast tego to on zajmował jej pole widzenia, a alkohol szczycąco drażnił gardło.  

Można bytować na ziemi, nie zaznając szczypty życia. Oddawać się prozaicznym matactwom i prostym przykładom, tonąć w codzienności. Nie zaznawać smutku i szczęścia, lecz dryfować w niezrozumieniu i bezczuciu, które było wygodną ucieczką przed tym, co skomplikowane i trudne. Pogrążać się w bezemocjonalnym pędzie ku przodowi, ścigać się z samym sobą i światem. Czasem lepiej nie czuć było nic niż stykać się z rozpaczą i żałością, która niszczyła od środka. Zabierała człowieka, tworząc nową karykaturę obcego, który przyjmował wygląd poprzednika, ale nim nie był. Tragedia zmieniała człowieka, doszczętnie pozbawiając go złudzeń i nadziei. Konfrontując go z beznadzieją, nakazując stworzyć się na nowo. Istota sięgała dna, tarzała się w nieszczęściu. Niezrozumiała przez innych, odizolowana i milcząca. Mawiają, że ból był dobry; czując go wiedziałeś, że żyjesz. Nie mogli wiedzieć nic o bólu, o tym jak potrafił rozrywać na strzępki i nie pozwolić na uleczenie.  
Nigdy nie oddała się rozpaczy, nie uległa pokusie autodestrukcji. Machinalnie kontynuowała normalność, bezmyślnie śledziła własne kroki poprzednich miesięcy. Osamotniona z własnymi myślami, które grzesznie nagabywały do zła; złowróżbne wymysły otulały ją do snu. Nie płakała, choć czasem chciała i nie krzyczała, choć powinna. Wypadki zabierają ukochanych każdego dnia, tym razem padło na nią. Znała proces żałoby, była częstym jego świadkiem u rodzin ofiar, które godziły się z śmiercią bliskiego. Początkowo nie pojmowała w pełni bólu i rozterek, które towarzyszy ich osobom. Znajdywała współczucie i empatie widząc ich stan, lecz potrafiła schować się za szczelną zaporą profesjonalizmu. Tak, jak powinna, gdyż brak obiektywizmu nie służył nikomu. Jeśli czegoś nauczyły ją porażki, które miały miejsce jej udziałem, to że emocjonalne zaangażowanie nigdy nie przynosi pożytku. Chłodna analiza była konieczna, cierpienie należało do ofiar i ich rodzin. Gdy sama stała się “tą rodziną” zrozumiała, lecz nadal wybrała inną ścieżkę. Nie istniała prosta formuła na przeżywanie żałoby. Niektórzy zaprzeczają samemu faktowi śmierci, inni pogrążają się w depresji i nie mogą wstać z łóżka. Jeszcze inni nie schodzą z raz wybranej drogi, ignorując własny ból. Nawet nie był to wybór, każdy umysł miał własne metody obrony. Gdyż właśnie tym był ten proces, próbą ochrony jednostki przed niszczącą mocą emocji. Ratunkiem przed nieujarzmionym poczuciem straty, zgubnym rozstaniem z miłością i nawet przyzwyczajeniem. Czasem potrafił trwać latami, inni znajdywali równowagę już po kilku miesiącach. Nie można trwale żyć tym co było, lecz ciężko było ruszyć, gdy niewiara wybrzmiewała głośno w jej wnętrzu. Gdy czuła w kościach niesprawiedliwość, zagadkę i niewytłumaczalne przeczucie, że coś było nie tak. Nie mogła się powstrzymać, musiała szukać - zarówno odpowiedzi, jak i siebie.  
Nie rozejrzała się ponownie; zieleń oczu nie wyrażała żadnych uczuć, które kłębiły się i rozlewały wraz z jej krwią. Nie mogła go dostrzec, choć jego dusza znajdywała się w pobliżu. Bliskość, która nie przynosiła ukojenia. Nie zaznał więc spokoju, nie świętuje i ucztuje wraz z bogami. Niewiedza była zbawieniem, lecz nigdy nie potrafiła jej zaakceptować - zawsze był to jej problem.  
– Nie dzisiaj, zostawmy to jak jest – powiedziała, nie nadając zjawie jego rangi. To był duch, pewna szczypta jego osoby, lecz nie on. Przeniosła wzrok na Eitriego, nie był dzisiaj wstanie odprawić żadnych rytuałów i nie miała zamiaru go o to prosić. Zbyt wiele sił i energii kosztowała go ta miła wizyta, która niespodziewanie stała się o wiele cięższa dla nich obydwu. Duch chciał przekazać informacje, choć nie wiedziała jeszcze, jak połączona była osoba jej męża i Folvang. Zuchwale sądziła, że go znała, lecz każdy posiadał tajemnice; niektóre zabierał do grobu. W ich świecie nawet one nie były bezpieczne, dusze lubiły przemawiać. Każde słowo, obraz czy wieść nie zyskiwały ochrony wraz z śmiercią jednostek posiadających do nich dostęp, pośmiertne spowiedzi zdarzały się nawet w świecie ulokowanym w nowoczesności. Nie miała pewności, jakie miejsca i po co odwiedzał jej małżonek, gdy ona przemierzała korytarze kolegium i zakładała prosekutorską czerwień. Nad czym pracował? Co też zaprzątało mu myśli w ostatnich dniach istnienia? Chciałaby, żeby odpowiedzią była inna kobieta i zdrada, lecz przeczuwała, że sprawa sięga dalej i głębiej. Folvang z duszną atmosferą, zapachem seksu i potu oraz najnowszymi narkotykami pojawiającymi się na rynku miał z tym związek.  
– Wiesz – przewrotny uśmiech objawił się na jej twarzy; zadziorność głosu niknęła wśród ciszy mieszkania. Sytuacja nie ofiarowała wiele momentów do uśmiechu, a poczucie humoru nie rozkładało się równomiernie. Mimo wszystko wizja, którą wykreowała dla niej wyobraźnia spowodowała, że przegrała z maską obojętności. Duch jej męża znajdywał się w pokoju, Eitri dopiero odzyskiwał kolory po niespokojnym spotkaniu, a ona w najmniej odpowiednich momentach odnajdywała powód do rozbawienia. – Rozumiem, że dobrze wspominasz te wyprawy.  
Nie mogła się powstrzymać, była słabym człowiekiem. Chciałaby go tam zobaczyć; w świetle neonów i bijącej równo z sercem muzyki. Wolnego od trosk, duchów i ograniczeń, które narzuca im społeczeństwo. Tańczącego, pijącego, żyjącego. Oddającego się ułamkowi chwili, czerpiącego z mroków nocy. Po takim dniu, jak ten, niewiele potrzeba było dla zaznania pokoju. Wypiła kolejny łyk alkoholu, oparła się plecami wygodnie o oparcie kanapy. Mogłaby teraz odpłynąć, zniknąć tak jak lubiła.  
Słysząc jego słowa, szybko ocknęła się z przyjemnego letargu. Może praktyka prokuratorska zbyt mocno weszła w jej krew, znowu brzmiała zbyt ofensywnie i ostro. Niezrozumienie będzie ci bratem, nawet gdy odnajdujesz pobratymca.  
– Wierze, że byś powiedział –  zapewniła go, włożyła całą moc w te proste słowa. Ufała mu, może głupio i błędnie, ale nigdy nie dał jej powodu, by mu nie wierzyć. Zaufanie była rzadką walutą w ich świecie, tym cenniejszą im większe niebezpieczeństwo czyhało przed ochotnikiem. Ponownie wstała, zmęczenie, które objęło jej organizm uleciało i rozpłynęło się wraz z dymem. Zapaliła papierosa i wybrała milcząco obserwacje miasta. Mogłaby odpowiedzieć, że relacje z jej mężem w miesiącach poprzedzających jego śmierć były napięte. Kłótnie zdarzały się coraz częściej, niepojęte zagrożenie zawitało do ich domu. Prawdą było, że nie wiedziała i nie miała pewności, więc pozwoliła ciszy trwać. Mógł tam bywać nawet codziennie, lecz było to poza zakresem jej informacji. Miał kochankę i było nią śledztwo, którego treści nie znała.  
– Ostatnimi czasy dzieje się wiele niepokojących rzeczy w tym mieście –  przerwała milczenie, głos łagodnie współgrał z ciemnością, która rozciągała się ponad horyzontem. Niektórzy wierzyli, że była to kara za nieposłuchanie wyroczni; inni widzieli w tym błąd systemu. – Dobrze, że wróciłeś, Soelberg.  
Zawiesiła na nim wzrok, nim ponownie wróciła do podziwiania miasta, skrywanego pod płaszczem mroku. Minuty, godziny, dni … Czas uciekał, nadchodziła zima i to noc polarna rozpocznie swe królowanie. Wśród ciemności skrywają się potwory, niektóre z nich przybierały maski ludzi i zwabiały swym urokiem. Trzeba było uważać, mogło się okazać, że było się jednym z nich.